„I żyli długo i szczęśliwie”… a później życie bohaterów zostało naszpikowane trudami codzienności. Muszę na wstępie zaznaczyć, że słowo „bohaterowie” jest idealnym określeniem mężczyzn, których ta książka dotyczy. Ich moc? Miłość. Miłość, która jest spoiwem codziennej rutyny starannie wypracowywanej i doskonalonej przez lata. Miłość, która zakotwicza ich w danej chwili i „zmusza", by docenić tu i teraz.

Trzy historie opisane w „I żyli długo i szczęśliwie” idealnie pokazują, jak słowo „alzheimer” nakazuje zredefiniowanie i przewartościowanie życia. Musi zostać zbudowane na nowo, tym razem na niestabilnej powierzchni. Są to też jednak trzy historie, które niosą pokrzepienie i ukazują, że to właśnie bezwarunkowa miłość jest siłą, której żadna inna nie będzie w stanie stłumić.

Można powiedzieć, że jest to jedna z tych książek, które napisało życie. Jednak to właśnie autor nadał przedstawionym historiom głos i teraz posyła je czytelnikom jak list w butelce. List, który każdy z nas powinien otworzyć i pozwolić sobie na zalanie nie tylko łzami, ale i czystą miłością, bo ona wręcz bije z kartek. Autor nazywa opisane przez siebie historie bajkami i po krótkim zastanowieniu całkowicie się z nim zgadzam. Być kochanym, choćby tylko w połowie tak mocno, to prawdziwa bajka.
Jeśli tylko będziecie mieli okazję, to nie wahajcie się ani chwili i sięgnijcie po „I żyli długo i szczęśliwie”. Koniec (ale tylko z mojej strony

Bardzo dawno nie miałam okazji zapoznać się ze zbiorem wywiadów. Tym razem mój wzrok padł na ,,I żyli długo i szczęśliwie" Przemka Pawelca, który skupia się na zapisie trzech przeprowadzonych rozmów. Autor na swoich rozmówców wybrał osoby szczególne. Wszyscy panowie opiekują się osobami, które są chore na Alzheimera. Nie jest przyjemnym patrzeć, jak bliska osoba zaczyna tracić pamięć w coraz większym stopniu.

W związku z tym, że wywiady zostały przeprowadzone z trzema mężczyznami każdą z rozmów udało się zawrzeć na kilkudziesięciu stronach. Cała lektura ma ich ok. 120. Nie brakuje w niej opowieści o tym skąd panowie czerpią siłę na to, by wciąż być, trwać i działać. ,,I żyli długo i szczęśliwie" Przemka Pawelca jest lekturą trudną, gdyż rozmowa o chorobie nigdy nie jest łatwa. Bez wątpienia taka też jest ta propozycja, jednak nie sposób przechodzić obok niej z tego powodu obojętnie.

Czy choroba Alzheimera to wyrok? Niestety dla większości z nas - tak to brzmi. Jednak nie dla bohaterów książki Przemka Pawelca "I żyli długo i szczęśliwie" - trzech mężczyzn, którym jesień życia przyniosła, zamiast upragnionej szczęśliwej emerytury, największe bodaj wyzwanie życiowe, jakim jest opieka nad osobą chorą na Alzheimera.

Autor książki, na co dzień pracuje z osobami cierpiącymi na choroby otępienne.
Z bardzo poruszających wywiadów, przeprowadzonych przez niego z mężczyznami, których żony zachorowały na Alzheimera, wyłania się ich codzienne, niełatwe życie.

Byłam pod ogromnym wrażeniem ich niezłomności i wytrwałości w pokonywaniu wszelkich trudności związanych z chorobą partnerki. Ze łzami wzruszenia czytałam o tym z jaką czułością, troską, cierpliwością i miłością opiekują się oni swoimi chorymi żonami, z jaką determinacją i poświęceniem stawiają czoła codzienności, która wraz z postępem choroby, jest coraz trudniejsza.
Najwięcej emocji wzbudził we mnie wywiad z panem Czesławem, który tak pięknie i czule mówi o swojej żonie - Zuzi, że momentami zapierało mi dech w piersiach ❤️.

Ta książka to dla mnie świadectwo ogromnej i nieskończonej miłości do drugiego człowieka, pokory wobec życia i wszystkiego, czego w nim doświadczamy. To jednocześnie potwierdzenie tego, jak wielką siłę, a jednocześnie ukojenie, może dać człowiekowi prawdziwa i głęboka wiara w Boga.

Warto przeczytać

Jestem naprawdę pod wrażeniem tej książki. Po pierwsze piękne, prawdziwe historie, po drugie autor okazał się bardzo wrażliwym i przenikliwym człowiekiem - wydobyć tyle osobistych, czasami intymnych informacji wymaga nie lada podejścia. Serdecznie polecam tę książkę.

Super książka. Polecam z czystym sumieniem. Czyta się jednym tchem.Opisane historie są prawdziwe i do tego opowiedziane przez najbliższą, ukochana osobę, która opiekuje się chorym 24h/dobę.To nie jest publikacja medyczna to jest codzienne życie z najbliższą osobą chorą na alzheimera.

Książka którą, czyta się z niedosytem, chcesz jej więcej i więcej. Aż nagle okazuje się, że jesteś już na spisie treści, i wtedy czujesz mały smutek. Bo dlaczego ta książka jest tak krotka? Chociaż ile by miała słów, kartek i tak czujesz, że chciałbyś więcej. Polecam każdemu czytelnikowi, który szuka w książkach emocji. Tu ich z pewnością nie brakuje. Książka wręcz zmusza do refleksji, przynajmniej tak było ze mną i znajomymi, którzy również podzielają moja opinie. Po przeczytaniu czułam smutek, wdzięczność, miłość i radość. Chyba nie muszę więcej nic dodawać. Gratuluje Panu Przemkowi wizji tego dzieła i przelania jej na kartkę. Mam nadzieje ze dotrze do jak największej ilości czytelników.

Książka potrafi być obrazem pięknych emocji. Książka Przemka Pawalca opowiada o problemach starzejącego się społeczeństwa. Jest świadectwem miłości do drugiego człowieka, mimo starości i chorób z niej wynikających.

Książka przedstawia trzy historie z prawdziwego życia. Życia małżeństw w których pojawił się alzheimer. Ci ludzie pokazują swoje życie sprzed choroby i w jej trakcie.
Postacie tej książki są bohaterami. My przechodząc obok starszej osoby nie myślimy nad tym co spotyka tą osobę. Jaki ból przechodzi i ile kłód przed sobą ma przez które musi przejść. Oni są bohaterami, ale dopiero gdy pochylimy się nad ich losem zauważymy prawdziwych bohaterów!

Życie przemija jak krople deszczu, ale w młodym wieku o tym nie myślimy i żyjemy pędem w który wpadamy. Lecz te historię mogą każdego uczulić na to, że życie skarbem jest!

Możesz mieć plany, marzenia i chcieć bardzo wiele, ale ile tak na 100% uda się tego zrobić na starość.

Każda historia w książce jest taka sama, jednak bardzo się różnią od siebie... Miłość jest piękną bronią, którą można walczyć z chorobą. Tylko dzięki wielkiej miłości i szacunkowi do drugiego człowieka można walczyć z chorobami otępienia.

Rozmowy o miłości w zdrowiu i chorobie. Choroba Alzheimera – to brzmi jak wyrok. Jednak tak nie musi być!

Książka jest zwieńczeniem wieloletniej pracy opiekuna w dziennym domu pomocy społecznej dla osób z chorobami otępiennymi. Poruszone są w niej tematy - problemy, z jakimi na co dzień borykają się opiekunowie osób z chorobą Alzheimera. Książka pokazuje je w punktu widzenia praktycznego i życiowego oraz stara się przybliżyć ten trudny temat zwykłemu czytelnikowi. Jest jednocześnie hołdem dla opiekunów oraz osób, które obarczone chorobą otępienną.
Książka o dużej dawce miłości międzyludzkiej ❤️

Wspaniała lektura,To piękna wyprawa w życie małżeństw którym przyszło się zmierzyć z bezwzględnym przeciwnikiem którym jest choroba Alzheimera.
Czytałam z zaciekawieniem,i poczuciem jak bym była tuż obok.
I myślę że każdy, kto przeżył chorobę najbliższych ,odnajdzie w tych historiach cząstkę siebie.
Idealny przekaz jak ogromną wartość ma miłość w naszym życiu. Wzrusza,pokazuje nasze słabości,ale i daje świadectwo że prawdziwa miłość przezwycięży wszystko.
Z całego serca Dziękuję autorowi za tą pełną wzruszeń podróż.

Książka Przemka Pawelca,to zbiór trzech opowiadań ... mężów, którzy każdego dnia zajmują się i opiekują chorymi żonami. Żonami chorymi na Alzheimera. Czy to wyrok? Nie jest lekko...ale miłość daje moc i siłę! Było też życie przed chorobą ...piękne,pełne wzruszeń,marzeń i nadziei.Kazdy z nas tak ma. Nie myślimy o tym co złe,nas nie może nic takiego spotkać...a jednak nikt z nas nie zna przeznaczenia... Książka "I żyli długo i szczęśliwie," to pełna miłości,oddania drugiej osobie książka. Książka opisuje chorobę,ale autor pięknie pokazuje troskę i oddanie ponad chorobę.Autor z wielką empatią,wspaniałym podejściem do ludzi i z wielkim ❤️

Przepiękna, wartosciowa książka o prawdziwej miłości w czasach bylejakosci!

Choroby, które dotykają ludzkiego umysłu są szczególnie trudne. Nie tylko dla samego chorego, ale i jego najbliższych. Przemek Pawelec w swojej książce "I żyli długo i szczęśliwie" przybliża czytelnikom i czytelniczkom temat choroby Alzheimera.

Autor na co dzień pracuje w dziennym ośrodku dla osób cierpiących na choroby otępienne. Dzięki temu jest blisko zarówno z pacjentami, jak i ich bliskimi. Przeprowadził trzy wywiady z mężami chorych kobiet, które to dotyczą tego samego, a jednak tak bardzo się od siebie różnią.

Przemek Pawelec pyta Czesława (męża Zuzanny), Jana (męża Marii) i Jerzego (męża Marianny) o sprawy proste i codzienne. Panowie opowiadają jak poznali swoje drugie połówki oraz jak płynęło im wspólne życie. Dochodzą jednak do momentu, w którym zaczęli zauważać u swoich żon niepokojące objawy. W rezultacie dostały one diagnozę brzmiącą jak wyrok - Alzheimer. Stan chorych szybko się pogarsza, ale mężowie trwają przy nich i to przywraca mi wiarę w człowieka.

W tej niepozornej książce znajduje się wiele ciepła, dobroci i miłości. Czesław, Jan i Jerzy zostali przy swoich żonach, choć kontakt z nimi jest bardzo ograniczony, lub nie ma go w ogóle. "I żyli długo i szczęśliwie" jest ważnym głosem w podnoszeniu świadomości o chorobach otępiennych. A przecież warto wiedzieć więcej, żeby lepiej zrozumieć chorych i ich bliskich. Czytajcie!