O czym może marzyć dziewczyna z dobrego domu żyjąca w XIX wieku w Nikaragui? Czy potrafi przerwać monotonię i wbrew konwenansom wyciągnąć ręce po swoje marzenia i szczęście? W dzisiejszych czasach wydaje się to proste, ale dziewiętnasty wiek, to jednak nie nasze czasy...


Eva to dziewczyna z tak zwanego dobrego domu, mieszkająca w Nikaragui. Rodzice już w wieku dwunastu lat wysłali ją na naukę do sióstr zakonnych. Mimo, to w godzinach mszy świętej, bohaterka zawsze "chorowała", do czasu kiedy właśnie w kościele ujrzała przystojnego młodzieńca, do którego jej serce od razu zaczęło się wyrywać. Szczęśliwy splot wydarzeń sprawił, że chłopak ten, po upływie kilku lat zostaje jej mężem, a sojusznikiem politycznym jej ojca. Jak to w życiu bywa, początkowa namiętność przeradza się z czasem w rutynę i codzienność, głównie za sprawą teściowej, miłości Federica do polityki i rzekomej bezpłodności Evy. Pewnego dnia Federico wyjeżdża, uciekając przed rywalami politycznymi. Po kilku miesiącach nieobecności, Eva postanawia go odszukać, co nie będzie takie proste, bo kobieta podróżująca samotnie, w tamtych czasach, narażona jest na ogromne niebezpieczeństwo. To w trakcie tej podróży, kobieta poznaje Gustavo, który wzbudza w niej takie uczucia, o których może marzyć każda kobieta. To on pomaga wyciągnąć Evie męża z więzienia i dzięki niemu Eva dowiaduje się, że potrafi zajść w ciążę. Jak potoczy się dalej ta historia? Czy Eva zdecyduje się realizować marzenia i być szczęśliwą, w ramionach mężczyzny, który potrafiłby dać jej wszystko? A może pozostanie lojalna w stosunku do męża, z którym prawie nic ją już nie łączy? Tego wszystkiego dowiecie się w tej niezwykłej i jakże pasjonującej powieści.

Federico to przystojny, dobrze zapowiadający się prawnik, idący w ślady ojca również w polityce. Niewiele tutaj można dowiedzieć się o jego uczuciach i ciężko go ocenić. Wiem jednak jedno, to nie jest mężczyzna, który myśli o kobiecie. Dla niego najważniejsza jest mamusia, jego przyjemność podczas seksu i polityka. Mnie nie urzekł swoją osobą i zdecydowanie taki typ mężczyzny jest dla mnie odrażający. Czy Federico będzie potrafił przejrzeć na oczy, zostawić bezpieczne ramiona matki i zawalczyć o kobietę, którą kocha? Czy będzie umiał wybaczyć, mimo, że sam ma sporo grzeszków na sumieniu?

Gustavo - ach, w naszych czasach nazwałabym go niezłym ciachem ;). Przystojny, umięśniony, walczący o uczucie, mający swoje zdanie i waleczny. Do tego w mundurze....To mężczyzna z marzeń każdej z nas, potrafiący dać kobiecie szczęście i nie tylko... Nie jest on tutaj głównym bohaterem, ale warto o nim wspomnieć, gdyż odegrał on ogromną rolę w życiu Evy i dał jej coś, czego Federico nie mógłby nigdy jej dać.

Powieść rozpoczyna się u schyłku życia głównej bohaterki. Wtedy to, w dniu swoich urodzin, będąc w domu starców, Eva zaczyna wspominać swoje życie, które nie było łatwe, ale i nie pozbawione namiętności. To swoisty pamiętnik, który pokazuje nam jak kobieta przemienia się wewnętrznie przez całe swoje życie, ewolucję jej duszy i serca, a wszystko okraszone jest cudownymi i niesamowicie malowniczymi opisami. Ta powieść zapewni Wam emocjonującą podróż przez jej młodość. Razem z Evą będziecie przeżywać miłość, namiętność, zdradzać i kochać, ale i wybierać, między zniewoloną ja i nieszczęśliwą, a wyzwoloną ja, żyjącą pełnią życia. Książka jest nieco feministyczna, bo jak na XIX wiek i Nikaraguę, to Eva jest bardzo pewną siebie kobietą, nie zniewoloną przez mężczyzn. W swą historię bohaterka wplata rozmyślania i refleksję na temat tego, co warto, a czego nie.

Mimo, że niewiele tu dialogów, to książkę czyta się niesamowicie lekko i żal przestać, choćby na moment. To powieść o realizacji swoich marzeń i przekraczaniu własnych granic, niestety, nie zawsze obywa się to bez ranienia innych, a czytając, na usta cisną mi się ciągle słowa piosenki Ireny Santor: "O czym marzy dziewczyna, gdy dorastać zaczyna, kiedy z pąka zamienia się w kwiat?". Całość napisana jest w bardzo mądry, ale nie nudny sposób. Autorka świetnie pokazała nam złożoną naturę kobiety i mężczyzny, oraz to, jak różne są ich oczekiwania w życiu i jak inne są ich cele. Każda z nas, biorąc do rąk "Po tamtej stronie tęczy" z całą pewnością odnajdzie w niej swoje uczucia i pragnienia..

Co się tyczy okładki, hmmm, ciężko mi wyrazić się jednoznacznie. Podoba mi się kolorystyka, ale czegoś mi brakuje, w każdym razie nie oczarowała mnie.

Książkę polecam czytelnikom, którzy pragną znaleźć w literaturze pasjonującą i głęboką treść, pełną przekazu, a równocześnie dającą przyjemność czytania.

Książkę czyta się bardzo dobrze.Na początku egzotyka miejsca , czasu, ludzi zaskakuje, trzyma na dystans jakby wszystko było nierzeczywiste. Po kilku stronach jednak wszystko staje się ponadczasowe. Opisane problemy, relacje ludzkie, marzenia i pragnienia proste lub najintymniejsze,tajemnice ,słabości ludzkie, złość, radość, kobiecość mówią o nas-KOBIETACH. Szukając siebie nie umiałam oderwać się od książki do późnej nocy.

Eva od dziecka była traktowana z dystansem przez innych członków rodziny. W wieku dwunastu lat została wysłana na naukę do sióstr zakonnych. Podczas pobytów w kościele, Eva zauważyła młodzieńca, który wpatrywał się w nią za każdym razem, gdy ją widział. Jej serce biło mocniej podczas tych ulotnych momentów… Po kilku latach ów młodzieniec zostaje mężem młodziutkiej Evy. Gorące uczucie, jakie połączyło tych dwoje, z czasem przygasa. W życie wkrada się rutyna i… teściowa młodej małżonki… Trudną sytuację na linii synowa – teściowie pogarsza wybuch wojny domowej w Nikaragui oraz zaginięcie Federico. Dziewczyna wyrusza na poszukiwania ukochanego… Na jej drodze staje przystojny Gustavo, który pomaga jej w uratowaniu męża, jednak odciska piętno w jej sercu – dzikie i namiętne… To spotkanie było początkiem zmian, jakie zaczęły zachodzić w życiu Evy i niej samej.



Po drugiej stronie tęczy czyta się jak pamiętnik. Główna bohaterka, którą poznajemy w dniu jej osiemdziesiątych piątych urodzin… na kartach tej książki opowiada czytelnikowi o swoim życiu w XIX-wiecznej Nikaragui. O tym, jak wyglądało jej dzieciństwo, jakie relacje łączyły ją z rodziną, z ukochanym i jego rodzicami… o tym, jak buntowała się przeciwko przyjętym normom, próbując walczyć o lepsze życie, o swoje marzenia i miłość.


W książce dialogów jest jak na lekarstwo. Za to zakochacie się w monologu narratorki. Każdy rozdział to bomba emocjonalna, która przepełnia czytelnika. I choć jest to zasadniczo jednolity tekst, gdzieniegdzie przepleciony niewielkimi wtrąceniami dialogów, to styl autorki sprawia, że czyta się ów opowieść jak swego rodzaju bajkę… Bajkę tak bardzo realistyczną, nie sposób się nie zatracić w jej lekturze.
Plastyczny i lekki język sprawia, że czyta się ją niezwykle szybko… Owa plastyczność dodaje niesamowitego uroku i pozwala poczuć się niejako jak w kinie. Czytając, można poczuć klimat Nikaragui, oczyma wyobraźni ujrzeć zniszczenia na skutek wojny politycznej, ale i piękno plantacji kawy, barwne ogrody, blichtr i przepych rezydencji…


W XIX-wiecznej Nikaragui zadaniem kobiety było stać u boku męża, być mu posłuszną i oddaną, rodzić dzieci i zajmować się nimi oraz domem. Małżeństwo było swego rodzaju wyrokiem – „na zawsze razem, bez względu na wszystko”. Każde odstępstwo w zachowaniu kobiety od przyjętych obyczajów i zasad, „skazywało” ów kobietę na potępienie opinii publicznej…
Po tamtej stronie tęczy to barwna i pełna różnorakich emocji opowieść o dojrzewaniu kobiety. O odwadze, by sprzeciwić się ogólnie przyjętym konwenansom, walce, by przeczyć życie po swojemu, by poczuć się kochaną. To opowieść o miłości i nienawiści, bólu i radości… O zrozumieniu własnej przyszłości… i życiu... jakim by ono nie było…

Jeśli macie ochotę poznać historię Evy, przekonać się jak wyglądało jej życie w XIX wieku… i zatracić się w barwnej opowieści z wojną w tle, sięgnijcie po tę książkę. Jedynym czego będziecie żałować, jest to, że tak szybko się kończy… zdecydowanie za szybko… ;)