Julia to szczupła, dobrze ubrana blondynka. Matka dwójki dzieci, żona swojego męża i najlepsza przyjaciółka Moniki. Właśnie skończyła czterdzieste urodziny. Połowa życia za nią, nastał czas podsumowań i rozrachunków. Ale czy na pewno? Czy „czterdziestka” to rzeczywiście moment przełomowy? Początek drogi ku starości a zarazem ostatni moment na podejmowanie spontanicznych decyzji? Co w takiej sytuacji ma zrobić kobieta.: gonić za młodością, a może pogodzić się z losem?

Julii towarzyszmy przez okrągły rok jej życia. Rok, który pokaże jak jest naprawdę. Nie będzie to czas lekki, łatwy i przyjemny, wręcz przeciwnie. Z każdej strony czają się pokusy i niebezpieczeństwa. Zmiany są nieubłagane, ale czy nowe i ekscytujące zawsze znaczy lepsze? Nasza bohaterka jest cenioną stylistką, która na ilość klientów narzekać nie może, lecz w życiu prywatnym zaczyna jej czegoś brakować. Kuszona przez obce dłonie, zaczyna stąpać na granicy między niewinną fantazją, a wierutnym kłamstwem.

Książka pokazuje, że świat czterdziestolatków właściwie niczym się nie różni od tego, gdy ma się lat dwadzieścia czy trzydzieści. Wszyscy chcemy tego samego: miłości, szczęścia, pieniędzy, urody. Jest to prosta, ale pełna wdzięku historia o codziennym życiu: pracy, wychowywaniu dzieci, radzeniu sobie z problemami. Wydawać by się mogło, że to takie niby nic, lecz właśnie te z pozoru najprostsze rzeczy zawsze najtrudniej się tworzy.

Czterdziestka to nie grzech to ciepła opowieść o przyjaźni, rodzinie, dokonywaniu wyborów i szukaniu własnego szczęścia. Napisana bardzo prostym językiem, który bynajmniej nie jest jej wadą, powieść pani Smal należy przede wszystkim do „czasoumilaczy”. Historyjek czarujących choć niewymagających, które mimo wszystko przekazują uniwersalne prawdy o życiu. Wszyscy popełniamy błędy, których naprawić się nie da i napotykamy okazje, których przeoczenia nigdy sobie nie darujemy Dlatego jest to książka dobra dla każdego i w każdym wieku. Zarówno tych sporo przed czterdziestką, jak i mających ją dawno za sobą. Z łatwością odnajdziemy w niej drobną cząstkę siebie.

Kiedy w naszym życiu przychodzi przełomowy moment? Mam na myśli ilość wiosen na karku. Bo kiedy mamy naście lat nasze życie to pasmo imprez, szaleństw. Potem kiedy mamy dzieścia lat nie zawsze jeszcze się stabilizujemy. Potem przychodzi czas na dzieci. Czy np. czterdziestka to taki magiczny próg naszego życia? Od razu mi do głowy przychodzi serial „Czterdziestolatek” i słynna piosenka Andrzeja Rosiewicza „Czterdzieści lat minęło jak jeden dzień…”

Główną bohaterką powieści Barbary Smal „Czterdziestka to nie grzech” jest Julia. Julia właśnie skończyła magiczne czterdzieści lat, ma pracę którą uwielbia – jest stylistką, ma dwójkę nastoletnich dzieci oraz zapracowanego męża. Towarzyszymy Julii przez pełen rok Jej życia, a dokładnie od dnia Jej czterdziestych urodzin. Bohaterka dochodzi do wniosku, że te urodziny były przełomem w jej życiu. Podczas tego roku bardzo wiele się dzieje: Jej najlepsza przyjaciółka rozstaje się ze swoim wieloletnim partnerem, sama Julia wpada „w sidła” Piotra, który oczarowuje ją, przez co oddala się od swojego męża. Dopiero pobyt M. w szpitalu sprawia, że Julii otwierają się oczy na rzeczywistość. Czy ta czterdziestka to faktycznie taki życiowy przełom? Czy kobieta po czterdziestce nie może się już podobać innym mężczyznom?

Książka zalicza się do typu książek łatwych, lekkich i przyjemnych. Mimo iż porusza temat rodziny, przyjaźni i tego jakiego dokonamy wyboru stojąc na przysłowiowym rozstaju dróg. Książka jest interesująca, ma ciekawych bohaterów. Wadą jak dla mnie było częste przeskakiwanie z jednej akcji w drugą i jakby gubienie wątków. Znaczy się nie dokańczanie ich. W książce były też e-maile pisane przez Julię do swojej siostry Anny. Brakowało mi pełnej korespondencji między siostrami. Bo kiedy Julia pisała e-mail nie było szansy dowiedzieć się, co odpisała Jej Anna. Pewnie taki był zamysł autorki, ale mnie tego brakowało. Przez całą powieść, mąż Julii nazywany jest skrótowo „M.” dopiero w ostatnim dialogu dowiadujemy się, że miał na imię Maks. Nie mówię, że nie podobało mi się to. Czytając miało się wrażenie, że „M.” to skrót od Małżonka, a tu proszę niespodzianka, Mąż ma imię Maks.

Książkę polecam, gdyż uświadamia nam, że będąc z kimś bardzo długo w związku należy dbać o miłość, dbać o ukochaną osobę. Bo trzeba zapamiętać, że kiedy zaprosimy Przyzwyczajenie, to Miłość wychodzi.