Cześć.


Oglądacie ekranizacje klasyków polskich lub lubicie czytać?

Powiem Wam, że ja lubię oglądać filmy na podstawie powieści, bardzo rzadko czytam książki, po obejrzeniu najnowszej wersji „Znachora” postanowiłam sięgnąć po książkę i poznać dalsze losy bohaterów„Maria Jolanta Wilczurówna” Katarzyna Echt, wydawnictwo Novae Res.

Od pierwszej strony przepadłam i chętnie zagłębiłam się w historii bohaterów.

Marysia po odzyskaniu ojca oraz majątku pragnie rozwijać swoje aspiracje. Młodą kobieta chce się rozwijać i spełniać swoje marzenia. Jednak plany Marii nie do końca podobają się Leszkowi jej narzeczonemu i stara się odwieść kobietę od tego pomysłu. Związek młodej pary przeżywa kryzys. Marysia postanawia zawalczyć o swoje marzenia, wolność. Czy jej się to uda?

Otrzymałam piękną, pełną emocji historię o kobiecie, która postanawia iść swoją drogą i spełniać swoje marzenia. Marysia twardo idzie w wyznaczonym kierunku i uzupełnia swoją wiedzę idąc po swoją przyszłość. Wskazanie, że warto dążyć do spełnienia nawet tych najmniejszych marzeń, nie tylko tych dużych, czasem po przez łamanie otaczających nas zasad, konwenansów.

Autorka również nakreśla w książce bardzo ważny wątek jakim jest przemoc w rodzinie oraz molestowanie seksualne. Jest ona ukryta za drzwiami domu, nie widoczna dla otoczenia, a nawet także dla osób żyjących pod jednym dachem. W sposób subtelny, a zarazem stanowczy autorką pokazuje tragedię jaką dzieje się za zamkniętymi drzwiami.

Książka świetnie oddaje klimat minionych czasów i nawet jeśli czytelnik nie zna „Znachora” spokojnie odnajdzie się w tej historii. Książkę z całego serca polecam.

Nikt w Radoliszkach nie zapomniał podziwianego uzdrowiciela, ale i większość ludzi nie wierzyła w jego powrót. Co by miał robić na prowincji sławny profesor? A przecież nie ma największego znaczenia nazwisko, ale jego wrażliwe serce i doskonale sprawne ręce. Wykorzystując swoje niebywałe umiejętności, Antoni Kosiba czynił prawie cuda. Chromych stawiał na nogi, a ciężko zranionych od śmierci ratował.

Zoni serce szybciej w piersi biło, kiedy zobaczyła, jak „Ludzie gratulują, kobiety ocierają łzy z oczu, a chłopy wołają, że teraz jak wrócił znachor, wszystko będzie dobrze”. Przecież i matka, i jej nowo narodzone dziecko uratowani zostali.

Sens działań lekarza stał się motywacją dla ludzi, dla których praca z chorymi męczącą była. Nawet dawny oskarżyciel znachora jakby łagodniał, odnalazł swoje powołanie. „Przestały go irytować prostackie maniery pacjentów, zaczął rozumieć powody, dla których prości ludzie tak uwielbiali Wilczura”

Charyzma profesora rozpalała iskrę pasji u młodych ludzi. Jego ukochana córka Marysia postanowiła zostać lekarzem, a upewniła się w tym, kiedy podniosła na duchu zapłakaną Monikę. „Wyglądasz pięknie, jak Madonna z dzieciątkiem – rzuciła przez ramię, wychodząc z sali”. Czemu winne było dziecko, lekkomyślnie prawie odrzucone przez rodzicielkę?

Były też i młode niewiasty bez tytułu, posagu i wiedzy, które wolały być nieszanowane i lekceważone, ale niezmęczone.

„- Mam nadzieję, że uświadomisz matko, swojej córce, co oznacza uzależnienie od drugiego człowieka”

Czasem takie zniewolenie emocjonalne kończyło się dopiero po śmierci tyrana. Szczególne wyznanie uczyniła szczęśliwa wdowa: „Tylko ja znam całą prawdę o moim małżeństwie. Nigdy więcej ten człowiek nie będzie mnie poniżał. Żyłam bez miłości, bez serdecznego słowa, bez pomocy w trudnych chwilach.”

Marysia Wilczurówna przypomniała sytuacje, kiedy potrzebowała słodkiej pociechy: „Moja mama powtarzała, że na zmartwienia najlepsze są kremówki i gorąca czekolada”. Kiedy zakochany Leszek Czyński po raz drugi został przyjęty jak narzeczony, usłyszał toast: „- Za miłość, która wszystko wybaczy – dodał szczęśliwy ojciec”. Gandalf.com.pl