Jak sam tytuł utworu wskazuje, książka należy do tzw literatury kobiecej, klasyczna historia o perypetiach miłosnych. Jednak nie zupełnie - tytułowa wyprawa jest nad wyraz zgrabnie wpleciona w realia polskiej emigracji zarobkowej do USA w latach 80-tych.Perypetie starań o wizę,klimat wspólnie wynajmowanych mieszkań czy wreszcie specyfika podejmowanych prac są odwzorowane niemal fotograficznie. To nie jest tzw "babskie czytadło", tu każdy może znaleźć coś dla siebie. Gorąco polecam .....

Wyprawa po szczęście to opowieść pełna niespodziewanych zwrotów akcji o perypetiach młodej wykształconej emigrantki – Melanii Zalewskiej, która za oceanem spełnia swój American Dream i odkrywa intrygującą historię z życia swojej nieżyjącej cioci. Melania to, według mnie, odważna, pełna temperamentu i otwarta na wszystko, co los jej przynosi polska emigrantka, która w tym obcym kraju potrzebuje nie tylko przyjaźni, ale i miłości. Szczęście jej sprzyja. Mężczyzna, w którym zakochuje się, wart jest miłości jej i zaufania.
Perypetie bohaterki mogą być bliskie niejednemu emigrantowi, natomiast dla pozostałych osób mogą być ciekawym wątkiem poznawczym życia i pracy w polskiej dzielnicy w Chicago w latach 80. Książka przywołuje zacierające się już wspomnienia wsi z tamtych lat i trudno nie wpaść w zadumę po słowach „ciasta upieczonego w węglowym piecu nie można porównać z żadnym wypiekiem ….”.
Opowieść połyka się w całości ze względu na treść okraszoną miejscami odrobinką humoru. Przedstawiono w niej wiele ciekawych i różnorodnych postaci, których losy mogą rozbudzić ciekawość. Mnie zaintrygowała postać Lusi - pierwszej żony Stefana, do tego stopnia, że zastanawiam się jak mogłyby potoczyć się jej losy.