Zachęcona zostałam ciekawym opisem z tylnej okładki; mniej więcej, że dobro zwycięża zło, prawdziwa miłość istnieje, akcja dzieje się w Miami, ogólnie: super. Dopiero gdy otworzyłam książkę, moje uczucia z tych pozytywnych ewoluowały w te mieszane.

Emily, 26 - letnia bezrobotna kobieta, ale za to pochodząca z ogromnie zamożnej rodziny, spędza z ową familią wakacje w Miami. W skład szalonej rodzinki wchodzą: ojciec John, który oschle traktuje córkę, z nie wiadomo jakich powodów; matka Lucy, apodyktyczna zołza, zagarniająca wszystko dla siebie i kochająca tylko jedno swoje dziecko: starszą Jennifer; brat Justin - jedyny rozmawiający normalnie z Emily i traktujący ją po ludzku, wcześniej wymieniona Jennifer - rozkapryszona złośnica, jej narzeczony Jack - napuszony bufon oraz sama główna bohaterka. Emily na co dzień mieszka w obskurnej klitce na Brooklynie, wraz ze swoją najlepszą przyjaciółką Megan, gdyż nie chce pracować w firmie ojca. Ale o tym później. Póki co, trwają fantastyczne wakacje, Emily jeździ sobie wypożyczonym samochodem, zwiedza muzea, parki, robi mnóstwo zdjęć, aż pewnego razu wpada na przystojnego mężczyznę. Od razu wpada mu w oko, odnajduje ją, chce z nią spędzać coraz więcej czasu, zabiera ją na wycieczki, kolacje, spacery, zaprzyjaźnia się z jej rodziną... Jednak coś ukrywa, ale Emily jest tak zakochana, że w niczym jej to nie przeszkadza. Dopiero po powrocie do domu okazuje się, że Matt, a właściwie Christopher, jest najbardziej popularnym amerykańskim aktorem, do którego wzdychają wszystkie kobiety na świecie (nie wyłączając Megan), w dodatku zaręczonym z koleżanką z filmu. Emily, jak nietrudno się domyślić, jest zaszokowana, tym bardziej, że Chris pojawia się u niej w mieszkaniu w Nowym Jorku i... Po raz kolejny wyznaje miłość...

Jak łatwo można się domyśleć, historia jest tak przewidywalna, że aż strach. Na dodatek jest (jak dla mnie) jakimś nierealnym splotem wydarzeń... Tak, jasne, najbardziej pożądany aktor zakochuje się w szarej myszy, ona oczywiście nie ma pojęcia, że on to on, mężczyzna rzuca dla niej wszystko, karierę, narzeczoną, po kilku spędzonych wspólnie dniach są w sobie zakochani na śmierć i życie, nie wyobrażają sobie tego życia bez siebie; książka pod koniec ocieka takim cukierkowym tonem, że naprawdę musiałam się zastanowić, czy aby na pewno nie czytam jakiejś baśni w stylu Kopciuszka... Styl również nie jest jakiś górnolotny; prosty, ale aż za bardzo, razi konkretnie.

Nie wiem co sądzić o tej książce, naprawdę. Fabuła mnie zaintrygowała, ale lekko się zawiodłam; nie wiedziałam, że można przedstawić publikację w aż takich superlatywach, a treść... Zostawić samej sobie.