Maggie Moon udowodniła mi, że stwierdzenie "wszystko już było" jest błędne. Już dawno nie czytałam tak świetnego thilleru, mrocznego, kilmatycznego i równie zaskakującego. Jedynym minusem powieści jest długość - jest zdecydowanie za krótka, chcę więcej! Jestem absolutnie zafascynowana bohaterami, szczególnie arystokratami. To niesamowicie wyraźne postacie, włosy stawały mi dęba jak tylko się pojawiali. Polubiłam też główną bohaterkę, Zarę, młodą, bystrą malarkę, a muszę przyznać, że do postaci kobiecych zwykle jestem sceptyczna. Cała historia wciąga, przeczytałam, a raczej połknęłam "Posiadłość" w jeden dzień, całkowcie poddając się magii retrospekcji, które autorka tak zręcznie opisała.
Polecam książkę jako konieczność zwłaszcza dla fanów sensjacji. Nie powiela schematów (co nieczęsto się zdarza), zaskakuje, zachwyca i absolutnie powala. Jeśli Maggie Moon utrzyma ten poziom w kolejnych powieściach, to już nie mogę się doczekać! :)

"Posiadłość" to historia, której akcja rozpoczyna się w roku 1824, ale w większości dzieje się jednak współcześnie. Autorka czasem wraca do przeszłości, byśmy lepiej mogli zrozumieć, o co chodzi w całej tej opowieści. Odkrywa przed nami tajemnicę powoli, odsłaniając stopniowo fakty z życia pewnej bogatej rodziny, do której należy tytułowa posiadłość. Gdyby nie jedna niepozorna, skromna, za to ciekawska osoba, być może nie doszłoby do ujawnienia prawdy, dalej za cichym przyzwoleniem okolicznych mieszkańców działby się ten sam, od lat powtarzany proceder. Ale po kolei...
Zara Dormer, nasza główna bohaterka jest osobą biedną, za to utalentowaną. Studiuje aktualnie na Wyższej Akademii Sztuki, przyjaźni się z Dorą Millbo. Otrzymuje nie lada szansę w postaci możliwości wyjazdu na warsztaty dla najlepszych studentów. Waha się, czy przyjąć tę propozycję, głównie ze względów finansowych. Na szczęście może liczyć na przyjaciółkę, która nie tylko przekonuje ją, że powinna pojechać, ale też pożycza jej potrzebne na ten cel pieniądze.
"-Dlaczego ty się tak wszystkim przejmujesz? Wiele bym dała, żeby mieć chociaż połowę twojego talentu. (...) No dobra. Nie doceniają cię, to fakt. Ale w dorosłym życiu nikt nie będzie pytał, czy byłaś lubiana na studiach. Będą liczyły się osiągnięcia. Większość tych rozpuszczonych snobów nie może się z tobą równać i doskonale o tym wiedzą. To właśnie ta świadomość tak ich wkurza. Szydzą więc z tego, z czego ty powinnaś być dumna. Z twojego stypendium. Rocznie akademia rozdaje tylko cztery. Dostałaś swoje dzięki wybitnym zdolnościom, których oni nie mają i nigdy nie będą mieć."*
To właśnie Zara zaczyna się interesować dziwnymi sytuacjami, do których dochodzi na warsztatach. Wyjeżdża wraz z innymi studentami do starej, zabytkowej posiadłości z wieloletnimi tradycjami. Tylko ona zdaje się dostrzegać to, na co inni nie zwracają uwagi. Szalenie interesuje ją rodzina, do której należy okazały budynek. Chce poznać ich historię, obejrzeć portrety przedstawiające przodków współczesnych właścicieli tego tajemniczego domostwa. Cieszy się, że będzie wraz z innymi studentami pracować pod okiem świetnego malarza, człowieka znanego i poważanego. Jego wskazówki będą dla niej bardzo cenne i chociaż ma malować to, w czym nie jest najlepsza stara się sprostać postawionym przed nią zadaniom. Zyskuje też przyjaciela w osobie innego studenta, Franka. Zaczynają się naprawdę dobrze rozumieć, ufają sobie. Zara ma nadzieję, że na tych warsztatach choć na moment uda jej się zapomnieć o własnych problemach, o dramatycznej przeszłości. Czy jej się to uda? Czy ciekawość nie zaprowadzi jej w miejsce niebezpieczne, mroczne, straszne? Czy powróci do domu i dawnego życia?
To książka naprawdę zaskakująco dobra. Nie mogłam się wprost od niej oderwać, byłam ciekawa, podobnie jak nasza bohaterka, o co w tym wszystkim chodzi? Wiedziałam już oczywiście sporo, bo autorka nie pozostawiała naszych pytań bez odpowiedzi, wprowadzała nas w temat od samego początku, pozwalała na domysły, które okazywały się mniej lub bardziej trafione, jednak tego, co naprawdę się tam działo nie sposób było przewidzieć. To powieść niebanalna, z klimatem. Budująca niesamowitą atmosferę pisarka zaskakiwała nas na każdym kroku. Ani przez moment nie można było odnieść wrażenia, że to już było, że podobna fabuła gdzieś już występowała. Nie, absolutnie! Ja jeszcze z taką historią się nie spotkałam i tym bardziej jestem zachwycona pomysłem Maggie Moon. Styl jej nie pozwala na jakiekolwiek zastrzeżenia. Książkę czyta się szybko, jest pasjonująco, fascynująco, momentami niebezpiecznie. Powieść wzbudza wielkie emocje w czytelniku. Stworzone przez autorkę postaci są dopracowane, ciekawie przedstawione, mają nietuzinkowe charaktery, są bardzo silnymi osobowościami. Dbałość o szczegóły zadziwia i pozwala wysnuć przypuszczenie, że pisarka naprawdę dobrze przygotowała się do napisania tej książki, że rzeczywiście interesuje się Anglią z XVIII wieku, że ta tematyka jest jej niebywale bliska.
Jeżeli chcecie zatracić się w magii minionych epok, rozwikłać skomplikowaną zagadkę kryminalną, poczuć dreszczyk emocji, świetnie się bawić z naprawdę doskonałą lekturą, to nie wahajcie się ani minuty. To zdecydowanie powieść dla Was.
Polecam jak najbardziej i mam nadzieję, że niebawem doczekam się kolejnej książki autorstwa Maggie Moon. Trzymam kciuki za tę początkującą pisarkę.

Jeśli zastanawialiście się kiedyś co może wyniknąć z połączenia mrożącego krew w żyłach horroru z typową młodzieżówką i nie potrafiliście czegoś takiego znaleźć, to nie szukajcie dłużej! ,,Posiadłość" jest bowiem taką powieścią - krwawą powieścią z zabytkowym budynkiem, sztuką i mroczną tajemnicą w tle.

Opis fabuły
Zara jest malarką. Uczy się w Akademii, gdzie nie jest zbyt lubiana przez dzieci ,,z dobrych domów". Pewnego dnia trafia się okazja, by dziewczyna mogła jechać na warsztaty malarskie w malowniczym Charlottshire do posiadłości Debrettów. Podczas podróży poznaje sympatycznego rudzielca, Franka. Na miejscu, dziewczyna jest oczarowana zabytkowymi komnatami, pięknymi widokami oraz gospodarzami - niezwykle przystojnymi Debrettami oraz magią ich księżycowego spojrzenia. Podczas warsztatów, zachowanie arystokratów zaczyna budzić w Franku i Zarze niepokój. Chcą odkryć tajemnicę Debrettów, jakby zamkniętych w poprzedniej epoce. Tylko czy ta tajemnica jest warta tyle, ile może kosztować głównych bohaterów?

Ocena
Na początku należy zaznaczyć, że ta powieść jest debiutem pisarki ukrytej pod pseudonimem Maggie Moon. Nie zmienia to jednak faktu, że ,,Posiadłość" jest po prostu, niezaprzeczalnie dobra. Jak napisałam na samym początku, przypomina to połączenia horroru z młodzieżówką. Czemu? Bo mamy cichą, nieśmiałą dziewczynę po przejściach, która poznaje chłopaka - typowy element książek Young Adult. Z drugiej strony mamy jednak niesamowitą i jednocześnie niezwykle mroczną tajemnicę arystokratów, na której całkowite odkrycie trzeba czekać do końca powieści. Jeśli chodzi o bohaterów, to Zara bardzo dobrze spisała się w roli głównej bohaterki. Nie była nieporadną damą w opałach tylko silną kobietą, którą życie doświadczyło naprawdę paskudnie. Frank jest postacią ogromnie sympatyczną i z chęcią bym się z nim zaprzyjaźniła. Z początku myślałam, że zadurzę się w Debrettach, ale na szczęście tak się nie stało. Powiem szczerze, przypadli mi do gustu, ale z drugiej strony czuję obrzydzenie dla tego, co robili. To, na co warto zwrócić uwagę to bardzo dobre i liczne retrospekcje przeplatane z właściwą akcją. Pozwala to czytelnikowi domyślać się po co Debrettowie popełniają straszliwe zbrodnie i kim naprawdę są arystokraci. Widać zainteresowanie autorki Wiktoriańską Anglią - piękne opisy sukni czy właśnie retrospekcje są dowodem na to, że pani Moon wiedziała, o czym pisze. Akcja powieści toczy się bardzo dynamicznie i czytelnik płynie przez kolejne strony. Znakomicie uknute intrygi i trzymanie czytelnika w napięciu - oto właśnie ,,Posiadłość".
Wydanie jest bardzo przejrzyste i przyjemne (jeśli można tak powiedzieć). Okładka oddaje ducha książki, a czcionka jest bardzo miła do czytania.
Podsumowując, stwierdzam, że ,,Posiadłość" to naprawdę udany debiut, a druga część już ląduje w moich łapkach :)
recenzja z bloga: http://swiatksiazkoholiczek.blogspot.com/

Ze względu na słabe nerwy i stanowczo zbyt niską wytrzymałość na wszelkie przerażające oddziaływania świata zewnętrznego niezwykle rzadko sięgam po thrillery lub horrory. Jednakże tym razem złakniona nowych doświadczeń czytelniczych i zaciekawiona krótkim opisem z okładki postanowiłam zebrać się na odwagę i dzielnie rozpocząć czytanie. I jak się okazało, czego zapewne się domyślacie, paradoksalnie nie mogłam się oderwać od czytania. Książkę Maggie Moon bowiem przeczytałam z zapartym tchem, pozbawiając się nawet ukochanego snu.



Książka opowiada o niezwykle mrocznych przeżyciach utalentowanej studentki malarstwa. Dziewczyna otrzymuje zdawałoby się życiową szansę wyjazdu na prestiżowe warsztaty malarskie wraz z grupą innych studentów do małego miasteczka, które znane jest jedynie z posiadłości znajdującej się na jego obszarze. Posiadłość należy do arystokratycznej i niezwykle bogatej rodziny Debrettów, która prowadzi codzienne życie jakby nadal trwał wiek XVIII. Wyjazd, który miał stać się jej szansą na rozwój talentu, a jednocześnie ucieczką od codziennych problemów i traumatycznego przeżycia z przeszłości przeradza się w prawdziwy koszmar. Okazuje się, że zabytkowy budynek i jego tajemnicze pomieszczenia skrywają niesamowite tajemnice, które są skrzętnie skrywane od wieków. A sama arystokratyczna rodzina ma mroczny sekret przekazywany z pokolenia na pokolenie, na którego trop przypadkiem trafia młoda malarka, co może ją kosztować życie.



Atutem powieści utkanej przez autorkę ukrywającej się pod pseudonimem literackim Maggi Moon jest fakt, że fabuła książki jest wciągająca już od pierwszych stron i w zasadzie poziom ten jest utrzymywany do samego końca opowieści. Autorka umiejętnie przenosi czytelnika w czasie odkrywając co rusz nowe, niezwykle ciekawe fakty z przeszłości, które w końcu łączą się w szokującą całość budząc swoiste zaskoczenie. Współczesne książki zwykle niestety oparte są na stosunkowo przewidywalnych fabułach przez co tracą swą unikatowość. Jednak w przypadku „Posiadłości” nie ma mowy o snuciu trafnych domysłów, co jest niewątpliwie wielkim plusem.


Interesujące było także przenoszenie akcji książki do wydarzeń i poszczególnych historii, które miały miejsce w różnych etapach życia całego rodu Debrettów już od samych początków jego powstawania. Niniejsze retrospekcje umiejętnie przeplatają się z współczesnością, którą stanowi historia Zary spędzającej warsztaty w niezwykłej posiadłości. Sama kompozycja językowa opowieści, mimo że nie jest szczególnie wyszukana, to jednak prowadzi czytelnika w sposób łatwy i przyjemny pozwalając na przyjemną lekturę.

www.kreatywneteksty.blogspot.com