Podsumowując: nie wiem czy z czystym sumieniem mogę polecić Wam Zerwaną więź. Z jednej strony była to lektura, od której łatwo nie mogłam się oderwać, głównie dlatego, że chciałam dowiedzieć się co będzie dalej, ale z drugiej strony irytowali czasami mnie bohaterowie. Brakowało mi też, jak już wspomniałam, rozbudowanej relacji pomiędzy Agatą a jej matką a sam Piotr wydawał się psychopatą. Chociaż jakoś wyszedł na ludzi. Zakończenie jest równie ciekawe. Żałuję, że nie mogłam dowiedzieć się o dalszych losach głównej bohaterki. Jestem ciekawa jak dalej będzie biegło jej życie po przeczytaniu pamiętnika. Autorka posługuje się świetnym językiem, dialogi nie są drętwe i wymuszone. Czuć emocje, chociaż ciągle to dla mnie trochę za mało.

„Zerwana więź” to poruszająca historia młodej dziewczyny, zagubionej we własnych kłamstwach, nieumiejącej poradzić sobie z tym, co ofiarował jej los. Chłonęłam całym swoim jestestwem świat głównej bohaterki i czułam się moralnie rozdarta. Agata przeżywała piekło psychiczne, emocjonalne i duchowe, które doprowadzało ją do tzw. pustki, poczucia nicości i beznadziei. Ciągle uciekała, starała się robić wszystko, by choć na chwile zapomnieć o cierpieniu, jakie na nią spadło. Ból, wyrzuty sumienia, niebezpieczne myśli, przez które popadała w skrajności, doprowadzały ją do duchowej agonii. Zakładała wiele masek do ról, które odgrywała przed ludźmi. Udawała przed wszystkimi: mamą, przyjaciółką, żoną Piotra. Próbowała wyzwolić się z okowów tej toksycznej miłości, jednak nie potrafiła znaleźć w sobie tyle siły. Przy kuzynie zapominała o wszystkim. Wreszcie była sobą, czuła się szczęśliwa i dawała szczęście. Ten związek był jak narkotyk, uzależnienie. Żyli w swoim własnym utopijnym, wyimaginowanym świecie. Zapewne większość osób zacznie potępiać intymne relacje tych dwojga. Zdradzę tylko, ich ,,związek’’ był o wiele bardziej skomplikowany, niżby się mogło wydawać. Agata próbowała znaleźć jakieś wyjście z tej nietypowej sytuacji. Najpierw szukała pomocy u księdza, lecz nie potrafiła mu całkowicie zaufać. Potem wyznała prawdę swojej mamie, niestety, doświadczyła jedynie niezrozumienia, ośmieszenia i wyszydzenia.

Piotr natomiast sprawia wrażenie człowieka kompletnie oderwanego od rzeczywistości. To mężczyzna z artystyczną duszą. Pisze wiersze, komponuje i śpiewa własne aranżacje, a to wszystko dzięki Agacie. Ona jest jego muzą, natchnieniem i powietrzem. Bez niej nie potrafi oddychać ani normalnie żyć. Ożenił się dość wcześnie, bardziej z poczucia obowiązku niż z potrzeby serca, dlatego przez cały czas miał poczucie braku spełnienia i przynależności do drugiej osoby. Aż wreszcie na jego drodze stanęła młodziutka kuzynka, jednocześnie na swój sposób bardzo dojrzała. To z nią poczuł silną i porywającą więź. Wszystko inne przestało mieć jakiekolwiek znacznie. Liczyła się tylko miłość do Agaty. Na swój sposób podziwiałam Piotra i jego niezachwiane uczucie. Z drugiej strony byłam wściekła, że nie potrafił pójść po rozum do głowy i dać sobie spokój z ,,zakazanym owocem’’.

To bardzo niezwykła książka przedstawiona notabene w formie pamiętnika. Napisana pięknym, zrozumiałym językiem, nasączona elementami liryczno – nastrojowymi. Akcja płynie wolno, nostalgicznie niczym leniwa rzeka, jednakże momentami pojawiają się burzliwe kipiele. Bohaterowie pod względem psychologicznym i emocjonalnym są skrupulatnie i wiarygodnie nakreśleni. Zakończenie rozbiło mnie totalnie. Wbrew sobie i wszystkiemu liczyłam na inne rozwiązanie.

Serdecznie zachęcam do powyższej lektury. Dzięki niej zobaczysz, jak bardzo człowiek może manipulować innymi i jak wiele masek może przybierać ucząc się za każdym razem nowej roli. Ponadto uświadomisz sobie, że o prawdziwą miłość trzeba walczyć zawsze, niezależnie od czasu ani miejsca, ale w taki sposób, aby nie wyrządzać krzywdy innym i samemu sobie. W związku dwojga osób należy umieć oddychać na obie strony. Nie wolno robić czegoś wyłącznie po to, by komuś było wygodnie. Krótko mówiąc, to nietypowa, zaskakująca i niezwykle głęboka opowieść o destrukcyjnej miłości, która w następstwie prowadzi do wielu dramatów. Zapraszam wszystkich zainteresowanych.

Książka J. W. Bastille "Zerwana więź" wydana dzięki Wydawnictwu Novae Res. Tto pamiętnik, historia młodej dziewczyny i zakazanej, wielkiej miłości. Główna bohaterka Agata, swoje zapiski odnajduje przypadkiem. Wspomnienia z młodości, dotyczące wielkiej i tragicznej miłości znowu odżywają.
Wraca młoda, zagubiona dziewczyna, wraca jej historia pełna problemów, wracają wspomnienia a w nich samotność i zagubienie.
Agata jako nastolatka wiele przeszła. Zaplątała się we własnych uczuciach i kłamstwach. Zagubiła się w strachu i poczuciu samotności. Nie potrafiła sobie poradzić z tym co podarowało jej życie, nie potrafiła być silna, bała się ludzi, ich reakcji.
Kiedy na jej drodze, podczas pielgrzymki na Jasną Górę stanął młody ksiądz, powoli zaczęła wracać wiara i siła. Nie wielka, najważniejsze jednak, że dziewczyna przestała dusić siedzących w niej odczuć, zaczęła pisać i w ten sposób oczyszczała swoje sumienie. Czy jednak udało jej się uporać z tym wszystkim??
"Zerwana więź" to książka dosyć ciężka, powiedziałabym nawet, że poniekąd psychologiczna, ale czyta się ją szybko i w napięciu. Historia która mogłaby spotkać każdego z nas, czasem warto zastanowić się nad tym jak my byśmy postąpili w danym momencie.
Polecam - dla zastanowienia się nad całą historią, dla "rozrywki" również, bo człowiek czyta i książka pochłania go bez reszty.

Ile jesteś w stanie poświęcić, by zatrzymać to, czego tak długo poszukiwałeś/Aś i o czym tak bardzo pragnąłeś/pragnęłaś? Jak się niekiedy okazuje, ludzie potrafią zrobić wiele – nawet oddać swoje ciało (nie wspominając o życiu)…

Agata nie miała łatwego dzieciństwa. Od małego była osobą pozbawioną troski i miłości dosłownie z każdej strony – ze strony rodziców, dziadków, a nawet rodzeństwa. Z niezwykle samotnej istoty wyrosła wielka marzycielka. Śniła o kimś, kto ją zrozumie, wesprze i pocieszy. Po prostu będzie przy niej wtedy, kiedy tego będzie potrzebować. Marzyła o osobie, dla której okaże się ważna, będzie znaczyła coś więcej, niż obiekt żartów i kpin… Można powiedzieć, że jej modlitwy zostały wysłuchane. W życiu nastolatki pojawił się ojciec, brat i przyjaciel w jednym. Agata stanie się dla Niego sensem życia. Ona chciała tylko zrozumienia – On czegoś więcej. Przez niego bohaterka znalazła się w rozpędzonym wagoniku na rollercoasterze – raz będzie wznosić się do nieba, by za chwilę zniknąć w czeluści piekieł. W pewnym momencie jej spełnione marzenie stanie się przekleństwem, od którego nie będzie się mogła uwolnić. Nie, nie będzie mogła – po prostu nie będzie chciała się uwolnić. On stanie się dla niej w pewnym sensie narkotykiem, bo dał jej coś, czego nikt inny wcześniej jej nie ofiarował – uwagę. A ona nie chciała jej stracić.

Bohaterowie tej historii okazali się bardzo realistyczni, lecz Agata od początku działała na mnie jak płachta na byka. Owszem, rozumiałam, a przynajmniej starałam się zrozumieć jej sytuację. Nawet początkowo współczułam bohaterce. Ta tajemnicza dziewczyna rozbudzała moją ciekawość. Chciałam się tylko dowiedzieć dlaczego? Co Ci się przytrafiło? Chcę Ci współczuć i być cichą powierniczką twoich cierpień. Lecz im bardziej ją poznawałam, to wszystkie moje pytania oraz uczucia zaczęły się zmieniać i znikać. W pewnym momencie poczułam złość. Zamiast współczucia pojawiło się zniecierpliwienie, niezrozumienie oraz irytacja. Dlaczego go (do cholery) nie zostawisz [SPOILER] skoro cię osacza [KONIEC]? Ja na jej miejscu już dawno bym zerwała z nim kontakt. Niestety byłam zmuszona biernie przyglądać się, jak Agata coraz bardziej stacza się w otchłań. Nie jesteście sobie w stanie wyobrazić mojej miny, gdy po kulminacyjnym momencie ona dalej kontynuowała tę toksyczną znajomość. Kiedy bohaterka w euforii przeżywała swoje życie, ja starałam się zwalczyć narastającą we mnie chęć mordu. Przede wszystkim jej. Tłumaczyłam sobie, że to nastolatka, która jak każde pozbawione rodzinnego ciepła dziecko szuka i błądzi… A gdy już to znajdzie nie puszcza. Bo wie jak to jest, gdy tego nie ma. Jak dla mnie Agata za dużo i na siłę filozofowała. Jeśli chodzi o Piotra, Kacpra, Magdę oraz innych bohaterów, to nie miałam żadnych takich skrajnych uczuć, jak w przypadku Agaty. Właśnie najwięcej nerwów i emocji dostarczyła mi główna bohaterka, choć wolałabym, żeby to nie była chęć mordu…

Fabuła Zerwanej więzi okazała się przemyślana, ciekawa i wciągająca. Może nie ma w niej niespodziewanych zwrotów akcji, to i tak czytelnika hipnotyzuje. Ja byłam od początku ciekawa, a raczej chciałam zobaczyć, jak rodzi się silna, rozsądna i młoda kobieta. Niestety tego się nie doczekałam, co nie oznacza, że książkę spisałam na straty. Autorce udało się stworzyć niepowtarzalny klimat, głównie za sprawą opisów miejsc, sytuacji i przyrody, które nie męczą czytelnika.

Jeśli chodzi o język, to jest on przyjemny i łatwy w odbiorze. Ale jak wspomniałam wcześniej, momentami za bardzo filozoficzny (aż do wymiotów). Trochę mnie to irytowało, lecz poza tym, to nie mam większych zastrzeżeń.

Zerwana więź J.W. Bastille jest niezwykle trudną historią. W swoim wnętrzu skrywa wiele emocji, kłamstw i za dużo niewypowiedzianych słów. Przede wszystkim opowiada o przeszłości, rodzinie i więzach, którymi jest ona połączona. Jest także o samotności, niezrozumieniu, nadziejach, marzeniach, a przede wszystkim o pragnieniach – na czele z miłością. Porusza temat miłości toksycznej, zakazanej – przede wszystkim takiej, która niesie ze sobą wielki ból. Spala duszę człowieka od środka. Jest to także lektura o poświęceniu dosłownie wszystkiego. Nie wiem, czy ja bym postąpiła tak, jak Agata, ale wydaje mi się, że nie. Wolałabym być sama niż pozwolić, by ktoś mną rządził, lub wykorzystywał moje uczucia – a tym samym zranił.

[dzosefinn.blogspot.com]