"Wierzę, że wszyscy młodzi ludzie zastanawiają się, jak ułożyć sobie życie. Gdy ja się zastanawiałam, zawsze dochodziłam do wniosku, że życie nie musi być łatwe, byle tylko nie było puste. I to życzenie zostało spełnione."


Lise działalność naukową rozpoczęła w czasach, kiedy kobiety nie miały prawa mieć niczego do powiedzenia w świecie mężczyzn. Wszystko, co osiągnęła, musiała okupywać ogromnym wysiłkiem. Nie tylko zajmując się czymś tak trudnym jak fizyka, ale przede wszystkim udowadniając, że jako kobieta ma takie samo prawo odkrywać, działać, myśleć, jak mężczyźni. Czy było jej łatwo w tym męskim gronie o uznanie? Dość wspomnieć, że do Nagrody Nobla była nominowana 15 razy, i nigdy jej nie otrzymała. Podczas pierwszej wojny światowej pomagała na froncie żołnierzom niezależnie od narodowości czy tego, po której stronie konfliktu byli. Pamięć o tych wydarzeniach została w niej już na zawsze. Jako Żydówka w ostatniej chwili uciekła z nazistowskich Niemiec dzięki pomocy przyjaciół. Długo pozostał w niej uraz do tego kraju i Niemców, którzy swoją biernością pozwolili na to, by ludzie tacy jak ona tracili cały dorobek swojego życia i musieli uciekać przed okrutną śmiercią. Nie przyjęła propozycji pracy w USA nad bombą atomową, chociaż w tamtym czasie w sensie zawodowym była praktycznie wykluczona, co dla kobiety przez całe życie oddanej pracy było jak śmierć.

Postać Lise Meitner jest po prostu fascynująca. Była rzeczywiście geniuszem - jej błyskotliwość, odwaga w poszukiwaniu nowych rozwiązań tak potrzebna przy eksperymentach, a jednocześnie skromność, ciepło, przede wszystkim postawa moralna - dla mnie jako czytelnika ta kobieta budzi podziw i szacunek. Jako pierwsza zrozumiała zjawisko rozszczepienia atomowego, a jej odkrycie zostało przypisane jej przyjacielowi, który... niczego nie prostował. I dostał Nobla.

"Osiągnięcia naukowe całego życia Lise Meitner były uwieńczone Nagrodą Nobla dla Ottona Hahna."


Książkę czytało mi się niczym najlepszą powieść sensacyjną - życie profesor Meitner (swoją drogą osiągnąć ten stopień naukowy w tej dziedzinie i tych czasach...) byłoby świetnym materiałem na film. Wyobraźcie sobie chociażby scenę ucieczki do Holandii z nieważnym paszportem i nazistami i śmiercią w perspektywie, czy sytuację kiedy przyjaciel przypisuje sobie nie do końca swoje odkrycie, albo artykuły w amerykańskich gazetach w których nazywają nas "matką bomby atomowej"(sic!). Wszystkie konferencje na których spotykała największe umysły tamtych czasów jak choćby Einsteina, burzliwe dyskusje, nowatorskie pomysły i odkrycia. Życie pisze najlepsze scenariusze. Warto wspomnieć, że pierwiastek Meitnerum to jedyny pierwiastek w układzie okresowym upamiętniający kobietę - właśnie Lisę Meitner, a jego nazwa została przyjęta w 1997 roku.

Autor biografii przedstawił życie tej uczonej w taki sposób, że nie mogłam się oderwać od lektury. Język mimo nieuniknionych specjalistycznych terminów nie sprawiał mi trudności w odbiorze. Często przytaczane fragmenty listów Lise czy jej przyjaciół nadawały całości bardziej osobistego, intymnego wymiaru. Podobnie dołączone zdjęcia - na tak wielu sama w męskim gronie, bardzo wymowne.

Życie wielu osób może być dla nas inspiracją, motywacją, dowodem na to, że kiedy czegoś chcemy, to żadne przeszkody nie są w stanie nas powstrzymać. O jednych wiemy dużo, inne są nieco zapomniane, niedocenione. Pierwsza dama fizyki jądrowej warta jest tego, by o niej pamiętać. Nie tylko ze względu na jej geniusz, ale przede wszystkim ze względu na to, kim była.

co-przeczytalam.blogspot.com

Biografia Lisy M. pióra Tomasa Pospiesznego, moim zdaniem, jest próbą odpowiedzi na moje pytanie. Dlaczego tak wybitna uczona nie dostała nigdy tej Wielkiej Nagrody? A była nominowana aż piętnaście razy!!! ( a teraz moja mała "prywata": pomyśl sobie co czuła ta kobieta, kiedy tyle razy była nominowana. Tyle nadziei i tyle rozczarowań...).

Super krótki życiorys w pigułce? Proszę bardzo.

Lisa Meitner przyszła na świat 7 listopada 1878 roku w Wiedniu. Ta data jakoś znajomo wygląda. A tak! Maria Skłodowska-Curie też przyszła na świat 7 listopada. Ale jedenaście lat wcześniej. Przypadek?
W rodzinie wielodzietnej, z ojca prawnika i matki "żywo uczestniczącej w życiu i wydarzeniach".
W 1908 roku razem z Hahnem odkrywa aktyn C".
W 1918 roku wraz z Hahnem ogłasza odkrycie nowego pierwiastka: protaktynu (Pa).
W 1938 roku wyjeżdża do Szwecji.
1968 rok, rok smutny dla świata nauki: w lipcu umiera Otto Hahn, wieloletni współpracownik Lisy, a 27 października Lisa.
Krócej się nie dało.

A wszystko to, co pomiędzy tymi datami można znaleźć w książce Pana Tomasza.

I teraz się powtórzę.
Dużo faktów, dat, postaci.
Sporo ciekawych zdjęć.
Interesujące tło historyczne i obyczajowe pierwszej połowy XX wieku.
Cały wachlarz sympatii i rywalizacji w świecie naukowym i politycznym.
I znów całe mnóstwo cytatów. Wyróżnionych inną czcionką. To lubię.
Prosto i ciekawie przestawione problemy z zakresu fizyki i chemii z jakimi zmagała się Lisa i całe towarzystwo naukowe. Brawa dla autora!

A dlaczego nie piszę o dokonaniach naszej bohaterki? Bo chcę abyś sięgnął po książkę i przekonał się sam czy rzeczywiście zasłużyła na nagrodę szwedzkiego gremium.

I co z tą Nagrodą Nobla dla Pani Meitner? Ja się pytam.
więcej na izawlabiryncieksiazek.blogspot.com

"...życie nie musi być łatwe, byle tylko nie było puste."

Biografia bardzo ciekawie prowadzi czytelnika śladami wybitnej austriackiej uczonej, przybliża jej postać na tle społecznego i politycznego klimatu ówczesnych czasów. Z zainteresowaniem poznawałam fakty z młodości Lise, dorastania w wiedeńskiej atmosferze stymulującej intelekt, ogromnym pragnieniem zdobywania wiedzy. W ówczesnych czasach kobiety miały niezwykle utrudniony dostęp do wyższego wykształcenia, zmuszone były pokonywać liczne przeszkody i uprzedzenia środowiska naukowego, tylko garstce z nich udawało się osiągnąć sukces. Z uznaniem śledziłam okres zintensyfikowanej pracy naukowej Meitner w berlińskim Instytucie Chemii owocujący wielokrotnym nominowaniem do Nagrody Nobla. Niestety, nigdy nie została doceniona tym prestiżowym wyróżnieniem, choć z pewnością zasłużyła na nie. Potrafiła poświęcić własne ambicje na rzecz dobra nauki, całkowicie się jej oddając, świadomie rezygnując także z założenia własnej rodziny. Wrażenie zrobiły na mnie niezwykle przygnębiające i bolesne lata życia na emigracji w Szwecji, obarczone samotnością, naukową izolacją, brakiem spełnienia zawodowego, odebranymi perspektywami, poczuciem niesprawiedliwości i rozczarowaniem zachowaniem wieloletniego współpracownika.

Książkę czyta się niezwykle szybko, zawiera wszelkie niezbędne informacje, podane w bardzo zachęcającej do zgłębiania i wciągającej formie, wzbogaconej licznymi ilustracjami, aneksem, kalendarium i bibliografią. Autor bardzo przystępnie prowadzi czytelnika po zagadnieniach fizyki i chemii jądrowej, nawet przy elementarnej wiedzy z tych dziedzin jesteśmy w stanie zrozumieć i docenić ogromne znaczenie osiągnięć Lisy Meitner. Kobiety, która wyprzedzała swoją epokę o pokolenia, wykazywała się ponadprzeciętnymi uzdolnieniami, na trwałe zapisując się w historii nauki. Z dumą sięgała po należne jej prawa, jednak zawsze pozostawała w zgodzie ze swoim sumieniem, postawą moralną, etyczną i uczciwością naukową. Zmuszona była zmierzyć się z wieloma trudnościami, przeszkodami, rasizmem, doznała wielu upokorzeń, jednak nigdy nie zniechęciła się i nie zwątpiła w naukę. Wiele wyniosłam z tej lektury, bardzo dobrze się w niej odnalazłam, z satysfakcją zaspokoiłam ciekawość dotyczącą tej genialnej uczonej i jej osiągnięć naukowych. Jak się okazało, było to również bardzo przyjemne spotkanie z fizyką i chemią jądrową.

bookendorfina.blogspot.com