Co tam Panie w Zakopanem?

Felietony czytać uwielbiam. Pod jednym warunkiem. Otóż muszą być ciekawie, dobrze, interesująco i dowcipnie napisane. Musi pisać je osoba, która ma talent do pisania krótko aczkolwiek treściwie. I błyskotliwie, bo właśnie wtedy czyta się te teksty najprzyjemniej. Gdybym miała wręczyć felietonowego Nobla, Oskara, Złotą Palmę czy co tam jeszcze już wiem komu bym ją przyznała. Bez najmniejszych skrupułów i wahania. Z pełnym przekonaniem, że nagroda wędruje we właściwe ręce. Dostałby ją Wojciech Mróz mieszkający w Zakopanem dziennikarz, współzałożyciel i pierwszy redaktor naczelny "Tygodnika Podhalańskiego". Jego stały felietonista. Człowiek, który wspaniale pisze i ma wielki talent. Jest świetnym obserwatorem i doskonale to co widzi opisuje opatrując dowcipnym, trafnym komentarzem.
Powyższy tytuł jest zbiorem felietonów, a ich tematem jest Zakopane. Góry, miasto, górale. Na pierwszym planie jest wyjątkowa miejscowość w Polsce jedyna w swoim rodzaju. Stolica sportów zimowych, Podhala, mekka turystów i narciarzy. Kurort, który wciąż zmienia swoje oblicze, który dryfuje w kierunku nowego. Stare odchodzi w przeszłość. Czy nowe jest lepsze? Odpowiedzi na pytania szukajcie w książce, która mówi o współczesnym, ale i historycznym Zakopanem. A to dwa różne oblicza. Które lepsze? Moim zdaniem to dawniejsze. Jednak zmian zatrzymać nie sposób. One się dzieją, a autor o nich wspaniale pisze. Obserwuje, podgląda, ocenia zarazem uczestnicząc w życiu miejscowości jedynej w swoim rodzaju. Teksty są okraszone ocenami, poglądami i komentarzami ich autora, który nie stracił w szalonej dzisiejszej rzeczywistości zdrowego rozsądku. Wciąż jeszcze ma dystans do paranoi, która często otacza nas w różnych dziedzinach życia. Z tekstów wyłania się turystyczna mekka, która skupia przeróżnych turystów. Jednych bawią górskie wędrówki, drugich białe szaleństwo na stokach, nie brak i takich, którzy kochają zwiedzanie Krupówek. O nich pisze Wojciech Mróz, ale i o zwyczajnych góralach, władzach miasta, sławnych osobistościach, słynnych zakopiańskich miejscach, instytucjach, zabytkach, osobliwościach. Zakopiańskie wczoraj i dziś różni się. Ja osobiście poznałam urok tego cudu w okresie PRL-u. I takie Zakopane odnalazłam w tekstach, i to współczesne komercyjnie, które zapomina o cudzie sztuki ludowej na rzecz chińskiej tandety. Autor pisze o bolączkach, wstydliwych sprawach, jak również o sukcesach zakopiańskich realiów. Nie szczędzi pochwał, ale i nagan. Krytykuje, ale i chwali. Pokazuje zakopiańskie plusy i minusy. Pokazuje pozytywy i negatywy. Pisze z dużą dozą humoru. Ma czasami bardzo ostre i drapieżne pióro, odważne. Nie brak tym felietonom ironii, nie brak celnych puent, trafnych porównań. Nie brak i refleksji bo obiekt jest wyjątkowy. Książkę czytałam na jednym wdechu. Chłonęłam jej atmosferę. Miałam wrażenie jakbym była w tym miejscu, widziała wszystko własnymi oczami. Jakby to o czym traktują felietony działo się tuż przed moim nosem. Jaki wniosek bije z lektury? Zakopane jest niepowtarzalne, jedyne w swoim rodzaju, wyjątkowe i bardzo ... mimo wszystko kochane. I nic go nie zastąpi!
Ta książka trafiła w moje ręce dzięki rekomendacji Kingi z bloga http://esaczyta.blogspot.com/
Tę lekturę wypatrzyłam w jednym z Jej filmików. Jestem wdzięczna, że przeczytanie tej książki mnie nie ominęło. Bo wielu dobrych czytelniczych wrażeń i emocji bym nie doznała. Cieszę się, że jako fanka Tatr mogłam poczytać o ich stolicy. Posmakować góralskiego klimatu i garści absurdów jakie niesie życie nawet tam pod Tatrami i halami. Gorąco polecam tę publikację. Jest wyjątkowa i świetna. Gratuluję Autorowi kapitalnego pióra ! Brawo Panie Wojciechu! Jest Pan Mistrzem Felietonu.

Zimowa stolica Polski nieustannie bije rekordy popularności. Turyści stadami odwiedzają to niewielkie miasteczko, by móc choć przez chwilę podziwiać górskie szczyty i chłonąć góralską atmosferę. Okazuje się jednak, że Zakopane, jak wiele innych polskich miast, ma swoje lokalne problemy. O cieniach i blaskach jednej z najpopularniejszych miejscowości w naszym kraju przeczytacie w książce Wojciecha Mroza pt.: "Zakopane - miasto cudów".

Dziennikarz będący zarazem wieloletnim mieszkańcem Zakopanego, przedstawia czytelnikom nieco inne spojrzenie na ów górski kurort. W swoich 152 felietonach tego zbioru obnaża najbardziej palące problemy miasta, nie szczędząc przy tym krytyki dla władz miejskich, a także turystów, którzy współcześnie niewiele mają wspólnego z prawdziwymi miłośnikami gór. Trafne spostrzeżenia Mroza np. dotyczące budowy kolejki na Kasprowy Wierch, roli zakopiańskich Krupówek w promowaniu miasta, czy znaczenia zaprzęgów konnych nad Morskim Okiem, ujęte w formie krótkich tekstów to prawdziwa gratka dla wszystkich, którzy pragną poznać Zakopane "od kuchni" i przekonać się, z jakimi problemami boryka się na co dzień miejscowa ludność.

W książce "Zakopane - miasto cudów" żart miesza się z utyskiwaniem, ceper z góralem, a góralskie potrawy ze smakołykami znanymi nam dobrze z innych regionów Polski. I chyba właśnie w tym tkwi sekret popularności tytułowego miejsca i felietonów o nim traktujących. Dodatkowym atutem tej pozycji jest zbiór wyjątkowych rysunków autorstwa Magdaleny Gądek-Posadzki, które stanowią idealne uzupełnienie tekstów Wojciecha Mroza. Trzeba przyznać, że oprócz niekwestionowanego talentu plastycznego, autorka ilustracji ma w sobie również spore pokłady ironii niezbędne do trafnego zobrazowania najważniejszych problemów poruszonych w tej interesującej, a zarazem niebywale pouczającej lekturze.

Zbiór felietonów autorstwa Wojciecha Mroza zdecydowanie spełnił moje oczekiwania. Mimo przewagi odniesień politycznych nad wydarzeniami z historii Zakopanego, poleciłabym tę pozycję każdemu, kto po wędrówce wąskimi uliczkami tytułowego miasta, ma jeszcze ochotę przeczytać ciekawostki na temat dawnej osady pasterskiej, spisane przez wielkiego miłośnika gór i znakomitego obserwatora zakopiańskiej społeczności.