Decydując się na tę lekturę, nie wiedziałam, że jest to wznowienie "Piąte - nie zabijaj", która była debiutem Anny Kasiuk. Tamtejszej książki nie czytałam, więc jest to dla mnie świeże podejście do niniejszej powieści. Jak w posłowiu napisała autorka, to wydanie zostało wzbogacone o kilka lat przemyśleń i przedstawia dręczące problemy już nieco w innym świetle.

Trzydziestodwuletnia Agnieszka wiedzie spokojne życie u boku rodziców. Wszystko się zmienia, gdy jej rodzice giną w wypadku samochodowym. Kobieta jest pewna, że za ich śmierć odpowiada ktoś, kto dopuścił się napadu, którego mimowolnymi świadkami była Agnieszka i jej matka. Teraz kobieta przekonana jest, że jej życie i jej pięcioletniego brata jest zagrożone. Postanawia wyjechać z rodzinnego miasta. Czy Agnieszce w końcu uda się uciec od przeszłości? Czy będzie możliwe rozpoczęcie nowego życia? Czy odnajdzie bezpieczeństwo i spokój ducha? Czy pomimo tego, co przeżyła i wycierpiała, że zawiodła się na ludziach, będzie potrafiła jeszcze kiedyś komuś zaufać? I czy bandyci odpuszczą?

"Ile człowiek jest w stanie znieść, jak wiele wycierpieć, by nie stracić wiary w ludzi?"

Każdy z nas tracąc bliskich, a zwłaszcza, gdy jest się młodym i jeszcze nie musząc żyć na własny rachunek, boi się związanych ze śmiercią konsekwencji. Trzeba wziąć odpowiedzialność nie tylko za siebie, ale i niekiedy za młodsze rodzeństwo. Tak było w przypadku Agnieszki.

"Ja po prostu bałam się dojrzałości. Ona mnie przerażała, bo wydawało mi się, że zdziera ze mnie płaszcz niewidzialności, jaki nosiłam u boku rodziców."

Bohaterowie są dobrze i ciekawie wykreowani, z krwi i kości, zróżnicowani, co szczególnie mocno widać w relacji Agnieszki i Jacka. Dorosłość, poczucie odpowiedzialności i obowiązku, jaki spada na tę dwójkę, sprawia że gubią się w tym. Para kłoci się, potem pożąda, następnie podejmuje niespodziewane decyzje. Dodaje to sporo pikanterii powieści. Poza tym autorka nie daje złotej recepty na to, jak poradzić sobie z tak ważnym aspektami naszego życia. To my sami dochodzimy do pewnych wniosków.

Moją wielką sympatię zdobyła Aniela - kobieta pełna życiowej mądrości, która wychowała dwóch synów (w tym dwóch przybranych). Widać jej poświęcenie względem nich, a i ona sama wśród nich ma wielki autorytet. Mimo iż rodzinę dzielą liczne różnice, liczy się dla nich szacunek, dobro, uczciwość i wsparcie.

Dużym atutem powieści jest interesująco nakreślony świat górali, tego jak żyją oraz samego miejsca klimatycznych gór, gdzie czas zupełnie inaczej płynie. To wszystko sprawia, że aż chciałoby się tam przebywać, a nawet zamieszkać.

To książka, która stawia rodzinę na pierwszym miejscu. Miłość, szacunek to wartości nadrzędne, o których często zapominamy, a autorka w umiejętny sposób nam o nich przypomina. Pokazuje, że w pędzie warto zwolnić, zatrzymać się. To powieść z wyraźnie przebijającym się przesłaniem, że aby coś zyskać, najpierw musimy coś stracić oraz tym, że problemy trzeba rozwiązywać wspólnie, nie można pozostawać z nimi samemu. Wydarzenia z przeszłości determinują naszą przyszłość. Od przeszłości nie da się uciec, choćbyśmy nie wiadomo jak się starali, ona wróci. Tylko od nas samych zależy co z tym zrobimy.

Przeważająca większość powieści to rozważania i przemyślenia głównej bohaterki. Dzięki pierwszoosobowej narracji możemy wczuć się w jej położenie. Wraz z nią przeżywamy jej cierpienie, strach, lęki, niepewność, zagubienie, samotność. To świetne studium psychologiczne. To również historia, która budzi nadzieję na lepsze jutro, na spokój.

Anna Kasiuk w "Za zakrętem" kusi wykreowanym światem, w którym dobro miesza się ze złem, gdzie łatwo zapaść się w otchłań strachu, lęków i niepewnej przyszłości czyhającej za zakrętem życia. Na jednym biegunie samotność i nieufność - na drugim siła rodziny i miłość. A Ty - skręcisz czy pojedziesz dalej?

sza-terazczytam.blogspot.com

Żyjemy, cieszymy się każdym dniem, aż tu nagle jedno wydarzenie odciska piętno na całym naszym dalszym życiu. Przechodzimy ogromną traumę, boimy się wszystkiego dookoła, wciąż myśląc, że tuż za zakrętem czai się na nas zło. Często wydaje nam się, że poradzimy sobie z tym kłopotem sami, że potrzebujemy czasu, by zapomnieć, żeby znowu móc zacząć żyć od nowa. Niestety, nie zawsze tak to działa. Bywa, że niektóre wydarzenia z naszego życia pozostawiają w nim swoje piętno już na zawsze.

Agnieszka to kobieta, która żyje w przeświadczeniu iż każdy kolejny dzień przyniesie jej coś nowego. Ma wsparcie w rodzicach, których bardzo kocha i którzy wiele dla niej znaczą. Cały jej świat się wali, kiedy rodzice ponoszą śmierć, a ona pozostaje tylko z pięcioletnim bratem Dawidem. Czuje, że śmierć rodziców nie była przypadkowa i teraz musi uciekać, bo ich życiu zagraża niebezpieczeństwo. Tylko czy ucieczka w nowe miejsce będzie rozwiązaniem jej kłopotów? Czy w nowym miejscu odżyje na nowo?

Anna Kasiuk stworzyła niezwykle emocjonalną powieść. Czułam każde przerażenie i ból jaki odczuwała Agnieszka. Wspólnie z nią kroczyłam dzień po dniu, mocno zaciskając kciuki, by jej koszmar w końcu się skończył. Autorka dogłębnie opisuje jej stan emocjonalny, poznajemy ją od podszewki, wnikliwie zagnieżdżając się w jej psychice i traumatycznych przeżyciach. Brawo za tak wspaniałą kreację bohaterki.

Niezwykle dojrzałym podejściem i myśleniem do wydarzeń ujął mnie również pięcioletni Dawid. To niesamowite jak tak małe dziecko w jednym momencie potrafiło stać się "dojrzałe". Zmusiło go do tego życie. Bardzo polubiłam tę postać, która niejednokrotnie chwytała mnie za serce swoim inteligentnym rozumowaniem.

Fabuła wciąga już na łamach pierwszych stron powieści. Autorka ujmuje swoim stylem, który jest niezwykle barwny i plastyczny. Czytelnik w pełni może sobie wyobrazić przedstawione sytuacje, może wręcz nimi żyć.

Mamy tutaj przedstawiony ogromy ból po stracie bliskich osób. Śmierć zawsze w mniejszym bądź większym stopniu odciska na nas swoje piętno. Kochamy ludzi, żyjemy z nimi pod jednym dachem, a później nagle w jeden zwykły dzień znikają, a w nas pozostaje ogromna pustka. Pogodzenie się z odejściem osób, które całe życie były nam bliskie jest trudne. Potrzeba czasu, by nauczyć się żyć z tą świadomością, że na zawsze pozostaną w naszym sercu, ale nie będzie dane nam ich zobaczyć tutaj na tym świecie. Bo kiedyś na pewno wszyscy znowu się spotkamy, w innym wymiarze.

Jesteśmy również świadkami rodzącej się miłości między dwójką osób, które wiele w swoim życiu przeszły. To taka miłość, która przetrwa wszystko, nawet najgorsze piekło. Która udowodni, że nawet traumatyczne przeżycia i ciągły strach nie są w stanie jej przerwać. Że są na tym świecie ludzie, obcy ludzie, którzy potrafią pokochać nas jak własnych członków rodziny. Że są gotowe zrobić dla nas wszystko, nawet, jeśli gdzieś za rogiem może czaić się zło.

Za zakrętem to niezwykle poruszająca powieść, która niesie w sobie wiele refleksji. Okazuje nam obraz przemijania ludzkiego, radzenia sobie ze stratą i budowania życia od nowa po tragicznych przeżyciach. To lektura o której na długo nie da się zapomnieć po jej przeczytaniu. Polecam!

Książka Anny Kasiuk "Za zakrętem" to druga książka autorki, jaka wpadła w moje ręce. Podobała mi się ogromnie. Mimo, iż nie lubię w książkach opisów oraz scen erotycznych – te napisane przez Anię pochłaniają mnie zupełnie. Opisywana przez pisarkę dolina, kreowane przez nią krajobrazy, postacie i ich życie codzienne – pochłaniają czytelnika bez reszty. Godna uwagi jest też kreacja postaci oraz szeroka, doskonale przedstawiona tematyka utworu. Książka zagłębia się w tematy: dojrzałości, miłości do dziecka i odpowiedzialności za nie, miłości partnerskiej, życiowych traum i lęków, a także walki z nimi. Moc wspaniałych cytatów również godna jest uwagi. Po raz kolejny pisarka porwała mnie swoją prozą. Pełną recenzję przeczytać możecie tutaj http://mamuskoweroznosci.blogspot.com/2017/08/utrata-bliskich-zyciowe-traumy-i-leki-w.html#gpluscomments