Kiedyś nauczyciel był autorytetem, osobą z którą trzeba się było liczyć, nawet gdy dana jednostka nie była tego warta. Dziś czasy się zmieniły. Nauczyciel nie jest zawodem łatwym, w dodatku mało szanowanym. Nauczyciele często postrzegani są jako lenie, które mają dużo wolnego, a stale żądają podwyżek. Ale czy na pewno tak jest? Jak wygląda praca nauczycieli wiedzą oni sami i ewentualnie ich bliscy. A kto nie wie, ma szansę dowiedzieć się tego właśnie z tej książki.

Autorka z przymrużeniem oka, z dużym dystansem do siebie i swojego zawodu oraz co najważniejsze z humorem opisuje blaski i cienie swojej pracy w szkole.

Lidia zwana przez uczniów panią Pe jest anglistką. Swoją pracę rozpoczęła w gimnazjum, gdzie większość jej uczniów wyglądała poważniej od niej i w dodatku była od niej o wiele wyższa. Nie łatwo zapanować nad młodzieżą w tm wieku, zdobyć ich zaufanie i zbudować autorytet. Jednak pani Pe się to udaje. Swoich wychowanków nazywa żartobliwie szatanami, dzieli z nimi ich smutki i radości. Jest nauczycielem i stara się być kimś więcej; powiernikiem, przyjacielem.

Po latach jej wychowankowie dzwonią do niej, opowiadają o swoim życiu, zapraszają na kawę. To najdobitniej świadczy o tym, że nawet dzisiaj można być nauczycielem poważanym i lubianym.

Z każdej strony dziennika bije przekonanie że Pani Pe kocha to, co robi, uwielbia uczyć i mimo że w oświacie nie dzieje się dobrze, ona robi swoje. Stosy papierów, procedury, durne, czasem sprzeczne przepisy, nie zawsze grzeczne dzieci, uciążliwi rodzice nie przerażają jej na tyle, by znielubiła swoją pracę. Sukcesy swoich wychowanków, duma z nich wynagradzają jej wszystko. I chyba właśnie o to chodzi. Jeżeli kochamy swój zawód, dostajemy od życia gratyfikację.

Podczas czytania niejednokrotnie się uśmiałam, a także wyciągnęłam pewne wnioski, dotyczące mojej pracy. Od teraz biorę przykład z autorki i mniej narzekam na swoją pracę, staram się podejść do niej z większym optymizmem. Przecież w końcu też ją lubię.

Zachęcam do lektury nauczycieli ( na pewno poczują coś na kształt deja vu ), przedstawicieli innych zawodów książka być może zaskoczy, a może jak i mnie nauczy innego podejścia do wykonywanej pracy. A jeśli nawet nie, to przynajmniej książka poprawi Wam humor. Jesienią się przyda, prawda?

Zastanawialiście się kiedyś, jak wygląda zmiana perspektywy między uczniem a nauczycielem? Pani Pe ma pełen obraz sytuacji, kiedy po skończeniu odpowiednich etapów edukacji, sama staje się nauczycielem. Zaczyna postrzegać siebie jako ucznia w zupełnie inny sposób a jednocześnie dostrzega nowe, zupełnie dotąd nieznane oblicze gimnazjalistów. Każdy z nas, lub prawie każdy uczęszczał do gimnazjum. Pamiętacie powiedzenie, że co się stało w Las Vegas, zostaje w Las Vegas? Wychodzę z podobnego założenie jeśli chodzi o etap gimnazjum.
Książka ma formę luźnego dziennika, gdzie poszczególne, krótkie rozdziały dotyczą jakiejś wolnej myśli, wspomnienia z okresu pracy Pani Pe lub czasów, kiedy ona sama była uczniem. Pełna humoru, dystansu do siebie i otaczającej ją rzeczywistości, nauczycielka angielskiego, wychowawczyni, przewodnik, psycholog, profesjonalny dekorator, siłacz, reżyser, kulturoznawca, to i wiele, wiele innych określeń nasuwa mi się na myśl, kiedy czytam te wspomnienia. Na pozór monotonna praca, pokazuje swoje drugie oblicze, ze swoimi wzlotami i upadkami, jak i również momentami komicznymi. Można zaobserwować jakie zmiany zaszły w osobie samej nauczycielki od czasów, kiedy jako nieopierzony podlotek prosto po studiach podjęła pracę w szkole, oraz po kilku latach.
"Z dziennika Pani Pe" to bardzo pozytywna książka. Podziwiam kreatywność uczniów jej gimnazjum, doceniam trud i wysiłek jaki włożyła w przygotowywanie prowadzonych przez siebie zajęć oraz szczerość z jaka to wszystko opisuje. Mimo wspominanych trudnych momentów, zawsze stara się znaleźć w tej całej sytuacji coś pozytywnego, dzięki czemu książkę czyta się szybko, z uśmiechem i z zaangażowaniem. Budzi wspomnienia własnych przeżyć w gimnazjalnych murach szkolnych. Mówi o swoich uczuciach wprost, nie wstydząc się swoich łez i wzruszeń na akademiach szkolnych oraz swojego przywiązania do uczniów, których określa pieszczotliwym mianem "Szatanów". Książka bardzo mi się podobała. Napisana jest luźno, bez sztucznych zabiegów, prosto. Styl pisania Autorki jest młodzieżowy, jasny, używa określeń potocznych i współczesnych dzięki czemu książka staje się bliższa sercu Czytelnika.

Pamiętacie czasy gimnazjum? Byłam drugim rocznikiem, który wchodził w gimnazjalny świat. Miałam najbardziej rewelacyjną wychowawczynię jaką można było sobie wymarzyć! Ela nie tylko nas broniła, gdy tego wymagała sytuacja, ale potrafiła naszą klasę, naszą bandę łobuzów postaawić do pionu i nie raz była dumna, że potrafiliśmy pokazać jak zgraną ekipą jesteśmy. Godziny nauki, ale i żarty, których nie da się zapomnieć. Nasi nauczyciele byli „grubasowi” (tłumaczenie: świetni) i tolerowali nasze wybryki – Dzień Plecaka był hitem sezonu, kiedy całą klasą wywalaliśmy plecaki przez okno dla śmiechu.

Panią Lidię spotykam po raz pierwszy – i od razu ją polubiłam. Autorka ma tony poczucia humoru, ale potrafi też i wzruszyć prowokując swoją powieścią wspomnienia. Przedstawia nam panią Pe, nauczycielkę języka angielskiego, która jest naprawdę super babeczką i nauczycielką z powołania. Jak i my za gimnazjum byliśmy bandą Szatanów tak i dzieciaki (młodzież w sumie) z jej powieści są takimi gimbami – i co najlepsze pani Pe określa ich tak w czułym kontekście. Dystans w jakim wykreowana jest anglistka jest naprawdę godny poczucia humoru, bo w dzisiejszych czasach pomijając już nauczanie zdalne to tylko wybiórcze jednostki potrafiły tak na luzie podejść do łobuzerskiej pomysłowości młodych ludzi i zabaw z piekła rodem.

Z opisu możemy wyczytać, że jest to historia oparta na prawdziwych przeżyciach – i to chyba jest kwintesencją tejże fabuły. Bohaterowie wbrew pozorom zachowują się tak jak na ich wiek przystało, a i sytuacje w jakich się znajdowali brzmią (zabawnie) prawdziwie. W końcu sama miewałam różne „ambitne” i kolorowe akcje za czasów szkolnej ławy. Język jakim się posługuje jest bardzo humorystyczny, więc nie zaskoczy nikogo lekkość pióra i szybkie czytanie.

Mimo wszystko nie mamy tu tylko śmieszków zebranych do jednego wora. Mamy też drugą stronę medalu – tą gdzie to właśnie w gronie nauczycielskim waży się los ucznia. Dowiadujemy się jak wyglądają rady wewnętrznie i jak bardzo każdy musi znać swoje miejsce, bo przecież na wszystko trzeba zapracować. Jednakże taka szara rzeczywistość nie przyćmiewa doskonale napisanej powieści, która zrobi popołudnie w 100% !