"Taru Khan i złoty lotos" to przepiękna opowieść o marzeniach, głębokiej wierze, przyjaźni i odnajdywaniu siebie. Główny bohater, Taru Khan to 12-letni chłopiec, który praktycznie całe swoje życie jest włóczęgą. Jego domem jest ulica, wysypisko śmieci. Mimo swojej bezdomności i braku środków do życia nie załamuje się. Wytrwale walczy o każdy kolejny dzień, o lepsze jutro. Dla chłopca nie ma rzeczy niemożliwych, nawet kulejąc, potrafi uciec bandytom. Na swojej drodze znajduje przyjaciela, psa Simbę. Staje się on jego podporą, niejednokrotnie ratuje chłopca z opresji.

Joanna Piotrowska stworzyła historię, wobec której nie można przejść obojętnie. Z jednej strony porusza wątek nieco fantastyczny, wplatając go w wierzenia i sny Taru, z drugiej obnaża ludzkie zachowania wobec biedoty. Pojawiają się sceny nieco bardziej brutalne, lecz opowiedziane w łagodny sposób, nawet dla najmłodszych czytelników. Nie brakuje emocji i momentów zaskoczenia. Fabuła jest nietuzinkowa i nieprzewidywalna. Akcja toczy się powoli, ciekawiąc czytelnika.

Po książkę pt. "Taru Khan i złoty lotos" sięgnęłam zauroczona przepiękną okładką i interesującym opisem. Do lektury podeszłam z lekką rezerwą. Wężowa Bogini? Zalatuje z daleka fantastyką! Jak już wiecie, ten gatunek jest dla mnie nieco ciężki do przełknięcia. Tym razem, szczerze przyznam, jestem zachwycona! Mimo licznych elementów fantastycznych, w ani jednym momencie nie odczułam znudzenia. Siedziałam z nosem w książce bez przerwy. 200 stron umknęło mi bardzo szybko. Takie książki to sama przyjemność.

Taru Khan dwunastoletni chłopiec żyje i pracuje na Wyspie Skarbów, bo tak właśnie nazywane jest największe wysypisko śmieci w Bombaju.
Niepełnosprawny chłopiec nie wie, kim jest, skąd pochodzi ani jak się naprawdę nazywa.
Taru żyje z dnia na dzień, codziennie walczy o przetrwanie. Poza przyjaciółką Aniką i bezpańskim psem nie ma nikogo bliskiego. Ukojeniem jest wiara w swą ulubioną boginię Namagiri.
Któregoś dnia znajduje nadpalony album a w nim zdjęcie domu, który coś mu przypomina, nie wie tylko co.
Gdy na jego drodze staje groźny samozwańczy władca wysypiska i jego niebezpieczna banda, która zagraża jego życiu, chłopiec postanawia opuścić wysypisko... Wyrusza w drogę, by odnaleźć prawdę o sobie i swoim pochodzeniu.

Joanna Piotrowska stworzyła przepiękną opowieść o przyjaźni, wierze i nadziei. Pokazała, jak ważnym jest mieć obok siebie osobę, która nigdy w nas nie zwątpi, przyjaciela, który stanie za nami murem i nie zostawi na pastwę losu.
Pięknie pokazana przyjaźń hinduskiego chłopca, sieroty i włóczęgi a dziewczynką z Anglii, córką konsula, otwiera nam oczy i uczy tolerancji i empatii. Nie sposób nie wspomnieć również o przyjaźni Tharu z Simbą- bezdomnym psem, który jest gotowy oddać życie za swojego małego pana.
Widzimy, że przyjaźń człowieka i zwierzęcia jest czasami cenniejsza niż ta międzyludzka.

Autorka w znaczący sposób zwraca uwagę na sytuację dzieci i kobiet nie tylko w Bombaju, ale w całych Indiach. Pokazuje biedę w najczystszej postaci, nie ukrywa wykorzystywania dzieci do prac zarobkowych, kobiet, które pracują ponad własne siły w fabrykach i przędzalniach. Nie owija w bawełnę, rzuca prawdą prosto w oczy. Zmusza do zastanowienia się nad losem tych ludzi i do odpowiedzenia sobie na kilka istotnych pytań.

Szczegółowe opisy bombajskiej ulicy, stylu, mieszkańców, ich kultury i przede wszystkim tradycji sprawiają, że zamykając oczy, przenosimy się w to najbardziej zatłoczone miejsce świata.
Wielu z Was wie, że Indie to moja wielka miłość i marzenie życia. Mam nadzieję, że kiedyś stanę na tej indyjskiej ziemi.

"Taru Khan i złoty lotos" to jedna z tych powieści, które czyta się jednym tchem. Jest krótko, ale ładunek emocjonalny, który niesie w sobie ta książka, sprawi, że długo o niej nie zapomnę. Z wielką przyjemnością sięgnę po inne powieści Pani Joanny.

Czy polecam?
Polecam z całego serca, "Taru Khan i złoty lotos" to nietuzinkowa opowieść o miłości, marzeniach, drodze do ich spełnienia. Ciepła, wzruszająca, ekscytująca... piękna.

POLECAM...

Zapraszam również na mój blog www.Ewelina-czyta.blogspot.com

Opowieść o Taru jest umiejscowiona w Indiach, a co za tym idzie opiera się na tamtejszej wierze i kulturze. Mały chłopiec, który niczemu nie jest nic winien musi tułać się po wysypisku śmieci w poszukiwaniu wszystkiego co tylko może spieniężyć, aby mieć później co jeść i co pić. Jest on też bardzo wrażliwy i pewnego dnia pomaga psu, który ledwo trzyma się przy życiu. Ich relacja się zacieśnia, staje się głębsza a pies - Simba, okazuje się być najwierniej trwającym przy Taru kompanem. Chłopak miewa dziwne sny, które w pewien sposób bardzo składnie prowadzą go przez fabułę powieści. Bardzo mocno wierzy on w to, że opiekuje się nim jedna z hinduskich bogiń. Losy chłopaka są niełatwe i pozostaje pytanie - czy uda mu się wreszcie osiągnąć szczęście?

Historia bardzo porusza serce. Nie mogę powiedzieć, żeby zwaliła mnie z nóg, czy wywróciła świat emocji do gór nogami. To coś... Bardziej na spokojnie. Przypomina ona bardzo jedną z historii jakie czytelnik może znaleźć w "Baśniach z wyspy Lanka". Ze względu na podobieństwo do tych baśni wzbudziła ona pewien sentyment do tych dawnych lat dziecinnych. Pamiętam jak lubiłam zaczytywać się w te opowieści i przeglądać piękne ilustracje w książce. Dla innych osób dorosłych również może to w pewien sposób być taka sentymentalna podróż do dawnych opowieści.

Okładka książki bardzo trafnie nawiązuje do całej lektury. Ten mały chłopiec, który na niej króluje jest idealnym odzwierciedleniem mojej wyobraźni, kiedy próbowałam zobrazować sobie jak Taru wygląda. Czytelniczo nie stwarzała żadnych problemów, czytało się ją lekko i przyjemnie.

Powieść jest bardzo ciepła choć nie łatwa. Porusza najważniejsze egzystencjonalnie tematy i pokazuje jaką wartość w życiu człowieka mają marzenia, więzy rodzinne, wiara, nadzieja i przyjaźń. Dobrze w dzisiejszym świecie sięgnąć po książkę, która może pokazać kwintesencję człowieczeństwa i uzmysłowić jaka jest definicja szczęścia.

www.ksiazkomania17.blogspot.com