Kilka lat temu zainteresowałam się publikacjami dotyczącymi zdrowia psychicznego. Pochłaniałam wówczas wiele różnych tytułów mniej i bardziej naukowych, które wyjaśniały, na czym polegają przeróżne zaburzenia. Jednak o ChAD nie miałam nigdy okazji nic przeczytać, więc z ciekawością zasiadłam do lektury książki Moniki Luny.

Zaciekawiła mnie też klasyfikacja tej książki jako literatury obyczajowej, bo tak naprawdę bardziej pasowałoby określenie „zbeletryzowane wspomnienia”. Tak odebrałam treść tej publikacji. Nie umniejsza to jednak wydźwięku, jaki niesie treść. Od razu też napiszę, iż technicznie nie jest to książka idealna. Daleko jej do powieści pokroju najpoczytniejszych autorek obyczajówek, ale czasem nie forma jest ważna, a to, co w sobie zawiera, co sobą reprezentuje. Tutaj publikacja ta wygrywa, bo pokazuje „od kuchni”, jak wygląda życie osoby z chorobą afektywną dwubiegunową. I to bez koloryzowania.

Monika Luna opisuje, jak to się stało, że została zdiagnozowana i jak wszystkie te etapy powinny wyglądać, by człowiek czuł, że jest wysłuchany i zaopiekowany. Co ważne opisuje realia, jakie panują w RPA – Polsce, tak mi się wydaje, daleko do takich standardów. Pokazuje, że ścieżka ChADowca nie jest prosta, wręcz pełna zakrętów i przeplatających się epizodów depresji i manii, ale można „z tym” żyć i prowadzić satysfakcjonujące życie.
Dodatkowo autorka otwiera się przed czytelnikiem, opowiadając o swojej przeszłości i rodzinie, w której nie brak smutnych historii, a które rzutują na jej teraźniejszość.

Ta książka pełna jest różnych emocji. Pełna jest samej autorki. Czasem ma się bowiem wrażenie, jakby w jej głowie panował totalny chaos, innym razem wszystko układa się w logiczną i spokojną całość, co idealnie pokazuje, jak ChAD wygląda „w praktyce”. Jest w tej historii też wiele zabawnych momentów, kiedy uśmiech pojawia się na twarzy. Są też takie chwile, które zmuszają do refleksji i zadumy, które pokazują, że pomimo pozytywnego nastawienia, czasem po prostu jest źle. Grunt, by wiedzieć, że kiedy jest kiepsko, trzeba zgłosić się po pomoc.

Ale Wpadki zdiagnozowanej wariatki to nie tylko historia o ChaD, to również opowieść o więziach rodzinnych, o tym, że nie zawsze ta najbliższa osoba jest najlepszym wyborem. O tym, że koty naprawdę działają cuda i są dobrymi terapeutami tak jak i psy. To także historia o wyznaczaniu granic i mówieniu otwarcie o tym, co się czuje.

Mam nadzieję, że Monika Luna wyda kontynuację, bo zakończenie tej części było zarówno intrygujące, jak i niepokojące. Ciekawi mnie również to, jak rozwinie się wątek małżeństwa i czy autorka podzieli się z czytelnikami czymś więcej na temat diagnozy, która padła w gabinecie lekarza psychiatry… Tymczasem zachęcam Was do sięgnięcia po ten tytuł – niezależnie czy macie w swoim otoczeniu kogoś chorującego na ChAD, czy nie.