Co popycha człowieka do odebrania komuś życia? Motywów jest tyle ile sprawców, jedne są wynikiem emocje, drugie zbiegu okoliczności, jeszcze inne to po prostu efekt zimnej kalkulacji, niektóre pozostają tajemnicą na bardzo długo bądź na zawsze. Czasem kryją się pod fałszywymi śladami, mylą śledczych i nie prowadzą do oczekiwanego finału.



Morderstwo nie jest niczym nowym dla Rogera Kality, jednak to co zastaje na miejscu morderstwa nie ma w sobie nic typowego. Ofiarą jest znana pani naukowiec, ciało denatki nosi ślady jakich jeszcze nie widział do tej pory, no i punkt gdzie je znaleziono także jest dość niezwykły. Wstępne oględziny zapowiadają, że policję czeka wiele pracy. Współpracownicy podkomisarza oraz on sam nie tracą czasu na zbędne dywagacje, dochodzenie musi jak najszybciej przynieść odpowiedzi, lecz te nie tak łatwa da się znaleźć. Wszystko wskazuje na to, iż śmierć ofiary mogła mieć coś wspólnego z jej badaniami, ale pozostaje jeszcze sprawa stanu doczesnych szczątków – tu w grę wchodzą starożytne wierzenia, chociaż czy nie jest to jedynie ślepa uliczka? Trudno powiedzieć, a wykluczyć cokolwiek może okazać się błędem. Małgorzata Staroń-Matuszewska została zamordowana, to jest więcej niż pewne, zadaniem Rogera Kality jest znalezienie zabójcy, kandydatów jest kilku, natomiast dowody to już całkiem inna kwestia. Podkomisarz bierze pod lupę każdy nawet najmniejszy ślad i poszlakę, część z nich wydaje się obiecująca, rzucają bowiem całkiem nowe światło na osobę ofiary, inne jedynie podsycają atmosferę alternatywnych motywów. Kalita nie pomija niczego, ale czy faktycznie nic mu nie umknęło? W końcu ma na głowie także własne problemy, zaprzątające jego uwagę. Czy coś ważnego nie pozostało w cieniu?



Tytuł intryguje, opis z okładki skłania do decyzji by przeczytać, a w przysłowiowym „praniu” okazuje się, że „Wiedźmy Himmlera” trzymają w napięciu i wybór był jak najbardziej trafny. W skrócie Katarzyna Marciszewska dała czytelnikom fascynujący kryminał z niejedną zagwozdką. Ale książka ta zasługuje na napisanie o niej więcej niż kilku słów, bowiem autorka wykonała świetną pracę, co staje się widoczne już po kilku stronach. Wcale nie tak łatwo przekuć pomysł na ciekawą powieść, zwłaszcza gdy łączy się elementy historyczne z fikcją i dodaje kryminalny motyw. Każdy z tych wątków z osobna stanowi dobrą kanwę dla samodzielnej książki, złączone w jednym stają się wyzwaniem, bo każdy z nich łatwo może przyćmić pozostałe ze szkodą i dla siebie i dla pozostałych. Jednakże Katarzyna Marciszewska wykorzystała ich potencjały, łącząc je w spójną fabułę, w której nie zabrakło niczego co jest istotne by stworzyć wciągającą opowieść z nieoczywistym zakończeniem. Ale wszystko po kolei czyli na początku jest morderstwo i jest ofiara, podstawa w kryminale, lecz w „Wiedźmach Himmlera” stanowią zapowiedź, iż to dopiero wstęp do tego co wydarzy się. Bohaterowie stają nie tylko przed trudnym śledztwem, pełnym pułapek i ślepych uliczek, cień tajemnicy towarzyszyć im będzie odtąd bez przerwy, zresztą na tym nie koniec. Pytanie kto zabił jest równie ważne jak i to dlaczego w tak niecodzienny sposób odebrano życie, autorka dała w ten czytelnikom pierwszy raz, z wielu, do myślenia i pobudziła ciekawość, a ta nie tak szybko została zaspokojona. Tajemnicza starożytna religia i wydarzenia z okresu Drugiej Wojny Światowej wydają się mieć związek o dużo głębszy, lecz czy tak jest w rzeczywistości? Może to jedynie fałszywy trop? Prawda okazuje się być o wiele bardziej skomplikowana oraz łączy przeszłość z teraźniejszością i ma gorzki smak sekretów.

Lubię kryminały i zagadki, lubię też historię, a wraz z nią odkrywanie tego, co dotychczas było mi nieznane. Starożytne religie i ich powiązania, sekty i tajne organizacje to tematy, które chyba nigdy mi się nie znudzą. Właśnie dlatego nie mogłam przejść obojętnie obok debiutanckiego kryminału Katarzyny Marciszewskiej pt. Wiedźmy Himmlera.

Rok 2014., Poznań. Na dachu okrąglaka znaleziono zwłoki szanowanej profesor Małgorzaty Staroń-Matuszewskiej. Szybko okazuje się, że została zamordowana. Jej ciało potraktowano w bestialski sposób, a sam sprawca, ze względu na brak śladów walki, musiał być znany ofierze. Śledztwo trafia w ręce Rogera Kality - policjanta samotnie wychowującego pięcioletniego syna oraz Emilii Zalewskiej - pięknej pani prokurator. Sprawa wydaje się banalna i oczywista, jednak z każdym nowym dowodem i przesłuchanym świadkiem, okazuje się, że nic nie jest takie proste, jak mogłoby się wydawać. Wszystko wskazuje na to, że pani profesor została pochowana według zasad starożytnej religii, co dodatkowo komplikuje sprawę. Jak śledczy poradzą sobie z takim wyzwaniem?

Akcja powieści rozgrywa się w wspomnianym wcześniej Poznaniu i skupia się głównie na zabójstwie pani profesor. Wątkiem pobocznym, urozmaicającym fabułę jest niejako wątek romantyczny, jednak jest on na tyle subtelny, że nie zakłóca właściwego tematu i pozwala skupić się na tym, co najbardziej istotne. Fabuła jest zawiła, nieprzewidywalna i niebanalna. Historię poznajemy poprzez narrację trzecioosobową, a sam styl autorki pozwala na lekkie, szybkie i bezproblemowe czytanie. Autorka, w wątek zabójstwa, sprawnie wplata wątki historyczne i religijne, które są doskonale dopracowane i poprowadzone bez zarzutów. Całość historii jest spójna, tajemnicza i wciągająca. Katarzyna Marciszewska bawi się z czytelnikiem - podsuwa podejrzanych i pozwala tropić zabójcę razem z bohaterami. Dodatkowo sprytnie miesza tropy, podrzuca, po czym odrzuca kandydatów na sprawców i tak naprawdę do samego końca ciężko domyślić się prawdy.

Główny bohater - Roger - bardzo przypadł mi do gustu. To zwykły, prosty człowiek, dla którego dojście do rozwiązania zagadki jest priorytetem w zawodzie, który wykonuje. Można powiedzieć, że jest pracoholikiem - większość swojego czasu poświęca pracy, zaniedbując przy tym relacje z synem i opiekę nad nim. Jego bystrość i sposób bycia wpadają w oko, a przy tym postać ta nie jest nachalna czy irytująca. Drugim bohaterem, z którym mamy do czynienia jest Emilia Zalewska - pani prokurator, która nie ukrywa swojego zainteresowania Rogerem, a wspólna praca nad śledztwem jest idealną przykrywką do tego, by zbliżyć się do policjanta. Bohaterowie drugoplanowi - głównie rodzina denatki oraz wszyscy podejrzani o zabójstwo - są bardzo wyraziści. Każda z tych postaci jest skonstruowana na tyle dobrze, że są to rzeczywiste, indywidualne jednostki - osoby, które zapadają w pamięć, a nie wielka plama nic nie wnoszących bohaterów, co uważam za wielki plus.

Gdzieś w głębi duszy czułam, że spodoba mi się ta historia i nie zawiodłam się ani troszkę. Otrzymałam dokładnie to, czego oczekiwałam po Wiedźmach Himmlera. Uważam tę pozycję za naprawdę udany debiut i mam ochotę na więcej historii spod pióra autorki. Sam Roger Kalita ma zadatki na główną postać w serii kryminałów i mam nadzieję, że tak właśnie będzie. Jeśli nie orientujecie się w tematach religii i i historii - nic straconego. Język, jakim posługuje się autorka jest na tyle prosty i niewymagający, że nie będziecie mieć problemu z poznawaniem treści. Absolutnie nie odbierze Wam to przyjemności z czytania, bo jakby nie było, mamy nadal do czynienia z bardzo dobrym kryminałem. Serdecznie polecam!