Romans biurowy to kusząca propozycja dla każdej romantyczki. Historia być może schematyczna, ale zawsze emocjonalna i pobudzająca zmysły. Olivia Kage wychodzi więc naprzeciw naszym oczekiwaniom i oddaje w nasze ręce powieść tego typu, w której losy bohaterów ciekawią już od pierwszych stron.

Debiutancka powieść autorki co prawda wymagałaby jeszcze kilku szlifów, ponieważ nie zawsze kleiły się wątki a w pewnych momentach bohaterowie wydawali się dość płascy, ale jednocześnie nie przeszkadzało mi to w kontynuowaniu lektury, która idealnie spisała się w roli relaksującego czasoumilacza. Lekki styl, uwaga skoncentrowana na emocjach a także burzliwe losy postaci spełniły swoje zadanie jeśli chodzi o wytyczne gatunku.

Emily straciła brata w tragicznym wypadku dokładnie siedem lat temu. Dziś wciąż zmaga się z wyrzutami sumienia, które dodatkowo podsycane są przez jej matkę. Chciałaby stanąć na nogi i zacząć życie od nowa, ale trudne emocje nie chcą jej opuścić. Krokiem ku lepszej przyszłości ma być nowa praca w Cole Enterprise, największej w Stanach Zjednoczonych firmie produkującej gry komputerowe. Jednak jest jedna przeciwność - Jake Cole, nowy szef Emily. Arogancki, bezczelny i zdecydowanie aż nazbyt przystojny, z wewnętrznymi ranami, które jak się okaże, połączą tą dwójkę.

Dużo namiętności, czułych słów i dość szybko rozwijająca się relacja od poznania ku łóżkowym scenom gwarantują intensywne wrażenia oraz sporo zwrotów akcji. Bohaterowie nie mieli łatwego życia co przekłada się na częściej popełniane błędy a tym samym liczne momenty nieporozumień. Obydwoje byli zagubieni, z traumami na koncie, więc trudno było im zaufać i ten element powieści wyszedł autorce najlepiej, ponieważ na własnej skórze czułam to jak niepewnie stąpają po nowym uczuciowym gruncie. Czytamy więc o miłości, która rodzi się szybko, ale z przeciwnościami po drodze i szuka ukojenia w ramionach kogoś o podobnych przeżyciach.

"Wbrew sobie" to typowy romans biurowy jednak z zupełnie innym niż przypuszczałam zakończeniem. Historia ciekawa, wciągająca, z sympatycznymi bohaterami na pierwszym planie. Pojawiły się pewne potknięcia w fabule, ale w pełni je autorce wybaczam, ponieważ styl Olivia Kage przypadł mi do gustu i chętnie przeczytam inną książkę spod jej pióra. Tymczasem jeśli szukacie sympatycznej lektury na ciepłe popołudnia - oto idealna propozycja.

"Wbrew sobie" to książka nie taka oczywista. Gra pozorów tutaj przoduje i lepiej nie dajcie się jej zwieść. W tej książce jest jak w życiu, wiele warstw i odcieni szarości, które odkryją jedynie wytrwali gracze chcący zobaczyć coś więcej niż widać gołym okiem.

Trzeba przyznać, że Emily jest bardzo wytrwała w tej grze. Wiele kobiet na jej miejscu dawno by się poddało i nie podejmowało większego trudu. Jednak ona wie czego chce i zamierza to zdobyć. Jake jest typowym gburem. A może jednak nie? Życie dało mu w kość, dlatego teraz woli ukrywać się za maską i nigdy nie porzucać swojej zbroi. Nie zawsze jednak dostajemy to co chcemy. Czasami to co łatwe wcale nie jest dla nas dobre, tylko ciężko nam to przyznać.

Książkę czytało mi się szybko i przyjemnie. Autorka potrafi zaangażować czytelnika i nie przytłacza go monotonią, czy długimi opisami. Tutaj prawie co chwilę coś się dzieje, ale bez obaw, nie na tyle szybko by mieć przesyt. Bohaterowie wyróżniają się wyrazistymi charakterami, co niejednokrotnie było widoczne w dialogach. Z czystym sumieniem przyznaję, że dobrze bawiłam się z książką Olivii.

Każdy człowiek ma jakąś przeszłość. Jedni mają życie usłane różami, innych los naznaczył piętnem smutku i tragedii. Jednak niezależnie od wydarzeń z przeszłości, każdy ma prawo być szczęśliwym i żyć teraźniejszością, czy przyszłością, a nie przeszłością.

Olivia Kage w swojej debiutanckiej książce „Wbrew sobie” zabiera nas do życia Emily i Jake’a. Przed siedmiu laty dziewczyna straciła w wypadku samochodowym brata. Wyrzuty sumienia, poczucie winy i oskarżenia innych towarzyszyły jej każdego dnia. Jednak w pewnym momencie postanowiła zawalczyć o siebie i stara się wyrwać z rąk przeszłości i dać sobie nadzieję na normalne życie. Dziewczyna dostaje nową pracę w największej krajowej firmie produkującej gry komputerowe. Jest to spełnienie jej marzeń zawodowych. Jednak żeby to szczęście trwało dużej, Emily musi sprostać wymaganiom swojego przełożonego. Jake Cole jest bowiem aroganckim i cynicznym draniem, który nie chce jej w biurze. Jednak życie potrafi być przewrotne. Emily zaczyna czuć do swojego szefa coś, czego zdecydowanie nie powinna. Wkrótce odkrywa również, że łączy ich zdecydowanie więcej niż na początku mogłoby się wydawać. Czy Emily i Jake dojdą, bo porozumienia? Czy uczucie, którym dziewczyna darzy Jake’a, ma szanse na przetrwanie i szczęśliwe zakończenie? Przekonacie się, gdy sięgniecie po książkę.

Szef i sekretarka. Nie ma, co ukrywać, że Oliwa Kage zaserwowała nam typowy romans biurowy. Ciężko zliczyć ileż to na półkach w księgarniach znajdziemy książek z podobnym schematem. Jednakże pomimo utartego już wzoru Oliwa Kage stworzyła powieść, którą, pomimo zdarzających się nieścisłości w fabule przyjemnie się czyta.

Autorka w powieści „Wbrew sobie” poruszyła kilka ważnych tematów. Pokazała między innymi jak trudno dojść do siebie po stracie bliskiej osoby, czy też jak wojna potrafi zmienić człowieka.
Życie nie oszczędzało głównych bohaterów, a osoby, które powinny być wsparciem, opoką potrafiły zadać ból i cierpienie.

Co do bohaterów to mam trochę mieszane uczucia. Z jednej strony ich polubiłam. Od początku, autorka dobrze ich wykreowała. Wydawało się, że są to osoby, które mają swoją duszę, każda z tych postaci miała swój charakter i temperament. Jednak pod koniec coś jakby się popsuło. Zarówno Jake, jak i Emily stali się podobni do siebie, stracili swój urok z początku książki.

Reasumując: Oliwia Kage stworzyła powieść o dość mocno eksploatowanym schemacie romansu biurowego, którą czyta się dość szybko, a do tego jest wciągająca. Każdy z bohaterów ma swoją przeszłość i trudne wydarzenia w niej zawarte, które stopniowo są odkrywane przez autorkę. „Wbrew sobie” to idealna, luźna lektura, która sprawdzi się w chwilach, kiedy ma się ochotę odpocząć od otaczającej nas szarej rzeczywistości.

Książka, o której dzisiaj porozmawiamy, nie opiera się tylko na motywie romansu biurowego. Tutaj pierwsze skrzypce gra zagubienie, potrzeba bliskości i demony przeszłości.

[Współpraca reklamowa z @wydawnictwo_novaeres]

Początki nie były łatwe. Emily denerwowała mnie niemiłosiernie, niestety okazała się takim typem osoby, za którą nie przepadam. Dopiero po czasie coś się zmieniło. Pojawiło się więcej pokory, więcej wspomnień, które tłumaczyły aktualne zachowania bohaterów i ja poczułam do nich więcej sympatii. Mimo wszystko trochę męczyły mnie ich ciągłe zmiany nastroju.

Bolesne doświadczenia połączyły tę dwójkę, dzięki własnemu cierpieniu i samotności znaleźli ukojenie w sobie nawzajem. Dość szybko ich relacja się wyostrza, staje się napięta i podsycona erotyzmem. Zbliżali się do siebie i ranili, próbował dać sobie szansę i skreślali ją.

Tutaj nic nie było czarno-białe. Kiedy myślałam, że nie pojawi się element, który mnie zaskoczy, a scenariusz potoczy się standardowo, okazywało się, że bohaterowie mają za sobą szereg niewyobrażalnie trudnych doświadczeń. Ileż razy oni zostali skrzywdzeni, ile razy zawiedli się na bliskich. Oni byli tacy zagubieni. Czasem miałam ochotę nimi potrząsnąć, a czasem mocno przytulić.

Cała książka napisana jest lekkim językiem, a kiedy polubi się bohaterów, przy czytaniu można się naprawdę dobrze bawić.