W pierwszym tomie "Uroku późnego lata"poznajemy Adriannę, która jako dziesięcioletnia dziewczynka przestała wierzyć w to, że rodzina to miłość, zaufanie i wspólne dobro. Neurotyczna matka, oziębły ojciec, tragiczny wypadek młodszego braciszka i TO wydarzenie, które od zawsze będzie rzucało cień na jej przyszłość i decyzje, jakie będzie podejmowała... Mijają lata. Adrianna już jako starsza kobieta robi rachunek sumienia. Czy prawda ma szanse ujrzeć światło dzienne? Czy da się naprawić szkody jakie spowodowało milczenie?

Prawdziwe ukojenie może przynieść tylko wypowiedziana na głos prawda. Tom drugi to czas zrzucenia płaszcza ułudy i niedopowiedzeń. Autorka w pięknym stylu obnaża przed czytelnikiem ludzkie słabości, żądze i najskrytsze pragnienia. Niezapomniane emocje, wzruszająca historia, w której łatwo się zakochać.

Agnieszka Janiszewska zabiera czytelnika w sentymentalną, ale nie ckliwą podróż do podwarszawskiego dworku tuż po pierwszej wojnie światowej oraz do lat '50 XX wieku. Akcja toczy się bowiem na dwóch płaszczyznach, z których jedną stanowią wspomnienia Adrianny, jej dzieciństwo i młodość. Płaszczyznę drugą tworzy wiele wątków, m.in rozmowy Adrianny z córką Ireną, życie drugiej córki Ady: Elizy i jej córki Uli na emigracji, konflikt Elizy i Adrianny, determinacja Uli w poszukiwaniu odpowiedzi na pytanie: "co musiało się wydarzyć, aby córka i rodzice tak bardzo oddalili się od siebie?". Jak się okaże odpowiedzi na to pytanie trzeba szukać dużo dalej, głębiej w przeszłości.


Historia Adrianny jest przykładem na to, że milczenie nie jest złotem. Milczenie rodzi wielkie tajemnice, które potrafią kruszyć najtrwalsze materiały budowlane ludzkiego życia: miłość, zaufanie, zrozumienie. Autorka zabiera nas w sentymentalną i pełną bólu podróż w głąb ludzkich pragnień, trudnych decyzji i wyrzeczeń.



Autorka snuje swoją opowieść bardzo powoli, sukcesywnie odkrywając kolejne karty skomplikowanej historii sprzed lat. Momentami akcja odrobinę grzęźnie w wielokrotnych przypomnieniach i uciekaniu głównych bohaterów w milczenie, niechęć do zwierzeń. Powieść napisana została pięknym językiem, Autorka wplotła w fabułę wiele historycznych faktów, odmalowała ówczesne poglądy polityczne, nastroje przed drugą wojną światową i oczekiwania ludności polskiej wobec Francji i Anglii. Umiejętnie nakreśliła także problemy emigrantów, trudy i znoje życia na emigracji. Jednak tematem głównym pozostała miłość, namiętność i kłamstwo. Ta konfiguracja tka miłosną historię pełną bólu ale i szczęścia.

http://tylkoskonczerozdzial.blogspot.com/2018/06/urok-poznego-lata-agnieszka-janiszewska.html

Prawdę mówiąc, sięgnęłam po tę książkę dzięki jej okładce. Już nie raz wspomniałam, że choć nawyk oceniania po niej nie jest może najlepszy, w dalszym ciągu jednak nie potrafię przejść obojętnie, gdy widzę... coś takiego. Co prawda trochę to trwało, ale kiedy naprawdę zaczęłam ją czytać, wsiąknęłam. Dzięki temu też wyrobiłam sobie - dobry myślę - zwyczaj czytania przed snem, który mam zamiar naprawdę podtrzymać. W końcu stosik wciąż rośnie.

Uroki późnego lat to opowieść o rodzinie. Co prawda od pierwszej strony spodziewałam się czegoś innego, bardziej historii wnuczki poznającej swoje korzenie niżeli wspomnień babki dotyczących lat jej młodości, ale...

Adrianna sama mówi przecież, że nie ma teraźniejszości bez przeszłości. I coś, z pewnością, w tym jest.

Adrianna Jurczewska urodziła się początkiem XX wieku w domu, w którym więcej było ciszy i chłodu niżeli rodzinnej miłości. Wychowywana od maleńkości przez Kazię - starszą kobietę, nianię - nie zaznała w dzieciństwie rodzicielskiego ciepła, ani nawet zainteresowania.

Całość recenzji: www.mellod.pl

Urok póżnego lata to kolejna doskonała, dwutomowa powieść o ludziach, ich perypetiach, decyzjach, charakterach, która mnie porwała. Na kartach swojej powieści autorka zawarła opowiedzianą na dwóch płaszczyznach czasowych historię rodziny złożonej z arcyciekawych postaci.
Oba tomy to także niezwykła, nastrojowa, pełna tajemnic opowieść. W trakcie lektury wielokrotnie nasuwało mi się pytanie, co musiało się stać miedzy teoretyczn9ie najbliższymi dla siebie ludźmi, żeby doszło do takiej sytuacji pomiędzy nimi. Janiszewska po raz kolejny nie boi się poruszać trudnych, często bolesnych, dramatycznych wydarzeń, osadzać ich wspaniale w historii Polski, snuć poprzez kolejne dekady, wplątywać w to ciekawych bohaterów.
Tytuł i okładka idealnie współgrają z klimatem powieści.
Urok póżnego lata to smutna, choć z prześwitami humoru, pogody historia. Bohaterami są na równie ludzie, wspaniale nakreślenie, pełnokrwiści, emanujący energią, ciekawymi cechami charakteru (często bardzo negatywnymi, ale dzięki temu prawdziwymi), jak i ich decyzje oraz ich konsekwencje.
Kwintesencją całej rodzinnej historii jest zdanie, które wypowiada jedna z bohaterek, a które utkwiło mi w pamięci...nie ma teraźniejszości bez przeszłości.
Czy za błędy popełnione w młodości trzeba płacić przez całe życie? Sami się o tym przekonajcie w trakcie lektury Uroku późnego lata. Wspaniała mozaika polskiej historii, ludzkich losów i charakterów.
Gorąco polecam i niecierpliwe czekam na zapowiadaną kolejną książką Agnieszki Janiszewskiej.

Po raz kolejny spotykamy się z Adrianną, Elizą i Ulą. Tym razem poznajemy lepiej drugą z nich. Możemy przekonać się, dlaczego rozstała się z miłością swojego życia. Dostajemy odpowiedzi na pytania, które mogły pojawić się w trakcie lektury poprzedniego tomu.

Sięgając po tę książkę, musicie pamiętać o tym, żeby zapoznać się z pierwszą częścią. W przeciwnym wypadku wiele wątków będzie dla Was niezrozumiałych.

Po raz kolejny opowieść toczy się powoli i jak już wspomniałam, możemy lepiej poznać Elizę. Powiem szczerze, że dzięki temu kobieta nieco zyskała w moich oczach, bo wcześniej szczerze jej nienawidziłam i współczułam Uli, że ma taką matkę. Musicie jednak sami przekonać się, co się stało, że zmieniłam o niej zdanie. Nie chcę zdradzać Wam fabuły.

Autorce udało się utrzymać poziom poprzedniego tomu. W sumie nawet czytało mi się tę część nieco lepiej. Wiedziałam już o pewnych rzeczach i historia składała się w logiczną całość. Jedyne, co mi przeszkadzało, to scena, w której Ula spotyka się z ojcem. Te dywagacje na temat polityki średnio mi pasowały do całości i byłam nimi nieco znudzona. Na szczęście nie było ich zbyt wiele.

Kiedy kończyłam lekturę, robiło mi się nieco przykro. Uświadomiłam sobie, że już nie spotkam się z tymi bohaterami i muszę im pozwolić iść własną drogą. Trudno było się z nimi rozstać. Przyjemnie spędziłam z nimi czas i będę zachęcać innych, by również ich poznali.

To idealna książka na wakacyjny okres. Można przy niej odpocząć, ale też i zastanowić się nad tym, czy właściwie znamy swoich bliskich. Czy faktycznie wiemy o nich wszystko. Jeśli lubicie tego typu literaturę, to propozycja dla Was.