Niekiedy największe szkody wyrządza nie samo kłamstwo, ale przemilczenie prawdy.

Adrianna jako dziesięcioletnia dziewczynka przestała wierzyć w to, że rodzina to miłość, zaufanie i wspólne dobro. Neurotyczna matka, oziębły ojciec, tragiczny wypadek młodszego braciszka i TO wydarzenie, które od zawsze będzie rzucało cień na jej przyszłość i decyzje, jakie będzie podejmowała... Mijają lata. Adrianna już jako starsza kobieta robi rachunek sumienia. Czy prawda ma szanse ujrzeć światło dzienne? Czy da się naprawić szkody jakie spowodowało milczenie?

Agnieszka Janiszewska zabiera czytelnika w sentymentalną, ale nie ckliwą podróż do podwarszawskiego dworku tuż po pierwszej wojnie światowej oraz do lat '50 XX wieku. Akcja toczy się bowiem na dwóch płaszczyznach, z których jedną stanowią wspomnienia Adrianny, jej dzieciństwo i młodość. Płaszczyznę drugą tworzy wiele wątków, m.in rozmowy Adrianny z córką Ireną, życie drugiej córki Ady: Elizy i jej córki Uli na emigracji, konflikt Elizy i Adrianny, determinacja Uli w poszukiwaniu odpowiedzi na pytanie: "co musiało się wydarzyć, aby córka i rodzice tak bardzo oddalili się od siebie?". Jak się okaże odpowiedzi na to pytanie trzeba szukać dużo dalej, głębiej w przeszłości.

Historia Adrianny jest przykładem na to, że milczenie nie jest złotem. Milczenie rodzi wielkie tajemnice, które potrafią kruszyć najtrwalsze materiały budowlane ludzkiego życia: miłość, zaufanie, zrozumienie. Autorka zabiera nas w sentymentalną i pełną bólu podróż w głąb ludzkich pragnień, trudnych decyzji i wyrzeczeń.

Autorka snuje swoją opowieść bardzo powoli, sukcesywnie odkrywając kolejne karty skomplikowanej historii sprzed lat. Momentami akcja odrobinę grzęźnie w wielokrotnych przypomnieniach i uciekaniu głównych bohaterów w milczenie, niechęć do zwierzeń. Powieść napisana została pięknym językiem, Autorka wplotła w fabułę wiele historycznych faktów, odmalowała ówczesne poglądy polityczne, nastroje przed drugą wojną światową i oczekiwania ludności polskiej wobec Francji i Anglii. Umiejętnie nakreśliła także problemy emigrantów, trudy i znoje życia na emigracji. Jednak tematem głównym pozostała miłość, namiętność i kłamstwo. Ta konfiguracja tka miłosną historię pełną bólu ale i szczęścia.

Prawdziwe ukojenie może przynieść tylko wypowiedziana na głos prawda. Tom drugi to czas zrzucenia płaszcza ułudy i niedopowiedzeń. Autorka w pięknym stylu obnaża przed czytelnikiem ludzkie słabości, żądze i najskrytsze pragnienia. Niezapomniane emocje, wzruszająca historia, w której łatwo się zakochać.

http://tylkoskonczerozdzial.blogspot.com/2018/06/urok-poznego-lata-agnieszka-janiszewska.html

Prawdę mówiąc, sięgnęłam po tę książkę dzięki jej okładce. Już nie raz wspomniałam, że choć nawyk oceniania po niej nie jest może najlepszy, w dalszym ciągu jednak nie potrafię przejść obojętnie, gdy widzę... coś takiego. Co prawda trochę to trwało, ale kiedy naprawdę zaczęłam ją czytać, wsiąknęłam. Dzięki temu też wyrobiłam sobie - dobry myślę - zwyczaj czytania przed snem, który mam zamiar naprawdę podtrzymać. W końcu stosik wciąż rośnie.

Uroki późnego lat to opowieść o rodzinie. Co prawda od pierwszej strony spodziewałam się czegoś innego, bardziej historii wnuczki poznającej swoje korzenie niżeli wspomnień babki dotyczących lat jej młodości, ale...

Adrianna sama mówi przecież, że nie ma teraźniejszości bez przeszłości. I coś, z pewnością, w tym jest.

Adrianna Jurczewska urodziła się początkiem XX wieku w domu, w którym więcej było ciszy i chłodu niżeli rodzinnej miłości. Wychowywana od maleńkości przez Kazię - starszą kobietę, nianię - nie zaznała w dzieciństwie rodzicielskiego ciepła, ani nawet zainteresowania.

Całość recenzji: www.mellod.pl

Urok póżnego lata to kolejna doskonała, dwutomowa powieść o ludziach, ich perypetiach, decyzjach, charakterach, która mnie porwała. Na kartach swojej powieści autorka zawarła opowiedzianą na dwóch płaszczyznach czasowych historię rodziny złożonej z arcyciekawych postaci.
Oba tomy to także niezwykła, nastrojowa, pełna tajemnic opowieść. W trakcie lektury wielokrotnie nasuwało mi się pytanie, co musiało się stać miedzy teoretyczn9ie najbliższymi dla siebie ludźmi, żeby doszło do takiej sytuacji pomiędzy nimi. Janiszewska po raz kolejny nie boi się poruszać trudnych, często bolesnych, dramatycznych wydarzeń, osadzać ich wspaniale w historii Polski, snuć poprzez kolejne dekady, wplątywać w to ciekawych bohaterów.
Tytuł i okładka idealnie współgrają z klimatem powieści.
Urok póżnego lata to smutna, choć z prześwitami humoru, pogody historia. Bohaterami są na równie ludzie, wspaniale nakreślenie, pełnokrwiści, emanujący energią, ciekawymi cechami charakteru (często bardzo negatywnymi, ale dzięki temu prawdziwymi), jak i ich decyzje oraz ich konsekwencje.
Kwintesencją całej rodzinnej historii jest zdanie, które wypowiada jedna z bohaterek, a które utkwiło mi w pamięci...nie ma teraźniejszości bez przeszłości.
Czy za błędy popełnione w młodości trzeba płacić przez całe życie? Sami się o tym przekonajcie w trakcie lektury Uroku późnego lata. Wspaniała mozaika polskiej historii, ludzkich losów i charakterów.
Gorąco polecam i niecierpliwe czekam na zapowiadaną kolejną książką Agnieszki Janiszewskiej.

Ada nie miała łatwego dzieciństwa. Położyło się to cieniem na całym jej dorosłym życiu. Nienawidziła macochy i miała żal do ojca. Nie była też w stanie nawiązać kontaktu z bratem. Teraz Ada sama jest matką i wdową. Po latach ma spotkać się z córką, która mieszka za granicą. Jak będzie wyglądało ich pierwsze spotkanie? Czy uda się zasklepić otwarte od dawna rany?

Agnieszka Janiszewska jest jedną z tych autorek, które tworzą niezwykle klimatyczne powieści. Nawet ja, wielbicielka kryminałów i thrillerów, jestem nimi zachwycona.

Ta część cyklu przybliża czytelnikom postać wspomnianej przeze mnie Ady, matki Ireny i Elizy. Kobieta niedawno została wdową. Od pewnego czasu nie ma zbyt dobrego kontaktu z przebywającą za granicą Elizą. Nigdy nie widziała też jej córki, Uli. Teraz kobiety mają przyjechać do Polski. Ada zastanawia się, co ma powiedzieć swojej wnuczce o rodzinie, w której się wychowała. Stopniowo odkrywamy jej kolejne tajemnice.

Urok późnego lata to niezwykle klimatyczna powieść, która przenosi czytelnika w czasie. Jest to sentymentalna podróż, ale autorka nie sili się na tanie wyciskanie łez. Przedstawia nam kobietę, Adę, która swoje w życiu przeszła. Teraz przeżywa to na nowo, by móc podzielić się historią rodzinną z wnuczką.

Opowieść toczy się dość powoli, ale nie powiem, żeby to był minus powieści. Wręcz przeciwnie, to jest plus, ponieważ mamy czas, by nawiązać nić porozumienia z Adą. Pomimo tego, że dzieli nas duża różnica wieku, polubiłam ją. Swoje w życiu przeszła, ale chętnie umówiłabym się z nią na herbatę, by z jej ust usłyszeć po raz drugi tę historię.

Przede mną lektura drugiego tomu powieści. Mam nadzieję, że będzie równie dobra, jak ta. Spodobało mi się przede wszystkim to, że łącząc przeszłość z teraźniejszością, autorka pozwoliła poznać niezwykłą kobietę i jej rodzinne tajemnice. Jeśli chcecie przekonać się, co przeżyła Ada, sięgnijcie po tę książkę, naprawdę warto.

Chyba nie należę do osób szczególnie sentymentalnych. Nie wzruszam się szybko, nie gonię za lekturami, przy których będę się roztkliwiała co kilka stron. Jednak czasami mam ochotę na coś nostalgicznego, melancholijnego, porywającego. Ale nie łzawego. Nie jest łatwo napisać coś takiego, nie popadając w skrajność. Zdaję sobie sprawę z wątłej granicy między jednym a drugim. Są jednak autorzy i autorki, które mają niesamowite wyczucie w tej kwestii i potrafią stworzyć wyjątkową fabułę, odpowiednio wszystko wyważyć i tak posplatać losy bohaterów, by ułożyły się w piękną historię. Na pewno ten dar posiada Agnieszka Janiszewska. Moje pierwsze spotkanie z jej twórczością było dla mnie ogromnym zaskoczeniem – świetnie napisana książka Pamiętam, pełna rodzinnych tajemnic, niedopowiedzeń i prób poznania prawdy o najbliższych. Trochę podobnie sprawa ma się w przypadku Uroku późnego lata, choć mam wrażenie, że tutaj fabuła jest nieco bardziej rozbudowana.

Niewątpliwie pisarka odnajduje się w zagmatwanych historiach rodzinnych, skrywających sekrety sprzed wielu lat. Urok późnego lata to opowieść o wielopokoleniowej rodzinie, w której pewne wydarzenia zostały albo zapomniane, albo zamiecione pod dywan. Wydana w formie dwóch tomów kreśli dzieje rodu na tle zawieruchy wojennej i przemian społeczno-politycznych XX wieku. Dzięki Uli (wnuczki seniorki rodu), która zaczyna dochodzić przyczyn animozji rodzinnych, odkrywamy coraz więcej tajemnic, poznając burzliwe losy jej babki, które dotychczas w domu dziewczyny stanowiły temat tabu.

To, co szczególnie przyciąga mnie do twórczości Agnieszki Janiszewskiej, to jej lekkie pióro kreślące niełatwe historie. Wiedza historyczna, którą dysponuje i która – w mojej opinii – stanowi największy atut jej książek, daje gwarancję rzetelności i pozwala czytelnikowi dowiedzieć się czegoś nowego. Urok późnego lata plasuje się wśród tych książek obyczajowych, które nie są wyłącznie historyjkami na jeden wieczór. Autorka dotyka życiowych kwestii, nie infantylizując ich. Z perspektywy wielu przeczytanych książek tego gatunku muszę przyznać, że to rzadkość. Urok późnego lata jest powieścią skrupulatną, przemyślaną, odmalowaną wieloma kolorami emocji, a jednocześnie nie jest ckliwą i zbudowaną jedynie z dialogów powiastką, z której zapamiętujemy najwyżej tytuł. Plusem również są bohaterowie, którzy – niepozbawieni wad – nie wywołują w czytelniku poczucia, że znów ma do czynienia z ideałem wyciągniętym z kapelusza. Kobiety – bo to one są głównymi postaciami – wcale nie są posągowymi pięknościami prezentującymi wyłącznie nieskazitelne charaktery. Wręcz przeciwnie – wiele z nich nie budzi sympatii i może właśnie dlatego są tak bardzo interesujące. Co ważne – każda z nich jest „jakaś”. Prawdziwa, swojska, rzeczywista.

Urok późnego lata to historia przeznaczona dla tych, którzy lubują się w odkrywaniu sekretów wielopokoleniowych rodzin, nie bojąc się mierzyć z historią Polski. To książka dla tych, którzy poszukują wartości dodanych w tak zwanych obyczajówkach, lubią retrospekcje i powolne odsłaniania kolejnych elementów historii, składających się na barwną całość. Zdecydowanie ucieszy czytelników, którzy lubią odkrywać, co determinuje niezrozumiałe czasami postępowanie innych ludzi. Ta książka to jedna z perełek, jeśli chodzi o ten gatunek literacki, dlatego bardzo Wam ją polecam.