Nie mam aspiracji, by być recenzentem, ale trochę sobie "czytam". Byłam zaskoczona, że na kilkanascie stron przed końcem książki poczułam żal, że za chwilę historia Jaśmina, Bursztyna, Eliasa i innych dobiegnie końca... deko przedłużałam ten moment rozstania...
Jan Gieka pozwolił mi przejść "przez lustro" do wspomnień z mojej ulicy, mojego małego miasta,znajomych i nieznajomych "normalsów", znajomych i nieznaych dotąd ulic i zakamarków. Teraz je poznałam.
Mam 40 lat i polecam lekturę wszystkim, w szczegolności "normalsom" co marzyli kiedyś o innym rozwoju wypadków.

Jak można przeczytać na okładce, Jan Gieka dorastał w małym miasteczku, obecnie mieszka w Warszawie, gdzie pisze prozę, wiersze i piosenki. Urodzeni blokersi to jego powieściowy debiut.

Sięgając po tą książkę spodziewałam się czegoś tematyką zbliżonego do Wojny polsko-ruskiej, tylko łatwiejszego w odbiorze. Jak to zwykle bywa, okazało się, że dostałam coś zupełnie innego. O czym bowiem jest ta powieść? W głównej mierze o narkotykach.

"...marność nad marnościami, wszystko marność i pogoń za fazą"

Poznajcie Bursztyna, Jaśmina, Eliasa, Ulmana, Galera i Balka – jednych z wielu chłopców z miejskiej ferajny. Wszyscy młodzi, z głowami nabitymi marzeniami, niedawno zdali maturę, ale nie mają ochoty na wejście w dorosłe życie. Imprezy, dziewczyny, alkohol, w końcu narkotyki – właśnie to wypełnia im dni. W środowisku, gdzie narkotyki są powszechnie dostępne, prędzej czy później każdy zacznie je brać. I każdy będzie myślał, że na niego będą działały inaczej, że „jemu się uda”. Oczywiście się nie udaje.

Akcja powieści rozgrywa się na przestrzeni kilku dekad. Autor przeplata w niej przeszłość z teraźniejszością, narracja nie jest linearna, powraca do wydarzeń ze szkolnego życia bohaterów, świetnie ukazując przemiany zachodzące zarówno w nich, jak i w społeczeństwie. Choć może społeczeństwo to za duże słowo – w tym charakterystycznym, blokerskim światku.

Rzeczą, na którą koniecznie trzeba zwrócić uwagę, jest język powieści. Nie wiem, czy autor kiedyś obracała się w środowisku, które opisał, ale udało mu się oddać jego klimat. Podobnie jak Masłowska, musi mieć doskonałe ucho, bo uchwycił na kartach swojej powieści język, jakim na co dzień posługują się blokersi. W pewnych momentach miałam wrażenie, że dialogi są nieco przerysowane – głównie na początku, ale z biegiem kolejnych stron stawały się coraz żywsze i bardziej wiarygodne. Nie bez powodu odnotowałam na początku, że autor para się również poezją. W niektórych momentach pisał zbyt „poetycko” jak na taką książkę, co wprowadzało pewien dysonans przy „języku ulicy”.

Nie powiem, że to była lekka lektura. Mnogość bohaterów i sytuacji, do tego specyficzny język – wszystko to sprawia, że Urodzonych blokersów czyta się powoli. Ale warto zapoznać się z tą książką, bo cytując słowa z okładki: „stanowi ona przyczynek do refleksji na tematu ludzkiego życia w szybko zmieniających się czasach”.