Wyobraźcie sobie odległą krainę, pełną kwiatów i błyszczących kamieni szlachetnych (dla pań) oraz nagich kobiet (to dla panów). Brzmi jak przepis na ciekawą fabułę? O tak. A jak wygląda w praktyce?
Mateusz nie jest zwyczajnym chłopcem. Ma dar przewidywania przyszłości, którą pokazuje poprzez jej malowanie. Na jego obrazach zaczyna pojawiać się piękna wyspa i dziewczyna, Ahije, o której nie może zapomnieć. Zakonnicy opiekujący się chłopcem zabierają wszystkie jego dzieła, aby pewnego dnia kierować się nimi jak mapą i dotrzeć do wspaniałej krainy. To najgorszy czas dla jej mieszkańców. Kobiety są gwałcone, a dzieci zabijane. Lud Taei musi się zjednoczyć, by ocalić wioskę przed kolejnym najazdem. Wśród nieszczęścia Mateusz i Ahije odnajdują miłość...

Autorka bardzo przekonała mnie do siebie pomysłem, ale jego realizacją już nie. Fabuła wydawała mi się niezwykle ciekawa. To coś oryginalnego, sami przyznajcie. Od razu skojarzyłam lud Taei z Indianami i ich okrutnym losem, jaki musieli znosić, gdy ich ziemie zagarnęli Europejczycy. Tu jedna, niestety, superlatywy się kończą, ledwo się pojawiły.

Dostajemy zarys wciągającej fabuły i kilka wyróżniających się postaci, ale żadna z nich nie zapada w pamięć na długo. To, co zaserwowała nam Autorka, to wspaniały pomysł na długą, wciągającą powieść, ale wątki potraktowano nieco po macoszemu, nie rozwijając ich. Książka wygląda jak nieco przydługa legenda, ze zbyt szybko toczącą się akcją opisywaną w kilku zdaniach. Zaczęłam czytać ze sporą dawką zainteresowania, ale szybko zrozumiałam, że nie zostanę niczym zaskoczona.

Pozycja bardzo, bardzo kuleje językowo. Rzuca się to w oczy już od pierwszej strony, a potem jest już tylko gorzej, bo potoczny, pełen kolokwializmów język przeplata się z tym stylizowanym na dawną modę. Okropne połączenie, na którym literatura już nieraz ucierpiała.

Podobało mi się, w jaki sposób losy Mateusza i szamanki Chloe zostały połączone - to dowód na to, że w głowie Autorki kiełkowała naprawdę ciekawa idea. Ale szczegółów nie poznacie ode mnie. To, niestety, kolejna książka o pewnym potencjale, który nie został odpowiednio wykorzystany.

Mieszkańcy Taei to lud pierwotny, w którym kobiety wybierają sobie mężów, a na czele plemion stoją obdarzeni mocą szamani. Żyją w zgodzie z tradycją i naturą, jednak pewnego dnia ich spokój zostaje zaburzony – gdy na wyspę przybywają nieznajomi o jasnych twarzach, dzierżący przedmioty przypominające broń, nikt z tubylców nie chce podejrzewać najgorszego. Mimo że w wiosce pozostają tylko kobiety i dzieci, przybysze nie wykazują się empatią – bez umiaru rabują, biją i gwałcą. Nie podejrzewają, że kiedy wrócą by podbić wyspę, spotkają się nie tylko z gniewem ocalałych. Po ich stronie stoją również siły, o istnieniu których cywilizowany człowiek nie chce pamiętać.

Chyba jestem problematyczna w kwestii interpretacji opisów okładkowych, ale kolejny raz po przeczytaniu blurba wyciągnęłam wnioski, które nie znalazły odzwierciedlenia w rzeczywistości. W przypadku Taei spodziewałam się czegoś w rodzaju horroru z pierwotnymi, szamańskimi siłami w tle; niestety nic takiego w książce nie odnalazłam. Od biedy można by uznać, że fabuła książki aspiruje do podstawy dla literatury grozy, jednak całość niweczy absolutny brak klimatu. Działania bohaterów są mocno sygnalizowane, fabuła w większości przypadków zapowiadana z wyprzedzeniem, nie ma niespodziewanych zwrotów akcji, a nadprzyrodzone zjawiska traktowane są tak zwyczajnie, że i czytelnik nie widzi w nich niczego niesamowitego.

Na kartach tej niespełna 150-stronicowej nowelki pojawia się naprawdę dużo wątków. Oprócz głównego, związanego z konfliktem mieszkańców wyspy i barbarzyńskich najeźdźców, mamy też tajemnicę zakonnika Mateusza, opowieść o losach szamanki Chloe, dwa (!) ukazane od podstaw związki miłosne oraz historię o inicjacji związanej z odkryciem swojej mocy; do tego dochodzi swoista kultura mieszkańców Taei. Jak nietrudno się domyślić patrząc na objętość książki, tak naprawdę żaden z tych wątków nie jest należycie rozwinięty. Historie są opowiadane na szybko, po łebkach, brak w nich głębi, zależności, a kilka spraw nie zostaje rozwiązanych w ogóle (choć można domyślić się ich zakończenia).

Książka nie jest długa i czyta się w miarę szybko. Na jej kartach odnalazłam kilka językowych potknięć, ale nie było to nic poważnego. Mimo to nie wiem, czy polecałabym Taei nawet jako lekturę szybką i bezproblemową – moim zdaniem powieść jest po prostu… przeciętna. Nie porwała mnie ani nie zachwyciła, przede wszystkim dlatego, że nie odczułam w niej praktycznie żadnego klimatu.

Zdecydowanie NIE! Monotonna i nudna opowieść, przy której wręcz się męczyłam. Niedociągnięcia widać na każdym kroku. Niedokładnie zarysowani bohaterowie plus - nikła akcja. Powinna być bardziej rozwinięta. Mam nadzieję, że autorka pisząc kolejną książkę zwróci uwagę na jej wady.