Kolejny debiut, kolejne emocje, ponieważ w moje ręce trafił dosyć mocny kryminał. A to misie lubią najbardziej. Mam ogromne szczęście do debiutów, które ostatnimi czasy dosyć często czytam. I znów autor zabrał mnie w podróż przez bardzo mroczną historię. Szepty ciemnych wód to kryminał napisany przez Krzysztofa Kladera, rzeszowianina, absolwenta Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych, uczelni w tym podkarpackim mieście. W latach 90. pan Krzysztof był założycielem i współtwórcą pierwszej grupy street-art`owej w Rzeszowie, tworzącej murale i graffiti. Uczestnik konkursu na Ogólnopolskim Konwencie Twórców Komiksu w Łodzi, a także Rzeszowskiej Akademii Komiksu przy WDK Rzeszów. Uwielbia rysować, maluje na płótnach, ścianach i deskach. Zagłębia swój słuch w metalowych, mocnych brzmieniach.

Okładka od razu przyciąga wzrok, ma coś mrocznego w sobie. Jest na niej kobieta, która patrzy przed siebie, a wokół niej widzimy las w czerwonej poświacie. U dołu okładki w treść książki wprowadza nas cytat i... twarze innych kobiet:

Czasem jesteś tylko pionkiem w mrocznej grze, ale tym najcenniejszym na planszy

Rzeszów. Przenosimy się do południowo-wschodniej części naszego kraju. Poznajemy główną bohaterkę powieści Aleksandrę Oreankę, dziennikarkę lokalnego tygodnika "Resweek". Jak to jest w XXI wieku, papierowe gazety powoli kończą swój żywot, bo wszystko przeniosło się w "internety". Każdy szuka sensacji przed ekranem komputera czy telewizora, a papier to już tzw. odgrzewane kotlety. Redaktorka zdaje sobie sprawę, że czas tygodnika powoli chyli się ku upadkowi. Kończy się rok szkolny, zbliżają się upragnione dla dzieciaków wakacje. W dniu ostatniego dzwonka Oreanka otrzymuje tajemniczy list, w którym nieznany jej nadawca przekazuje kobiecie dziwną wiadomość. Ma udać się na okoliczne kapliczne wzgórze, gdzie coś jest ukryte specjalnie dla niej. Zainteresowana listem udaje się w to miejsce ze swoim redakcyjnym kolegą, Wiktorem. Na miejscu znajdują tajemnicze płótno, na którym widnieje niesamowicie interesujący portret kobiety. Okazuje się, że osoba z obrazu, to... zaginiona wiele lat wcześniej dziewczyna. Wkrótce, po kolejnych tajemniczych wiadomościach, Oreanka znajduje zwłoki dziewczyny. A to dopiero początek, bo w każdy piątek dziennikarka dostaje nowe wskazówki i natrafia na kolejne zwłoki.

Z każdym rozdziałem sprawa staje się coraz bardziej tajemnicza, a policja jest bezradna. Oreanka staje się pionkiem w grze zwyrodnialca, który jest nieuchwytny. Czytelnikowi trudno wskazać zabójcę, rozszyfrować zamysły autora. To duży plus, bo do samego końca można gubić się w domysłach. Postaci są bardzo ciekawie skonstruowane. Policjanci (dosyć oryginalni), ba! Wręcz jeden przerażający, a sama główna bohaterka też ma swoje problemy, z którymi na co dzień musi się mierzyć.

Bardzo udany debiut. Polecam.

"W tej rozgrywce liczy się tylko ten, kto zakończy partię matem. Jak dotąd gramy pod szachem. Szach, szach, szach za szachem...! Jesteśmy tylko figurami, ale ty jesteś najcenniejszą. Dobrze wiesz, że jeśli będzie to konieczne, zostaniemy poświęceni i nikomu nie zadrży ręka".

Aleksandra jest dziennikarkę w lokalnym piśmie, które nie przynosi zysków, chyli się ku upadkowi. Wszystko zaczyna się odmieniać gdy na zakończenie roku szkolnego do redakcji trafia tajemniczy list. Nieznany nadawca naprowadza kobietę na sensacyjny trop. Redaktorka odnajduje obraz z podobizną zaginionej dziesięć lat temu dziewczyny, by po chwili odnaleźć jej zwłoki. Od tego momentu tajemniczy informator kontaktuje się wyłącznie z Aleksandrą, podając jej lokalizację kolejnych ciał zaginionych kobiet.

Książka oczarowała mnie swoją szatą graficzną oraz opisem, który bardzo mnie zaciekawił. Więc jak najbardziej chciałam poznać tę historię, którą przeczytałam bardzo szybko. Autor daje nam kryminał z tajemniczymi, niewyjaśnionymi sprawami zaginięć kobiet sprzed lat. Wciąga w wir poszukiwań, wysnuwania wniosków. Trzyma w niepewności i dostarcza sporo pozytywnych jak i negatywnych emocji. Zabójca bardzo szybko zostaje okrzyknięty przez prasę Tanatosem. Bardzo śmiało pozwala sobie na wiele i drwi z organów ścigania, którzy rozkładają ręce. Aleksandra mierzy się ze swoimi demonami, dochodzą do tego ataki paniki. Tanatos niestety tylko chce rozmawiać z kobietą, bez krzyków i podnoszenia głosu, najlepiej mów do mnie szeptem.