Krzysztof i Przemek to bracia wychowani w domu przesiąkniętym przemocą, cierpieniem i destrukcyjnym wpływem alkoholizmu. Ich dzieciństwo naznaczone było nieustannym lękiem i brakiem miłości — dorastali w świecie, gdzie zamiast ciepła i bezpieczeństwa dominowały chaos i bezsilność. Dziś, jako dorośli mężczyźni, mierzą się z bolesnymi konsekwencjami przeszłości. Każdy z nich obrał inną drogę radzenia sobie z traumą.

Krzysztof odnosi sukcesy zawodowe, jednak za pozorną stabilnością kryje się bezsilność oraz nieumiejętność budowania trwałych relacji. Przytłoczony obrazem umierającej babci coraz częściej ucieka w alkohol…
Z kolei Przemek, zmagający się z niepełnosprawnością, próbuje posklejać własny świat – żyje skromnie, lecz z determinacją walczy o godność, miłość i normalność u boku żony. Czasami sięgając po nie do końca legalne środki.
Choć są tak różni, łączy ich wspólna historia i ból, którego nie da się zapomnieć.

Dawno żadna książka nie poruszyła mnie tak głęboko. Powieść Makarewicza uderza w najczulsze struny duszy, prowokując łzy, refleksje i pytania, na które trudno znaleźć jednoznaczne odpowiedzi. Czy gdyby bracia wychowywali się w kochającej rodzinie, ich losy wyglądałyby inaczej? Czy popełniliby te same błędy, skręcili w te same życiowe zaułki?

Jedną z najbardziej przejmujących postaci w powieści jest Ewa. Jej tragedia niemal rozdziera serce, a choć nie zawsze aprobowałam jej wybory, potrafię je zrozumieć. Autor niezwykle umiejętnie ukazuje dramat człowieka uwikłanego w toksyczną rzeczywistość – bez patosu i bez zbędnego moralizatorstwa.

Szczególnie mocno poruszyły mnie także wątki dotyczące zwierząt – losy Mu**yna i Azorka niestety odzwierciedlają rzeczywistość, z którą nadal zbyt często się spotykamy. Trudno wobec tego okrucieństwa pozostać obojętnym. Cieszę się, że autor dotyka w książce tematu, który zasługuje na uwagę i zmianę społecznego podejścia.

Wątek relacji Krzysztofa i Lenki to jedna z jaśniejszych stron tej poruszającej opowieści. Chociaż nie łączą ich więzy krwi, mężczyzna nigdy nie daje odczuć dziewczynce, że nie jest jego córką. Ogromnie zaimponowała mi jego postawa.

Powieść Makarewicza nazwałabym doskonałym dramatem obyczajowym z mocnym akcentem psychologicznym. Autor przedstawia świat bez zbędnych upiększeń – rzeczywistość jest tu raz barwna i ciepła, innym razem brutalna, surowa i bezwględna. Bracia zostali przedstawieni w całej swojej złożoności – ze swoimi słabościami, deficytami emocjonalnymi i błędami, które są echem dzieciństwa. To bohaterowie prawdziwi, autentyczni, z którymi trudno się nie utożsamić.

W książce przewijają się wątki przemocy domowej, uzależnień, hazardu, moralnych dylematów i społecznych nierówności. Makarewicz podejmuje je z ogromną dojrzałością literacką, nie oszczędzając czytelnika, ale też nie pozbawiając go nadziei. To opowieść, która wytrąca z emocjonalnej równowagi, a zakończenie? Palpitacje serca mam chyba do teraz.

Jeśli poszukujecie literatury, która nie tylko porusza, ale i zmusza do refleksji, to ta książka będzie idealna.