Powiedzieć o tej książce, że to przewodnik, to dla niej wielka obraza, bo ona jest zdecydowanie czymś więcej. :) To smakowita, wyrafinowana i szalenie ciekawa wycieczka po mieście, które do tej pory stanowiło dla mnie tajemnicę. Od teraz Neapol będzie mi się kojarzył z czymś więcej, niż tylko z pizzą i pięknymi widokami.;))

Dorota Ceran jest zafascynowana Neapolem i to widać od pierwszych stron książki. W niesamowity sposób potrafi jednak przelać ten entuzjazm na czytelnika. Razem z nią przemierzałam uliczki Neapolu, zwiedzałam podziemia i charakterystyczne miejsca, niemal czułam aromatyczny zapach pizzy i espresso.

Autorka nie skupia się jednak tylko na fizycznej stronie miasta. Niezwykle przyjemnym, niemal gawędziarskim stylem prezentuje historię Neapolu, mentalność jego mieszkańców i symbole, tak charakterystyczne dla tego miejsca. Daje też wiele praktycznych porad i naprawdę z wielką chęcią kiedyś z nich skorzystam, bo dzięki tej książce Neapol znalazł się na mojej liście magicznych zakątków, które chcę odwiedzić.

Książka niezwykle pozytywnie mnie zaskoczyła. Czyta się ją niczym wytrawną powieść, a radość życia słońce i entuzjazm, wręcz wylewają się z jej stron.;)) Znalazłam w niej tylko jedną wadę – brak kolorowych zdjęć. Książka zawiera w prawdzie liczne czarno-białe fotografie, ale w tak wielobarwnym mieście jak Neapol, stanowią one jedynie namiastkę. Dorota Ceran sprawiła, że podróż do tego włoskiego miasta leży teraz w sferze moich marzeń. A marzenia przecież podobno się spełniają…;))

„Smutku nie cenią w Neapolu” to książka przyjemnie łącząca dwa gatunki, z jednej gawęda o mieście z drugiej forma przewodnika. Taki miks gatunków pozwolił stworzyć książkę którą połyka się w jedno popołudnie i po której pozostaje jedno pragnienie : odwiedzić Neapol i to jak najszybciej!
Takich książek jak „Smutku nie cenią w Neapolu” właściwie się nie spotyka. Większość prozy podróżniczej to albo przewodniki-poradniki albo poważna proza reportażowa często podnosząca ważną tematykę, a same podróże są tam bardziej pretekstem niż tematem opowieści. Tymczasem Dorota Ceran napisała książkę o miejscu które pokochała, książkę która się na nic nie sili i właśnie przez to zyskuje niezwykłą siłę wyrazu. Czytając tą niewielką książeczkę, wszystkiego jest sto stron z haczykiem do tego spora czcionka i sporo ilustracji, ma się wrażenie słuchania opowieści kto tam mieszka i właśnie nas odwiedził. Taki nastrój udało się osiągnąć dwoma zabiegami. Pierwszym jest bezpośredni styl dodatkowo wsparty bezpośrednimi odwołaniem do czytelnika. Drugie, pewnie nawet istotniejsze, to pierwszoosobowa narracja. Nie mniej istotna jest sama opowieść, autorka prowadzi nas przez miasto, opowiada o jego historii, codzienności, o zwyczajach mieszkańców. Między kolejne wątki wkłada kilka informacji praktycznych, a to wspomni gdzie kupić pamiątki a to podpowie gdzie kawa ma niezapomniany smak. Każdym zdaniem jasno daje znać, że opisuje jedynie własne doświadczenia.
Nie jest to jednak opowieść o murach, ich historii i obecnym wykorzystaniu czyli o tym na czym skupia się większość klasycznych przewodników książkowych które zwykle podają suchą historię budynków. Tu mamy opowieść o ludziach, odrobinę o tych z przeszłości którzy te budynki stworzyli, przede wszystkim jednak o tych dzisiejszych, o zwykłych mieszkańcach Neapolu. O tym jak żyją, jaką mają mentalność, jakie są ich najczęstsze zachowania. Dorota Ceran rozprawia się też z całą masa stereotypów na temat Neapolitańczyków i szerzej Włochów z Południa.
Mnie jednak najbardziej ujęły odwołania do popkultury. Neapol jako miasto jest miejscem narodzin setki pieśni, w tym niezwykle popularnej „O sole mio”, był scenerią wielu filmowych produkcji, na jego ulicach rozgrywała się fabuła nie jednej książki. Autorka przedstawia nam wszystkie te miejsca, zatrzymuje się przy nich, opowiada anegdoty.
Podsumowując, „Smutku nie cenią w Neapolu” to książka która od biedy może służyć za przewodnik po mieście, ale przewodniki mają top do siebie, że czytam je na miejscu, już podczas podróży. Tu mówimy o pozycji która ma do podróży, do wejścia w uliczki historycznego centrum zachęcić. Jeżeli taki był cel tej opowieści, to autorka zrealizowała go z nadmiarem, właściwie chciałbym opisane miejsca odwiedzić już dziś.