Kiedy usłyszałam o tej książce moja pierwsza myśl była taka, że to kolejna z serii o nieszczęśliwej miłości Polki do mężczyzny ze świata arabskiego, która kończy się płaczem, ucieczką do kraju i walką o dzieci. Jednak moja intuicja mówiła mi, że może to być jednak coś zupełnie innego. Postanowiłam więc jej zaufać i sięgnąć po tę lekturę. I okazało się, że mój szósty zmysł i tym razem mnie nie zawiódł.


"A przecież upłynęło już tyle lat, odkąd postawiła kropkę po ostatnim zdaniu tamtej historii - i odwróciła kartkę. Odeszła, bo któreś z nich musiało odejść. To, co było między nimi, było piękne, ale zbyt delikatne i magiczne, by nie dać się zmiażdżyć w trybach codzienności."

Julia szczęśliwa żona i niedługo już mama. Wraz z mężem odpoczywają na wakacjach w domku za miastem. Jest pięknie, niemal idyllicznie. Piękna przyroda, ogród, sad, hamak, pyszna herbata... i wiecznie obecny Cień. Cień przeszłości, który wraca do bohaterki coraz częściej.

Julia w wieku piętnastu lat na forum muzycznym poznaje przypadkiem swoją bratnią duszę. Młody mężczyzna imieniem Madżnun mieszka w Iranie. Zaczynają ze sobą korespondować i szybko okazuje się, że ich uczucie wychodzi poza ramy czysto przyjacielskie. Zakochują się w sobie pomimo dzielącej ich odległości, różnic kulturowych, religijnych i obyczajowych.

Julia przeżywa wzloty i upadki, chwile zwątpienia i euforii. Kiedy po pierwszym roku studiów ma szansę wyjechać na kurs do Iranu, nie waha się ani chwili. Ma w końcu okazję stanąć twarzą w twarz z ukochanym mężczyzną.

A jednak kilka lat później wychodzi za mąż za Adama. Jak to się stało, że wielka miłość nie przetrwała próby czasu? Co się musiało takiego wydarzyć, że Julia postanowiła zakończyć ten związek?
"Słońce Tebrizu" to poruszająca historia o miłości, trudnych decyzjach i wyborach. Po opowieść o "cieniach" przeszłości, które potrafią odezwać się w najmniej oczekiwanych przez nas momentach. To opowieść o tym, że nasze marzenia nie umierają i wciąż w nas żyją.

"Słońce Tebrizu" to historia, która wydarzyła się naprawdę. Historia opowiedziana przez Julię Samadi. Nie ma tu wielkich dramatów, z jakimi możemy spotkać się w książkach o podobnej tematyce. A jednak powieść zawiera tyle emocji i uczuć, że nie sposób przejść obok niej obojętnie.

Autorka toczy swoją opowieść na różnych płaszczyznach czasowych zaczynając od czasu, kiedy miała 15 lat, przez okres pobytu w Iranie, kończąc na teraźniejszości. Jednak nie jest to wszystko ułożone od początku do końca. Julia Samadi zastosowała tu bardzo ciekawy zabieg narracyjny.

Zachęcam do sięgnięcia po "Słońce Tebrizu". Nie można się od niej oderwać i skłania do głębokiej refleksji. Do analizy naszej przeszłości i do możliwości zmierzenia się z własnymi "cieniami".

Książka autorstwa Julii Samandi pt. '' Słońce Tebrizu'', jest poruszającą książką z gatunku literatury faktu. Można by powiedzieć, że stanowi osobisty pamiętnik autorki w którym główna bohaterka dzieli się z czytelnikami światem swoich rozterek, trudną miłością i wyborami. Nie jest to jednak książka jedynie o miłości, ale może być ujmowana w szerokim kontekście słowa, człowieczeństwo. Jest to niewątpliwie powieść o głębokim charakterze psychologicznym.

"A przecież upłynęło już tyle lat, odkąd postawiła kropkę po ostatnim zdaniu tamtej historii - i odwróciła kartkę. Odeszła, bo któreś z nich musiało odejść. To, co było między nimi, było piękne, ale zbyt delikatne i magiczne, by nie dać się zmiażdżyć w trybach codzienności."

Na kartach powieści mamy możliwość poznania Julii, która z pozoru wiedzie szczęśliwe i poukładane życie u boku swojego męża z którym spodziewa się syna. Rodzi się więc pytanie, czy istnieje coś co mogłoby ten idealny stan zaburzyć? Odpowiedzią jest wspomnienie, pojawiającej się coraz częściej przeszłości.


W tym momencie kobieta rozpoczyna swoja opowieść o tym jak na forum muzycznym poznała swoją bratnią duszę o imieniu Madżun, która stała się jej miłością. Chociaż dzieliła ich od siebie odległość, gdyż chłopak mieszkał w Iranie, dziewczyna nie zniechęciła się i była w pełni świadoma dzielących ich różnić kulturowych, religijnych oraz obyczajowych.

Jak w każdej miłości się zdarza i w tym przypadku mamy możliwość obserwowania wzlotów i upadków. Pierwszym takim szczęśliwym momentem w życiu naszej bohaterki, jest możliwość wyjazdu na kurs do Iranu i nadzieja spotkania ukochanego mężczyzny.


Podczas lektury w moim umyśle pojawiało się wiele pytań wśród których są takie : Co wydarzyło się w życiu kobiety, że zdecydowała się na wyjście za mąż nie za ukochanego chłopaka, a Adama? Czy irańskie uczucie rzeczywiście nie przetrwało próby czasu? i wreszcie czy kobieta jest naprawdę szczęśliwa prowadząc dotychczasowe życie? O tym przekonajcie się Państwo, sięgając po '' Słońce Tebrizu''.

Podsumowując, ''Słońce Tebrizu'' jest to bardzo mocna powieść należąca do literatury faktu. Autorka sprawnie prowadzi narrację od przeszłości do teraźniejszości.
Kolejnym za atutów książki jest szczerość opisu towarzyszących kobiecie emocji i zrozumiały język, pozwalający czytelnikowi wczuć się w to co czuje i czego doświadcza Julia. Jest to bardzo dobrze napisana powieść, pokazująca że marzenia i uczucia które się w nas pojawiają pod wpływem różnych wydarzeń i sytuacji nigdy nie umierają i są głęboko zakorzenione w nas.

Z psychologicznego punktu widzenia, jest to książka z przesłaniem dla wszystkich tych, którzy zmagają się z przeszłością, często podobnie jak w przypadku naszej bohaterki trudnej do zaakceptowania i wymazania z pamięci. Jednocześnie jest to piękna opowieść o wewnętrznym pragnieniu, miłości i wspomnieniach.

Gorąco polecam!


Za możliwość przeczytania i zrecenzowania, serdecznie dziękuję Wydawnictwu Novae res.


https://kasiabiblioterapia.blogspot.com/

Julia jest w siódmym miesiącu ciąży i spodziewa się syna. Ma szczęśliwe życie i kochającego męża Adama u swego boku, jednak od jakiegoś czasu nawiedzają ją duchy przeszłości i rodzą w sercu wątpliwości. Julia wraca myślami w przeszłość, do innej miłości...

Przypadek sprawia, że Julia nawiązuje kontakt korespondencyjny z młodym mężczyzną mieszkającym w Iranie. Niemal wszystko wydaje się dzielić zakochanych- język, różnice kulturowe, wiara... Jednak wbrew rozsądkowi ich miłość uparcie szuka spełnienia, wspierana przez poezję i nowoczesne technologie.

Julia to kobieta, która kocha dwóch mężczyzn i nie potrafi z żadnego zrezygnować. Kiedyś znajdowałam się w takiej samej sytuacji i dobrze wiem co czuje bohaterka. Cholernie ciężka sytuacja i cholernie trudna decyzja. Adam jest obok niej. blisko, jednak to chyba bardziej kocha Madżnuna, z którym nie może być, bo dzieli ich tyle kilometrów. Książka opowiada o trudnych wyborach i niesamowitej tęsknocie i nieprzewidywalności ludzkiego serca. Żal mi było Juli ze względu na sytuację w jakiej się znalazła. Nie miała łatwego wyboru. To chyba właśnie najtrudniejszy wybór, przed jakim człowiek może stanąć. To tak jakby wyrzec się połowy swego serca, własnej połowy... I żal mi było Adama, bo szczerze kochał Julię, a miałam wrażenie, jakby był przez nią zwodzony i trochę oszukiwany. O dziwo nie było mi żal Madżnuna, który właściwie był w porządku i również wiele w tym wszystkim wycierpiał. Książka z pewnością jest godna uwagi, jednak czegoś mi w niej brakowało, jakby jakiejś siły, bo czasami nudziła mnie.