„(…) demony lubią mruczeć dziwne rzeczy, a pojmie je tylko ich zakładnik”.
Krwawa randka z diabłem level 8, czyli „Śledztwo diabła”.
Z jednej strony jest jak zwykle – bezwzględnie emocjonująco, nie brakuje ostrych gadżetów i nielegalnych używek, w tle wybrzmiewa polski rock, pada śnieg, a prawo karne nie przewiduje tego i owego. Ale z drugiej.. Kuba po raz kolejny zaskakuje nową, niecodzienną odsłoną. Tym razem jako nałogowiec z wieloletnim stażem, facet zbudowany z fartu, do tego zamożny przystojny aktualnie singiel szukający przygód – uroczy seryjny zabójca brunetek, z jednak widoczną gołym okiem lekką słabością do blondynek, znów zapragnął się zabawić..
I choć Kuba Sobański jako „gwiazda” w raju doskonale wie, gdzie warto bywać tylko w dzień, a gdzie wyłącznie nocą – pewnego dnia przez zupełny przypadek trafia na miejsce nieswojej zbrodni, stając się głównym podejrzanym. Z opresji wybawia go „niby” przyjaciel – policjant i kuzyn jego dawnej kochanki. Niestety nie bezinteresownie. Dorian potrzebuje bowiem sojusznika w swoim prywatnym śledztwie – polowaniu na kogoś, kto bawiąc się w zabijanie pod krakowskim niebem wydaje się równie zepsuty jak sam diabeł. Kuba więc, choćby i chciał, nie potrafi się nie ekscytować nowym wyzwaniem. Musi jednak mieć się na baczności, bo przed nim kluczowe decyzje, które wyznaczą jego przyszłość w raju.. Czy zamiana „przyjacielskiego” śledztwa na osobistą wendettę to jest na pewno dobry ruch?

„Śledztwo diabła” to kolejna gradka dla „fanów” seryjniaka, którego życie napędza czas i nieprzewidywalność. Wycieczka do jego rzeczywistości pełnej zachcianek, wyzwań i problemów. Pełna emocji podróż do świata, który na całe szczęście zaczyna się i kończy wyłącznie na kartach tej książkowej serii.
Niezmiennie od pierwszego tomu, w oczekiwaniu na kolejny - polecam.

Ósma część cyklu z Kubą Sobańskim w rolach głównych za mną. Muszę przyznać, że kolejny tom czytałem z zapartym tchem, bo działo się w nim nadzwyczaj dużo, a zwroty akcji nie pozwalały na odłożenie książki na bok.

Adrian Bednarek niniejszym cyklem ugruntował swoją pozycję na rynku wydawniczym. Częstochowianin cyklem o Rzeźniku Niewiniątek zyskał wielu fanów, o czym świadczą kolejki na targach książki. Fani gatunku mogą być ukontentowani. Polski thriller psychologiczny dzięki panu Adrianowi ma się dobrze, co ja piszę!!!, bardzo dobrze! Dla tych, którzy jeszcze nie zdecydowali się na czytanie powieści o Diabełku, przypomnę, że Adrian Bednarek mieszka wraz ze swoją rodziną w pod Jasną Górą w Częstochowie, jest wielkim fanem Czerwonych Diabłów, czyli Manchesteru United, lubi żużel, ale nas, czytelników cieszy fakt, że potrafi kreować naprawdę strasznie mrocznych bohaterów, którzy z zimną krwią i wyrachowaniem mordują na potęgę. Są bezwzględni w tym, co robią, czym bardziej drastyczna śmierć, tym… fani zacierają ręce, kibicując bohaterowi. To w sumie straszne, ale… tak jest.

Tym razem Kuba Sobański nie planuje żadnej zbrodni. Ot tak. Nie i koniec. Jest tylko jedno „ale”. Przecież on sam nie musi jej dokonać. Jej dokonuje ktoś inny, a Kuba Sobański przez przypadek znajduje się w miejscu, gdzie do niej dochodzi. Czyli w złym momencie wchodzi do pewnego miejsca, gdzie znajdują się człowiek, który wygląda, że jego droga życiowa dobiegła kresu. Jednak to nie jest najgorsze. Kuba radził sobie w gorszych momentach. Tu jednak w toalecie pewnego krakowskiego klubu nad denatem stoi ktoś, kto z pewnością może zrzucić winę za zabicie mężczyzny na Kubusia.

Co z tego wyniknie? W jakie tytułowe śledztwo będzie zaangażowany Kuba Sobański? Jak sobie poradzi z niewygodnym przeciwnikiem, co do zaistniałej sytuacji wniesie… Weronika?

Ciężko napisać recenzję, żeby nie zdradzić więcej szczegółów. Myślę jednak, że mnie się to udało, dając Wam tym bardziej zachętę do zagłębienia się w zakamarki duszy Rzeźnika Niewiniątek. Niech ta chwila trwa!

Kuba musi obrać nową taktykę w przeciwnym razie zostanie stłamszony, Dorian ewidentnie pogrywa z Sobańskim, chce wywrzeć na Nim presje, nie wie jednak, że Kuba to godny przeciwnik i kwestią czasu jest, że odeprze atak w najmniej oczekiwanym momencie.

Godna podziwu jest podwójna gra Kuby, jak potrafi udawać słabeusza, by tylko nie wzbudzać podejrzeń, bo za plecami knuje plan zemsty i uwolnienie się od niewygodnego rywala, który od pewnego czasu działa mu na nerwy.

W głównej mierze ta część skupia się na relacjach Kuby z Dorianem i Dony, na ich problemach finansowych i ich obsesjach, każdy z nich ma swój problem i inne podejście do sprawy. Dorian pragnie być mścicielem i ukarać jak najwięcej przestępców, szantażem próbuje motywować do tego Kubę co działa na niekorzyść Doriana, bo Sobański chce być wolny, a nie czyimś pionkiem. Dona ma kompleksy - chce je zatuszować, ale jej złość ją nie napędza tylko rujnuje wszystko czego się chwyta.

Nowa postać... namiesza totalnie, ma swój plan i schemat, nie wie, że jej ruch jest śledzony i może być w śmiertelnym niebezpieczeństwie. Myślę, że ten bohater jeszcze wiele się musi nauczyć, bo jest nierozważny i działa impulsywnie. W dodatku chyba jeszcze o tej osobie usłyszymy ( przeczytamy ). To kolejna barwna postać, która ma za sobą straszną przeszłość - jak zwykle znamy motyw i przyczynę i właśnie dlatego lubię pióro Adriana Bednarka, bo wyjaśnia zaistniałą sytuację - dzięki czemu możemy zagłębić się w ludzki umysł. Ta część zbiera dużo krytyki, ja natomiast uważam, że powiało świeżością i jestem ciekawa jak potoczy się kolejna rozgrywka w raju.

Kuba przypadkowo pojawia się na miejscu zbrodni i staje się podejrzanym. Tym razem to nie on jest mordercą, a od odpowiedzialności ratuje go Dorian, kuzyn Dony. Okazuje się jednak, że ma w tym swój cel i potrzebuje sojusznika, który pomoże mu na własną rękę wymierzyć sprawiedliwość i rozwiązać zagadkę nietypowych samobójstw. Kubie coraz bardziej się to nie podoba, bo burzy mu to idealne życie w raju...

Kolejna część przygód Kuby za mną. Również mi się spodobała, ale mam wrażenie, że ta jest troszkę spokojniejsza i trochę też mniej zaskakująca. W tej części Kuba nie może być pewien dalszych kroków, nie czuje się wolny, bo musi pomóc Dorianowi w jego misji. Czuje się ograniczany i coraz bardziej mu się to nie podoba, dlatego postanawia coś z tym zrobić. Nieoczekiwanie też poznaje kogoś, kto też poluje na swoje ofiary. Fabuła tutaj skupia się na odzyskaniu przez Kubę wolności i niezależności, która jest mu niezbędna do idealnego życia w raju. Jego losy kolejny raz bardzo mnie wciągnęły, choć w tej części fabuła jest trochę bardziej przewidywalna i mniej szokująca. Jak już wspomniałam, jest spokojniej, ale nie jest nudno. U Kuby jak zwykle sporo się dzieje i nadal potrafi zaskoczyć czytelnika. Na pewno na uwagę zasługuje jego zdolność przystosowywania się do wielu sytuacji, a nawet do udawania słabszego niż jest. Potrafi dogadać się ze swoim nałogiem i udaje mu się go kontrolować. Jednak i tym razem pojawia się kobieta, która wybudza jego demony. Domyślałam się jakie będą decyzje Kuby, ale nie spodziewałam się takiego zakończenia. Ostatnie zdania książki sugerują, że w kolejnej części będzie się działo! Czekam z niecierpliwością na 9 tom, bo jestem ciekawa co autor jeszcze wymyśli.

„wyjątkowość kobiet często definiuje okrutna część ich natury”


Uzależnienie ma różne oblicza, ale jedno jest pewne: gdy wpadnie się w jego objęcia, trudno się go pozbyć. Nałogiem może być drobna sprawa, niegroźne przyzwyczajenie, jak chociażby chęć na czekoladę, ale może mieć większy kaliber, a taki ma od wielu lat bohater książki pt.: „Śledztwo diabła”. Należy ona do serii niepotrzebującej rekomendacji, a wraz z nazwiskiem autora daje gwarancję dobrej lektury i mocnych wrażeń.

Już pierwsze zdanie, które wita nas na pierwszej stronie, utwierdza nas, że „nałóg to potężna siła”, z którym trudno walczyć. Przybiera on taką formę, która wydaje się rozciągnięta do granic możliwości, niczym nadmuchany balon. I dopiero po pofolgowaniu sobie i sięgnięciu po używkę, pojawia się poczucie ulgi i spełnienia. Przynajmniej na jakiś czas.

Kuba po wielu swoich niespokojnych latach, morderczych wyskokach, dramatycznych doświadczeniach, wydaje się być spokojniejszy, bardziej stabilny emocjonalnie, wyważony w swoich decyzjach. Wyraźnie widać, że jest dorosły, bardziej świadomy siebie, panujący nad sobą i swoimi demonami. Ale to tylko pozory, co widać w prologu, gdy „bierze” kolejną porcję „używki”, by potem móc normalnie funkcjonować w swoim raju.

Po mocnym wstępie w stylu dawnego Sobańskiego, fabuła się uspokaja, by nakreślić nam obecną sytuację Rzeźnika Niewiniątek. Nadal nie może wykonywać swojego ukochanego zawodu, ale ma możliwość prowadzenia agencji nieruchomości i wynajmowania luksusowych apartamentów, co wydaje się dawać mu odpowiedni zastrzyk finansowy.

Pewnego dnia wraca do niego przeszłość w postaci jego byłej kochanki, Dony. Ona jedna wie, kim naprawdę jest Kuba, który teraz zbiera żniwo swojej chwili słabości i ówczesnej szczerości. W ogóle w tej części kobiety mają tu swoją rolę do odegrania. Wskutek pewnych zbiegów okoliczności, Kuba znajduje się w nieodpowiednim miejscu i czasie, gdy trafia na zbrodnię, której nie popełnił. Okoliczności wskazują na to, że może być w to zamieszany. Na szczęście ma wsparcie w kuzynie Dony, Dorianie, który jest policjantem. Ma on swoje powody, by pomóc Kubie wykaraskać się z kłopotów. Dorian jest w trakcie rozwiązywania sprawy związanej z dziwnymi przypadkami zgonów. Potrzebuje sojusznika, by ją rozwikłać i uważa, że były facet Dony mu w tym pomoże.

No i kolejne, fascynujące spotkanie z Kubą Sobańskim za mną. Jedni mają już go dość, inni sięgają po kolejną powieść z jego udziałem z ciekawością i podekscytowaniem. I ja należę do tej drugiej grupy. Mijają lata, pojawiają się kolejne tomy, a ja wciąż mam niedosyt opowieści o Kubie Sobańskim. Czy to już nałóg?

Seria z Kubą Sobańskim powstała już dawno, bo pierwsze wydanie diabelskiej serii pt. "Pamiętnik diabła" miało miejsce w 2014 roku, co przypomnę, było debiutem pana Adriana Bednarka. Przypuszczam, że gdy wówczas tworzył postać psychopatycznego osobnika, nie przypuszczał, że tak długo będzie nam dawkował o nim opowieści.

Jak zwykle pan Bednarek bombarduje nas mocnymi wrażeniami, chociaż tutaj jest nieco łagodniej, mniej brutalniej, niż w poprzednich częściach. Jednak nie pozwala nam na spokojne czytanie kolejnych rozdziałów i jak zawsze czyta się ją z zapartym tchem. Nie ma czasu na nudę, wciąż coś się dzieje, akcja pozornie spokojna za chwilę wzbija nasze emocje na wysoki poziom. Zaskakująca, nieco mroczna, poukładana w każdym zdarzeniu, nic niepozostawione przypadkowi i nic nie jest tu zbędne. Narracja pierwszoplanowa wzmacnia te wszystkie doznania i daje możliwość wniknięcia w psychikę postaci. Ale nie tylko on gra tu pierwsze skrzypce, bo do głosu dochodzi pewna tajemnicza kobieta. Atutem są świetne, charakterystyczne i mocne postacie, wśród których kobiety wiodą prym pokazując swoją złożoną, skomplikowaną, dobrą i złą.

Ogromnie cieszę się, że autor nie powiedział jeszcze ostatniego słowa w diabelskiej serii, na co wskazuje zakończenie „Śledztwa Diabła”, co oznacza, że ma jeszcze pomysły na to, by uatrakcyjnić historię Kuby Sobańskiego, a ja z chęcią o tym przeczytam.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem Zaczytani

Ona ciągle w nim drzemie.
W nim się zakotwiczyła.
Brzemię krzywdy zostawiła.
Jego umysł poszarpała.
Młode serce okaleczyła.
A jego emocje postrzępiła.
Okrutnie. Bez litości. Bezdusznie.
Siostra.
Jej głos, jej obraz, jej twarz.
Ciągle w nim. W jego umyśle.
Jej szept. Jej dotyk zły. Czerń jej włosów.
Ciągle kroczy. Za nim. I w nim.

Spaczony umysł.
Skrzywdzony.
Poturbowany.
Dotknięty bólem.
Poraniony cierpieniem.
Nad nim koszmar.
Kolejna krzywda.
Kolejne wspomnienie.
Najgorsze z możliwych.

Bo zły nie rodzi się nikt.
Zło wypływa z ciemności.
Z zadanej krzywdy.
I traumy ściskającej serce.
Szuka ujścia.
Chcę się wydobyć.
Z niego. Z niej. Z nich.

W jej dzieciństwie.
Trudnym, smutnym, tragicznym.
W portrecie jej ojca.
Manipulanta, psychicznego oprawcy.
W tym rodzi się ona.
Młoda kobieta.
Z pozoru normalna.
Jakich wiele.
A tak bardzo przebiegła.
Obarczona złem.
Jedno cięcie.
I już go nie ma.
Z tętnicy ulatuje jego życie.
Rozpływa się w jego krzyku.
Niknie w otchłani.
Znika.

„ Nie jestem zła, tylko czasami muszę kogoś zabić, żeby znów stać się dobrą ”.

Kreacja psychopatycznej jednostki znów zachwyca. Znów wciska się mocno w emocje. Niezmiennie uwielbiam i podziwiam autora za niespotykaną umiejętność wczucia się w swoich bohaterów. Nie sztuką jest stworzyć psychopatę. Sztuką jest nadać mu kształt, oblec go w emocje i urzeczywistnić. Tym razem nie tylko Kuba fascynuje. Na scenę żądzy pozbawiania żyć wkracza kobieta. Autor w jej dziecięcym wspomnieniu o ojcu umieścił zaburzone postrzeganie tej relacji. Odkrył jej mrok, nadając mu ciemnych barw. Wydobył z niej ciemność, okrywając ją płaszczem zakorzenionego bólu.

To już ósmy tom. A ja nie mam dość. Ten psychopatyczny świat. Możliwość wkroczenia w umysł bohaterów. Poznania ich emocji, doznań i odczuć. Zło i ciemność. Mrok i napięcie. To są wrażenia z najwyższej półki. Takiej książkowej adrenaliny nie zastąpi nic. Polecam.