„(…) demony lubią mruczeć dziwne rzeczy, a pojmie je tylko ich zakładnik”.
Krwawa randka z diabłem level 8, czyli „Śledztwo diabła”.
Z jednej strony jest jak zwykle – bezwzględnie emocjonująco, nie brakuje ostrych gadżetów i nielegalnych używek, w tle wybrzmiewa polski rock, pada śnieg, a prawo karne nie przewiduje tego i owego. Ale z drugiej.. Kuba po raz kolejny zaskakuje nową, niecodzienną odsłoną. Tym razem jako nałogowiec z wieloletnim stażem, facet zbudowany z fartu, do tego zamożny przystojny aktualnie singiel szukający przygód – uroczy seryjny zabójca brunetek, z jednak widoczną gołym okiem lekką słabością do blondynek, znów zapragnął się zabawić..
I choć Kuba Sobański jako „gwiazda” w raju doskonale wie, gdzie warto bywać tylko w dzień, a gdzie wyłącznie nocą – pewnego dnia przez zupełny przypadek trafia na miejsce nieswojej zbrodni, stając się głównym podejrzanym. Z opresji wybawia go „niby” przyjaciel – policjant i kuzyn jego dawnej kochanki. Niestety nie bezinteresownie. Dorian potrzebuje bowiem sojusznika w swoim prywatnym śledztwie – polowaniu na kogoś, kto bawiąc się w zabijanie pod krakowskim niebem wydaje się równie zepsuty jak sam diabeł. Kuba więc, choćby i chciał, nie potrafi się nie ekscytować nowym wyzwaniem. Musi jednak mieć się na baczności, bo przed nim kluczowe decyzje, które wyznaczą jego przyszłość w raju.. Czy zamiana „przyjacielskiego” śledztwa na osobistą wendettę to jest na pewno dobry ruch?

„Śledztwo diabła” to kolejna gradka dla „fanów” seryjniaka, którego życie napędza czas i nieprzewidywalność. Wycieczka do jego rzeczywistości pełnej zachcianek, wyzwań i problemów. Pełna emocji podróż do świata, który na całe szczęście zaczyna się i kończy wyłącznie na kartach tej książkowej serii.
Niezmiennie od pierwszego tomu, w oczekiwaniu na kolejny - polecam.

Ósma część cyklu z Kubą Sobańskim w rolach głównych za mną. Muszę przyznać, że kolejny tom czytałem z zapartym tchem, bo działo się w nim nadzwyczaj dużo, a zwroty akcji nie pozwalały na odłożenie książki na bok.

Adrian Bednarek niniejszym cyklem ugruntował swoją pozycję na rynku wydawniczym. Częstochowianin cyklem o Rzeźniku Niewiniątek zyskał wielu fanów, o czym świadczą kolejki na targach książki. Fani gatunku mogą być ukontentowani. Polski thriller psychologiczny dzięki panu Adrianowi ma się dobrze, co ja piszę!!!, bardzo dobrze! Dla tych, którzy jeszcze nie zdecydowali się na czytanie powieści o Diabełku, przypomnę, że Adrian Bednarek mieszka wraz ze swoją rodziną w pod Jasną Górą w Częstochowie, jest wielkim fanem Czerwonych Diabłów, czyli Manchesteru United, lubi żużel, ale nas, czytelników cieszy fakt, że potrafi kreować naprawdę strasznie mrocznych bohaterów, którzy z zimną krwią i wyrachowaniem mordują na potęgę. Są bezwzględni w tym, co robią, czym bardziej drastyczna śmierć, tym… fani zacierają ręce, kibicując bohaterowi. To w sumie straszne, ale… tak jest.

Tym razem Kuba Sobański nie planuje żadnej zbrodni. Ot tak. Nie i koniec. Jest tylko jedno „ale”. Przecież on sam nie musi jej dokonać. Jej dokonuje ktoś inny, a Kuba Sobański przez przypadek znajduje się w miejscu, gdzie do niej dochodzi. Czyli w złym momencie wchodzi do pewnego miejsca, gdzie znajdują się człowiek, który wygląda, że jego droga życiowa dobiegła kresu. Jednak to nie jest najgorsze. Kuba radził sobie w gorszych momentach. Tu jednak w toalecie pewnego krakowskiego klubu nad denatem stoi ktoś, kto z pewnością może zrzucić winę za zabicie mężczyzny na Kubusia.

Co z tego wyniknie? W jakie tytułowe śledztwo będzie zaangażowany Kuba Sobański? Jak sobie poradzi z niewygodnym przeciwnikiem, co do zaistniałej sytuacji wniesie… Weronika?

Ciężko napisać recenzję, żeby nie zdradzić więcej szczegółów. Myślę jednak, że mnie się to udało, dając Wam tym bardziej zachętę do zagłębienia się w zakamarki duszy Rzeźnika Niewiniątek. Niech ta chwila trwa!

Ona ciągle w nim drzemie.
W nim się zakotwiczyła.
Brzemię krzywdy zostawiła.
Jego umysł poszarpała.
Młode serce okaleczyła.
A jego emocje postrzępiła.
Okrutnie. Bez litości. Bezdusznie.
Siostra.
Jej głos, jej obraz, jej twarz.
Ciągle w nim. W jego umyśle.
Jej szept. Jej dotyk zły. Czerń jej włosów.
Ciągle kroczy. Za nim. I w nim.

Spaczony umysł.
Skrzywdzony.
Poturbowany.
Dotknięty bólem.
Poraniony cierpieniem.
Nad nim koszmar.
Kolejna krzywda.
Kolejne wspomnienie.
Najgorsze z możliwych.

Bo zły nie rodzi się nikt.
Zło wypływa z ciemności.
Z zadanej krzywdy.
I traumy ściskającej serce.
Szuka ujścia.
Chcę się wydobyć.
Z niego. Z niej. Z nich.

W jej dzieciństwie.
Trudnym, smutnym, tragicznym.
W portrecie jej ojca.
Manipulanta, psychicznego oprawcy.
W tym rodzi się ona.
Młoda kobieta.
Z pozoru normalna.
Jakich wiele.
A tak bardzo przebiegła.
Obarczona złem.
Jedno cięcie.
I już go nie ma.
Z tętnicy ulatuje jego życie.
Rozpływa się w jego krzyku.
Niknie w otchłani.
Znika.

„ Nie jestem zła, tylko czasami muszę kogoś zabić, żeby znów stać się dobrą ”.

Kreacja psychopatycznej jednostki znów zachwyca. Znów wciska się mocno w emocje. Niezmiennie uwielbiam i podziwiam autora za niespotykaną umiejętność wczucia się w swoich bohaterów. Nie sztuką jest stworzyć psychopatę. Sztuką jest nadać mu kształt, oblec go w emocje i urzeczywistnić. Tym razem nie tylko Kuba fascynuje. Na scenę żądzy pozbawiania żyć wkracza kobieta. Autor w jej dziecięcym wspomnieniu o ojcu umieścił zaburzone postrzeganie tej relacji. Odkrył jej mrok, nadając mu ciemnych barw. Wydobył z niej ciemność, okrywając ją płaszczem zakorzenionego bólu.

To już ósmy tom. A ja nie mam dość. Ten psychopatyczny świat. Możliwość wkroczenia w umysł bohaterów. Poznania ich emocji, doznań i odczuć. Zło i ciemność. Mrok i napięcie. To są wrażenia z najwyższej półki. Takiej książkowej adrenaliny nie zastąpi nic. Polecam.