Połowa roku 1862. W powietrzu już wisi powstanie, do którego przygotowują się mieszkańcy Drozdowa, Kondrajca oraz innych okolicznych miejscowości. Powstańcy organizują potajemne spotkania, aby omówić plany działania i dodać sobie nawzajem otuchy w tych ciężkich dla kraju czasach. We dworze drozdowskim, pod kierownictwem postawnej kucharki Józefowej, trwa gorączkowa krzątanina, wszak trzeba żołnierzy zaopatrzyć w żywność, bandaże i szarpie. Anielka, ukończywszy pensję dla dziewcząt w Płocku i wróciwszy do rodzinnego domu, uczestniczy we wszystkich pracach. Musi równocześnie odciążać w obowiązkach powoli tracącego siły ojca. Ale jak tu zachować spokój i zagłuszać strach gotowaniem, pieczeniem i doglądaniem bydła, gdy w Polsce coraz gorzej się dzieje i na domiar złego własny brat wybiera się na wojnę?

Powstanie styczniowe, podczas którego toczy się akcja powieści, podzieliło ludzi na bohaterów i drani, a wiele kobiet zmusiło do heroizmu. Gotowały (autorka przytacza przepisy kulinarne rodem z dziewiętnastowiecznych książek kucharskich), kochały i cierpiały, a wśród wojennej zawieruchy odnajdywały siebie i swój, czasem nawet szczęśliwy, los. Razem z powieściowymi postaciami zanurzamy się w przytulną, ale w tych czasach pełną dramatyzmu atmosferę szlacheckich dworków, błądzimy po bezdrożach Syberii, spotykamy szlachetnych mężczyzn, pięknego nicponia i mądrego, buriackiego szamana.

• Rodzaj literatury: Literatura obyczajowa
• Wydawca: Novae Res, 2015
• Format: 121x195mm, oprawa miękka
• Wydanie: Pierwsze
• Liczba stron: 266
• ISBN: 978-83-7942-600-3

Średnia ocena:

z 3 recenzji.

Dodaj własną recenzję

Monika Tara

(21.04.2015)

Tytuł dobrze odzwierciedla, co jest w środku. Jest miłość, jest wojna (nie za dużo) i jest gotowanie. A przede wszystkim jest to, co bardzo lubię. Nastrój XIX-wiecznego dworu, serdeczność, wzruszenia. Los kobiet, ich zaangażowanie w dzieło powstania i zróżnicowane postawy. Trochę dyskusji nad samym powstaniem i prawda o tym, że każdy widzi szczęście inaczej. Miło się czyta.

Jan Kowalczyk

(8.05.2015)

Właśnie skończyłem czytać powieść Rok 1863. Książka porwała mnie całkowicie. Przeżywałem jak własne perypetie bohaterów książki. Prawie czułem zapachy z kuchni Józefowej i trzymałem kciuki za pięknie opisane losy zesłańców. Końcówka książki oczywiście wycisnęła łzy i pozostał żal, że to już koniec. Jedyna wada tej książki to po prostu jest za krótka chciałoby się więcej. Polecam ją z czystym sumieniem i czekam na następną powieść tej autorki.

Judyta Szacillo

(20.04.2015)

Mimo że tematyka książki jest dość odległa od moich dzisiejszych fascynacji, przeczytałam ją z dużą przyjemnością. Książka jest napisana lekkim, prostym, a zarazem oddającym ducha epoki językiem, a opowiadane historie są bardzo wzruszające, ale nie w tych rzeczach upatruję jej głównej zalety. Najważniejsze wydaje mi się to, że Autorce udaje się nieco odbrązowić pewne mity funkcjonujące we współczesnej polskiej pamięci historycznej.

Powstanie widziane oczyma młodej panienki, żarliwie oddanej pięknie brzmiącym patriotycznym ideom, nie jest w tej książce bajką. Nie ma tam wszechogarniającego ponadklasowego zrywu, nie ma jedności narodu. Jest garstka ludzi targanych wątpliwościami, jest dziewczyna stopniowo odzierana ze złudzeń, jest smród powstańczego szpitala.

A jednak nie jest to książka depresyjna. Bohaterowie, jak większość innych ludzi, starają się i pragną być dobrymi ludźmi. W tych swoich staraniach popełniają błędy i mierzą się z ich tragicznymi konsekwencjami, ale też dzięki nim uczą się i doskonalą. Myślę, że dla wielu czytelników "Rok 1863" może się okazać takim właśnie doświadczeniem: tragicznym, rozwiewającym złudzenia, a zarazem kształcącym i niosącym nadzieję.

Dodaj własną recenzję