Indie. Wioska na końcu świata, odcięta od zwykłego, wygodnego życia. A w niej żyje mały Rama Singh ze swoją mamą. Tata wędruje po odległych krajach handlując przedmiotami oraz jedzeniem. Chłopczyk dziwnym trafem zawsze wie, kiedy ojciec się zbliża, potrafi rozmawiać z wężem i traktuje go, jak przyjaciela. Wiedzie szczęśliwe życie u boku matki, aż do czasu. Pewnego dnia w wiosce zjawia się kapłan, który proponuje Ramie naukę w odległej od domu szkole. Chłopca czeka nowe życie, z nowymi przygodami i problemami... Czy sprosta postawionemu zadaniu?
Podczas swojego życia musi zmagać się z przeciwnościami losu - samotnością, utratą, śmiercią oraz zemstą. Zemsta jest dla chłopca pewnym wyznacznikiem. Musi on pomścić czyjąś śmierć - śmierć najważniejszej osoby w jego życiu.
W książce są obecne wszechobecne pouczenia. Możemy wysnuć z niej wiele morałów oraz przekazu. Wszystko to ma bardzo pozytywny wydźwięk. Pouczenia ukryte są w metaforach, w historiach, opowieściach snutych przez praktycznie każdego bohatera. Dodatkowym atutem powieści jest przedstawienie pięknego kraju, do jakiego należą Indie. Możemy dowiedzieć się naprawdę wielu interesujących rzeczy, ponieważ pan Ryszard bardzo barwnie opisał krajobraz oraz indyjskie zwyczaje. Na przykład tłumaczy on rolę kast i widać, że dobrze się orientuje w tym temacie. Aby dodać realizmu książce wprowadził słownictwo, jakim posługują się ludzie w Indiach, które wyjaśnia w przypisach; a także odwołuje się do historycznych wydarzeń, jakie rozgrywały się na początku XX wieku w Indiach. W historii pana Ryszarda znajdziemy kilka odwołań do Gandhiego i jego działań. Ten zabieg również oceniam na plus, ponieważ Gandhiego darzę ogromną sympatią. Odchodzę trochę od tematu, ale polecam Wam obejrzeć film o nim, gdyż jest niesamowicie interesujący.
Jeśli chodzi o kreację bohaterów, to mamy widoczny podział na dobrych i złych. Do złych zdecydowanie możemy zaliczyć Achmeda, który okazuje się być okrutnym rasistą (zagorzały muzułmanin) bez skrupułów i uczuć; nie cofnie się on przed niczym. Spodobała mi się również kreacja matki Ramy - mądra, licząca się ze zdaniem męża kobieta, która kocha syna ponad swoje własne życie. Rama okazał się być bardzo inteligentnym, uczuciowym, sprytnym, mądrym chłopcem, ale także nudnym, zbyt wyidealizowanym... Mogliśmy obserwować jego przemianę od małego, płaczącego chłopca, do dorosłego mężczyzny walczącego o honor swojej rodziny.
Ubolewam nad minusami tej książki. Bardzo zabrakło mi głębszego opisu życia mieszkańców tej oddalonej od świata wioski. Głównie z tego powodu zdecydowałam się sięgnąć po tę książkę, gdyż bardzo interesują mnie takie tematy. Na tej płaszczyźnie niestety się zawiodłam. Zastanawiam się także nad tym, dlaczego książka została zaliczona do fantastyki... Ja za dużo fantasy w niej niestety nie widziałam. Mimo barwnych i ciekawych opisów, powieść momentami mnie nudziła. Niestety nie dostarczyła mi ona zbyt wielu emocji nad czym również ubolewam. Po jej lekturze mam bardzo mieszane uczucia - choć historia Ramy okazała się być intrygująca, to jednak obawiam się, że nie pozostanie w mojej pamięci na długo. Nie zachwyciła mnie, aż tak, jak się spodziewałam. Niestety odrobinę się nią rozczarowałam...
Mimo tych kilku minusów jestem pewna, że spodoba się osobom, które pasjonują się Indiami, które uwielbiają morały oraz przesłania. Ciekawym urozmaiceniem okazały się cytaty umieszczane przed każdym rozdziałem. Zapytacie pewnie, o czym jest ta książka... Odpowiem, że o wszystkim. O życiu. Przyjaźni, miłości do rodziców, do dziecka, o walce, tęsknocie, smutku. Ciepła opowieść o życiu z drobnymi wadami. Historia na pierwszym tomie na pewno się nie skończy - Rama nie rozwiązał jeszcze najważniejszej sprawy związanej z honorem swojej rodziny...