"RADowa księżniczka" to biografia "genialnej córki genialnej matki" Ireny Joliot- Curie. O matce, Marii Skłodowskiej-Curie, powstało bardzo wiele książek. I tu się przyznam bez bicia: ponieważ sama jestem zafascynowana Naszą Wielką Marią, to mam kilka jej biografii. Ale pozycji opowiadających o córce nie spotkałam. Zabrałam się z wielkim zainteresowaniem za poznawanie życia Ireny.

Nie będę tutaj pisała życiorysu Pani Joliot-Curie. To wyczerpująco zrobił Pan Autor.

Przytoczę tylko kilka faktów.

12.09 1897 roku przychodzi na świat mała Irenka, "córka chemii i fizyki".
Będąc nastolatką wraz z matką bierze udział w pierwszej wojnie światowej i organizuje służbę radiologiczną. ( cały czas próbowałam sobie wyobrazić współczesne nastolatki z nieodłącznymi telefonami w ręku, sztucznymi rzęsami i różowiastymi tipsami na miejscu Ireny. Poległam. Moja wyobraźnia dotarła do ściany ).
04.10.1926 roku Panna Curie bierze ślub z Fryderykiem Joliot.
W 1935 roku otrzymują nagrodę Nobla z chemii za odkrycie sztucznej radioaktywności. ( i tu dopadła mnie myśl: szkoda, że Maria tego nie dożyła... umarła w 1934 roku ).
17.03.1956 roku Irena umiera.
Krócej się nie dało. A wszystko to, co pomiędzy tymi datami się wydarzyło świetnie opisał Pan Tomasz.
więcej na blogu izawlabiryncieksiazek.blogspot.com

Irena Joliot-Curie była starszą córką Marii i Piotra Curie. Miała dziewięć lat, gdy zmarł jej ojciec. W wieku siedemnastu lat pojechała z matką na front I wojny światowej, gdzie pomagała w ratowaniu życia żołnierzy. W dorosłym życiu poszła w ślady rodziców. Wraz z mężem odkryła neutron i pierwszą cząstkę antymaterii - pozyton. Była o krok od przełomowego odkrycia rozszczepienia jądra atomowego. Została drugą kobietą, która otrzymała Nagrodę Nobla z dziedziny chemii. Doceniono ją za odkrycie sztucznej promieniotwórczości. Choć była uznana w środowisku naukowym, wiele osób nie wie o niej zbyt wiele. Tomasz Pospieszny postanowił więc przedstawić nam jej sylwetkę.

Pierwsze, co rzuciło mi się w oczy podczas lektury, to dość mocno zarysowana w życiu córki obecność jej znanej matki. Dopóki ta żyła, córka działała w jej cieniu. Starała się, by być równie dobrym naukowcem jak ona. Irena w wielu aspektach przypominała Marię. Nawet jej małżeństwo przypominało związek rodziców.

Książka została napisana w bardzo przystępny sposób. Sporo tu listów napisanych przez Irenę oraz jej bliskich. Dzięki temu możemy jeszcze lepiej wczuć się w opowiadaną przez autora historię. Irena była skrytym człowiekiem. Dopóki w jej życiu nie pojawił się przyszły mąż, Fryderyk, była skupiona na nauce. Potem dzieliła swój czas między pracę i rodzinę.

Autor stara się przybliżyć nam rozwój jej kariery, ale także pokazuje, jakim człowiekiem była Irena. Odpowiada na pytania, co w życiu liczyło się dla niej najbardziej, jak wyglądały jej relacje z bliskimi. Jedyną trudność, jaką czytelnicy mogą spotkać w tej książce, mogą stanowić opisy eksperymentów przeprowadzonych przez Irenę i Fryderyka. To trochę mnie przerosło, nie jestem ścisłowcem, ale nie uważam, że to coś złego.

To publikacja nie tylko dla pasjonatów nauk ścisłych, ale również dla wszystkich czytelników, którzy chcą przekonać się, jak wyglądało życie Ireny Joliot-Curie.

Wszyscy wiemy, że Maria Skłodowska-Curie jako pierwsza kobieta w historii dostała Nagrodę Nobla. Pewnie mniej osób wie, że jako jedyna w historii zdobyła tę nagrodę dwukrotnie w tej samej kategorii. Ale kto z was wie, że jej córka również dostała Nobla? Że była drugą kobietą uhonorowaną Noblem w dziedzinie chemii? Że wraz z mężem odkryła sztuczną promieniotwórczość? Pozwólcie, że przybliżę wam trochę postać Ireny Joliot-Curie – kobiety, która zdecydowanie zasługuje na własną biografię.
Irena urodziła się 12 września 1897 roku w Paryżu jako pierwsza córka genialnej pary naukowców: Marii Skłodowskiej i Piotra Curie. Choć miała już dziewięć lat, kiedy jej ojciec zginął w wypadku, prawie go nie zapamiętała. Rolę ojca przejął dziadek, do którego Irena bardzo się przywiązała – niestety i on odszedł, gdy miała czternaście lat. Od zawsze była spragniona uwagi matki i wiedziała, że najlepszą drogą do jej zdobycia będzie nauka. I tak mając ledwie siedemnaście lat jeździła z Marią po froncie i obsługiwała aparaturę rentgenowską. Gdy wojna się skończyła, szybko zdobyła licencjat i zaczęła pracować z matką w Instytucie Radowym, którego kierownikiem miała zostać w przyszłości. Tam zwrócił na nią uwagę Fryderyk Joliot…
Nie będę streszczała życiorysu Ireny, bo o wiele lepiej będziecie bawić, jeśli sami go poznacie. Powiem tylko tyle, że choć życie Ireny w głównej mierze było wypełnione pracą naukową, znalazła ona również czas na miłość, dzieci i działalność polityczną, w tym działalność na rzecz równouprawnienia kobiet. Z cytatów przytoczonych przez Pospiesznego wynika, że była z niej osoba bardzo konkretna i prostolinijna, do tego za nic mająca modę i wiele osób odbierało ją jako oschłą. Autor przytoczył znowu cytat z listu Einsteina, przez który fizyk bardzo stracił w moich oczach (z powodu dwulicowości, bo do Skłodowskiej pisał, jak ją szanuje, a o Skłodowskiej, jaka z niej zimna ryba) – według niego Irena była nawet gorsza od matki. Pospieszny biografię Skłodowskiej nazwał: Nieskalana sławą i w sumie biografia Ireny mogłaby się nazywać: Nieskalana sławą 2, bo przez całe życie w ogóle nie przywiązywała wagi do sławy, którą się cieszyła. W zasadzie myślę, że tytuł Radowa księżniczka trochę Irenie umniejsza, bo jednak sytuuje ją w cieniu matki. Ale z drugiej strony choć odkrycie Ireny było może nawet ważniejsze od odkrycia Marii, nieprzypadkowo to Skłodowska zapisała się w historii – jako pierwsza wywalczyła sobie pozycję w świecie naukowym i przetarła szlaki innym kobietom.
To trzecia biografia autora i jest napisana w takim samym stylu co poprzednie, czyli składa się z wielu cytatów, które Pospieszny porządkuje i układa w taki sposób, by powstał z nich obraz życia opisywanej osoby. Sam autor pisze we wstępie, że jest do tej metody przywiązany – nie jest to może najbardziej porywający sposób przedstawienia czyjegoś życia, ale sprawdza się.
Pospieszny sam jest chemikiem i dużo uwagi poświęca w tej książce zarówno opisom badań Ireny, jak i przedstawieniu całego naukowego światka i wyścigu, który odbywał się w tamtych czasach. Dla osób, które nie lubią chemii, może to być trochę zniechęcające. Sama mam wykształcenie chemiczne, a wydawało mi się, że trochę za dużo było takich fragmentów i że momentami autor za bardzo wdawał się w szczegóły.
Ostatecznie Radowa księżniczka to kolejna dobra biografia Pospiesznego, którą polecam wszystkim zainteresowanym. Życie Ireny było na tyle ciekawe, że zdecydowanie warto o nim przeczytać.