Wakacyjne miesiące pełne ciepłych dni zawsze sprzyjają sięganiu po literaturę kobiecą. To historie intrygujące, lekkie i przyjemne, których zadaniem jest pobudzenie naszej wyobraźni, ale jednoczesne pozwolenie szarym komórką złapać trochę oddechu. Idąc tym tropem zdecydowałam się na lekturę Moniki Kortez ciekawa czy dostarczy mi odpowiednich wrażeń na popołudniowe lenistwo w ogrodzie.

Sympatyczna, niezobowiązująca, ale ciekawa historia to romans w czystej postaci. Autorka skupiła się na kilku wątkach, przez co jej powieść okazała się stosunkowo krótka, ale za to dobrze przedstawiająca losy bohaterów. Co prawda pojawiło się tu sporo schematów, które szybko pozwoliły mi domyślić się przebiegu fabuły czy samego finału, ale nie uważam tego za minus, szczególnie gdy sięgałam po lekturę z nastawieniem dobrej zabawy, którą otrzymałam.

Morgan Sangiacomo pracuje w dużej modowej korporacji, która aktualnie mierzy się z dużym kryzysem. Sukces na targach mody w Mediolanie zostaje przyćmiony przez skandal a to tylko początek góry lodowej. Pasma nieszczęść otaczają Armando Corporation i przytłaczają Morgan, która postanawia odciąć się od toksycznej atmosfery i uciec. Niestety nowe miejsce nie jest w stanie rozgonić wszystkich demonów, które pojawiają się ponownie w najmniej odpowiednim momencie.

Podobała mi się zmiana klimatu, którą autorka wyraźnie zarysowała. Szum medialny, gorączka pracy i wielka nerwowość ustąpiły miejsca spokojowi ducha i chwili wytchnienia co przydałoby się wielu z nas. To rozjaśnia myśli, pozwala spojrzeć na życie z dystansem i zrozumieć własne priorytety czego przykładem może być sytuacja Morgan. Kobieta spełniała się zawodowo a jednak wciąż jej czegoś brakowało, wciąż czuła się przytłoczona aż w końcu oszukana i tylko zmiana perspektywy pomogła poradzić sobie z frustracją oraz wprowadziła na scenę emocje romantyczne, które przecież najlepiej pokazują na czym człowiekowi zależy.

"Puszka Pandory" to lekka, przyjemna i niezobowiązująca historia. Nie ma w niej wielkich przełomów czy spektakularnych zaskoczeń, ale jest za to przyjemność czytania i możliwość oderwania myśli od codzienności. Monika Kortez serwuje nam lekturę idealną na letnie dni, z nutą emocji oraz możliwością spojrzenia na życie bohaterki z naszej własnej perspektywy.

Warto przed zapoznaniem się z ,,Puszką Pandory" Moniki Kortez zapoznać się z ,,Odwetem", jeśli minęło też sporo czasu między lekturami. Co prawda pierwszy tom jest już praktycznie niedostępny w sprzedaży, ale może uda się upolować w bibliotece, czy z drugiej ręki. Niemniej jednak tym razem poznajemy dalsze losy firmy Armando Corporation, zarządzanej przez Morgan Sangacomo. Jej mąż, Marc, obecnie przebywa w śpiączce i nie wiadomo, kiedy i czy w ogóle się wybudzi. Mor czuje się osaczona, zaniepokojone i niepewna losu swojego oraz dzieci. Postanawia wyjechać do Krzykos, małej wsi koło Warszawy, gdzie przyjmuje inne dane. Czy z dala od afer będzie bezpieczna? To się dopiero okaże.

Muszę przyznać, że niezwykle szybko wkręciłam się w powieść Moniki Kortez. Choć zaczęłam zapoznawać się z historią niejako od środka, może przez chwilę czułam zagubienie. Właściwiej byłoby powiedzieć, że niedosyt i niedowierzanie, dlaczego przed laty nie sięgnęłam po ,,Odwet". Autorka zabiera czytelnika w klimaty nieco sensacyjne, nieco folklorystyczne. Poznajemy szeptunkę, kobiety, które wierzą w przesądy i liczne zabobony. Jednym słowem, nie sposób się nudzić. Ciekawie wykreowani bohaterowie sprawiają, że nie sposób się oderwać od tej historii.

,,Puszka Pandory" to doskonale stworzona historia, która porywa czytelnika w swoje sidła od pierwszych stron i nie wypuszcza z nich aż do ostatniego zdania. Z niecierpliwością czekam na kolejną historię spod pióra Moniki Kortez. Jeśli będzie tak dobra jak ta, biorę w ciemno.

„Dorośli czasem potrafią tak skomplikować sobie życie, że sami się w tym gubią.”

Życie czasami potrafi dać nam tak w kość, jakby nagle ktoś otworzył słynną skrzyneczkę, z której wylały się wszystkie nieszczęścia. Wówczas trudno pozbierać to wszystko w całość i uporządkować, a wtedy najlepszą decyzją bywa ucieczka, tak jak to miało miejsce w życiu bohaterki „Puszka Pandory”.

Morgan Sangiacomo mieszka w Philadelphii i prowadzi firmę Armando Corporation, w której ostatnio niezbyt dobrze zaczyna się dziać, mimo że na targach w Mediolanie osiągnęli sukces. Aresztowanie wiceprezesa korporacji Douglasa zaczyna ciąg zdarzeń, które rzutują na reputację firmy. Do tego osobiste problemy związane ze stanem zdrowia męża i wrogością teściowej, ale też dziwne zdarzenia, jakie nawarstwiają się wokół niej, powodują, że życie Morgan wywraca się o 360 stopni i kobieta zmuszona jest do pozostawienia wszystkiego za sobą. Na jaw wychodzą tajemnice, które zmuszają ją do opuszczenia Ameryki i zaszycia się w małej wiosce o nazwie Krzykosy, w której chroni się razem z synami. Warto tu zaznaczyć, że takie miejsce naprawdę istnieje, w której znajduje się piękny pałac o tej samej nazwie, co wieś.

Zaczynając czytać książkę, miałam wrażenie, że nie jest to początek zawartej w niej historii, gdyż od razu wątek z mężem bohaterki miał charakter kontynuacji, tak jak i inne elementy fabuły. Zaczęłam, więc poszukiwania i okazało się, że pierwszą odsłoną wydarzeń była powieść „Odwet”, a ponieważ nie znalazłam innych książek tej autorki, więc domyślam się, że tym tytułem pani Kotrez zadebiutowała na polskim rynku cztery lata temu. Mimo nieznajomości tomu pierwszego, bez problemu wniknęłam w kontynuację i podążałam za kolejnymi wydarzeniami w życiu bohaterki. Tym razem fabuła dzieje się w dwóch różnych miejscach. Najpierw obserwujemy to, co dzieje się w Philadelphii, po zmianach, jakich doświadczyła Morgan i emocjach w „Odwecie”, by teraz mierzyć się z nowymi wyzwaniami, po czym akcja przenosi się do Polski.

Umieszczeniem części akcji w Polsce autorka ukazała kontrasty mentalne i społecznościowe między dwoma krajami. Zestawiła ze sobą życie na polskiej wsi, mentalnością jej mieszkańców z nowoczesnością i klimatem amerykańskiego miasta. Perspektywa zamieszkania przez jakiś czas w miejscu, o którym wydaje się świat zapomniał, przeraża Morgan, ale wkrótce przekonuje się, że nie ma ładniejszego miejsca, w którym może zregenerować siły.

„Puszka Pandory” łączy w sobie romans z wątkiem kryminalnym i obyczajowym, a nawet mistycznym Ten ostatni aspekt fabuły zaznacza się w osobie teściowej Morgan, która nie przepada za synową i podejmuje działania wykraczające poza realną sferę życia. Na jej przykładzie autorka pokazuje, że karma wraca i jeżeli czynimy w jakiś sposób komuś coś złego, to prędzej lub później to się mści w skumulowany sposób. Narracja prowadzona w trzeciej osobie pozwala poznać bliżej inne postacie, chociażby Krystynę, u której Morgan znalazła schronienie, ale też innych mieszkańców wsi, których nie sposób nie polubić. To ludzie prości, postrzegający rzeczywistość po swojemu, ale szczerzy i lojalni, którzy gotowi są wesprzeć każdego mieszkańca Krzykosów.

Całość dosyć szybko się zmienia, czasami zaskakuje, a czasami można przewidzieć ciąg dalszy, ale tego, co znalazłam w końcowych epizodach się nie spodziewałam. Trudno po tych scenach określić, czy to jest ostateczny koniec tej historii, gdyż sprawy potoczyły się tak, że z powodzeniem można ją jeszcze dalej kontynuować. Wprawdzie wiele spraw autorka wyjaśniła w epilogu, ale pozostawiła pewną furtkę, którą zawsze można otworzyć.

https://ezo-ksiazki.blogspot.com/2022/07/1132-puszka-pandory-tom-2.html

Książkę przeczytałam, dzięki wydawnictwu Novae Res

Wiecie zapewne czym jest „Puszka Pandory”. To taka skrzyneczka, z której po otwarciu wysypują się liczne nieszczęścia. I takie jeden po drugim dopadły Morgan.
Morgan to kobieta spełniona zawodowo, ale jak to w życiu bywa nic nie jest nam dane na zawsze. Firma, w której pracuje to Armando Corporation. Pewnego dnia zostaje publicznie aresztowany prezes tej świetnie prosperującej firmy. Wydarzenie to spowodowało, że miejsce pracy Morgan przechodzi kryzys. Zdenerwowana i przytłoczona bohaterka postanawia uciec, gdzieś gdzie nikt jej nie znajdzie. Jej wybór to Polska, do której udaje się wraz z synem. Od teraz Morgan to Agata Kowalski. Ale czy dobrze zrobiła udając się do miejscowości, która bardzo różni się od tego co znała do tej pory? Czy przeszłość, od której próbowała uciec nie upomni się o nią? Przekonajcie się sami.
Książka nie jest gruba i czyta się ją szybko. Język jakim posługuje się autorka jest prosty. Bardzo interesowało mnie jak główna bohaterka odnajdzie się w Krzykos, w miejscowości, zapomnianej przez Boga i bardzo odbiegającej od jej realiów. Były momenty irytujące jak i momenty zabawne.
„Puszka Pandory” to kontynuacja powieści „Odwet”, której żałuje, że nie miałam okazji przeczytać. Lektura ta to po części powieść obyczajowa a po części przypomina kryminał lub powieść sensacyjną. Zakończenie książki nie jest takie oczywiste i zaskoczyło mnie. Książka ze względu na swoje gabaryty jest odpowiednia by zabrać ją ze sobą właściwie wszędzie. Wiem, że są tu osoby, które lubią książki, w których występują szeptuchy i tym osobą szczególnie polecam „Puszkę Pandory”.

Życie Morgan wcale się nie uspokoiło. Co prawda mąż został znaleziony, ale jego stan jest fatalny, przebywa w śpiączce. Teściowa ją nienawidzi, przyjaciel okazuje się zdrajcą, mężczyzna z przeszłości nie daje za wygraną, a życiu jej i dzieci grozi ogromne niebezpieczeństwo. Jednak i tym razem kobieta nie zamierza się poddawać, a zamiast siedzieć z założonymi rękami, zaczyna działać. Już nie praca jest na pierwszym miejscu, nie patrząc na nic, ma zamiar zabrać dzieci i uciec gdzieś, gdzie nikt jej nie znajdzie, gdzie będą bezpieczni. Tylko najpierw musi zapewnić bezpieczeństwo mężowi, na ochronę policji nie chce liczyć. Najpierw prosi o pomoc teściową, ta jednak odmawia, a Morgan znajduje inne rozwiązanie. Umieszcza męża w prywatnym ośrodku, a następnie wraz z dziećmi wyjeżdża z kraju. Trafia do Polski, do małej miejscowości i liczy, że decyzja, jaką podjęła, jest słuszna. Czy ma rację? Czy będzie bezpieczna? Co stanie się z jej mężem? Jak potoczy się dalsza znajomość jej i mężczyzny, który kiedyś złamał jej serce? Jakie niespodzianki szykuje jej życie?

Książka jest kontynuacją książki pt.: „Odwet”, która mnie się podobała. Jak wypadła „Puszka Pandory”? No cóż, moim zdaniem jest słabsza, a wszystko przez to, że autorka zbyt mało rozwinęła zakończenie. Według mnie powinno być o 100 stron więcej, wtedy byłaby dużo lepsza. Oczywiście to jest moje zdanie.
Mimo wszystko książka mi się podobała. Akcja szybka, z ciekawymi zwrotami. Czytało się ją bardzo szybko, a podczas czytania towarzyszyły emocje.

Bohaterowie pozostali ciekawi, dobrze wykreowani.
Morgan trochę się zmieniła, zaczęła stawiać na pierwszym miejscu rodzinę i jej bezpieczeństwo, a nie jak wcześniej pracę.

„Puszka Pandory” to książka, która nie jest idealna, ale moim zdaniem warta przeczytania i polecam.

Recenzja pojawiła się również na moim blogu - Mama, żona - KOBIETA