"- Czyli jesteś takim trochę wrakiem?
(...)
- Miałem na myśli, że idealnie do nas pasujesz.
(...)
Chyba nikt lepiej by nie podsumował mojego życia, pomyślałam i ze smutkiem pokiwałam głową."

Karolina trochę przypadkiem, a może nie, trafia do domu Adama i jego dwóch synów. Pod pretekstem wzajemnej pomocy zostaje w nim na dłużej.

To nie jest opowieść o miłości z Bieszczadami w tle. Najistotniejsze są relacje rodzinne i stosunki międzyludzkie. Przede wszystkim to nie jest płytka historia. Podskórnie tworzy mieszankę traum, żalu i pretensji.

"Zniszczyłem wszystkich, których kochałem. Rozbili się o mnie, zamarzli, skamienieli."

Ile może wytrzymać człowiek? Jak długo znosić chichot losu, który rzuca mu kolejne kłody pod nogi?

Początek książki był dość dziwny i mało realny. Jednak z biegiem czasu wszystko nabrało sensu. Teraźniejszość przeplata się ze wspomnieniami, a zdecydowaną większość stanowią te przykre wydarzenia. Były momenty, że zakręciła mi się zła w oku. Język jest dość prosty, jednak w tym wypadku nie potrzeba pięknych metafor. Akcja toczy się powoli, skrupulatnie odkrywając kolejne tajemnice bohaterów.

Poznajemy losy wdowca Adama. Na kartach z przeszłości dostajemy obraz prawdziwej, czystej miłości młodych walczącej z brakiem akceptacji rodziców, pogardą i wytykaniem błędów na każdym kroku.
Z drugiej strony jest Karolina, kobieta na której ciążą zarówno problemy rodzinne jak i finansowe. Chce zacząć żyć od nowa jednak nie do końca ma na to środki. W głowie za to kiełkuje jej dość szalony pomysł. Stawia wszystko na jedną kartę, ale czy się opłaci?
Akcja toczy się w małej miejscowości, w której wszyscy wszystkich znają i wszystko wiedzą. Niestety moc plotki jest silna i potrafi skutecznie zniszczyć opinię o człowieku do tego stopnia, że nawet on sam zaczyna w nią wierzyć.

To nie jest słodka historia. To opowieść o ludziach poranionych przez życie, o niespełnionych marzeniach, nieprzepracowanej żałobie. Mamy tu alkoholizm i całą gamę jego następstw, łącznie z odebraniem opieki nad dzieckiem.
Ci ludzie przez swoją trudną przeszłość boją się ruszyć do przodu, z nową nadzieją i wiarą na lepsze jutro.
Wśród tych wszystkich przykrych zdarzeń są również pozytywne momenty. Znalazły się też zabawne wątki, które zróżnicowały emocje i odciążyły fabułę.

Polecam!

Pierwszy raz spotkałam się z taką książką jak "Pozimnie" i absolutnie nie doszukujcie się tu negatywnego wydźwięku. Ta historia jest po prostu.. inna. Bohaterowie są jak najbardziej realni, nieudolni, nieidealni, zwyczajnie życiowy, stworzeni na wzór osób, które być może mijamy każdego dnia. Mają swoje demony, dziwne zachowania, a łączy ich z pewnością kiepska sytuacja życiowa. Każda z postaci znalazła się w trudnym momencie swojego życia, choć dzieli ich różnica wieku i doświadczenia to wszyscy muszą się mierzyć z własnymi problemami, które niejednokrotnie ich przytłaczają. Jedyne do czego mogłabym się przyczepić to sam pomysł na poznanie głównych bohaterów, dla mnie jest nierzeczywisty, a przynajmniej ja nie postąpiłabym tak i nie wyobrażam sobie innej sytuacji, aczkolwiek życie pisze różne scenariusze, więc staram się niczego nie odrzucać.
Karolina zbliża się do czterdziestki, a właściwie w życiu nie osiągnęła niczego, czym mogą się pochwalić jej rówieśniczki. Nie ma rodziny, domu, pracy, wszystko, co do tej pory miała i znała legło w gruzach. Spokój odnajduje właśnie w tajemniczym domu, blisko lasu, który zdaje się ją przyciągać. Ta kobieta potrafi zadbać o dom, ma dobre wykształcenie, a jednak nie potrafiła zadbać o najważniejszą osobę- siebie. Zdaje się być zagubiona, w tym, jak potoczyły się jej losy, co ma dalej zrobić ze sobą, jaki kierunek obrać na przyszłość.To taki typ kobiety, która potrzebuje kogoś u boku, by lekko nią pokierował i pomógł.
Adama poznajemy w bardzo ciekawych okolicznościach i przez to postać jest nad wyraz zaskakująca. Mrukliwy, zamknięty w sobie, wycofany, aspołeczny, to pierwsze określenia, jakie przychodzą na myśl o nim. A jednak, potrafi być troskliwy, choć w specyficzny dla siebie sposób. Stara się być jak najlepszym ojcem i choć nie zawsze wynik końcowy go zadowala to ewidentnie widać, że dobro synów jest dla niego ważne. Ma ogromne problemy z wyrażaniem uczuć. Natomiast wszystko to, co przydarzyło mu się w przeszłości sprawia, że zamknięty w sobie, zimny i bez chęci do życia, trwa w stagnacji i poczuciu beznadziei.
Książka porusza ważne i trudne tematy. Nadużywanie alkoholu i wpływ choroby na codzienne funkcjonowanie. Utrata sprawności fizycznej i jej działanie na teraźniejszość. Brak zaradności życiowej ale i chęci do zmian. Trud samotnego wychowywania dzieci. Niemożność pogodzenia się ze stratą. To i wiele innych, zawoalowane w lekko się czytający obraz powszedniego życia u zwyczajnych ludzi, znajdziecie w tej powieści. To nie jest standardowy romans czy przykład literatury obyczajowa, ta książka naciąga granice, poszukuje by opowiedzieć coś nieznanego do tej pory czytelnikom. I z całą pewnością zostaje w głowie.

Znasz to uczucie, gdy opis przyciąga książki przyciąga Cię do niej, jednak z okładką jest coś nie tak?
Jako okładkowa sroka, miałam tak od początku z tą książka.
Jednak całkiem fajnie, mieć jakieś obiekcje by później się miło zaskoczyć.

„Pozimnie” Karoliny Malinowskiej na początku trochę mnie rozbawiło. Wiedziałam, że takie umiejscowienie historii w realnym życiu, nigdy nie byłoby możliwe. Chyba, że mam zbyt małą wiarę w ludzi?
Jednak im czytałam dłużej, im dalej zagłębiałam się w historie, byłam jej coraz bardziej ciekawa.

Bohaterzy książki są wykreowani w taki sposób, że moglibyśmy spotkać ich wokół nas. Z jednej strony lekka historia, z drugiej skarbnica w której poruszono wiele ważnych tematów. Alkoholizm, samotne radzenie sobie z problemami rodzicielstwa z perspektywy mężczyzny, ograniczenia i perspektywa życia w chorobie, obszerny obraz odnajdywania się w żałobie.

Nie postawiłam książce żadnych oczekiwań. To było najlepsze co mogłam zrobić. Usiadłam i przeczytałam ją na raz. Śmiałam się przy niej i smuciłam, była nawet chwila wzruszenia. A powiedzieć Wam muszę jedno, daaawnooo takiej książki nie czytałam. Takiej, której nie chce odłożyć, którą chce poznać na raz od początku do końca.

Muszę dodać jeszcze to że jest to świetny debiut. Wiele kwestii zostało nie wyjaśnionych i otwartych co daje mi nadzieje, że autorka kiedyś postanowi napisać drugą część i pozwoli nam - czytelnikom, poznać dalsze losy Karoliny, Adama, Pawła i Zbyszka.

„Pozimnie” było dla mnie takim ciepłym kocykiem, na ukojenie nerwów w dobie wszystkich wydarzeń, które obecnie nas otaczają.

“Racją jest, że ludzie mają tendencję do zapamiętywania złych wspomnień i wydarzeń. Zadręczają siebie i innych. Rozdrapują stare rany tak, aby mogli przeżyć traumę raz jeszcze i tym razem inaczej. Może lepiej, może mniej boleśnie”.

“Pozimnie” to literatura obyczajowa, która w ciekawy sposób przedstawia historię kilku poranionych dusz. Dużo tu melancholii i smutku, życiowych doświadczeń i ostrych zakrętów... przez co chyba tym bardziej autentycznie. Dałam się ponieść emocjom bohaterów, ale muszę przyznać, że nie była to łatwa opowieść.

Karolina doszła w swoim życiu do takiego momentu, że nie wie, gdzie się podziać i do kogo zwrócić. Gdy znajduje pewien domek na odludziu, zakochuje się w nim i pragnie być jego częścią. Tam poznaje Adama, który również nie ma łatwiej przeszłości. Czy dwie tak poranione przez życie osoby znajdą szczęście u swego boku? Czy zaznają w końcu spokoju i miłości?

Książka wciąga od pierwszych stron i dzięki swojej małej objętości jest do przeczytania praktycznie na raz. Same losy bohaterów nie jest już takie proste, a ich relacja opiera się na wzajemnym podobieństwie i przyciąganiu- wbrew wszystkiemu i wszystkim. Od początku w powietrzu wisi jakaś tajemnica i lekki niepokój. Sam dom był świadkiem wielu rodzinnych nieporozumień, zgrzytów, milczenia, bólu, ale i miłości. Jedyne co początkowo nie przekonywało mnie do tej historii to sposób w jaki Karolina znalazła się w tym domu i stosunek jego mieszkańców do niej. Mężczyźni zachowywali się, delikatnie mówiąc, nieelegancko. Nie chcę zdradzać fabuły, natomiast zastanawiałam się nad zachowaniem bohaterki i nawet fakt, że miała trudną przeszłość i nie miała się gdzie podziać, nie zmuszało ją do tego by pozostać w miejscu, gdzie nie była szanowana. To taka rysa, która pojawiła się na początku tej historii, później relacja Karoliny i Adama naprawdę wciąga. Do tego słodko-gorzkie zakończenie, które pozostawi was z uczuciem niedosytu i lekkim ukłuciem w sercu.

“Pozimnie” to historia o skomplikowanych damsko- męskich relacjach, o przeszłości goniącej za teraźniejszością, zdarzeniach, które bolą mocno, mimo upływu lat. To także portret rodziny nieidealnej, zranionej, pogubionej. To opowieść o miłości, która potrafi wyleczyć, ale czy sprawi, że można zupełnie zapomnieć? Sami sprawdźcie ;)

Karolina ma za sobą ciężki okres w życiu, dlatego postanawia wyjechać w Bieszczady i tam rozpocząć nowy etap swojego życia. Kobieta szybko się przekonuje, że te miejsca kryją w sobie wiele tajemnic. Jedną z nich odkrywa w domu Adama, który przy bliższym poznaniu zaczyna się otwierać przed kobietą i ujawnia bolesne wspomnienia. Czy bohaterowie mają szansę na szczęście? Czy przeszłość się o nich upomni?

Z tego co zdążyłam się zorientować, to ta książka jest debiutem autorki i uważam, że jest całkiem dobra. Książka liczy około 250 stron, więc czyta się ją niezwykle szybko, jest wręcz idealna na jeden wieczór.
Autorka stworzyła ciekawą i bardzo realną historię z prawdziwym bohaterami, którzy zmagają się z problemami dnia codziennego oraz przeszłością. Oboje wiele już doświadczyli w życiu i teraz pragną jedynie spokoju. Wydaje mi się, że właśnie dlatego bohaterów tak do siebie ciągnie, bo są do siebie bardzo podobni, to dwie poranione dusze, które szukają ukojenia. Autorka na przykładzie głównych postaci pokazuje jak ciężko uciec przed przeszłością, jak trudno wyjść z żałoby, jak ciężko żyć w pojedynkę.
To słodko - gorzka opowieść, jednak dająca cień szansy na lepsze jutro. Moja ocena to 7/10.

Na początku ta książka wydała mi się lekko dziwna, ale strona za stroną zaczęła mnie pochłaniać.

Karolina tonie w długach, a siostra – jej najbliższa rodzina nie utrzymuje z nią kontaktów. Dziewczyna zauroczona surową naturą bieszczadzkiej wsi postanawia tam zamieszkać. Podczas ulewy trafia do domu Adama i jego synów. Między bohaterami rodzi się więź. Relacja, która zaczyna ich łączyć jest nietypowa. Karolina i Adam stają się sobie coraz bliżsi. Jednak duchy przeszłości nie pozwalają im cieszyć się drogą do szczęścia.

Muszę przyznać, że początek książki był dla mnie odrobinę szokujący i nierealny, ale im dalej w las tym sytuacja i zachowania bohaterów stawały się dla mnie jasne. Z każdym kolejnym rozdziałem zaczynałam rozumieć intencje Adama i jego synów. Po zamknięciu ostatniej strony zrozumiałam, że ta książka jest tak do bólu prawdziwa. Myślę, że historia opisana przez autorkę ma miejsce w niejednym domu. Każda rodzina ma swoje demony, swoje historie, swoje troski i żale.

Autorka świetnie opisuje przyjmujące zimno, jakie panuje w domu Adama. Muszę przyznać, że czytając te opisy nie raz miałam ochotę opatulić się w ciepły koc. Ale w tej książce wszystko jest uzasadnione, nawet niska temperatura i lodowaty, przejmujący chłód.

Polecam!

https://www.instagram.com/zaczytania/