Świetna okładka zachęca!

Polska fantastyka staje się coraz bardziej popularna. Na rynku pojawia się mnóstwo książek z tego gatunku. Jedną z nich jest debiutancka powieść Piotra Nesterowicza pt. "Piasek". Szczerze mówiąc, kiedy zobaczyłam tytuł, nie spodziewałam się, że to będzie fantastyka. Tak samo po przeczytaniu opisu z tyłu ciągle nie wiedziałam czego spodziewać się po tej książce.

Nie słyszałam wcześniej o Piotrze Nesterowiczu. I w sumie nie ma co się dziwić, bo do tej pory wydał raptem opowiadanie w czasopiśmie "Fantastyka" i jedną książkę z gatunku literatura faktu. Ukończył Organizację i Zarządzanie w Akademii Ekonomicznej we Wrocławiu. "Piasek" to jego pierwsza powieść z gatunku fantastyki.

Malaika przybywa do Starego Miasta wraz ze swoim wujem Ras Tażyrem, który ma objąć urząd Alidarha, czyli zarządcy miasta. Pierwsze wydarzenia, które nastąpiły po ich przybyciu nie nastroiły jej pozytywnie. Pewien chłopak zakpił sobie z niej. Poczuła się bardzo dotknięta. Po jakimś czasie okazało się, że ten chłopak ma na imię Sachrach i jest nie byle kim w mieście. Jest Żyjącym z Piasku, ba nawet uważany jest za przewodzącego grupą tych ludzi. Wuj Malaiki, jakby tego było mało, wyznacza Sachracha jej przewodnikiem po mieście. Chłopak ma jej towarzyszyć w wędrówkach i chronić ją. Dziewczynie się to nie uśmiecha, jednak nie ma wyboru. W tym samym czasie w mieście dzieją się niespotykane rzeczy. Mutaharika, pustynia zaczyna dawać o sobie znać coraz częściej. Żyjący z Piasku potwierdzają aktywność Bogini. Nadchodzi burza. Czy miasto przetrwa potęgę żywiołu? Przekonajcie się sami.

Pan Piotr Nesterowicz miał bardzo ciekawy pomysł na fabułę. Nie spotkałam się jeszcze w żadnej fantastycznej książce z takim światem przedstawionym. Czytanie o losach Malaiki i Sachracha było naprawdę przyjemnością. Ale. Bo ale niestety jest. Tak po prawdzie to sama nie wiem czego mi brakowało w tej książce. Może właśnie ten oryginalny pomysł na fabułę sprawił, iż w tej "fantastycznej" książce brakowało mi... właśnie takiej typowej fantastyki. Bo pustynia traktowana jako bóstwo i piasek jako niebezpieczny żywioł to może być trochę za mało.

Jeśli mam szczerze przyznać, to nie zapałałam sympatią do Malaiki. Płytka, młodziutka dziewczyna, która nie wie nic o życiu. Nagle się okazuje, że ma niesamowite moce. I jak to bywa, wszyscy chcą ją wykorzystać. Przewidywalne prawda? Także wątek miłosny między Malaiką a Sachrachem trochę mnie śmieszył. Dobrze, że nie było tego w powieści dużo. Bardzo przypadła mi do gustu postać Sachracha i Ras Tażyra, wujka Malaiki. Silne charaktery, które nie dadzą sobie w kaszę dmuchać. Takich bohaterów lubię.

"Piasek" to nie jest typowa powieść fantastyczna. Autor porusza problem władzy i intryg politycznych, z którymi ludzie na szczycie spotykają się na co dzień. Ignorancja i chęć pokazania władzy osób rządzących może doprowadzić tragedii. Piotr Nesterowicz, miałam wrażenie, nawiązuje trochę do tego co się dzieje w Polsce. My maluczcy jesteśmy bezsilni wobec rządzących, którzy mają nasze potrzeby mówiąc kolokwialnie gdzieś. A żal i gorycz narasta i przyjdzie taki moment, kiedy te wszystkie uczucia wybuchną.

Mam mieszane uczucia co do tej książki. Z jednej strony oryginalna fabuła, z drugiej zbyt mało fantastyczna. Brakowało mi tutaj typowych elementów dla tego gatunku. Ale przyjemnie się czytało. Polecam osobom, które chciałyby odkryć inne spojrzenie na gatunek fantastyki.

http://ivka86.blogspot.com/2013/04/piasek-piotr-nesterowicz.html

"Piasek" - Piotr Nesterowicz. Gdy pustynia staje się bóstwem

"Piasek" to świetnie napisana powieść fantasy, z zapadającymi w pamięć bohaterami, bogata w intrygi, klimatyczna - tak w krótkiej recenzji do jej przeczytania zachęca Jakub Winiarski - naczelny "Nowej Fantastyki". Czy powieść może zadowolić fanów tego gatunku? Mam mieszane uczucia.

Nad Starym Miastem rządy przejmuje nowy Alidarh, Został nim Ras Tażyr. Niestety, nie jest mu łatwo, bo ludzie w mieście są przekonani, że to przez Pałac i wspierający go Zakon pustynia wzmogła swoją działalność. Szalona Mutaharika coraz śmielej poczyna sobie w okolicy i mieście zagarniając więcej ludzkich istnień.

Na drodze pustyni stają wybrańcy Żyjący z Piasku. Wśród nich prym wiedzie Sachrach, który jako jedyny potrafi wyczuwać jej nastroje i może przebywać na pustyni nawet kilka tygodni. To spory wyczyn, bo inni ludzie nie potrafią przeżyć kilku godzin. Pustynia zabiera ich jak swoją zdobycz. Poluje wciąż na ludzi i morduje ich w swoim szale.

W Starym Mieście znajdują się także wysłannicy Zakonu, czyli Wiążący Piasek. Ci ludzie szkoleni są do zatrzymywania potoków piasku, gdy ten z całym impetem, podstępnie wdziera się do miasta. Często starają się ocalić innych przed pustynią i nierzadko giną pod nienasyconą w zabijaniu Mutahariką.

Wraz z Alihdarhem do miasta przybywa dziewczyna o imieniu Malaika. Ras Tażyr jest jej wujem. Pewnego razu okazuje się, że potrafi ona zatrzymać pustynię skuteczniej niż wielu Wiążących Piasek razem wziętych. Skąd posiada te zdolności - to pozostaje tajemnicą. Jej los splata się z losem Szachracha.

W mieście rozprzestrzenia się nowa religia, której liderzy twierdzą, że pustynia jest Bogiem i musi pochłonąć mieszkańców, aby ci przenieśli się do Arkadii. Pewnego razu dokonują oni sabotażu wysadzając jedną z bram chroniącą miasto przed pustynią. Mutaharika wlewa się jak lawa. W mieście wybucha panika.

Ludzie rozpoczynają nierówną walkę z wszędobylskim piaskiem. Z jednej strony Mutaharika, a naprzeciw jej Malaika oraz Wiążący Piasek. Siły są nierówne. Niestety, Nowe Miasto nie udziela pomocy Alidarhowi i ludziom w Starym Mieście próbującym powstrzymać żywioł. Wszystkim grozi zagłada. Czy uda im się wyrwać ze szponów pustyni?

Autor miał bardzo ciekawy pomysł na fabułę. Piotr Nestorowicz na kartach powieści zaciekawia, tworzy bogaty klimat, wplata intrygi, niesie miłość i śmierć. Świetnie balansuje emocjami, tworzy akcję, stara się zadowolić czytelnika akcją i przygodą.

Jednak w tej powieści fantasy brakuje mi głębszej historii, drugiego dna, jakiegoś przesłania i nie pomaga nawet utożsamianie pustyni do mitycznej Nemezis. Żywioł piasku jest genialnym pomysłem, ale jego potencjał rozmywa się na poszczególnych stronach powieści. Wątek miłosny rozczarowuje a czytelnik nie utożsamia się z głównymi bohaterami. Miałem wręcz przeświadczenie, że kibicuje pustyni.

Zaskakujące zwroty akcji są łatwe do przewidzenia, jak również nie jest trudno przewidzieć samo zakończenie. Mutaharika - pustynia traktowana jako bóstwo i piasek oraz niebezpieczny żywioł to trochę za mało na powieść fantasy.

Gdzieś po drodze odniosłem wrażenie, że powieść to trochę zbyt mało fantastyki, a autor jakby nawiązuje w książce do naszej, być może polskiej rzeczywistości. Twórca woluminu kładzie duży nacisk na ukazanie sytuacji, gdzie osoby sprawujące władzę pełne są ignorancji i zwykłego zadufania w sobie. W swojej wymyślonej na własne potrzeby sile upatrują zwycięstwa i dzięki nielogicznemu, pokrętnemu rozumowaniu, doprowadzają do tragedii.

Ogólnie powieść czyta się przyjemnie, ale miłośnicy gatunku mogą poczuć się trochę rozczarowani. Mnie brakowało elementów typowych dla tego gatunku. Dlatego książkę rekomenduję tylko tym czytelnikom, którzy chcą poznać inny rodzaj fantastyki.