Jak się okazuje, pierwsza wycieczka na Półwysep Iberyjski okazuje się na tyle przełomowa dla Lessnau i jej rodziny, że postanawiają oswoić Hiszpanię centymetr po centymetrze. Kolejne coroczne wyprawy na ten sam kawałek wybrzeża (Costa Bianco) są już coraz śmielsze i poprzedzone lepszym przygotowaniem. Zarówno pod kątem turystycznym, kulturowym, jak i językowym. I tu drobne zastrzeżenie. Pełne pochwały jest zaangażowanie autorki w naukę języka hiszpańskiego, ale z każdą kolejną podróżą fakt ten staje się coraz bardziej nachalny. Nazwy zabytków podawane są jedynie w języku hiszpańskim tak jak część dialogów czy wycinki z gazet. Niczego to nie wnosi do książki poza potwierdzeniem, że autorka radzi sobie coraz lepiej z porozumiewaniem się po hiszpańsku. Idąc jednak dalej tym tropem, jeśli planuje kolejne książki i dalszą naukę języka, to pojawia się pytanie, czy następne wydania będą już wyłącznie lub w większości po hiszpańsku? Sama idea dwujęzyczności jest ciekawa, ale powinna być bardziej zbilansowana i raczej stanowić dodatek.

Oswoić Hiszpanię to książka z pogranicza pamiętnika i przewodnika turystycznego. Mamy fakty oparte na zabytkach i ciekawostkach z nimi związanymi, a do tego sporo przemyśleń, zachwytów i dialogów, które brzmią nieco sztucznie, jakby tuż obok stała kamera. Lessnau opisuje i tym samym propaguje odkrywanie Hiszpanii nieśpiesznie, nieco leniwe i na pewno bardzo wnikliwe. Udowadnia, że sam kraj, to nie tylko najbardziej znane atrakcje twardo wypunktowane w każdej broszurze i skrupulatnie oznaczone na mapie. No właśnie, czy „odhaczenie” tych punktów oznacza, że odkryliśmy ten piękny kraj i rzeczywiście możemy stwierdzić, że go poznaliśmy? Czy może czasami warto zboczyć z sugerowanej odgórnie drogi i zachwycić się czymś, co z niezrozumiałych powodów stanowi tylko tło dla czegoś bardziej rozreklamowanego?

Autorka na swoim przykładzie pokazuje, że cały urok kryje się w miejscach, do których zaprowadzi ich nieodzowny towarzysz – Pan Przypadek. Pozwalając sobie na błądzenie, trafiamy do miejsc, z których emanuje prawdziwa Hiszpania z jej licznymi arabskimi wpływami, które szczególnie mocno widoczne są w architekturze, choć chyba niewielu turystów zdaje sobie z tego sprawę. Autorka z pewnością zna się na sztuce i jest wrażliwa na jej piękno, co odzwierciedla w niezwykle barwnych i detalicznych opisach. W związku z tym, że zdjęć jest zadziwiająco mało jak na tego typu książkę, to wspominane charakterystyki mogłyby być pomocne w zobaczeniu tych samych obiektów oczami wyobraźni, ale z drugiej strony ta szczegółowość może być nużąca i nieco przesadzona. To już zależy od preferencji czytelnika.

Oswoić Hiszpanię to książka, która skupia się na odkrywaniu zaledwie skrawka całego kraju, więc trzeba mieć tego świadomość. Autorka smakuje powoli i nie chce uronić ani kropelki, ale nie każdemu może odpowiadać ten styl, bo na nagłe zwroty akcji raczej nie mamy co liczyć. W związku ze stosunkowo małym odkrytym zakresem terytorialnym, na podstawie tej powieści raczej nie uda nam się zaplanować większej podróży do tego słonecznego zakątku świata, ale z pewnością może być to zarówno dowód, jak i zachęta, żeby czasami odrzucić foldery turystyczne i dać się poprowadzić nogom tam, gdzie stąpają lokalni mieszkańcy. Pozwolić sobie na odrobinę gastronomicznej rozpusty i po prostu czuć radość z bycia tu i teraz, bez ślepej pogoni za głównymi atrakcjami.

Zapraszam do przeczytania recenzji:
https://hiszpanskiesmaki.es/2020/04/oswoic-hiszpanie-recenzja-ksiazki.html