Przedstawiam Wam Kirę Santiago - dziewczynę-dynamit, która jest żywym dowodem na to, iż cięty język, uroda oraz umiejętność posługiwania się bronią to zabójcza mieszanka. Lękają się jej wszyscy, dzięki czemu łowczyni posiada bardzo wielu sojuszników... ale jeszcze więcej wrogów. Jako istota niezwykła (nawet jak dla istot nadnaturalnych) - hybryda - stanowi najsilniejsze ogniwo w łańcuchu pokarmowym.

Pewnego dnia w Nowym Jorku pojawiają się kłopoty w postaci nowonarodzonych wampirów. Jaki jest cel ich pana? Czego mogą od niej chcieć? I czemu atakują w jej najbliższych? W odpowiedzi na to pytanie pomogą Kirze jej dawni znajomi.

Tak jak we wcześniejszej powieści, tak i teraz Anna Gręda postawiła na fantastykę. A dokładnie - urban-fantasy. "Ogar Boga" jest przepełniony magią oraz nadnaturalnymi postaciami. Autorka zmiksowała pełno wcześniej znanych pomysłów, dodała własne - przysłowiowe - pięć groszy, i muszę przyznać, iż z tej mieszanki wyszła ciekawa - a co najważniejsze - nieprzewidywalna przygoda.

To sprawia, iż od pierwszych rozdziałów "Ogara" trudno się oderwać. Podobnie jak od ostatnich! Problem stanowił tylko środek... Akcja jest nieco niedopracowana, ponieważ bywały momenty nużące i na pierwszy rzut oka - całkowicie zbędne dla treści. Lecz gdy już przetrwałam te strony zostałam nagrodzona, a ostatnie pięćdziesięciu stron przeczytałam na jednym oddechu!

Wisienką na torcie są niezwykli bohaterowie. Bardzo lubię takie miksy znanych nadnaturalnych istot, ponieważ wtedy nie muszę wybierać, kogo bardziej lubię: grupę wampirów czy stado wilkołaków. Tutaj jest ich znacznie więcej - Anna Gręda zrobiła istną mieszankę, a ja wręcz skakałam z radości, że wykorzystała znacznie więcej legendarnych postaci, aniżeli większość pisarzy - cały Nowy Jork przepełniony jest mrokiem!

a prowadzenie wychodzi oczywiście główna bohaterka - hybryda - dziewczyna niepokorna. Kira Santiago to niezależna osoba: silna, pewna siebie, a w dodatku inteligentna - to lubię. To właśnie ona jest głową zespołu, które tworzą: piękna czarodziejka Charlotta, tajemniczy czarownik wysokiego poziomu - Frederic Jacobson, równie potężny, co cichy szaman, Silvyr oraz wampirzyca Amelia. Po niedługim czasie do drużyny dołącza nawet demon Flesh!

Każdego z nich czytelnik będzie miał szansę dobrze poznać - a jeżeli po tej części będziecie czuli niedosyt, przypominam, iż na swoją premierę czeka drugi i trzeci tom. Jestem pewna, że kolejne powieści przyjdą szybciej, niż by ktoś się spodziewał - a to wszystko za sprawą lekkiego pióra autorki, które udało jej się wypracować już w tak młodym wieku. "Ogar Boga. Popiół i piach" przeczytałam błyskawicznie - również dlatego, iż podczas lektury nieustannie czułam trud i wysiłek Ani w każde pojedyncze słowo!

Nie będę Was okłamywała, iż "Ogar Boga" jest bez wad, ponieważ tak nie jest. Lecz prawdą będzie stwierdzenie, iż "Popiół i piach" to dobry początek trylogii fantasy dla młodzieży. Osobiście będę czekała na ciąg dalszy i trzymam kciuki za Anię! Wierzę, iż jej kolejna powieść będzie jeszcze lepsza!

http://wymarzona-ksiazka.blogspot.com/2015/04/ogar-boga-popio-i-piach-anna-greda.html

Annę Grędę kojarzę z portalu chomikuj.pl, gdzie już kilka lat temu zamieszczała swoją twórczość i z tego co wiem, robi to nadal. Do tej pory nie miałam okazji się z nią zapoznać (bo tej udostępnianej na chomikuj.pl od dłuższego czasu nie czytam). Ogar boga wydawał się dobrą okazją do rozpoczęcia przygody z twórczością młodej autorki. Zachęcająca okładka, opis również w miarę ciekawy, choć zwiastujący raczej oklepaną fabułę z kolejną twardą bohaterką o ciętym języku, ale wydawało się, że mimo wszystko można dać jej szansę.
Zacznijmy od początku. Kira Santiago jest twardą sztuką, co wynika bezpośrednio z jej natury. Sami przyznajcie, połączenie wilkołaka i wampira musi być wybuchowe. Jeśli już jesteśmy przy tej dychotomii: Kira nie może mówić o sobie ja, mówi my, w jej wnętrzu bowiem mieszka bestia, która jest osobnym bytem. Trochę podchodzi to pod chorobę afektywną dwubiegunową i muszę przyznać, że przez długi czas mnie denerwowało, dopóki nie przestałam zwracać wreszcie na to uwagi. Ale jak nie denerwowało mnie rozdwojenie jaźni głównej bohaterki, irytował mnie język. W zasadzie przez większość książki nie mogłam przebić się przez tę barierę, a „rozżarzony do białości asfalt”, „przestarzałe diwy”, „trzymanie się na baczności” i inne kwiatki nie ułatwiały mi zadania. Książka jest pełna opisów najdrobniejszych czynności i oklepanych zwrotów. Kira odzywa się z sarkazmem, pomruki wydobywają się z głębi gardła, w zależności od sytuacji bohaterzy mówią też miękkim głosem. Zdecydowanie za dużo tu przydawek.
O czym więc jest ta książka? Niestety odpowiedź nie jest oczywista. Mam wrażenie, że ta część jest po prostu jednym wielkim wprowadzeniem, przedstawieniem głównej bohaterki, bo nie działo się w niej absolutnie nic. Oczywiście ktoś tak kogoś mordował, trwało śledztwo, Kira gromadziła wokół siebie pomocników (którzy właściwie nie mieli żadnych konkretnych zadań), spotykała się z jakimiś ludźmi, ale to do niczego nie prowadziło, bo na koniec nie dostaliśmy nawet żadnej odpowiedzi. Rozumiem, że to na poczet kolejnej części, jednak czytelnik czuje irytację, kiedy przeczyta ponad 400 stron i po zamknięciu książki nie wie nawet, po co to wszystko było.
Co do bohaterów, było ich kilku oprócz Kiry, oczywiście znalazła się dla niej druga połówka w postaci przystojnego demona Flesha (niezbyt demoniczne imię, kojarzy mi się z superbohaterem DC Comics), jej przyjaciele również szybko się sparowali. Do tego niemal każdy z nich miał psa, z którym dzielił specyficzną więź. Przez ciągłe podkreślanie tej więzi relacja bohaterów z psami traciła na autentyczności.
Nie bardzo wiem, jak skwitować tę książkę. Autorka ma szansę na poprawę w kolejnych częściach, ale ta była bardzo przeciętna i raczej bym jej nie poleciła. No chyba, że osobom, które nie przeczytały jeszcze zbyt wiele o wampirach, wilkołakach i silnych babkach kopiących tyłki wszystkim jak popadnie. W takim wypadku Ogar boga może wam się spodobać.