Minęły trzy lata od dnia, który na zawsze ją zmienił. Rak jajników – diagnoza, którą Nel usłyszała, byłą jak wyrok. To wtedy legły jej wszystkie plany i marzenia. Jednak to już za nią, a przynajmniej to, co najgorsze, chociaż nadal każde badania lekarskie powodują u niej wielki strach. Choć raka pokonała, nie ma gwarancji, że na zawsze, że nie nadejdzie dzień, w którym okaże się, że nie jest wszystko dobrze, że on powrócił.
Teraz stara się żyć, choć on zabrał jej coś, co było dla niej bardzo ważne – możliwość zostania mamą. Kobieta wróciła na studia, prowadzi biuro tłumaczeń, spotyka się z przyjaciółmi. Po prostu żyje, jak wiele innych osób w jej wieku, choć nigdy nie zapomni, o tym, co przeszła. Na jednej z imprez poznaje Igora, a raczej jej pięść poznaje się z jego twarzą, choć to nie on miał oberwać. Chociaż nie chciałaby go nigdy więcej spotkać, los sobie z niej kpi, a oni ciągle na siebie wpadają. Jak potoczy się dalsza znajomość Igora i Neli? Za co, a raczej za kogo dostał w twarz? Czy Nel da mu szansę?

Historia, jaką znalazłam w książce to historia o kobiecie, która pokonała raka, jednak straciła coś bardzo dla niej cennego, a strach, jaki w niej pozostał, nie pozwala żyć na 100%. To opowieść momentami pełna bólu, momentami nadzieli na szczęście. Mnie się podobała i to nawet bardzo. Nie jest długa, ma niecałe 200 stron, a jednak autorce udało się w nich zmieścić pełną, wartościową historię, którą przeżywa się wraz z bohaterką.
Książkę czytało się szybko, a podczas czytania towarzyszyło mi wiele emocji. Akcja sprawnie poprowadzona, z momentami, które potrafiły mnie zaskoczyć.

Główną bohaterką jest Nel, młoda kobieta, która przeszła już wiele. Rak był jak wyrok, zabrał jej bardzo wiele i choć został pokonany, strach pozostał. To kobieta według mnie silna (do pokonania chorobę trzeba mieć ogromną siłę). Osobiście ją bardzo polubiłam.

„Nowy rozdział” to książka z historią, którą zdecydowanie warto przeczytać. Ze swojej strony z przyjemnością polecam.

Recenzja pojawiła się również na moim blogu - Mama, żona - KOBIETA

Często, jeśli nie najczęściej, to okładka danej książki jest tym, co sprawia, że człowiek bierze ją w ręce, czy też oznacza ją sobie w nowej zakładce w przeglądarce internetowej, by zapoznać się z opisem i sprawdzić, co może ona zaoferować. Gdy pierwszy raz zobaczyłam cover debiutu D.L. Perez, nie zwrócił on mojej uwagi, wręcz był przyczyną szybszego przescrollowania strony. Dopiero jakiś czas później coś podkusiło mnie, by zapoznać się z jej opisem. I opisami koleżanek, które ją otaczały. Wówczas pomyślałam, że opis brzmi naprawdę dobrze i warto sprawdzić, co kryje się w środku.

Nie napiszę Wam, że mnie ta książka porwała, bo tak nie było. Nie napiszę też, że jest to genialny debiut. Skłamałabym. Jednak to, co mogę Wam zdradzić to… Nowy rozdział to poprawnie napisany romans. Taki trochę w stylu harlequinów. Zatem jest to lektura, która pozwoli Wam wyłączyć myślenie, być może pozwoli na głębszy relaks, ale nie można od niej wymagać zbyt wiele, bo wówczas czytelnik się zwyczajnie rozczaruje.

Szczerze powiedziawszy to informacja, która już na początku opisu bije po oczach, była tą, która była argumentem „na tak”, by sięgnąć po ten tytuł. Liczyłam na jakieś rozwinięcie ów wątku. Jakiś mocniej zarysowany aspekt psychologiczny, duże emocje. Tymczasem autorka skupiła się bardziej na romansie i przepychankach, jakie toczyły się między główną bohaterką, a jej – finalnie – partnerem. Cała reszta się gdzieś rozmyła. A gdy nawet autorka próbowała przywołać ów traumatyczne przeżycie Kornelii, jakoś tak mało wiarygodnie ono wypadało. Nie mogłam odnaleźć między linijkami teksu tego, co czuła bohaterka wtedy i teraz. Wydawało mi się to wszystko takie trochę wyprane, bezbarwne, a czasami znowu takie przerysowane, jakby D.L. Perez nie mogła znaleźć balansu między tym wszystkim.

Sama fabuła również nie jest specjalnie skomplikowana, choć chyba odrobinę na tym autorce zależało. Nie ma tutaj spektakularnych zwrotów akcji, zaskoczenia. Akcja toczy się dość przewidywalnie, a te „zawirowania”… Wyglądało to tak, jakby autorka z całych sił chciała namieszać, by niejako podkręcić temperaturę. Ale jak dla mnie nie było to wszystko przekonujące.
Za to zwróciła moją uwagę pewna nieścisłość związana z tatuażem. Otóż picie alkoholu po zrobieniu sobie tatuażu jest co najmniej nieodpowiedzialne, a już raczenie się ów napitkiem właściwie zaraz po z tatuażystą, który winien wykazać się większą rozwagą, tym bardziej że zależał mu, podobno, na głównej bohaterce…

Same postaci również mnie nie przekonały. Bohaterowie byli tacy typowi dla tego gatunku, a przy tym zabrakło im tego czegoś, co by ich wyróżniało na tle podobnych historii. Byli, bo byli i tyle. Być może brakowi głębszych charakterystyk winna jest objętość, być może gdyby powieść ta była dwa razy dłuższa, autorka znalazłaby miejsce na dopracowanie bohaterów i całej reszty, ale… to tylko gdybanie.

Tak więc Nowy rozdział to klasyczny romans, który czyta się szybko, w którym dzieje się dużo, ale który nie wyróżnia się niczym na tle kolegów w swoim gatunku. Ot taki przerywnik między bardziej wymagającymi lekturami czy też książka, która na chwilę pozwoli się wyłączyć z życia.