Ta biografia nie jest rozwlekła, znajdziemy w niej najistotniejsze fakty, ale co ważne, nie zanudzą nas swoją fachowością, autor pisze o tym na czym się zna, ale ma też dar do przełożenia na język zrozumiały dla osób, które zakończyły edukację z fizyki i chemii na poziomie ogólniaka i to w klasie o profilu humanistycznym Nie zostałam fizykiem, ani chemikiem, nie zanosi się nawet, że będę porządnym naukowcem, albo że zmienię świat, ale od wielu lat szukam u Marii inspiracji, by brać się z życiem za bary, cierpliwie osiągać swoje cele, jak najrzadziej się mylić, nie ufać afektom…

Jestem bardzo zadowolona z lektury tej książki, mam nadzieję, że jej ukazanie stanie się pretekstem dla kolejnego pokolenia by odkryć Marię Skłodowską-Curie, by zaczerpnąć od niej inspiracji. Nieźle napisana książka, polecam lekturę…

Maria Skłodowska-Curie – pierwsza kobieta uhonorowana Nagrodą Nobla, pierwsza osoba, której została ona przyznana dwukrotnie. Odkrywczyni polonu i radu, matka promieniotwórczości. Badaczka o światowej sławie i jednocześnie niezwykle skromna, niemal ascetyczna kobieta. Co tak naprawdę wiemy o naszej genialnej rodaczce? Wspomina się o niej na lekcjach chemii w szkole raczej w ramach ciekawostki – dostała Nobla a była kobietą. Nikt nie mówi, jak wiele kosztowało ją, by tego Nobla otrzymać.
Maria Skłodowska przyszła na świat w 1867 roku. Druga połowa XIX wieku to czas wielkich przemian i jednocześnie okres, kiedy Polski nie było nawet na mapie. Rodzice Marii byli wykształconymi i inteligentnymi ludźmi – na takich też wychowali swoje dzieci. Z piątki rodzeństwa to Maria była najbardziej błyskotliwa, już w dzieciństwie wykazywał szczególne zdolności. Niestety w czasach, w których przyszła na świat, nie przewidywano dla kobiet karier naukowych. Aby spełnić swoje marzenie i zdobyć wyższe wykształcenie musiała opuścić ukochany kraj i wyjechać do Paryża. Tam oprócz radu i polonu dokonała największego odkrycia w swoim życiu – odnalazła życiowego partnera, Piotra Curie.
Autor książki, Tomasz Pospieszny, nie kryje się z tym, że uważa Skłodowską za swój wielki autorytet. Dlatego wszystkie wydarzenia z jej życia przedstawione są w taki, a nie inny sposób. Jak sam pisze w przedmowie, jego praca nie ma na celu strącenia jej z piedestału i otarcia ze spiżu – powiedziałabym, że przeciwnie, autor wznosi badaczkę na piedestał… na którym Skłodowska wcale nie pragnęła się znaleźć.
Z przytoczonych przez autora fragmentów biografii i wspomnień wyłania się obraz kobiety niezwykle skromnej i całym sercem oddanej pracy badawczej. Kobiety, która niezależnie od wszystkiego zasługuje na ogromny podziw i szacunek, która mimo wszelkich przeciwności losu nigdy się nie poddała – i została dwukrotną laureatką Nagrody Nobla.
Książka jest podzielona na cztery części – pierwsza opisuje najmłodsze lata Marii, które spędziła w Polsce, druga trudne początki w Paryżu i poznanie Piotra, ich związek – niezbyt zresztą długi, byli bowiem małżeństwem przez nieco ponad 10 lat, aż do tragicznej śmierci Piotra. Trzecia część opisuje dalsze losy Marii w Paryżu, jej romans z Paulem Langevinem, nagonkę prasy, rozwój córek – starsza poszła w ślady matki i wraz ze swoim mężem również otrzymała Nagrodę Nobla. Czwarta część odtwarza ostatnie lata życia badaczki.
W książce przewija się mnóstwo znanych nazwisk, Maria znała osobiście większość z ówczesnych fizycznych i chemicznych sław, poczynając od Einsteina (który swoją drogą był dość fałszywy, z jednej strony pisał do niej „szczere” i pełne uznania listy, a z drugiej obgadywał ją za plecami), przez Becquerela, Röntgena, Rutherforda, Plancka i Bhora, po Heisenberga, czy Arrheniusa, który nalegał, by Maria zrezygnowała z Nobla.
Gdyby ktoś pokusiłby się o napisanie sfabularyzowanej wersji biografii Skłodowskiej, mogłaby z tego wyjść niezła powieść. Jej życiorys jest dobrym materiałem na całkiem porywającą książkę. Tymczasem pozycję Tomasza Pospiesznego mogę polecić wszystkim, którzy w jakikolwiek sposób interesują się Skłodowską.

Będąc jeszcze w gimnazjum zaczęłam interesować się Marią Skłodowską-Curie. Teraz już nawet nie pamiętam co wzbudziło u mnie tą fascynację. Może to była jakaś lekcja? A może wzmianka w podręczniku? Nie wiem… Jednak tamto zaciekawienie znów dało o sobie znać, gdy otrzymałam listę egzemplarzy recenzenckich od wydawnictwa Novae Res. Jedną z pozycji, którą mogłam wybrać była książka Tomasza Pospiesznego pt. “Nieskalana sławą. Życie i dzieło Marii Skłodowskiej-Curie”.
Jak sam tytuł mówi utwór opowiada o życiu i pracy tej znanej polki. Pokazuje ją nie tylko z tej naukowej strony, jednak pozwala czytelnikowi poznać szczegóły jej prywatnego życia. Nie są to suche fakty ułożone w porządku chronologicznym jak to zwykle bywa w książkach biograficznych, lecz dobrze czytająca się opowieść.
Dużym plusem tej pozycji jest język. Często w biografiach jest on ciężki i sprawia, że czytelnik przy piętnastej stronie zaczyna przysypiać, albo się wyłącza i nic do niego nie dociera. Tutaj na szczęście tak nie jest. Książkę czytało mi się szybko i z zaciekawieniem.
Pan Pospieszny w swoim dziele zamieścił fragmenty innych prac nawiązujących do życia Skłodowskiej i do jej rodziny. Dzięki temu mogłam poznać różne opinie na jej temat i dowiedzieć się jak na tę wielką osobowość patrzyli jej bliscy.
Chwilami miałam wrażenie, że autor chce przekazać czytelnikowi zbyt dużą ilość informacji. Nie mówię, że to jest złe, jednak osobiście obyłabym się bez sporej dawki wiadomości o przodkach noblistki. Poznanie kilku interesujących faktów o jej matce byłoby ciekawe, ale wspominanie dziadków i funkcji jakie pełnili było według mnie zbędne.
Książka została podzielona na cztery części. Dzięki temu zyskuje na przejrzystości. Ponad to na końcu umieszczone zostało kalendarium życia Marii Skłodowskiej oraz chronologia odkryć w chemii jądrowej. Te dodatki na pewno będą bardzo przydatne dla uczniów.
Komu polecam tę książkę? Na pewno osobom, które interesują się życiem i odkryciami Marii Skłodowskiej-Curie. Jest to doskonała pozycja dla uczniów oraz osób chłonnych wiedzy i ciekawych świata.