Jolanta Kosowska „Niepamięć”
Wydawnictwo Novae Res 2016
"Niepamięć" to pełna emocji książka o przyjaźni i o nieprzewidywalności ludzkiego losu.
Choć nie jest to książka łatwa, jej czytanie sprawiło mi ogromną przyjemność. Ciężko mi było ją odłożyć na czas snu.
"Niepamięć" napisana jest pięknym językiem, niebanalnym i nienachlanym stylem, co osobiście bardzo cenię. Choć tak naprawdę najbardziej urzekła mnie treść. Skomplikowane losy bohaterów ukazane zostały na tle pięknej polskiej i chorwackiej przyrody. Opisy miejsc, gdzie toczy się akcja zachwycają swoją wyrazistością i realnością.
Zazwyczaj czytając książkę, jeden bohater przypada mi bardziej do gustu a inny mniej. Ale nie w Niepamięci. Tutaj wszystkich bohaterów lubię i cenię tak samo.
Książka do ostatniej strony jest nieprzewidywalna. Czytając niby wiedziałam, niby się spodziewałam, co może się wydarzyć, ale brakowało mi przysłowiowej kropki na i, klamry spinającej wszystko, która pojawiła się praktycznie na samym końcu.

Dla mnie „Niepamięć” to przede wszystkim książka o emocjach, uczuciach, o przyjaźni, o ludzkich życiowych błędach i niełatwych wyborach.
Po jej przeczytaniu czuję niedosyt, w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Niedosyt dalszych losów bohaterów. Bardzo się cieszę z otwartości zakończenia, bo to daje nadzieję na ciąg dalszy. 
Dla mnie "Niepamięć" to mistrzostwo stylu i treści.

Z twórczością Jolanty Kosowskiej spotkałam się niedawno za sprawą książki "Deja vu", która to zrobiła na mnie bardzo dobre wrażenie. Tym razem w moje ręce trafiła "Niepamięć", debiut autorki, który doczekał się wznowienia.

Czy można z dnia na dzień nic nie pamiętać? Nie pamiętać swojego imienia, nazwiska, rodziny przyjaciół? Czy można zapomnieć kogo się kocha? To musi być straszne doświadczenie.

"Pierwsza miłość nigdy nie rdzewieje. Ona zawsze będzie ta najważniejsza, ta święta... Nic, co później, nie jest już takie. Wszystko jest jak podróbka, nędzny falsyfikat tego pierwszego uczucia. Przy nim wszystko inne jest blade i bez wyrazu. Potem zawsze się już tylko porównuje."

Książka podzielona jest na dwie części. W pierwszej z nich poznajemy Michała i Romana - dwóch lekarzy, którzy kochają tą samą dziewczynę. I tu zaczyna się komplikować, bo są oni również przyjaciółmi. Druga część toczy się w Chorwacji, gdzie poznajemy Katarzynę, która cierpi na zanik pamięci oraz szalonego dziennikarza, korespondenta wojennego z Kosowa Alena. Wydarzenia jakimi jesteśmy świadkami na początku ciężko ze sobą poskładać, ale na końcu wszystko wskakuje na swoje miejsce.

"Nic do niczego nie pasuje. Nic z niczym nie układa się w całość. Plątanina ludzi, miejsc, czasu, przestrzeni, ciąg niezrozumiałych wydarzeń, bezsensownych, niewytłumaczalnych obrazów… Przerażenie narasta z godziny na godzinę. Niepamięć, to przeklęte słowo, to niemoc, która mnie więzi."

Powieść trudno przypisać do jakiegoś konkretnego gatunku, mamy tu bowiem sensację, thriller, romans, powieść obyczajową i psychologiczną. Osobiście uwielbiam taką mieszankę gatunkową. Wszystko w tej książce dopracowane jest w najdrobniejszym szczególe. Pełno tu plastycznych opisów miejsc i krajobrazów (zwłaszcza Chorwacji). Bardzo interesujące i wciągające okazało się osadzenie akcji w środowisku medycznym.

Bohaterowie są zwyczajni, ludzcy, tacy jak my, podejmują trudne decyzje, popełniają błędy, mają swoje słabości, problemy, ale i robią wspaniałe rzeczy. Są barwni, wielowymiarowi, nie sposób się z nimi nudzić. I choć kibicowałam jednemu, ten drugi również podbił moje serce. Za to należą się wielkie brawa dla autorki.

Emocje towarzyszą już od pierwszych stron podczas czytania i trzymają do samego końca. Kontrowersyjne zakończenie w pełni mnie usatysfakcjonowało.

Bardzo dobrym posunięciem było stworzenie wielu narratorów i przeplatających się wątków, dzięki czemu mamy lepszy wgląd w to, co każdy z bohaterów myśli, czuje. Ale z drugiej strony wymaga to czasu i skupienia w trakcie czytania, bo można się pogubić.

Lektura "Niepamięci" boleśnie uświadomiła mi, że nic w życiu nie jest pewne, że w jednej chwili można stracić całe swoje życie. Ale z drugiej strony również to, żeby zawsze walczyć o siebie i o to, co i kogo kochamy, bo nikt inny za nas tego nie zrobi. Natomiast gestów nie zastąpimy niewypowiedzianymi słowami zawieszonymi w próżni. W ten sposób nie domyślimy się czyjejś miłości, uczuć. Mówmy o swoich uczuciach i pokazujmy, że kochamy.

"Wspomnienia to wspaniała rzecz. Tego nikt nie może nikomu zabrać. Na to, co było, teraźniejszość nie ma żadnego wpływu. Przeszłość żyje własnym życiem gdzieś w środku, wewnątrz nas."

To książka, która jest studium ludzkiej psychiki, pamięci, upływu czasu, roli teraźniejszości i przeszłości. To przejmująca powieść o miłości, przyjaźni, szczęściu, tęsknocie, zazdrości, chorobie, poświęceniu, sekretach, a wszystko to w chorwackim klimacie. Nigdy w Chorwacji nie byłam, a po przeczytaniu tej książki i pięknych plastycznych opisów tych miejsc, gdzie rozgrywają się wydarzenia, nabrałam wielkiej ochoty, aby na własne oczy zobaczyć Split, Dubrovnik, Korczulę, Hvar, Jeziora Plitwickie czy twierdzę w Omisu. Może kiedyś... Polecam!

Książkowa perełka wśród współczesnych polskich powieści. Oryginalny temat, wnikliwe portrety psychologiczne bohaterów. Historia opowiadana kilkoma głosami pozwala lepiej zrozumieć sytuację i emocje. Katarzyna i Michał to studencka zakochana para. Niefortunny przypadek sprawia, że oddalają się od siebie, ale nadal pozostają przyjaciółmi. Pojawia się konkurent do serca pięknej Kasi - Roman. Panowie rywalizują o względy dziewczyny, a ona dzieli między nich swój czas, uwagę i serce. Niedomówienia powodują, że obaj tracą dziewczynę z oczu. Kasia ulega wypadkowi, uraz głowy powoduje utratę pamięci. Nie wie kim jest, nikt jej nie szuka, obcy ludzie oferują jej pomoc. Pamięć wraca powoli, pojedynczymi obrazami bez związku logicznego. Pojawia się niepewność, lęk, depresja i poczucie realnego zagrożenia. Czy Kasia odzyska pamięć i zrozumie swoją przeszłość? Do którego mężczyzny wróci? Jeśli wróci?! Polecam tę książkę, czyta się szybko, bo ciekawość nie pozwala jej odłożyć choćby na chwilę. Z przyjemnością i ciekawością sięgnę po inne książki tej autorki.

https://czytamdlaprzyjemnosci.blogspot.com/2018/09/65-niepamiec.html

(...)Jak to jest stracić pamięć? Może lepiej tego nie doświadczać. Często zdarza nam się o czymś zapomnieć, jest to bardzo denerwujące, gdy miotamy się w poszukiwaniu zapomnianej rzeczy. A co byśmy czuli, gdybyśmy zapomnieli kim jesteśmy, skąd pochodzimy i nie pamiętamy najbliższych nam osób? Trudne są to pytania. Jednak z takimi pytaniami musi zmierzyć się Katarzyna, bohaterka "Niepamięci" Jolanty Kosowskiej.
A jakie wrażenia wywarła na mnie owa książka? Otóż "Niepamięć" wywołała u mnie sprzeczne uczucia. Najpierw byłam pełna chaotycznych myśli, gdyż z początku nie mogłam zrozumieć Michała, który opowiada historię swojego życia. Student z ambicjami chce zostać lekarzem. Na studiach poznaje tajemniczą Katarzynę, którą los mocno doświadczył. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby między dwoje młodych ludzi mających się ku sobie, nie wkroczył Roman. On też zakochał się w Kasi. Wobec powyższego powstał trójkąt - dwaj mężczyźni i ona, która sama nie wie czego chce. Szczerze powiedziawszy bohaterka od samego początku bardzo mnie irytowała. Brak zdecydowania, ciągłe niedopowiedzenia z jej strony - nikt nie jest wróżką aby wiedzieć co myśli druga osoba - a ona tego oczekiwała, do tego manipulacje uczuciami zakochanych mężczyzn. Trzeba przyznać, że ta dziewczyna to chodząca bomba emocjonalna, nigdy nie wiadomo kiedy dostaniemy odłamkiem jej emocji. Opowieść Michała jest bardzo spokojna, brakuje nieoczekiwanych zwrotów akcji, co nie znaczy, że jest nudna. Wręcz odwrotnie, wraz z rozwojem jego wspomnień jesteśmy świadkiem jak on zmienia się. Jego załamanie po utracie ukochanej powoduje, że chłopak sięga dna. Alkohol, imprezy i dziewczyny na jedną noc nie mogą wróżyć nic dobrego. Nad chłopakiem czuwa jego przyjaciel - profesor, który nakazuje mu wyjazd do Niemiec, do kliniki, w której od tej pory Michał ma pracować. Pani Jolanta pokazuje, że nawet tragiczne dla nas wydarzenia mogą stanowić motor do działania, aby odmienić swoje życie na lepsze.
Drugi rozdział "Niepamięci" jest ukazaniem wydarzeń z punktu widzenia Katarzyny, która budzi się ze śpiączki i próbuje przypomnieć sobie wydarzenia sprzed utraty pamięci. W tej części książki, akcja zaczyna nabierać tempa. Pojawia się mężczyzna, który opiekuje się bohaterką po wyjściu ze szpitala. Dodać należy, że i on nie pozostaje obojętny na urodę Katarzyny i z każdym dniem coraz bardziej zależy mu na dziewczynie. Nie zabraknie w opowieści Katarzyny wątku kryminalnego, który dodatkowo wzbudzi w czytelniku kolejne emocje (...)
Za książkę dziękuję pani Jolancie Kosowskiej.

Jolanta Kosowska debiutowała Niepamięcią w 2012 roku. Książkę pierwotnie opublikowało wydawnictwo Bukowy Las, wznowienie zawdzięczamy wydawnictwu Novae Res. Swoją przygodę z prozą autorki zaczęłam od jej trzeciej książki, Niemoralnej gry i oprócz niej czytałam jeszcze Nie ma nieba. Spośród tych wszystkich powieści Niepamięć podobała mi się najbardziej.
Katarzyna dołącza do grupy Michała na początku trzeciego roku medycyny. Profesor uprzedza studentów, że dziewczyna jest po przejściach i prosi, by serdecznie ją przyjęli. Jest piękną i mimo tragedii, która ją spotkała, radosną dziewczyną, więc szybko zdobywa przyjaciół. Jednym z nich jest Michał. Wspólna nauka, imprezy, spędzanie wolnego czasu – to wszystko sprawia, że Katarzyna i Michał szybko stają się sobie bliscy. O wiele bliżsi niż reszta przyjaciół z ich grupki. Michał wpada jednak głupio z dziewczyną ze swojej wsi i zostaje zmuszony, by się z nią ożenić, a to przekreśla szanse na cokolwiek innego niż przyjaźń z Katarzyną, choć oboje ewidentnie darzą się głębokim uczuciem. Wkrótce pojawia się też trzeci mężczyzna – młody doktor, z którym mają chirurgię i który od początku jest zauroczony Katarzyną. Z czasem staje się przyjacielem Michała, który również wiąże przyszłość z chirurgią, ale nigdy nie przestaje być jego rywalem. Sytuacja, w której się znajdują, nie może trwać w nieskończoność. Katarzyna albo któryś z mężczyzn muszą dokonać wyboru.
Książka jest podzielona na dwie części i opis niespecjalnie to oddaje. Przez ponad 200 stron autorka opisuje tę historię z punktu widzenia Michała, który po rozstaniu z Katarzyną się stacza. Przekonany, że dziewczyna wybrała rywala, pije i łajdaczy się, aż można powiedzieć, że na własne życzenie zostaje zwolniony z pracy. Zaprzyjaźniony profesor wysyła go do Niemiec, gdzie zajmuje się genetyką. Kilka lat później, gdy wspomnienia o Katarzynie są nadal są żywe, Michał dostaje telefon od przyjaciela. Jego dawny rywal jest śmiertelnie chory i tylko on może mu pomóc. Wraca do Polski, robi co może, by ocalić Romana, który swego czasu również ocalił mu życie i… orientuje się, że nie ma z nim Katarzyny. Co się z nią stało?
Na to pytanie autorka odpowiada w drugiej części książki. U boku Katarzyny pojawia się w niej kolejny mężczyzna, który pomaga jej odzyskać wspomnienia. Pojawia się też drobny wątek sensacyjny, który sprawia, że ta część jest nieco ciekawsza.
W przypadku poprzednich recenzowanych przede mnie książek autorki marudziłam na ich konstrukcje. Tym razem po raz pierwszy nie muszę się jej czepiać, bo jak najbardziej pasuje do historii i w niczym nie przeszkadza. Styl i sposób opisywania bohaterów oraz wydarzeń w zasadzie się nie zmieniają i są dość charakterystyczne. Niestety mam wrażenie, że Kosowska jest dość wtórna – ciągle pisze o lekarzach i robi to w ten sam sposób. Jako że sama jest lekarzem można przypuszczać, że czuje się pewnie w tym temacie, ale po trzeciej książce, która jest w sumie o tym samym, nie bardzo mam ochotę na kolejne, a niestety najnowsza powieść autorki, sądząc po opisie, nie wychodzi poza ten schemat.
Polecam wam Niepamięć – uważam, że jest najlepszą książką Kosowskiej. To ładna historia o miłości, z malowniczymi opisami Chorwacji w tle i z silnie rozbudowanym wątkiem „lekarskim”. Mam jednak nadzieję, że w przyszłości autorka zdecyduje się na porzucenie tematu lekarzy i napisze o czymś innym. Wtedy na pewno sięgnę po jej kolejną powieść.

Śpiączka podzieliła życie Katarzyny na dwie części. W pierwszej o jej względy rywalizowało dwóch mężczyzn: Michał – kolega ze studiów oraz Roman – wykładowca. W tamtym życiu kochała i była kochana. W drugiej uczy się żyć od nowa. Bez wspomnień, bez żadnego punktu zaczepienia, próbując sobie przypomnieć cokolwiek ze swojej przeszłości, zaczyna budować swój świat na nowo. Życie daje jej drugą szansę…
Czy Katarzyna przypomni sobie poprzednie życie? Jak potoczą się jej losy?


Czy jeden moment, jedna chwila może wywrócić nasze życie do góry nogami? Czy jedni zdarzenie może pozbawić nas życia pełnego wspomnień tych dobrych, jak i tych złych? Wszystkiego, co nas ukształtowało, naszej wiedzy i jestestwa? Niepamięć pokazuje, że tak właśnie jest… że wystarczy chwila, by zgubić samego siebie, utracić to wszystko, co stanowiło o tym kim i jacy jesteśmy. Stracić wspomnienia i wiedzę o samym sobie.


Jolanta Kosowska podzieliła Niepamięć na dwie części. W pierwszej poznajemy wydarzenia z perspektywy Michała. Jego znajomość z Katarzyną, wspólne studia, nieporozumienia, jakie zmieniły zarys wspólnej przyszłości, a później rozwój kariery zagranicą. Druga część to historia z perspektywy Katarzyny po wybudzeniu się ze śpiączki. Świat pełen strachu i niepewności. Usilna chęć przypomnienia sobie czegokolwiek z przeszłości, a jednocześnie walka o nowe życie.


Niepamięć jest intrygującą na swój własny sposób opowieścią o złożoności ludzkiego umysłu, postrzegania świata. O tym, jak wiele w życiu mogą zmienić niedomówienia i źle zinterpretowane gesty. Jak wiele szkód mogą spowodować podjęte decyzje w chwili, gdy nie mamy pełnego obrazu danej sytuacji, gdy wydaje się nam, że wiemy, co ktoś miał na myśli… a tak naprawdę jesteśmy dalecy od tej wiedzy.
To także interesujące studium ludzkiego umysłu zawieszonego w próżni. Umysłu, który niczym album pozbawiony zdjęć nie ukazuje nic poza pustymi, białymi stronami… który wymaga czasu, by poukładać w nim wszystkie wspomnienia i wydarzenia od nowa, a często jest to niemożliwe, by ułożyć je w takiej kolejności, w jakiej kiedyś się wydarzyły.



Jolanta Kosowska nakreśliła bardzo mocno i wyraźnie portrety psychologiczne bohaterów swojej powieści. Dzięki czemu czytelnik może zagłębić się w myśli ów osób, poznać mechanizmy, jakie nimi kierują, poznać ich uczucia…

Autorka poświęciła dużo uwagi opisom chorwackich krajobrazów, które są tak magiczne, tak urzekające, że niemal namacalne w trakcie lektury. Nie sposób nie widzieć tych obrazów przed oczami…


Okładka książki równie urzekająca, jak chorwackie krajobrazy. Enigmatyczna jakby eteryczna… Błękit nieba i wody mieszający się z kolorem piasku… Zdecydowanie zwracająca uwagę i oddająca istotę swojej treści.



Podsumowując: Niepamięć to historia pełna emocji. Historia, która czyta się szybko, która wciąga od pierwszych stron. Historia, która intryguje swoją złożonością i zwrotami w fabule, zaskakującymi czytelnika, przez co zachęca to poznania zakończenia. To także historia, która zmusza do refleksji… No bo jakby to było obudzić się pewnego dnia i nie pamiętać zupełnie nic?

Już dawno nie miałam tak wielkiego problemu z oceną książki. Pani Jolanta ofiarowała czytelnikom przepiękną, wzruszająca historię, która w pewnym momencie blaknie, rozmywa się i ginie w odmętach powtórzeń oraz jałowych dialogów...


Niepamięć to nietypowa opowieść o nie do końca typowym trójkącie miłosnym. Katarzyna. Roman. Michał. I myli się ten, kto uważa, że to ckliwa, harlequinowa opowiastka o tym jak ona jego, on ją, tamten ją a ona tamtego. Niebywale skomplikowane relacje między trojgiem cudownych, dobrych ludzi. Katarzyna, skromna, piękna i inteligentna studentka medycyny, doświadczyła w życiu ogromnej tragedii – w wypadku samochodowym ginie cała jej rodzina. Roman – wybitnie inteligentny młody wykładowca, który pragnie udowodnić, że sam potrafi wywalczyć pozycje w świecie medycyny i bez znaczenia pozostaje fakt, że jego rodzicie to powszechnie znani i szanowani lekarze. Michał – bardzo zdolny student medycyny, który w wyniku niefortunnego zbiegu okoliczności wikła się w małżeństwo z rozsądku. Miłość, która połączyła Katarzynę i Michała jest piękna, silna i skomplikowana. Miłość, która połączyła Katarzynę i Romana jest nieoczywista, ale wytrwała i stabilna...


Jedno wydarzenie burzy świat tej trójki młodych, ambitnych lekarzy. To wydarzenie, to NIEPAMIĘĆ. Czy prawdziwa miłość jest w stanie pokonać barierę stworzoną przez amnezję? Czy delikatne fale wspomnień są w stanie przebić się w targanym wichurą doznań, przeżyć i emocji umyśle Katarzyny?


O miłości w sposób nietypowy – bo nie ma tutaj brudnej, drażniącej i niebezpiecznej zazdrości, nie ma czarnych charakterów, nie ma chorej rywalizacji, złych ludzi. Są tylko trudne wybory, mnóstwo niedowiedzeń i wzajemny szacunek. I to jest właśnie tak nietypowe (i piękne), bo lubimy każdego z bohaterów. I Roman, i Michał to wspaniali ludzie, którzy kochają szczerze, bezwarunkowo i zasługują na szczęśliwe życie. Katarzyna to wrażliwa kobieta, której daleko do intrygantki. Impas. Sytuacja bez wyjścia. Bo nie wiemy "komu kibicować" w tej nietypowej rozgrywce.


Książka została podzielona na dwie części – "Michał" i "Katarzyna". O ile pierwsza część intryguje, wzrusza i zachwyca głębią, o tyle część druga wprowadza kompletny chaos i dezorganizację poukładanych wrażeń i doznań, które do tej pory zrodziła lektura Niepamięci... Z przykrością muszę stwierdzić, że w "Katarzynie" króluje nuda, powtarzalność, stagnacja akcji i nic nie wnoszące do fabuły dialogi. Nawet intryga kryminalna jest grubymi nićmi szyta i nie wprowadza nutki niepokoju. Jedynym pozytywnym elementem tej części jest zakończenie... Nieoczekiwane, nieoczywiste i, w mojej ocenie, najlepsze z możliwych.


Autorka w pięknym, lirycznym stylu obala mit pt.: "Milczenie jest złotem". Nagromadzenie niedopowiedzeń, zbędnych gestów, mylnie rozszyfrowanych spojrzeń i przede wszystkim wszechobecny brak słów. Milczenie jako siła niszczącą tuż obok nadinterpretacji czynów oraz mylnej oceny sytuacji. Wszystkie te czynniki, niby banalne, niby tak łatwe do okiełznania przez kilka zdań, przez krótki dialog – potrafią zniszczyć albo mocno okaleczyć życie kilku osób.


Pani Jolanta kreśli nam obraz dojrzałej, prawdziwej miłości na tle urokliwych krajobrazów słonecznej Chorwacji i w akompaniamencie przystępnie opisanych zagadnień medycznych. I chociaż druga część książki była lekko nużąca jestem Niepamięcią usatysfakcjonowana =)

Niepamięć to przede wszystkim historia miłości trzech mężczyzn do jednej kobiety, a wszystko to wkomponowane w przepiękny krajobraz słonecznej Chorwacji. Jest to moje pierwsze spotkanie z autorką i jestem pod dużym wrażeniem chociażby stylu i całej kanwy powieści.

Uważam że bije z tej historii niesamowita mądrość i przekaz na przyszłość. Absolutnie nie jest to opowieść obfitująca w niezliczone zwroty akcji, czy też wyolbrzymione chwile uniesień bohaterów. Daje do myślenia i pokazuje jak może ułożyć się życie każdego z nas. Czasami przez głupie niedomówienia lub zwyczajnie przez zwykłe zrządzenie losu, nasze drogi z ukochanym czy ukochaną mogą się po prostu rozejść. Dla mnie niesamowitym pomysłem było podzielenie jej na dwie części. W pierwszej, możemy poznać losy bohaterów sprzed wypadku i to z perspektywy Michała. Jego wzloty i upadki, jego miłość do Katarzyny i jej utrata, zatracenie się w sobie, osiągnięcie dna oraz powolne podnoszenie się. Druga połowa jest równie emocjonalna jak i poprzednia, chociaż miałam z nią małe trudności. Poznajemy w niej życie zaginionej Katarzyny i jej powrót do zdrowia oraz powolny proces odzyskiwania pamięci. Lektura tej powieści zmusiła mnie do refleksji na temat własnych wspomnień i szczerze mówiąc ciężko jest sobie wyobrazić taką stratę. Nie pamiętać nic – straszne prawda?





Więcej nie zdradzę, zapraszam serdecznie do przeczytania, a za niebywałą podróż po Chorwacji i nie tylko bardzo dziękuję autorce – Pani Jolancie Kosowskiej

http://ksiazka.blogowo.eu/2018/09/04/niepamiec-jolanta-kosowska/

„Niepamięć” Jolanty Kosowskiej to piękna i zachwycająca opowieść o miłości, samotności, tęsknocie, popełnianych błędach i wyborach własnych dróg życiowych. Nie zawsze nasze życie układa się tak, jak tego planujemy, czy je sobie wymarzymy. Niejednokrotnie przypadkowe zdarzenia, niedomówienia, niewyjaśnione sytuacje mogą zadecydować o naszym losie.

Główną bohaterką powieści jest piękna Katarzyna- studentka medycyny i przyszła pani doktor, o której względy zabiega dwóch mężczyzn: Michał- przyjaciel ze studiów oraz Roman- wybitny kardiochirurg i wykładowca. Obaj bez pamięci zakochani w tej samej kobiecie. Jedno zdarzenie sprawia, że życie tej trójki zmienia się nieodwracalnie. Katarzyna budząc się ze śpiączki, nic nie pamięta. Nie wie kim jest, jak się nazywa, nie posiada żadnych wspomnień. Ma szansę na rozpoczęcie nowego życia w domu Alena i Jeleny, ale jakże innego od tego, które zostawiła za sobą. Wraz z upływem czasu, w jej głowie pojawiają się pojedyncze zdarzenia z przeszłości. Są one jednak nielogiczne i ciężko poskładać je w całość. Dręczona koszmarami dziewczyna zaczyna odczuwać coraz większy strach i lęk. Tak naprawdę nie wie, co spotkało ją w przeszłości. Jak potoczą się jej dalsze losy? Czy kobieta przypomni sobie swoje dawne życie? Czy odnajdzie samą siebie?

„Niepamięć” to cudowna historia, pełna smutku, tęsknoty i cierpienia. Dwóch mężczyzn zakochanych w tej samej kobiecie. Obaj są dla niej gotowi zrobić wszystko. Jednak czy ona potrafi się zdecydować i wybrać tego jedynego?

Powieść podzielona jest na dwie części. W pierwszej obserwujemy zdarzenia z punktu widzenia Michała. Poznajemy jego życie, relacje z Katarzyną, czasy studenckie. Zaś druga część przedstawia świat Kaśki, która wybudziła się ze śpiączki i zupełnie nic nie pamięta. Wiedzie życie u boku Alena i Jeleny, ciągle próbując przypomnieć sobie swoje dawne życie.

Historia ta opisana jest w dosyć prosty sposób, jednak już od pierwszych stron wciąga czytelnika w swój świat. Pomimo swojej objętości książkę czyta się szybko i przyjemnie. Barwne i plastyczne opisy, pobudzają wyobraźnię czytelnika. Do tego ciekawe dialogi, od których ciężko się oderwać. Bohaterowie są świetnie wykreowani przez autorkę, a fabuła dopracowana w każdym calu.

Jedynym elementem, który irytował mnie w trakcie czytania jest niezdecydowanie głównej bohaterki. Pomimo, że jest ona osobą mądrą, rozsądną, to w kwestii uczuć do końca nie potrafi się zdecydować.

Nie sposób nie wspomnieć również o ślicznej okładce książki pełnej błękitu nieba i fal morskich. Przykuwa ona uwagę i sprawia wrażenie ulotności chwili.

Podsumowując „Niepamięć” to cudowna historia, od której nie byłam w stanie się oderwać do momentu przeczytania ostatniej strony. Pokazuje ona, że w życiu nie zawsze mamy wpływ na to, co dzieje się wokół nas. Pewne zdarzenia, osoby sprawiają, że wybieramy taką, a nie inną drogę życiową.

Jeśli chcecie poznać Katarzynę i jej przyjaciół to gorąco zachęcam Was do sięgnięcia po tę powieść. Za możliwość przeczytania książki dziękuje Wydawnictwu Novae Res.