Powieść ładnie napisana i przyjemnie się ją czyta. Przemyślana i esencjonalna. Autor umie zaciekawić czytelnika, na chwilę zdezorientować, pchnąć go w obszary, o których nigdy by nie pomyślał. Móc popatrzeć na świat oczyma "dziwadeł" - bezcenne.

Z ideą boga ściganego przez swoich prześladowców spotkałem się już, kiedyś, dawno i do dzisiaj tamto wrażenie jest świeże, chciałbym je nazwać nawet - nieuniknionym. W powieści, w wizji nieśmiertelnego jest coś z tej mojej dawnej intuicji ale w wersji bardzo humanistycznej. I choć fatalizm unosi się nad jego losem, wolę to, od sztampowej filozofii optymizmu przypisanej zazwyczaj postaciom o cechach ponadludzkich.
A w powieści, spotkać można wiele istot niebędących ludźmi - mam na myśli gatunek ludzki. Być może, we Wszechświecie jest wiele poziomów świadomości i wiele poziomów osamotnienia. To osamotnienie z perspektywy każdego z nas jest wrażeniem czysto subiektywnym, ale niewykluczone, iż czasem może być stanem permanentnym i wtedy może przybrać formę przeżycia ekstremalnie traumatycznego. Jeśli byłbym, tak jak ów nieśmiertelny z powieści "Nieistotne", jedynym przedstawicielem jego gatunku (bogów, herosów, nad-ludzi), musiałbym jak On, rzeczywiście czuć się nieludzko samotny. Czyżby w przeżywaniu tej samotności, krył się sens istnienia?
To nie jedyne pytanie retoryczne, które przebija się po przeczytaniu książki Aleksandra Cieśli - są i inne.

Czy maszyna bardziej pragnie posiadać duszę, niż istota która ją (pogląd ortodoksyjny) powinna w sposób naturalny posiadać?

Jak opisać istotę wyższą, kategoriami wywodzącymi się ze światopoglądu istot niższych od niej? Czy powinno zatem dziwić jej niezrozumienie?

Czy lokalne kataklizmy, unicestwiające najodporniejsze nawet istoty w każdej z kategorii istnienia, są końcem świata? Przecież może istnieć ktoś, kto obserwuje te sczerniałe zgliszcza dawnej świetności i może obierając własną drogę życia spróbuje uniknąć pomyłek istot, których los się dokonał? Ta myśl jest pocieszająca. Patrzymy na świat, więc może przetrwamy? Jeśli nie, to ktoś inny, mądrzejszy od nas lub sprytniejszy, zrobi to za nas. Jeśli innym się nie powiedzie, jakiś inny nieśmiertelny pomyśli, że wszystko co się wydarzyło, było niepotrzebną stratą czasu. Dla niego, byłaby to przecież tylko nieistotna chwila, niewarta zapamiętania.

Dobra książka, to taka, która prowokuje do przemyśleń i interpretacji, i nie kończy się wraz z przeczytaniem jej ostatniej strony. "Nieistotne" zostawia właśnie taki ślad.

O science fiction wiem trochę. Nie będę udawała, że jestem ekspertką tam, gdzie nie jestem. Bliżej mi do fantasy i kryminału. Jednak potrafię wyczuć, czy książka tego gatunku jest w porządku czy wręcz przeciwnie – trzeba ją wyrzucić do kosza. Nieocenioną pomocą w mojej edukacji w tym kierunku był, i pozostaje nadal ,mój chłopak – ogromny fan wszystkiego, co osadzone w przyszłości. To on podsuwał mi pod nos serię Jacka Campbella o Gwiezdnej Flocie, od której zaczął się mój romans z science fiction. Czy żałuję? Nie. Czy czytam z przyjemnością? O ile nie jest to przesycone technicznym słownictwem, gdzie co drugie słowo muszę sprawdzać w Wikipedii – z ogromną. Rodzima scena tej kategorii książkowej jest jednak nie do końca satysfakcjonująca. Nie mam oczywiście pytań i zastrzeżeń, jeśli chodzi np o Lema, ale mimo wszystko. Czy „Nieistotne” zwiastuje wzejście nowej gwiazdy? Zobaczmy.

Miałam okazję na krótką rozmowę z autorem, ponieważ nigdzie nie znalazłam biografii. Niech żyją portale społecznościowe J Co sam mówi o sobie? „Urodziłem się w 1983 roku na Śląsku, niedaleko Piekar Śląskich. Tam też spędziłem dzieciństwo. Dorastałem w Kudowie-Zdrój, a dorosłe życie rozpoczynałem we Wrocławiu. Obecnie mieszkam i pracuje w Warszawie. Od wielu lat pasjonuję się i aktywnie zajmuję astronomią. Jestem miłośnikiem dobrych filmów science fiction i post-apokalipsy. Inspirują mnie ludzie i ludzkie zachowania. Uważam, że nic we Wszechświecie nie jest bez znaczenia. Co do inspiracji czytelniczych: trochę wstyd się przyznać, ale nie jestem jakoś bardzo oczytany . To znaczy lubię czytać i w wolnej chwili (których mam niewiele) chętnie wezmę książkę do ręki, jednak nie mogę się nazwać „pochłaniaczem książek”. Bardzo duży wpływ wywarła na mnie „Droga” McCarthy’ego (film na jej podstawie też zresztą uwielbiam). A najbardziej ukochałem „Kompanię Braci” Stephena Ambrose’a. To ze względu na to, że II Wojna Światowa (głównie front zachodni) też leży w kręgu moich zainteresowań.”

Całość została podzielona na trzy części, które mają odmiennych, chociaż nie do końca, bohaterów. Już na pierwszych stronach autor pokazuje nam wykreowany w brutalny sposób świat, gdzie dziesięcioletnie dzieci odbywają „praktyki” w różnych miejscach, a także mogą trafić do szpitala psychiatrycznego na usuwanie wspomnień. Dzięki czemu zatrzymujemy się, by rozważyć, do czego zmierza nasz świat – czy czasem nie do podobnej rzeczywistości? Nie przekonało mnie spoufalanie się naczelniczki więzienia z podwładnymi. Miałam wrażenie, że narusza to jakiś wewnętrzny regulamin, ale nikt nie ma nic przeciwko temu. Skoro mowa już o Annie – przytłacza jej ciągłe poczucie, iż jest obserwowana, jednak wielki plus za plastyczne oddanie obsesji. Znajdziecie na pewno mało treści o docieraniu do informacji przez bohaterkę, za to sporo przeskoków czasowych. Szkoda, bo tutaj można by jeszcze pełniej zaznaczyć manię prześladowczą. Nie mogę nie wspomnieć o pewnej podstawowej prawdzie. Mężczyznom trudno kreować kobiece postaci. Podobnie działa to w drugą stronę. Nie jest to wytyk, bo niemal niemożliwym jest stworzenie idealnie oddanego przedstawiciela płci przeciwnej – różnice w charakterach są zbyt duże i niezgłębione. Niemniej, wyczuwałam w powieści lekką niepewność w kreacji kobiecych postaci. Jeśli podobnie jak mnie, przez dwie części będzie wam towarzyszyło poczucie, że wątek futurystyczny był całkowicie zbędny – spokojnie. Wszystko nabierze kształtu w ostatniej. Jest ona niemal idealną klamrą dla całej historii i sprawia, że cała historia nabiera zupełnie innego wymiaru i sensu. Ogromne brawa. Ja czytałam z przyjemnością i ciągłym poczuciem, że chce się dowiedzieć więcej. Gratuluje pomysłu pamiętników – strzał w dziesiątkę. Kończąc już, myślę, że „Nieistotne” jest świetną książką, która trochę przestrzega, a trochę grozi ukrytymi w przyszłości niebezpieczeństwami, które sami możemy sobie zgotować. Pięknie pokazuje rozpad i zmiany zachodzące w ludzkiej psychice, które musiała przystosować się do nowych warunków.

Polecam komuś, kto chciałby poczytać science fiction, ale także odpocząć od klasycznej space opery. Na pewno będę śledzić poczynania pana Cieśli i z utęsknieniem czekam na więcej.