Bardzo się cieszę, że było mi dane przeczytać kolejną część przygód tego młodego i sympatycznego chłopaka. Polubiłam go z całego serca i byłam ciekawa, jak mu się życie poukładało. I z mojego punktu widzenia...łatwo i kolorowo nie jest.
Były momenty,w których musiałam odłożyć książkę na bok, tak byłam poruszona.
Autor w tej części porusza niezwykle trudne tematy takie jak: śmiertelna choroba, współuzależnienie, trudne relacje z najbliższymi.
Pokazuje również, jak ważna w naszym życiu jest przyjaźń- ta prawdziwa, na dobre i złe. Pomimo że każdy z przyjaciół zmaga się z własnymi kłopotami, potrafią stanąć na wysokości zadania i wspierać się w najtrudniejszych momentach życia.

" Nie w moim typie" nie jest to cukierkowa opowieść do poduszki, ta część jest przepełniona bólem, smutkiem i utraconą nadzieją.

Polecam Wam tę część tak samo gorąco, jak dwie poprzednie. Jeśli tamte Wam się podobały, ta również przypadnie Wam do gustu.

Na pełną recenzję zapraszam na blog: Ewelina-czyta.blogspot.com

Gej uczy się żyć bez Wiktora. Wpada w wir nowych znajomości, używa życia, nie widać stabilizacji w jego życiu. Spotyka się z różnymi mężczyznami, często tylko dla zabawy, bez angażowania się w poważny związek. W jego życiu panuje nieustanna huśtawka nastrojów. Ma dwóch bliskich przyjaciół, Eryka i Adama. Z Adamem łączą go tylko bliskie stosunki seksualne, niewiele o nim wie, a w zasadzie można stwierdzić, że jest wielką nieodgadnioną zagadką. Natomiast Eryk to prawdziwy przyjaciel, przytuli, wysłucha, doradzi i pomoże w trudnych chwilach. Na niego może zawsze liczyć, jest na zawołanie. Ale czy taki układ im odpowiada? Czy gej zbytnio nie wykorzystuje Eryka, niewiele mu ofiarując w zamian? Eryk być może czuje się niedoceniony, ale nigdy nie powie złego słowa na geja. Czy ich relacje się rozwiną i będzie z tego coś więcej? Zapewne jesteście ciekawi, ja też byłam, i już wiem. Więc was też zapraszam do lektury.
Z tej trzeciej części przygód geja na pierwszy plan wysuwa się jego dojrzałość, jak również cicha, niewypowiedziana chęć stabilizacji. Jest już starszy o dziesięć lat, ustabilizowany zawodowo, podejmuje próbę ukończenia studiów i obrony pracy magisterskiej. Chociaż zawodowo przeżywa wzloty i upadki, zawsze ląduje na cztery łapy. Dobry zawód i zdobyte doświadczenie są jego wielkim atutem.
Bardzo przeżywa sprawy rodzinne, chorobę matki i jego trudne relacje z ojcem i bratem. Zmaga się z nimi na każdym kroku, są kulą u jego nogi. Wiecznie niezadowoleni, ciągnący od niego pieniądze, upokarzający go nieustannie. Ale on jest twardy i po męsku znosi wszelkie obelgi i docinki. Uroku dodaje mu stanowczość i zdecydowanie.
Nie w moim typie to bardzo dojrzały obraz dorosłego już geja, wzajemnych relacji nie tylko między homoseksualistami, ale też skomplikowanych relacji rodzinnych. Wypchnięty przez rodzinę z najbliższego kręgu, został pozostawiony sam sobie, stawia sobie pytania o przyszłość. Co go czeka? Nie ma żony, nie ma dzieci, kto z nim będzie na starość? Dopadają go typowe egzystencjalne pytania. Smutek i żal ogrania geja, obawa o swoją przyszłość spędza mu sen z powiek.
Ta trzecia część jest bardziej refleksyjna od dwóch pierwszych, wymusza w nas chwilę zastanowienia nad swoją przyszłością. Pomijam kwestie orientacji seksualnej, ale każdy zapewne stawia sobie pytania związane z przyszłością. Jeżeli ma się rodzinę, na którą można zawsze liczyć, jest łatwiej myśleć o tym, co nam los przyniesie. Mamy w kimś oparcie, możemy liczyć na pocieszenie czy pomoc. Jest nam po prostu lżej na sercu. Ale gej nie ma tak łatwo, on musi się zmagać z problemami, które nas nie dotyczą.
Ta lektura otworzy nam oczy na wiele życiowych kwestii, jak relacje z najbliższymi, odpowiedzialność za swoje czyny i zachowania, przyjaźń, stosunki na linii rodzice – dzieci. Pomimo, że książkę czyta się szybko, to zostawia w nas swój ślad. Uruchamia lawinę pytań, często pozostawionych do głębokiej refleksji, ale też takich, na które odpowiedzi udzielić nie potrafimy. Dzięki tej lekturze można szybko dojrzeć, zrozumieć wiele życiowych problemów, uodpornić się na zło tego świata, często jest to zło, które ofiarują nam najbliżsi. Nie można być zapatrzonym tylko w czubek swojego nosa, trzeba żyć w zgodzie z najbliższymi, pomagać im w trudnych życiowych momentach, ale trzeba znać granicę, której nie wolno pozwolić innym przekroczyć. Nie wolno dać się wykorzystywać, trzeba znać swoją wartość.
Polecam, niesamowita do refleksji nas sensem życia i weryfikacji wartości, którymi kierujemy się na co dzień. Może warto niektóre zmienić, inne wzmocnić lub całkowicie odrzucić. Ukoi ból, przytuli do serca, szepnie ciepłe słowo … słowem lekarstwo na nasze bolączki … i balsam na zranione uczucia ...

zostaje przedstawiony jako starszy o prawie dziesięć lat mężczyzna. Nie jest już dziennikarskim podlotkiem, a pełnoprawnym dziennikarzem, który ma wiele do powiedzenia. Decyduje się również na zakup własnego mieszkania, co jest taką wisienką na torcie wkroczenia przez niego w pełnoprawną dorosłość. Niestety, jego życie prywatne sypie się z dnia na dzień. Bohater biega na liczne randki, które jednak nie są w stanie zapełnić pustki w jego sercu. Dodatkowo powracają do niego koszmary z przeszłości, a miasteczko, z którego tak usilnie starał się uciec, postanawia o sobie przypomnieć.

Wiem, że piszę to przy prawie każdej okazji, no ale inaczej tego nie ujmę. Główny bohater od czasu drugiego tomu naprawdę wydoroślał, a jego wybuchowy charakter został trochę przytemperowany, dzięki czemu nie irytował mnie swoimi humorkami. Widać, że praca dziennikarza również pozytywnie wpływa na jego zachowanie, co mnie jeszcze bardziej cieszy.

Na uwagę zasługuje również Nina, czyli najlepsza przyjaciółka Geja. W poprzednich tomach wzbudziła moją sympatię swoją stanowczością oraz zdolnością przegadania każdego, kto tylko odważy się ją zaczepić. Ona również wydoroślała i także przeżywa swoje osobiste problemy i rozterki miłosne. To, jak sobie z nimi radzi może niektórych zniesmaczyć i odrzucić, ale mnie wyglądało to, jak chwytanie się ostatniej deski ratunku.

Nowym i ciekawym bohaterem jest Eryk, który również stał się najlepszym przyjacielem głównego bohatera. Widać, że zależy mu na tej relacji i stara się być jak dobrym towarzyszem. Nie wiadomo za bardzo, jak to z nim tak naprawdę jest, ale wprowadza to tylko interesujący element tajemniczości. Być może w kolejnym tomie wszystko się wyjaśni.

Mikołaj Milcke porusza tutaj wiele istotnych wątków. Wśród nich znalazły się toksyczne relacje w pracy (w tym przypadku w redakcji), homofobia, a także poważna choroba w rodzinie, która może przerastać najsilniejszą osobę. Cieszę się, że autor nie skupił się tylko na potrzebach seksualnych i kolejnych miłosnych podbojach głównego bohatera.

Mogę śmiało napisać, że tom trzeci bije na głowę ten poprzedni. Tutaj pełno jest zawirowań, ciekawych zwrotów akcji, komizmu, a książka jest najzwyczajniej w świecie wciągająca i nie raz przyprawiła mnie o szybsze bicie serca i wywołała niepokój.

Po zaskakującym końcu jestem ogromnie ciekawa kontynuacji i mam nadzieję, że w najbliższym czasie będę mogła tę ciekawość zaspokoić.

Jeżeli niekoniecznie przypadł Wam do gustu tom poprzedni, to nie poddawajcie się. Sięgnijcie po część trzecią, która zrekompensuje Wam wszystkie słabości części poprzedniej.