Świetna książka :)

Dawno tak dobrze się nie bawiłam czytając książkę! Wręcz płakałam ze śmiechu. Poprawa nastroju gwarantowana, pouczająca puenta także :-) Dlatego polecam z czystym sumieniem tego diabła!

Dwa dni przeleżałam, udając sama przed sobą chorą, żeby spokojnie sobie tę książkę przeczytać. Gdybym miała ją określić jednym zdaniem, to było by to zdanie "romans po chuju" albo "baśń dla niegrzecznych dziewczynek" albo "zajebiście relaksująca". Dlaczego przeklinam? To nie ja przeklinam, to główna bohaterka ma plugawy otwór gębowy...POLECAM :)

Tę książkę bardzo dobrze się czyta. To wielki plus w świecie, w którym o prawie wszystkim mówi się z zadęciem i pretensjonalnością. A w „Nie taki diabeł” styl jest lekki jak chmurka. Trochę tak, jakby się jadło ptasie mleczko: niby jedno opakowanie to dużo, ale mija pół godziny i już jest puste. Co ważne, ta lekkość wcale nie oznacza, że łatwo rozpoznaje się intencje autora. Można na przykład zgadywać, czy główna bohaterka prześpi się z facetem, z którym akurat rozmawia, czy może trzaśnie go pantoflem w łeb, a i tak po dwóch stronach się okazuje, że istnieje trzecia możliwość. Nie powiem jaka, bo zepsuję efekt!

Po książkę sięgnąłem dlatego, bo jego jedną z bohaterek jest warszawska Praga, na której mieszkam. Bardzo byłem ciekaw, jak dziś zostanie opisana prawobrzeżna Warszawa. Bo o tym, co się dzieje na drugim brzegu Wisły, wszyscy już chyba wiedzą dzięki Żulczykowi, Saromonowiczowi i innym kolesiom z „warszawki”. Dużo tam dziwek, ludzie tłuką hajs i wciągają koks, a kto tego nie robi, ten jest frajerem. A na Pradze – normalnie. Ludzie palą papierosy, spacerują, a jak im przychodzi ochota, to tańczą albo zalegają na tapczanie i drzemią. Jak w zwykłym życiu.

A do tego „Nie taki diabeł” to doskonały przewodnik po Pradze. Można z nią zwiedzić niemal każdy jej zakamarek. Z tych, które znalazły się w książce, najbardziej lubię stary dom przy skrzyżowaniu Targowej z Kijowską. To tam, w piwnicy, główna bohaterka Jagoda spotyka się z kotem. Dwa lata temu ktoś na jego ścianie napisał: „UE – wyjedź z nami na roboty do Niemiec”. Napis po kilku miesiącach znikł. Jagoda, gdy wchodziła do kamienicy, napisu nie zauważyła. Pewnie już go tam nie było, bo zwróciłby jej uwagę. I – jestem o tym przekonany – skomentowałaby go w swoim stylu: „O, kurwa!”.

Kocham Pragę, kocham Jagodę i kocham Wacka! Książkę przeczytałem jednym tchem i czekam na więcej Mario! Gorąco polecam! Autorce kibicuję z całego serca.

Trafiłam na tę książkę przypadkiem szukając zupełnie innej pozycji na stronach zaczytani.pl. Najpierw moją uwagę zwróciła ciekawie zaprojektowana okładka a potem wyjątkowy opis książki. Kiedy zobaczyłam, że to debiut pisarski bez wahania dodałam książkę do koszyka. Wprawdzie książka przeleżała kilka dni na półce ale jak tylko otworzyłam ją pierwszy raz w drodze to pracy to już wiedziałam, że tak łatwo się z nią nie rozstanę. Gotowa byłam nawet w tym dniu ukradkiem śledzić losy Jagody pomiędzy księgowaniem kolejnych faktur a drodze do domu marzyłam, żeby trafić na największe korki w mieście. Pochłonęłam więc dzieło w całości w ciągu kilku godzin bo to książka o mnie – kobiecie, która od wielu lat zastanawia się czy w swoim życiu dokonała „tych właściwych” wyborów i czy ma jeszcze szansę na realizację swoich marzeń i pragnień. Ale skoro Jagodzie się udało to czemu i mnie nie może się udać. Nawet jak będę musiała odrobinę zaprzedać duszę diabłu, takiemu jak Wacek...

Cudowna książka napisana z niezwykłą lekkścią. Uwaga, czytanie grozi niekontrolowanym wybuchami śmiechu! Gorąco pokecam.

Ta powieść jest tak inna od wszystkiego, co zdarzyło mi się czytać ostatnimi czasy, że nie sposób przejść obok niej obojętnie! Przyznam, że sięgnęłam po nią bez przekonania, ale po kilku stronach byłam trafiona w samo serce! Soczysty język, główna bohaterka, którą się jednocześnie kocha i nienawidzi, no i diabeł Wacek... Duet ten rozśmiesza do ostatniej strony, choć pod prześmiesznym lukrem jest dużo goryczy codziennego życia. Powieść nietuzinkowa, słodko-gorzka, napisana lekko i z polotem. Jak dla mnie perełka!! Gorąco polecam!!

Długo czekałam na pojawienie się takiej książki. Bohaterka jest konkretna, zarówno w sensie postury jak i charakteru. Ma swoje problemy ale nie zanudza nimi koleżanki tylko działa. Bułhakowski Woland fascynuje, momentami przeraża. Wacek raczej rozczula, trochę irytuje ale też rozśmiesza. I bardzo dobrze. Jakie czasy taki diabeł. Autorka na szczęście nie próbowała stworzyć polskiej (czyli jak pokazują twórcy naszych seriali - gorszej, uboższej, żałosnej) wersji Mistrza i Małgorzaty. Napisała swoją opowieść, która do tej genialniej książki jedynie nawiązuje. Nie mogę się doczekać kolejnych pozycji Autorki, obojętnie czy kontynuacji czy czegoś kompletnie nowego. Oby w dalszym ciągu obnażała wszechogarniającą nas sztuczność oraz pseudopoprawność polityczną w ten sam ironiczno-sarkastyczny , naprawdę zabawny sposób.

"Diabli nadali", "Diabeł ogonem nakrył" czy chyba najpopularniejsze- "Gdzie diabeł nie może, tam babę pośle". Co też uwzięli się na tego biednego wysłannika Piekieł?!
Jagoda Bielińska- Ptyś lata świetności ma już dawno, daaawno za sobą. Kiedyś chluba polskiego sportu, dziś rozmiarowo przypominająca średniej wielkości orkę kobieta ma serdecznie dość tego, czego każdy jej przed laty zazdrościł- męża, rodziny, firmy. Niestety, na jej drodze nigdy nie stanęła wróżka spełniająca życzenia (zakładam, że tak było lepiej dla dobra magicznej istoty...), ale... najprawdziwszy diabeł. Może lekko wybrakowany, ale w końcu ciągle diabeł, prawda?
Tak zaczyna się szalona podróż po Warszawie w poszukiwaniu dusz, które można zgubić na konto biednego Wacka.

Wysłannik Piekła w nowej, lekkiej odsłonie? Czemu nie?! Na książkę pani Marii Krzak zdecydowałam się głównie dlatego, iż miałam nadzieję na ciekawą, pełną humoru i przedziwnych wydarzeń historię. Czy taką dostałam? Tak!

Nie taki diabeł już na wstępie atakuje czytelnika zabawną sytuacją, dzięki której zostaje nakreślony wyrazisty obraz Jagi (hmmm, do tej bohaterki to zdrobnienie imienia niesamowicie pasuje. Przypadek?), niesamowicie wkurzonej, wspinającej się na bodajże dziesiąte piętro, aby nakopać pewnej młodej damie w cztery litery. Pamiętając o tuszy owej postaci jasnym jest, że wspinaczka to droga przez mękę. Dlatego nie zdziwiły mnie salwy siarczystych słów, a wręcz rozśmieszyły. To do niej zwyczajnie pasuje, choć tyle się mówi, że damom nie przystoi. Ale uwaga, zaznaczam na starcie- kto nie toleruje wulgaryzmów w literaturze, nawet tak lekko podanej, musi się dwa razy zastanowić nad wyborem tej książki. "Mięcho" lata tu praktycznie cały czas.

Pani Krzak stworzyła bardzo ciekawy i zróżnicowany duet. Rozgoryczona, kipiąca złością kobieta i nieporadny, obłędnie brzydki diabeł, zwany pieszczotliwie Wackiem. To, w jakie afery ta dwójka się wpląta... cóż, dla tych, którzy sięgną- będzie ciekawie.

Doczytałam, iż książka tchnie duchem Mistrza i Małgorzaty. Podpisuję się pod tym rękami i nogami. To nie tylko postać diabła (choć to raczej diabelsko dobra karykatura postaci, które napotykamy w utworze Michaiła Bułhakowa) nasuwa nam na myśl takowe skojarzenie- to również zniszczenia, jakie zostawia po sobie szatański duet z odmienioną -bo piękną!- Jagą na czele. Nie ważne, że wynikają one bardziej z nieporadności Wacka niż rzeczywistego zamiaru.

Zakończenie? Chyba jak zawsze spodziewałam się happy endu i ostatecznie go dostałam, choć... troszkę inny. Nie dla wszystkich postaci wybory głównej bohaterki były szczęśliwe.

Macie ochotę na szczyptę diabelskiego humoru, soczystych przekleństw i -rzekłabym- odwrotności tego, co stworzył Bułhakow? Jeśli Wasza odpowiedź zawiera chociaż dwa "TAK", sięgnijcie!