Sięgając po debiutancką powieść Wiolety Klimkiewicz, spodziewałam się gorącego romansu, pełnego scen uniesień, jakby miał to być przelany na papier sen o romansie z duszpasterzem, który poza sferę marzeń sennych wyjść nie może. Ale autorka mnie zaskoczyła. I to pozytywnie. Bo takich soczystych romansów nie lubię.

A ta książka to nie płomienny romans, a historia o zakazanej miłości, która rozwija się jak kwiat i dostarcza tyle samo wrażeń, ale bez tej ostentacyjności, która dla ludzkiego gatunku jest czymś często nieodzownym. Z tą opowieścią płynie się powoli, mogąc podziwiać widoki na brzegu tej rzeki, mając czas na cieszenie się nią, rozważania i analizowanie tego, co budzi się między Małgorzatą a Dawidem. Na dostrzeganie wewnętrznego dysonansu bohaterów, tego, jak walczą sami ze sobą, by nie poddać się temu uczucia, jak chwilami przegrywają tę walkę, jak upadają, by podnieść i znowu dać się ponieść w sekrecie temu, co wzbudza płomień w ich sercach.

To nie jest słodka opowieść. To historia, mam wrażenie, oddająca wiele podobnych historii, gdy ksiądz zakochuje się w kobiecie – wolnej, czy nie. Uczucia skazanego na niezrozumienie, piętnowanego i ukrywanego przez kościół i kobiety uwikłane w takie relacje. A przecież miłość nie jest czymś, czego winniśmy się wstydzić, ukrywać, za co powinniśmy przepraszać, prawda? Niestety postępowanie kościoła w kwestii małżeństw księży jest, jaka jest i zdaje się, że jeszcze długo, jeśli w ogóle, nie zmieni się nic, by księża również mogli być czyimiś mężami i ojcami, bez ostracyzmu społecznego dla żadnej ze stron.

Wracając jednak do Miłości i koloratki, musicie wiedzieć, że historia stworzona przez Wioletę Klimkiewicz jest do szpiku prawdziwa w odbiorze. Urzeka swoją pewnego rodzaju normalnością. Tym, że mogła się wydarzyć i przydarzyć każdemu. Postaci wykreowane przez autorkę są niesamowicie realni, wydają się żywcem wyjęci z czyjeś codzienności.
Mają wady i zalety, są po prostu ludzcy. Targają nimi wątpliwości. Cierpią z powodu uczucia, które ich połączyło. Cierpią, bo nie chcą krzywdzić innych. Ich poczynania i to, jacy są, wzbudzały we mnie bardzo pozytywne emocje, kibicowałam im, by oboje odnaleźli to, co przyniesie im spokój i szczęście.

Rozczarowało mnie trochę zakończenie. Fakt – nie spodziewałam się tutaj happy endu śledząc uważnie ich relacje, ale odniosłam wrażenie, że koniec był trochę przekombinowany. Gdyby historia zakończyła się w momencie, w którym oboje decydują, co dalej i autorka pozostawiłaby potencjalny ciąg dalszy w sferze domysłów, mam wrażenie, że byłoby lepiej, ale… Jest, jak jest i nie oznacza to, że jest źle. Bo to zakończenie, które jest, też kończy tę historię.

Ach i muszę jeszcze dodać słów kilka o mejlach, jakie wymieniali między sobą Małgorzata i Dawid – to chyba najbardziej urocza, najbardziej wzruszająca część książki i najlepiej ukazująca to, co połączyło ich serca. Myślę, że o takim cieple, czułości, zainteresowaniu drugą stroną i miłością w ogóle marzy każdy…

Nie pozostaje mi więc nic innego, jak polecić Wam Miłość i koloratkę – to świetny debiut, cudowna (choć bolesna) historia miłosna, która pozostanie z Wami na dłużej.

POWOŁANIE KONTRA UCZUCIE, KTÓRE NIE ZNA GRANIC WIARY

MIŁOŚĆ I KOLORATKA to debiutancka książka Wiolety Klimkiewicz. Autorka swoją pierwszą powieść zdecydowała się oprzeć na motywie zakazanego uczucia. Myślę, że czytelniczki chętnie sięgają po historie w których rodzi się miłość, ale zakochani muszą mierzyć się z wieloma trudnościami i pokonywać bariery, często jest to różnica wieku, różnice społeczne, materialne, zawodowe. Tym razem jednak bohaterem jest… ksiądz. Z jednej strony może budzić to zaciekawienie, a z drugiej trochę kontrowersje. Sama zainteresowałam się tą powieścią już po samym tytule i przeczytaniu opisu. Czy to był udany debiut? Czy miłość może być silniejsza niż wszystko? Czy można kochać dwóch mężczyzn jednocześnie?

W książce poznajmy młodą kobietę. Małgorzata jest żoną Krzysztofa, mamą Martynki i właśnie zaczyna pracę w kancelarii parafialnej. Kobieta ma ułożone życie, dobrego męża, jest atrakcyjna, sumienna i ma dobre serce. W kościele zajmuje się wieloma sprawami księgowymi i współpracuje z księdzem Dawidem. Codzienny kontakt, rozmowy i wzajemne wsparcie bardzo zbliżają Małgorzatę i Dawida. Oboje są bardzo zaskoczeni tym, że ich przyjaźń zaczyna przeradzać się w głębsze uczucie. Ona ma męża i dziecko, a on już na zawsze powierzył swoje życie Bogu. Co wyniknie z tej znajomości? Czy Małgorzata zdecyduje się odejść od męża? Czy Dawid porzuci kapłaństwo, by związać się z kobietą? Jak potoczą się ich losy?

Zaczynając czytać książkę miałam wiele scenariuszy na to jak potoczy się ta historia i wyobrażeń na to jak będzie przebiegać. Myślę, że autorka miała dużo odwagi, by w swojej pierwszej książce zawrzeć taki temat. Chociaż dzisiejszy świat w wielu sprawach stanął na głowie, mało co już nas dziwi i na wiele rzeczy jest już odgórne przyzwolenie to jednak to co związane z kościołem wciąż pozostaje dla większości osób bardziej święte.

Moim zdaniem Wioleta Klimkiewicz ma bardzo fajny styl pisania i z lekkością opisuje emocje wykreowanych postaci. Zdecydowanie w swoich kolejnych książka powinna postawić na romantyczne relacje. Kiedy zbliżaliśmy się już do wielkiego finału nastąpiło wielkie bum, które przyspieszyło akcję i zmieniło bieg wydarzeń. To co się stało, bardzo mnie zaskoczyło i zdecydowanie nie spodziewałam się takiego rozwiązania w fabule. A zwłaszcza tego jak ostatecznie potoczą się losy Małgorzaty i Dawida. Myślę, że jest to udany debiut po który warto sięgnąć.

Życie Małgorzaty jest naprawdę udane. Spełnia się jako żona, mama i kobieta. Jest szczęśliwa, lubi swoje życie i nie zamierza nic w nim zmieniać. No może poza jedną rzeczą, niebawem ma zamiar zacząć staż w parafialnej kancelarii, który zapowiada się świetnie. Kobieta od dawna działa charytatywnie oraz na rzecz lokalnego kościoła, dlatego cieszy się z tego stażu. Tym bardziej że jej relacja z księdzem Dawidem, jest przyjacielska. Wtedy jeszcze nie wie, jak wiele zdarzy się w jej życiu i to niebawem. Jeden niewinny gest, jedna chwila, która nie powinna nic znaczyć, nie tylko znaczy wiele, ale również uwalniają się uczucia. Małgorzata stanie przed niełatwym wyborem, od którego będzie zależało nie tylko jej szczęście. Czy poradzi sobie z taką odpowiedzialnością? Czy postawi siebie na pierwszym miejscu? Jakie decyzje będzie musiała podjąć? Jak bardzo zmieni się jej poukładane życie?

Historia, jaką znalazłam w książce, mnie się podobała. Uważam, że była ciekawa, wciągająca, a jednocześnie zmuszająca do przemyśleń (jakich nie mogę zdradzić, musiałabym zdradzić zbyt wiele z fabuły, a tego robić nie chcę). Akcja sprawnie poprowadzona, z ciekawymi zwrotami. Książkę czytało się dość szybko, a podczas czytania towarzyszyło mi wiele emocji. Dla mnie była to pozycja na jeden wieczór.

Bohaterowie ciekawi, dość dobrze wykreowani.
Małgorzata to kobieta, która ma ułożone życie i jest szczęśliwa. Spełnia się jako mama, żona, pomaga lokalnej społeczności, jest aktywną katoliczką. Nie szuka zmian, miłości, bo przecież ją ma, jednak one przychodzą nieproszone i mocno namieszają. Osobiście ją polubiłam.

„Miłość i koloratka” to książka, która jest całkiem udanym debiutem literackim. Ze swojej strony polecam.


Recenzja pojawiła się również na moim blogu - Mama, żona - KOBIETA