Jaka jest różnica między światłem a ciemnością? Między jasną a ciemną stroną życia pośmiertelnego? Czym one się różnią i jak dostać się do jednej z nich?
O czym właściwie jest książka Między światłem a ciemnością? To historia o szesnastoletniej Julii, która dowiaduje się, że choruje na nowotwór. Żadna chemioterapia czy inne sposoby leczenia nie są w stanie powstrzymać choroby. W końcu dowiadujemy się, że po życiu jest… inne życie?

Życie po śmierci
Chyba nie ma osoby, która nie zastanawiałaby się: „co jest po śmierci?”. To jest coś niewytłumaczalnego i niepoznanego. Mówi się, że odkryliśmy niewielki procent życia w oceanie, a pozostałe organizmy to jedna wielka zagadka. Ale czy Bóg, niebo i piekło nie są jeszcze bardziej tajemnicze? Z logicznego punktu widzenia niemożliwe jest przewidzenie tego, co się z nami stanie, kiedy przyjdzie po nas śmierć.

Istnieje jednak wiele teorii. Razem ze spaleniem naszego ciała, spalona zostaje nasza dusza. Po prostu „byliśmy”. Nie „jesteśmy” i nie „będziemy”. To nasz koniec. Kolejna to reinkarnacja. Po śmierci trafiamy w nowe ciało, nie pamiętając o swoim poprzednim. Inna to teoria chrześcijańska, gdzie nasza dusza jest wieczna i jeśli byłeś dobrą osobą, pójdziesz do nieba. Piekło natomiast czeka na grzeszników.

Jeśli jesteście ciekawi, jaka teoria kryje się w książce Wszyscy patrzymy na ten sam księżyc, zajrzyjcie do niej.

Fabuła
Cała akcja rozpoczyna się od zapoznania czytelnika z główną bohaterką i jej rodzicami oraz największym wrogiem — rakiem. Pasożytem, który znajduje się w jej organizmie i za nic w świecie nie chce z niego wyjść. Ale co, jeśli napiszę, że jej lokatorem był Tomasz? Czy nie poczujecie się dziwnie? „Jak to, człowiek żyjący w czyimś organizmie?”. Tak, mnie też to zaciekawiło. I przyznam, że ten wątek był jednym z najciekawszych,

Jako że sama mam szesnaście lat, przyznam, że podziwiam Julię. Nie wyobrażam sobie teraz stanąć w progu drzwi do gabinetu lekarza i usłyszeć, że jestem śmiertelnie chora. Jednak ona się z tym pogodziła i poradziła sobie. Według mnie należy się szacunek dla tej postaci.

W książce poruszone zostały tematy także te bliżej znane nastolatkom. Czy nieraz spotkaliście się z sytuacją, że łatwiej komuś coś napisać niż powiedzieć w cztery oczy? Autorka świetnie pokazała, że to faktyczne zjawisko, tym bardziej, gdy chodzi o coś ważnego. Jednak właściwie dlaczego tak jest? Boimy się reakcji drugiej osoby? W internecie czujemy się pewniej?

Mamy także wątek homoseksualizmu. I to ciekawe posunięcie, bo temat, choć dla niektórych kontrowersyjny, jest ciekawy. Jednak zabrakło mi szerszego rozwinięcia, ponieważ gdyby autorka wykorzystała potencjał tego wątku, historia byłaby znacznie lepsza. Przyznajmy sobie szczerze, ludzie nie lubią obnosić się ze swoją seksualnością. Wolą żyć w samotności niż przyznać się, że „jestem lesbijką” czy „jestem transseksualna”. I tutaj tego potrzebowałam – jakichś głębszych rozmyślań na ten temat: „może moi przyjaciele mnie znienawidzą?”, „może moja rodzina się ode mnie odsunie?”. Żyjemy w takich czasach, gdzie inne orientacje seksualne są po prostu inne. Nie różne, nie nienaturalne. Inne.



Podsumowanie
Pozwolę tutaj sobie użyć młodzieżowego słówka „cringe„. Dlaczego? Cóż, niekiedy ten „cringe” odczuwałam, głównie podczas dialogów. Może to mnie tak zraziło? Słowem wytłumaczenia – niektóre teksty wydawały mi się nienaturalne, sztuczne. Papierowość i nuda sprawiły, że sama nie odczuwałam głębszych emocji, czytając tę pozycję.

Kolejnym minusem powieści była pędząca akcja. Poświęcenie jednej lub dwóch stron więcej dla opisania uczuć bohaterki mogłoby zmienić wszystko. Bylibyśmy w stanie poznać ją lepiej, dokładniej, bo oprócz tego, że miała dobre oceny i raczej była lubiana (chociaż miała kilku wrogów), nie wiemy o niej nic.

Chociaż książka Między światłem a ciemnością nie była najgorsza, nie jestem w stanie jej polecić. Wybór czy ją przeczytacie, czy nie, należy tylko i wyłącznie do Was. Choć historia sama w sobie miała potencjał, uważam, że temat był zbyt wymagający dla autorki, aby mogła ująć go dokładniej. Mimo wszystko jestem przekonana, że inne pozycje pisarki mogą być dobre i z pewnością po nie sięgnę.

Witajcie Gołąbki.

Muszę się przyznać, że do książki przyciągnęła mnie piękna okładka! Wpada w mój gust artystyczny. Na dodatek opis książki wydał mi się bardzo ciekawy.

Książka opowiada o Julii, która w wieku szesnastu lat dowiaduje się, że ma raka i zostało jej pół roku życia. Dziewczyna postanawia nie poddawać się i tworzy listę rzeczy, które chciałaby zrobić przed śmiercią. Realizuje te punkty, a przy okazji na tumblr poznaje Izę, która wpływa na życie Julki. Niestety w pewnym momencie nadchodzi koniec życia dziewczyn i trafia do Jasności. Niestety Iza, po pewnym zdarzeniu trafia do Ciemności. Julka pragnie znaleźć ukochaną i zabrać ją do swojej “krainy”.

Autorka miała naprawdę interesujący pomysł na fabułę. Przedstawiła wyobrażenie życia po śmierci, jak i również w historii znajdziemy personifikację choroby nowotworowej. Jeszcze nigdy nie spotkałam się z takimi pomysłami, co jest wielkim plusem.
Książka porusza poważny temat, jakim jest choroba. lecz mimo wszystko ozdobiona jest historią miłosną, co sprawia, że znajdujemy w niej też miłe sceny. Przy czytaniu, może skłonić to czytelnika do większych refleksji nad życiem. Ja osobiście zawsze jak czytam książki o takiej tematyce to zatrzymuje się na chwilę w czasie i rozmyślam nad wszystkim co dotyczy życia itp.

Jeśli chodzi o całokształt, to mogę stwierdzić, że polecam tę książkę jednak dla młodszego czytelnika. Mi osobiście zabrakło głębszych przemyśleń bohaterki i większego wykreowania postaci. Lubię, gdy właśnie w trakcie czytania mogę poznać dogłębnie bohaterów, ponieważ to sprawia, że przywiązuje się do nich. Narracja jest ciekawa, ponieważ jest zmieniana, więc historia jest pisana z paru perspektyw. Język jest prosty, przez co szybko się ją czyta. Myślę, że gdyby Autorka bardziej rozwinęła niektóre wątki to książka na pewno byłaby jeszcze barwniejsza i dłuższa.
Ostatni rozdział jest ciekawym pomysłem na zakończenie książki, lecz gdyby była również bardziej rozbudowana to na pewno byłaby jeszcze mocniejszym zakończeniem książki.

Historia opowiada o szesnastoletniej Julii, która dowiaduje się, że przez chorobę nowotworową zostało jej pół roku życia. Dziewczyna tworzy listę rzeczy do zrobienia, którą stara się zrealizować i postanawia żyć każdą chwilą. Gdy po śmierci trafia do raju zwanego Jasnością i dowiaduje się, że jej ukochana została skazana na Ciemność, Julia jest gotowa zrobić wszystko by ją ocalić.

Jest to debiut, a w takiej sytuacji można wiele autorce wybaczyć, jednak ta historia była naprawdę niedopracowana i moim zdaniem została wydana o wiele za wcześnie. Bardziej przypomina ogólny, szkicowy zarys fabuły niż ukończoną powieść. Podczas czytania irytowały mnie chaotycznie wprowadzane skoki czasowe i zbyt prosty, ubogi język. Bohaterowie również nie przypadli mi do gustu, byli wręcz pozbawieni charakterów, a przez to bardzo schematyczni i niewiarygodni. Niejednokrotnie ich zachowanie pozbawione było sensu i logiki. Przeszkadzał mi również brak większej ilości przemyśleń i uczuć głównej bohaterki.
Od połowy jednak zaczynało mi się bardziej podobać i sam finał zapowiadał się całkiem obiecująco, ale niestety końcowa scena okazała się okrutnie naciągana, co wpłynęło na moją ostateczną ocenę tej książki.
Podsumowując, jeśli autorka w przyszłości wyda kolejną pozycję to myślę, że chętnie ją przeczytam, bo widać w niej mimo wszystko potencjał, który na ten moment nie jest jeszcze wystarczająco wykorzystany. Myślę, że naprawienie kilku niedociągnięć i wątków oraz większe skupienie nad kreacją bohaterów, sprawiłyby, że byłaby to całkiem dobra książka.

Książka opowiada o losach 16-letniej Julii, która choruje na nowotwór i zostaje jej kilka miesięcy życia. Stara się przeżyć je jak najlepiej i po jakimś czasie umiera. Trafia do ,,Jasności”, gdzie dowiaduje się, że śmierć to nie jest koniec świadomego istnienia. Po jakimś czasie dostaje wiadomość, że dziewczyna, która była obiektem jej sympatii, również umarła, lecz trafiła do ,,Ciemności”.
Nie wiem za bardzo od czego zacząć, żeby nie zabrzmieć niesympatycznie. Oczywiście, jak zawsze moje recenzje nie mają na celu odstraszenia Was od sięgnięcia po daną pozycje, ponieważ każdy powinien wyrobić na jej temat swoje zdanie. Chciałabym podkreślić, że autorka jest osobą młodą i jest to jej debiut, więc gratuluję odwagi, inicjatywy i naprawdę nie chcę nikomu podciąć moją recenzją skrzydeł. Jednak mimo, że książka ma tylko 188 stron, była to trochę droga przez mękę oraz dziwne odczucia.Zacznijmy od tego, że historia nie jest dopracowana. Jest to jakiś zarys, pomysł, ale nie pełna powieść. Postaci nie były dobrze wykreowane. Właściwie to po prostu nie były wykreowane. Książka przypomina mi trochę takie przedstawienia w podstawówce, które miały zniechęcić młodzież do palenia i picia alkoholu, napisane przez niespełnioną polonistkę, która chciała stworzyć coś cool i trendy. Żaden z wątków nie był pogłębiony. Nawet reakcje na te wszystkie wydarzenia, według mnie były bardzo schematyczne, pełne pseudogłębokich przemyśleń. I to właśnie jest mój główny problem względem tej pozycji. Ona mnie żenuje. Chyba jest to kwestia ubogiego słownictwa, i co dziwne- zdań, które były stylizowane na ,,młodzieżowe”, a przecież pisała to młoda osoba. Chciałabym jednak jeszcze dodać, że jestem zachwycona w jaki sposób została wydana ta książka. Okładka jest pięknie zaprojektowana a sama książka wygodna w użytkowaniu.