"Dopiero gdy obudzisz się w piekle, twoje dotychczasowe życie okaże się rajem. Jeden dzień, jedno przypadkowe spotkanie, jedna błędna decyzja mogą przekreślić całe dotychczasowe życie."

Diana była zwykła studentką, mogącą liczyć na pomoc mamy i babci.
Aż do dnia w którym dziewczyna poznaje bogatą, pewną siebie i dająca się zauważyć Kaję. Choć z początku dziewczyny czują do siebie dystans, to z czasem się zaprzyjaźniają i razem wyjeżdżają do Paryża.
Jednak wyjazd który miał się okazać, spełnieniem marzeń, okazał się piekłem na ziemi.
Czy Dianie uda się wyjść cało z obozu śmierci?
Czym okaże się miasto - widmo?

"Miasto Widmo" skusiło mnie swoim opisem. Miałam nadzieję, na dobry, mrożący krew w żyłach thriller. Niestety okazało się że choć książka chwilami wciągała, to niestety rozczarowała mnie bardzo.
Zacznę od fabuły. Początek był strasznie męczący, nudny i ciężki do przebrnięcia, podchodziłam do czytania trzy razy.
Gdy już dałam się wciągnąć w historię, okazało się że jak szybko zaczęła się akcja, tak szybko się skończyła i zamiast thrillera dostałam dziwny romans, który był totalnie nierealny. Sama główna bohaterka to dla mnie totalna zagadka, irytowała, chwilami chciałam ją potrząsnąć i powiedzieć aby wzięła się za siebie.
No ale żeby nie było że książka posiada same minusy, dodam że czyta się ją szybko (oprócz tego nieszczęśliwego początku ) nie jest obszerna i napisana jest lekkim stylem, autorka ma potencjał bo chwilami naprawdę potrafiła mnie wciągnąć, jednak czuć że to debiut i jeszcze trochę pracy musi włożyć w swoje prace.
Myślę że znajdą się osoby którym, spodoba się ta opowieść.
Ja jednak czekam na kolejne książki autorki, chce sprawdzić jakie postępy robi.
Uważam że każdy sam powinien przekonać się jakie wrażenie zrobi na nim książka i sam ocenić. Mi mogła nie przypaść do gustu a wy możecie się w niej zakochać.

Często, jeśli nie najczęściej, to okładka danej książki jest tym, co sprawia, że człowiek bierze ją w ręce, czy też oznacza ją sobie w nowej zakładce w przeglądarce internetowej, by zapoznać się z opisem i sprawdzić, co może ona zaoferować. Gdy pierwszy raz zobaczyłam cover debiutu D.L. Perez, nie zwrócił on mojej uwagi, wręcz był przyczyną szybszego przescrollowania strony. Dopiero jakiś czas później coś podkusiło mnie, by zapoznać się z jej opisem. I opisami koleżanek, które ją otaczały. Wówczas pomyślałam, że opis brzmi naprawdę dobrze i warto sprawdzić, co kryje się w środku.

Nie napiszę Wam, że mnie ta książka porwała, bo tak nie było. Nie napiszę też, że jest to genialny debiut. Skłamałabym. Jednak to, co mogę Wam zdradzić to… Nowy rozdział to poprawnie napisany romans. Taki trochę w stylu harlequinów. Zatem jest to lektura, która pozwoli Wam wyłączyć myślenie, być może pozwoli na głębszy relaks, ale nie można od niej wymagać zbyt wiele, bo wówczas czytelnik się zwyczajnie rozczaruje.

Szczerze powiedziawszy to informacja, która już na początku opisu bije po oczach, była tą, która była argumentem „na tak”, by sięgnąć po ten tytuł. Liczyłam na jakieś rozwinięcie ów wątku. Jakiś mocniej zarysowany aspekt psychologiczny, duże emocje. Tymczasem autorka skupiła się bardziej na romansie i przepychankach, jakie toczyły się między główną bohaterką, a jej – finalnie – partnerem. Cała reszta się gdzieś rozmyła. A gdy nawet autorka próbowała przywołać ów traumatyczne przeżycie Kornelii, jakoś tak mało wiarygodnie ono wypadało. Nie mogłam odnaleźć między linijkami teksu tego, co czuła bohaterka wtedy i teraz. Wydawało mi się to wszystko takie trochę wyprane, bezbarwne, a czasami znowu takie przerysowane, jakby D.L. Perez nie mogła znaleźć balansu między tym wszystkim.

Sama fabuła również nie jest specjalnie skomplikowana, choć chyba odrobinę na tym autorce zależało. Nie ma tutaj spektakularnych zwrotów akcji, zaskoczenia. Akcja toczy się dość przewidywalnie, a te „zawirowania”… Wyglądało to tak, jakby autorka z całych sił chciała namieszać, by niejako podkręcić temperaturę. Ale jak dla mnie nie było to wszystko przekonujące.
Za to zwróciła moją uwagę pewna nieścisłość związana z tatuażem. Otóż picie alkoholu po zrobieniu sobie tatuażu jest co najmniej nieodpowiedzialne, a już raczenie się ów napitkiem właściwie zaraz po z tatuażystą, który winien wykazać się większą rozwagą, tym bardziej że zależał mu, podobno, na głównej bohaterce…

Same postaci również mnie nie przekonały. Bohaterowie byli tacy typowi dla tego gatunku, a przy tym zabrakło im tego czegoś, co by ich wyróżniało na tle podobnych historii. Byli, bo byli i tyle. Być może brakowi głębszych charakterystyk winna jest objętość, być może gdyby powieść ta była dwa razy dłuższa, autorka znalazłaby miejsce na dopracowanie bohaterów i całej reszty, ale… to tylko gdybanie.

Tak więc Nowy rozdział to klasyczny romans, który czyta się szybko, w którym dzieje się dużo, ale który nie wyróżnia się niczym na tle kolegów w swoim gatunku. Ot taki przerywnik między bardziej wymagającymi lekturami czy też książka, która na chwilę pozwoli się wyłączyć z życia.