W naszej rodzimej literaturze rzadko zdarzają się takie perełki jak książka Krzysztofa Spadło "Marzyciele i pokutnicy". Ten zbiór opowiadań zupełnie przypadkiem trafił w moje ręce i potrzebowałem 3 wieczorów, żeby pochłonąć te 10 mrocznych opowiadań. Nie wszystkie z nich są na tym samym poziomie, ale każde posiada swój niepowtarzalny klimat i charakter. Brnąc przez kolejne stronice autor w doskonały sposób manipuluje naszymi emocjami i napięciem, teksty są pisane przejrzystym i jasnym językiem wzbogaconym o oryginalne metafory i porównania. Opisy przyrody (szczególnie w pierwszym opowiadaniu pt Przewoźnik) robią niesamowite wrażenie. Myślę, że ambicją autora było to, aby za pomocą słów każdą opowieść zamienić w "etiudę filmową". Kolejnym atutem zbioru jest fenomenalne połączenie wszystkich historii w całość. Za ten zgrabny manewr chylę czoła w jego kierunku. Przyznam się też, że kiedy przeczytałem z tyłu okładki zapowiedź i natknąłem się na słowa o współczesnej Polsce, to moje podejście do lektury było nieco sceptyczne. Jednak teraz, nie wyobrażam sobie, żeby akcja opowiadań "Marzycieli i pokutników" mogła być osadzona w innych realiach.
Krzysztof Spadło zaserwował nam rozrywkę na wysokim poziomie a kilka opowieści na pewno w niejednym czytelniku obudzi refleksje.
Śmiało polecam tę książkę nie tylko miłośnikom horrorów, zjawisk paranormalnych i s-f, polecam ją również tym, którzy lubią wartką i pełną zwrotów akcję, namiastkę thrillera, szczyptę dramatu, komedii, przygody i dreszczyk grozy.

"Ciężarówka gnała pełną mocą. Dookoła szkarłatne niebo wydawało się płonąć. Na zewnątrz aż po kres horyzontu rozpościerała się ceglasto-żółta równina. Bezduszne, ponure pustkowie. Pojedyncze szkielety suchych, skarłowaciałych i zdeformowanych drzew oraz martwe cienie głazów straszyły swoją brzydotą. Widok przypominał mu jakąś filmową, koszmarną wizję ziemi po kataklizmie nuklearnym. Musiało być bardzo gorąco, bo gdzie nie spojrzeć, powietrze drżało."
Celowo zamieszczam fragment tekstu, żeby od razu wyjaśnić sekret pisarstwa Pana Krzysztofa, otóż w jego wypadku umiejętność żonglowania słowem przynosi błyskawiczny skutek. Wystarczyło mu zaledwie siedem zdań, żeby w dobitny i wyrazisty sposób ukazać czytelnikowi wizję futurystycznego świata, mało tego, w związku z tym, że to tylko fragment wyrwany z całości, mogę zapewnić przyszłych odbiorców jego prozy, że w tym opowiadaniu doświadczycie najbardziej możliwych wrażeń. Poczujecie siłę wiatru przed burzą, skąpiecie się w strugach ulewnego deszczu, doznacie uczucia zmęczenia rozsadzającego płuca biegnąc wraz z uciekającym więźniem, pędząca pełnym gazem ciężarówka przemknie tuż przed waszymi oczami a pęd powietrza bijący spod kół, potarga wasze czupryny.
10 opowiadań, 10 genialnie skonstruowanych historii, każda niosąca inne emocje, każda oczarowująca nas na swój sposób i każda profesjonalnie dopracowana od pierwszego słowa do ostatniej kropki, bez zbędnych słów, opisów, dialogów.
Krzysztof Spadło już w drugim opowiadaniu zaczyna uwodzić uważnego czytelnika, dodaje smaczku kiedy rzuca niby bez powodu informację, która nierozerwalnie spaja opowiadania w całość. Muszę przyznać, że ten sprytny pomysł bardzo mnie urzekł. Jeżeli ktoś sięgnie po tę książkę, to polecam czytać opowieści według kolejności, bowiem wtedy uśmiechniemy się pod nosem, chociaż historie są bardzo mroczne.
Zanim pochłonęłam lekturę, zastanawiałam się - jak to wszystko zostanie wplecione w codzienność współczesnej Polski? Czy to w ogóle możliwe? Moje wątpliwości i obawy zostały błyskawicznie rozwiane i uważam, że Pan Spadło dokonał tutaj mistrzowskiego ruchu.
Potwierdzam, że z tyłu okładki napisano prawdę - to obowiązkowa lektura dla miłośników zjawisk paranormalnych, horrorów i science-fiction. Ja do nich też należę, więc serdecznie polecam tę książkę wszystkim osobom gustującym w tych gatunkach!

Z dużą nadzieją sięgnąłem po zbiór opowiadań Krzysztofa Spadło. Debiutujących autorów trzeba wspierać. Obietnica opowiadań z pogranicza fantastyki i horroru osadzonych w polskiej rzeczywistości niedużych miast i prowincji (Strzelce Opolskie, Kędzierzyn-Koźle, Mazury) zaintrygowała mnie.

W opowiadaniach faktycznie jest wszystkiego po trochu. Tajemnica zakonu, dziwne stwory, nieprawdopodobne wynalazki i nadprzyrodzone zdolności. Jednak tak naprawdę usatysfakcjonowało mnie tylko jedno opowiadanie, "Piętno Morfeusza". Pozostałe opowiadania rozczarowały mnie. Owszem, momentami wciągają, zaciekawiają, ale część zakończeń wydała mi się nijaka, niektóre fragmenty są zbyt rozwlekłe, a opisy codzienności zbyt długie.

Proza pana Spadło czasem jest OK, ale tu i ówdzie miałem problemy ze strawieniem topornych metafor typu "czepiałem się tej wymówki niczym skóra letniej opalenizny". Niektóre postacie są ciekawe, ale mam wrażenie, że większość mężczyzn i kobiet w opowiadaniach ma ten sam charakter i ten sam sposób wysławiania się.

Owszem, są tu dobre pomysły i ciekawe zawiązania akcji, ale rozwinięcie fabuły i zakończenia raczej pozostawiają wiele do życzenia. Czytałem opowiadania Philipa K. Dicka i Stephena Kinga. Wiem, że można inaczej. Wiem, że zarówno w króciutkim, jak i w dłuższym opowiadaniu może cały czas się coś dziać, nie trzeba wypełniać stron przydługimi opisami codzienności, a zakończenie może być bardzo satysfakcjonujące. "Marzyciele i Pokutnicy" nie osiągają tego efektu.