Książkę pochłonęłam mniej więcej w godzinę. Trochę się jej obawiałam i po lekturze mam lekko mieszane uczucia, jednak muszę przyznać, że jest bardzo intrygująca i ciekawa. Mimo niewielkiej objętości zawiera w sobie dużo treści i jak na tak krótką historię autor całkiem nieźle poradził sobie z kreacją bohaterów. Pokazał ich problemy i odmienność charakterów. Niemniej jednak uważam, że nie jest to książka dla każdego. Jest dość chaotyczna, często miałam problem ze zrozumieniem tego co się właśnie wydarzyło. Myślę, że powinna być o wiele dłuższa, bo widać w niej duży potencjał i warto by było rozszerzyć kilka wątków i trochę przeciągnąć akcję w czasie. Jeśli chodzi o sam język jakim posłużył się autor to nie zawsze mi się on podobał, szczególnie wulgaryzmy, które w większości przypadków były w moim odczuciu wrzucone na siłę bez większego uzasadnienia.
Podsumowując, pomysł na fabułę jest naprawdę bardzo ciekawy i mroczny, jednak lektura pozostawia po sobie dość duży niedosyt.

"Wszystko jest zabawą, wszystko kręci się wokoł ciebie, a jak ktoś nie nadąża - nie żyje."

Niech was nie zwiedzie ilość stron książki "Marionetkarz", bo chociaż liczy ich ona 98 to nie jest to powieść łatwa, lekka i przyjemna. Naprawdę trzeba się w nią wczytać i wczuć, by cokolwiek z niej zrozumieć. Napisana jest dość filozoficznie, metaforycznie, refleksyjnie..

Poznajemy tu grupkę przyjaciół, którzy wracają po wakacjach do szkoły. Pewnego dnia, w trakcie burzy ginie jeden z uczniów. To wydarzenie odciska się na pozostałych niczym piętno i wtedy zjawia się on - MARIONETKARZ!

Kto kryje się pod tym pseudonimem i co chce osiągnąć?
Czy grupka przyjaciół odkryje jego prawdziwe oblicze?
Czy naprawdę nie mamy wpływ na własny los? Czy jesteśmy marionetkami życia?

"Poznacie go po oczach. Niebieskie, kalejdoskopowe, nieskończone. Strzeżcie się go."

Szczerze? Spodziewałam się po tej książce czegoś innego, tym bardziej, że zaliczona została do thrillerów. Tymczasem okazała się męcząca i trudna. Często gubiłam się w narracji. Nie wiedziałam, kto ją w danej chwili prowadzi.

Jednak jestem pewna, że autor ukrył jakiś sens między wierszami. Może po kilkukrotnym przeczytaniu książki uda mi się odnaleźć jej głębszy sens...

Grupa przyjaciół, na pozór bardzo ze sobą związanych. Każdy z nich ma swoje tajemnice, które skrywa umiejętnie przed światem i swoimi towarzyszami. Kiedy zaczynają się dziać w mieście dziwne rzeczy, jako jedyni zdają się wiedzieć, w jakim kierunku zmierza ta nowa dla wszystkich innych sytuacja. Tajemnice mają to do siebie, że zostają odkryte w najmniej odpowiednim momencie. Podobnie jest i tym razem.
Książkę charakteryzuje od pierwszych zdań chaos. Myśli bohaterów mieszają się z ich wypowiedziami. Nie zawsze wiadomo też, do kogo należała dana myśl, czy wypowiedź. "Marionetkarz" to tak naprawdę niewielkiej objętości broszura, którą mimo wcześniej wspomnianego chaosu czyta się błyskawicznie. Bardzo mocno odczuwalny jest mrok i niepokój bohaterów, zawieszenie między podejrzeniem co do zbrodniarza, a pełnym przekonaniem co do jego tożsamości. Bohaterowie są bardzo mało widoczni, giną w gąszczu przemyśleń i domysłów. Szkoda, ponieważ te skrawki informacji, które o nich posiadami wskazują na bardzo ciekawą charakterologicznie grupę ludzi. Prawie przed każdym rozdziałem znajduje się cytat, urywek myśli Marionetkarza, do którego przypisany został dany kolor. Pozwala to bliżej poznać tytułowego bohatera, jak i przyczynę jego działań, która mimo wszystko nie pozostaje do końca jasna.
Jak już wspominałam, "Marionetkarz" ma bardzo małą objętość, a mimo wszystko sporo się w nim dzieje. Mimo chaosu i zamieszania w narracji, ma w sobie coś, co kazało mi czytać ją dalej. Momentami Autor pozwalał wierzyć Czytelnikowi, że odkrył tożsamość tytułowego Marionetkarza, aby za kilka zdań podrzucić mu inny trop. Jest to ciekawy zabieg, jednak przez zamieszanie z narracją nie pozwala Czytelnikowi na cieszenie się nim w pełni. Pomysł bardzo oryginalny i ciekawy, zabrakło mi w tym wszystkim dobrego sposobu na jego realizację. Styl pisania Autora nie należy do moich ulubionych. Myślę, że można było napisać to lepiej, z uwzględnieniem sylwetek bohaterów. Nie zostanę fanką twórczości Autora, niemniej sam pomysł był intrygujący.

Czasami inni nie zdają sobie sprawy z tego co tak naprawdę mamy w środku. Otaczamy się fałszywymi ludźmi, wymówkami i uśmiechami. Tylko my znamy swoją historię z prawidłowej perspektywy. Inni nigdy nie zrozumieją. Tak naprawdę jesteśmy tylko marionetkami w rękach losu.
Większość młodych ludzi jest jak bomby atomowe. Nafaszerowani wybuchowymi substancjami, dławią się nimi i eksplodują, niszcząc siebie samych i tych wokół. Temat młodości, przyjaźni i indywidualnej, zaburzonej perspektywy postrzegania świata, prawdopodobnie porusza w swojej powieści Aleksander Filip Dubicki. A dlaczego prawdopodobnie? Tego dowiecie się za chwilkę.

Wernon, Arna, Tyron, Maeve i Pela to główni bohaterowie, którzy są przyjaciółmi. Los ich połączył w chwili, gdy kolega z ich klasy zostaje porażony piorunem w czasie burzy i umiera. Sprawy komplikuje Marionetkarz - manipulator o kalejdoskopowych oczach, który uprzykrza im życia w każdy możliwy sposób. Kim on tak właściwie jest? Jaki ma związek z paczką przyjaciół? Co tak naprawdę kryje się pod słowem "burza"?

Tego możemy się jedynie domyślać.

Jeśli chodzi o treść książki, muszę przyznać, że bardzo się zawiodłam. O ile początek akcji zapowiadał się dobrze i próbowałam doszukać się jakiegokolwiek wątku, po chwili dowiedziałam się, że zamiast tego dostałam filozoficzną powieść z ukrytymi i merytorycznymi sensami, którą nijak można porównać do opisu z tyłu. I tu już nawet nie chodzi o ilość stron (sto), bo prawdę mówiąc, trochę się zdziwiłam, gdy wzięłam tę powieść do ręki, ale o ten głęboki, ukryty sens, który w tym przypadku jest po prostu męczący. Nie jestem fanką przesadnie filozoficznych treści, a książka na pewno nie jest łatwa ani lekka.
Teoretycznie, wydaje mi się, że domyśliłam się pewnych spraw, aczkolwiek nie podoba mi się to, iż otrzymałam większość pytań bez odpowiedzi. Albo nie. Same pytania.

Nie wiem jakim cudem powieść została zaliczona do thrilleru, ale w sumie jakbym miała się zastanowić gdzie by ją dać, musiałabym stworzyć zupełnie nowy gatunek o nazwie nierozumiałe-filozoficzne-coś.

Książkę ratują piękne cytaty i opisy, z którymi się spotkałam. Niektóre połączenia są wprost niekonwencjonalne, głębokie i zapierające dech w piersiach. Podobało mi się to i jak najbardziej zasługuje na plus. Widać, że autor ma talent.

Bohaterowie byli dla mnie trochę niewyraźni. Może to wina tego, że tak mało się o nich dowiadujemy. Z tego, czego się dowiedziałam, każdy z nich na swój sposób postrzega życie, wyraża inną wolę walki przed Marionetkarzem. Prawdę mówiąc, nie rozumiałam ich. Wydawało mi się tylko, że mają jakieś zaburzenia osobowości, a cały Marionetkarz jest jakąś metaforą bolesnego istnienia. Oprócz tego, nie mogłam pojąć dlaczego postacie raz mówią pięknym i rozbudowanym językiem, a potem przeklinają co drugie słowo.

W dodatku, wydarzenia po sobie następują dość chaotycznie. Wystarczy chwila nieuwagi, a zaczynasz się gubić w tej niezrozumiałej do końca treści. Moim zdaniem autor stworzył coś zrozumiałego tylko dla siebie, licząc na to, że reszta domyśli się o co mu chodzi.

Po resztę recenzji zapraszam:
https://www.czytelnika.pl/2021/03/marionetkarz-aleksander-filip-dubicki.html

Książka bardzo trudna w odbiorze, chaotyczna, trzeba się bardzo w nią zagłębić aby ją zrozumieć. Książka bardzo króciutka, zawiły styl pisarski powoduje, że nie można jej czytać szybko, aby poznać jej przesłanie trzeba być skupionym i czujnym. Książka jest napisana prostym językiem ale powoduje mętlik w głowie. Trudno odgadnąć na samym początku każdego rozdziału kto jest narratorem z piątki przyjaciół. Niestety książka mnie nie zachwyciła, ale jak wiemy każdy może odebrać ją inaczej. Sięgając po powieść z gatunku thriller spodziewam się akcji, dreszczu emocji, ta książka byłaby dobrym thrillerem gdyby została bardziej rozbudowana. Książka do przeczytania w godzinę i niestety po godzinie można o niej zapomnieć. Okładka bardzo przyciąga i przyznam, że spodziewałam się innej akcji jaka będzie się działa w książce. Autor miał bardzo dobry pomysł na fabułę, lecz niestety jest to opowieść zbyt krótka, gdyby była bardziej rozbudowana podejrzewam, że byłaby super powieścią.