Książka jak książka. Dla mnie ciekawa. Szybko się czyta, dlatego też mogłam się zrelaksować czytając ją w ciągu godziny. Z racji tego, iż jestem molem książkowym, czytam dosłownie wszystko i dokładnie KAŻDA książka posiada jakiś swój własny urok. Książka gdyby była denna - nie zostałaby chyba wydana przez szanującego się wydawcę, prawda?
A, że istnieje to znaczy, że coś w niej było, co się spodobało.

Już od kilku lat, a szczególnie w ostatnich, w literaturze panuje trend na istoty paranormalne. Obok wampirów, wilkołaków i zmiennokształtnych pojawiają się również anioły. Bohaterami stają się nie tylko te upadłe, ale również i te, stojące po stronie światła oraz Boga. Do tej pory, większość przeczytanych przeze mnie publikacji, okazały się świetnymi powieściami o aniołach. Nie tylko zachwycały pomysłowością, ale także kreacjami bohaterów, a szczególnie tych skrzydlatych. Więc, gdy pojawiła się Magiczna tajemnica, wiedziałam, że nie mogę przejść koło niej obojętnie.

W skrócie, ta króciutka opowiastka przedstawia historię dwóch nadprzyrodzonych nastolatek, które mają za zadanie uratować świat przed aniołami ciemności, a po drodze stawić czoło przeciwnościom dnia codziennego.

Czego się spodziewałam po tej lekturze? A może inaczej: na co liczyłam? Na lekką, wciągającą, klimatyczną i magiczną historię, bohaterów, którzy hipnotyzują, zniewalają oraz urzekają i akcji zapierającej dech w piersiach. A co otrzymałam? Mało ciekawe, bardzo banalne oraz słabo napisane opowiadanie. Forma, jaka występuje w Magicznej tajemnicy, dla mnie, jest wprost nie do przetrawienia. Bohaterowie nijacy, nieciekawi. Jestem zdziwiona, i to bardzo, ponieważ autorka miała wielkie pole do popisu, jeśli chodzi o kreację aniołów. Niestety mam wrażenie, że autorka nie wykorzystała czaru, uroku i przede wszystkim tajemnicy, jaka unosi się wokół tych istot. Akcja również nie ratuje tej książki. Coś się zaczyna dziać i nagle bum! Koniec. Ja sobie myślę „tak szybko?”. Jeśli chodzi o dialogi, to ja już może nie będę kolokwialnie „kopać leżącego”. Powiem krótko. „Już moje notatki z wykładów są bardziej porywające od Mrocznej tajemnicy”. Mogę tę historyjkę określić tylko jednym słowem – niewypał. Szkoda. I to wielka, bo autorka miała i chęci (w co nie wątpię, po przeczytaniu wstępu), ale po drodze w realizacji pomysłu (który był dobry, idea słuszna i godna pochwały) coś nie wyszło. Szkoda, wielka szkoda, bo wiązałam z tą pozycją pewne nadzieje.

I podobnie jak autorkę Magicznej tajemnicy, fascynują mnie anioły. A jak się czymś człowiek interesuje, to powinien coś na ich temat wiedzieć. A z tej publikacji mam wrażenie, może mylne – trudno mi stwierdzić, ponieważ nie znam autorki, że nic na ich temat nie wie (oprócz podstawowych faktów). Nie chcę tutaj ubliżać autorce (!!!), jednakże książka nie udała się. Z wielkim bólem serca, stawiam 1/10.
___

[dzosefinn.blogspot.com]

Czytając książki nastawiam się bardzo pozytywnie, ponieważ wierzę, że w każdej powieści znajdę coś dobrego. Wybierając egzemplarz recenzencki wiedziałam, że polskie fantasy jest kiepskie. Ta książka potwierdziła moje przekonanie w 100%
Opis fabuły:

Dwie młode dziewczyny – Amelia i Anastazja – są aniołami. Nikt w świecie ludzi nie wie o ich magicznej tajemnicy. Obie są najlepszymi przyjaciółkami, których nie sposób rozdzielić. Wspólnie przeżywają codzienne problemy i zawsze się wspierają. Jako anioły chcą, by ludzie byli bezpieczni i nie schodzili na złą ścieżkę. Pomagają im dokonać właściwego wyboru.

Tymczasem nadchodzi wielkie niebezpieczeństwo, które zagraża obu światom. Czy Iskra i Aurora zdołają uratować je przed ciemnymi mocami? Co będzie, jeśli się im nie uda?


Książka ma 70 stron, więc przeczytałam ją ok. w godzinę. Przed rozpoczęciem czytania byłam zmęczona po szkole i liczyłam, że książka pomoże mi się zrelaksować. Po przeczytaniu połowy mój nastrój pogorszył się. Na szczęście w telewizji był emitowany jeden z moich ulubionych filmów,czyli "Sherlock Holmes", który rozśmieszał mnie od samego początku do końca.

Kiedyś napisałam, że nie żałuję czasu poświęconego na żadną książkę. Tak było do czasu, gdy
przeczytałam tę książkę.

Nie wiem jak to coś można nawet nazwać książką. Czytając miałam wrażenie, że pisze to
dwunastolatka. Czytam wiele blogów z opowiadaniami i nie tylko i te dziewczyny piszą
zdecydowanie lepiej od tej autorki. Próbowałam coś znaleźć o Agnieszce Łasce, ale nie udało mi się.

W tej książce nic nie ma. Nie przekazuje żadnych wartości, chociaż gdyby się uprzeć można by
powiedzieć, że przekazuje siłę przyjaźni. Opisy bohaterów były tragiczne. Były wymienione po kolei każdego bohatera cechy wyglądu i po jednej cesze charakteru . Już nie wspomnę o zarysie miejsca akcji, bo tego wcale nie było. Akcja skakała z kwiatka na kwiatek, co chwile inne wydarzenia. Dialogi były jakby to określić.... sztywne, np. nikt by nie powiedział "Cześć co u ciebie" do osoby, której nie widział kilkanaście lat raczej byłoby to coś w stylu " Co ty tu robisz?" albo " Bardzo się za tobą stęskniłem"

Spytacie więc za co dałam tej książce 1/3 gwiazdki. Jak pisałam na początku w każdej powieści staram się znaleźć coś dobrego. Taką ocenę dałam za okładkę.