Główną bohaterką jest nastoletnia Łucja, lecz wszyscy wołają na nią Luśka. Jest to młoda dziewczyna, mieszkająca na wsi, mająca braci i siostry. Jak sama o sobie mówi nie jest idealna, lecz bierze z życia pełnymi garściami. Pewnego dnia postanawia wyjechać do Piotrkowa i tam rozpoczyna naukę w szkole pielęgniarskiej. Wraz z koleżanką wynajmują stancje. Nie lubią się nudzić, cały czas szukają różnych przygód, a przez to niekiedy wpadają w tarapaty. Co weekend spotykają się ze swoimi przyjaciółmi na wsi i również tam przeżywają przygody. Jakie perypetie czekają Luśkę i jej przyjaciół? Czy uda jej się dokończyć szkołę? Przeczytajcie...

Gdy zobaczyłam pierwszy raz okładkę od razu wiedziałam, że będzie to książka bardzo dynamiczna. Widnieje na niej rudowłosa dziewczyna umazana różnokolorowymi farbami. Widać od razu, iż główna bohaterka nie będzie grzeczną dziewczyną, lecz lubiącą przygody. Czytelnikowi od razu poprawia się humor.

Autorka w swej książce łamie pewne przekonania, które kłębią się w głowach młodych ludzi, a przede wszystkim dziewcząt. Pokazuje, iż nie trzeba mieć rozmiaru XS ani figury, jak modelka, aby móc cieszyć się życiem i czerpać z niego radość. W dzisiejszych czasach, w dobie internetu i telewizji widzimy modę na bycie "fit". Osoby grubsze, z niedoskonałościami są wyśmiewane w społeczeństwie. Przede wszystkim tyczy się to osób młodych, uczących się, które niekiedy nie umieją sobie poradzić z problemem wyśmiewania. W "Luśce" te wszystkie stereotypy zostają przełamane. Dorota Krawczyk idealnie pokazuje, jak można cieszyć się życiem i przeżywać fajne przygody.

"Luśka" to książka idealna dla młodzieży, ale też dla osób dorosłych. Czytelnik nie będzie się nudził podczas czytania. Jest napisana w sposób humorystyczny. Język jest prosty, ale idealnie oddaje sens, jaki autorka chciała przekazać.

Polecam książkę.

Moja ocena: 7,5/10

więcej na www.wspolczesnabiblioteka.blogspot.com

"Luśka" Doroty Krawczyk opowiada o nastoletniej Łucji wchodzącej w dorosłość. A tak właściwie, to główna bohaterka sama opowiada o sobie, wspominając czasy swojej młodości. Zdrowo się uśmiałam przy lekturze, dynamika książki bawi, a bohaterowie są wyraziści. Pomimo zmieniającej się akcji żaden z nich nie traci swojego charakteru.

„Książka nic nie wnosi” – napisała jedna z recenzentek. Nie zgadzam się z tą opinią, ponieważ w moje popołudnie wniosła kilka szczerych śmiechów i przypomniała o czasach, w których błahe sprawy urastały do rangi prawdziwych problemów.

całość recenzji na stronie: www.monikapawelec.wordpress.com