Książek na temat życia w czasie pandemii do tej pory pory powstało już całkiem sporo. Są to powieści, reportaże, biografie i inne gatunki, dzięki którym jeszcze bardziej można wracać pamięcią do tego, co miało miejsce w poprzednich latach. W związku z pandemią, która wybuchnęła w marcu 2020 roku wielu pisarzy wplatało ten wątek do swoich powieści obyczajowych, czy fantastycznych. Autorka ,,Ktoś mi powiedział" debiutowała kilkanaście lat temu powieścią o tytule ,,Detoks". Karolina Chłoń obecnie postanowiła wydać zbiór przemyśleń oznaczanych hashtagami na temat tego, jak wyglądało życie przed i w trakcie pandemii.

,,Ktoś mi powiedział" Karoliny Chłoń jest jednym z tych wydań, w których nie brakuje przemyśleń na różnorodne tematy. Są to praca, podróże, macierzyństwo, jedzenie, prowadzenie domu, miłość, zdrowie, ale także pandemia, ograniczenia i koronawirus, którego efekty można odczuwać do dziś, gdyż przez cały czas jest on aktywny. Twórczyni w tym wydaniu napisała całość ze sporą dawką humoru, ale też niekiedy ironii. Jest to jedna z tych pozycji, które czyta się naprawdę sprawnie właśnie dzięki zawartym w niej bardzo krótkim rozdziałom.

Być może nie jest to wydanie, które w obecnym czasie spotka się z wielkim uznaniem ze względu na to, iż pandemia przez cały czas jest również obecna w życiu Polaków. ,,Ktoś mi powiedział" Karoliny Chłoń obecnie może mieć mniejsze grono odbiorców. Nie zaszkodzi jednak sprawdzić, czy jest to już odpowiedni moment na czytanie tego wydania, czy może ta tematyka nadal wywołuje u konkretnego odbiorcy zbyt wielkie emocje.

A Ty jakim hashtagiem opiszesz swoje życie?

Książka pani Karoliny to zbiór scenek, króciótkich opowiadań, ciekawych opisów związanych po prostu z codziennym życiem. Podzielona jest na dwie części: Problemy pierwszego świata i Życie w czasach zarazy. W tej pierwszej możemy niejednokrotnie uśmiechnąć się pod nosem czy szczerze pośmiać, gdy opisywane wydarzenia, zachowania są niemal kopiuj wklej z naszego własnego życia, naszych doświadczeń. Niestety też nie raz zakręci się w oku łza, gdy natrafimy na historię, które uwypuklą nasze własne niepowodzenia. Druga część jest pod znakiem #covid19. Autorka opisuje co działo się na świecie i u nas w kraju od samych początków pandemii. Przedstawiane są nie tylko scenki jak ludzie reagowali na poszczególne restrykcje związane z koronawirusem i wzrastaniem liczby zakażeń, ale także rzetelne informacje o zmianach w kraju, liczbach zakażeń, zgonów.

Muszę przyznać, że początkowo książka nie bardzo mnie wciągnęła, ale finalnie pochłonęłam 3/4 w jeden wieczór. Troszkę się pośmiałam, troszkę powkurzałam niejednokrotnie myśląc - o nie, ja też tak robię! Powrót do wydarzeń z pandemii był… dziwny. Z jednej strony miałam myśl - przecież to dopiero co było. Z drugiej te wydarzenia wydają mi się dziś tak bardzo odległe. Wiele się zmieniło. Na świecie. W Polsce. W moim życiu. Nikt napewno nie zapomni o tym co się działo. Na każdego z nas w większym lub mniejszym stopniu to wpłynęło. Natomiast życie toczy się dalej, a nawet powiedziałabym, że pędzi i to w zastraszającym tempie. Borykamy się z konsekwencjami tamtych wydarzeń i nie tylko. I chyba właśnie przez to człowiek przestał roztrząsać ten temat, bo musimy mierzyć się z innymi problemami.

Dość ciekawa lektura. Nie do końca mój typ, ale cieszę się, że miałam okazje przeczytać.