PIĄTKA MŁODYCH BOHATERÓW
Na pierwszym planie tej publikacji staje piątka młodych znajomych, którzy choć z osobna walcząc z własnymi demonami, mają ze sobą wiele wspólnego. Są uzależnieni. Autorka w bardzo zręczny sposób ukazuje perspektywę każdego z nich, rodzinną sytuację, problemy, kształtując zarazem obraz powodu, dla którego zdecydowali się sięgnąć po narkotyk. A każdy z nich wypełnia nim inną lukę swojego życia, która z czasem przejmuje kontrolę nad resztą.

POZNAJCIE ICH
Kaja to dziewczyna bita i gwałcona przez swojego chłopaka, który swoją drogą przypomina najgorszego oprawcę i psychopatę. Choć ucieka i walczy, z czasem zatraca poczucie godności siebie decydując się na kroki, których nie podjąłby człowiek zdrowo patrzący na świat. Sedi to dziewczyna, która w oczach swojej despotycznej matki zawsze musiała być chodzącym ideałem. Dobre oceny, wygrane konkursy… wszystko po to, by zaspokoić ambicje rodzicielki. Teraz, odczuwając wyrzuty sumienia związane z pewną tragedią dotyczącą przyjaciela, przestaje pojawiać się w szkole. Natan ma zamożnych rodziców, którzy nie szczędzą mu obfitych przelewów, ale którzy omamieni własnymi priorytetami nie dostrzegają co dzieje się z ich synem. A miłości nie da się zastąpić banknotem. Człowiek bez oporów, niedbający o uczucia innych ludzi, byleby tylko zaspokoić swoje hucie. Uzależniony od przygodnego seksu, który na dłuższą metę go męczy. I tylko Miriam, swoją przyjaciółkę, zdaje się traktować jak człowieka. Tymczasem Miriam to córka alkoholika i wiecznie zapracowanej, również uciekającej się do nałogu matki, przejmująca w domu rolę głowy rodziny. Z nadprogramowymi obowiązkami na swoich barkach i pełną kontrolą nad wychowaniem młodszego brata, którego kocha ponad życie, nie jest w stanie poradzić sobie z obrazem destrukcyjnej rodziny. A przecież chciałaby tylko normalności, którą tak wielu ma na wyciągnięcie ręki. Oskar zaś, ostatni z piątki bohaterów, miewa luki w pamięci chociażby po przesadzeniu z GBLem. Tkwiąc w związku z uzależnioną dziewczyną kocha ją ponad życie, chce są nią opiekować i widzi, jak zły wpływ ma na nią mefedron. A jednak zamiast ją ratować, godzi się na kolejne dawki. Bo nie dostrzega innej drogi.

PRZESTROGA I WARTOŚCIOWA PUBLIKACJA
Mieszanka osobowości, które budzą całą paletę uczuć. Jedne postaci bulwersują, inne przywołują litość czy nawet sympatię. Autorka udowadnia, że problem uzależnienia może dotknąć ludzi z różnych środowisk, a jednak u każdego z nich – nieleczony – może mieć taki sam koniec. Jedni sięgają po narkotyk bo chcą „coś” poczuć, z czasem niezdolni od poczucia czegokolwiek innego poza pragnieniem kolejnej dawki. Inni w ten sposób walczą ze zmęczeniem czy strachem, dzięki substancji nabierając pewności siebie. Do nałogu prowadzi strach, ucieczka, chęć zapomnienia, ale przede wszystkim każdą z tych osób do nałogu popycha właśnie samotność. Najgorsza z możliwych jej odmian, bo ta przeżywana w otoczeniu niewłaściwych ludzi. Historie oparte na faktach, oczywiście ze zmienionymi imionami bohaterów, wstrząsają, bo przedstawiają obraz młodych ludzi, mających przed sobą całe życie, a jednak już tak bardzo skrępowanych. Dokładne zagłębienie się w ich problemy i iluzję ulotnego szczęścia pojawiającego się po spożyciu pozwalają uświadomić sobie wymiar problemu, jakim jest nałóg. Autorka nie pisze filozoficznym językiem, a sprowadza się do tego zdecydowanie trafiającego do czytelnika każdego środowiska, a przede wszystkim do młodych ludzi, dla których ta publikacja powinna być obowiązkowa. Jestem dumna, że mogłam objąć ją patronatem medialnym, bo szerzenie wieści o takich tytułach, niewątpliwie potrzebnych, to czysta przyjemność. Jako przestrogę pełną namacalnych portretów psychologicznych osób mierzących się z niewidzialnym wrogiem, jakim jest nałóg, polecam i Wam.

Więcej na: https://ktoczytaksiazki-zyjepodwojnie.blogspot.com/2020/07/patronat-krysztaowe-dzieci-laura.html

Kryształowe dzieci to młode osoby uzależnione od dopalaczy, które po substancje psychotropowe sięgają z różnych powodów. Zazwyczaj wygrywa ciekawość i chęć spróbowania czegoś nowego, co dostarczy wrażeń. Dla niektórych jednak jest to forma ucieczki przed problemami, z którymi borykają się na co dzień w szkole lub domu. Odczuwany błogostan, euforia i przypływ energii po zażyciu mefedronu zachęcają do dalszej „zabawy”, a to wpływa na stosunkowo szybkie pojawienia się uzależnienia psychicznego i fizycznego.
.
Laura Chudzyńska w swojej książce przybliża nam historię piątki znajomych, którzy dryfują na cienkiej granicy między życiem a śmiercią. Każdy z nich ma inne problemy ale to, co ich łączy to, ta sama forma ucieczki. Na początku drogi dopalacze pozwalają im zapomnieć, dając przy tym uczucie szczęścia ale stopniowo każdy, kolejny dzień zmienia się w walkę o życie, przynosi ból i ciągły strach. Opisane losy głównych bohaterów często wywoływały u mnie ogromny smutek i współczucie. Niełatwo było obserwować jak młode osoby stają się coraz bardziej zagubione i samotne. Jak tracą kontrolę nad własnym, smutnym życiem, a zażywana chemia sieje spustoszenie w organizmach, zostawiając przy tym ślad w psychice. Możemy spojrzeć na problem uzależnienia z perspektywy dzieci i wyciągnąć wnioski, które mi jako mamie dały bardzo dużo do myślenia. Książka napisana jest prostym, potocznym językiem i składa się z krótkich fragmentów, więc mimo trudnego tematu czyta się naprawdę szybko. Czuć, że Autorka poświęciła jej dużo czasu i wsadziła w nią całe swoje serducho.
.
„Kryształowe dzieci” nie są przyjemną i łatwą lekturą ale bardzo potrzebną i wartą uwagi.
.
„Tym co nas wszystkich łączyło, były strach i samotność. I młodość. Pomimo życia i funkcjonowania razem, każde z nas pozostawało samotne. Miałam wrażenie, że smutek odbijał się w naszych spojrzeniach i w każdej czynności, którą wykonywaliśmy. Samotność w nas żyła”.
.

Laura Chudzyńska w swej debiutanckiej powieści przybliża nam świat, którego nie znamy, świat którego najzupełniej w świecie się boimy, a krążące opinie i stereotypy bardzo dobrze zniechęcają, by choć próbować zrozumieć, to co często dzieje się obok nas. Dla większości z nas stereotypowy narkoman to ktoś brudny, niegrzeczny i niebezpieczny. A jak wszyscy wiemy, nie każdy narkoman taki jest. Wielu z nich ma rodziny, dobre posady, pieniądze, wyglądają na ludzi godnych zaufania, a za zamkniętymi drzwiami swoich pięknych domów, rujnują sobie życie (w moim odczuciu) na własne życzenie.
Autorka przybliża nam życie młodych ludzi, często mocno zagubionych, nieumiejących odnaleźć się w nowych i nieznanych sytuacjach. Często bitych, gwałconych, i niekochanych, ale także tych bogatych, przebojowych.
Karta po karcie odkrywamy motywy, które popychają ich, by sięgnąć po narkotyk "pierwszy raz", dokładnie opisuje proces staczania się na przysłowiowe dno.
Na przykładzie tych nastolatków udowadnia, że nie ma "bezpiecznej dawki", a każda kolejna sieje olbrzymie spustoszenie organizmu i w wielu przypadkach prowadzi do śmierci.

Jako że książka powstała na podstawie prawdziwych wydarzeń, dokładnie można poczuć emocje, które targają bohaterami, na własnej skórze poczuć tragizm tego zgubnego nałogu. Współczucie, a zarazem złość towarzyszyły mi przez całą historię. Niejednokrotnie musiałam ocierać łzy, by za chwilę poczuć, jak przedstawione wydarzenia wyprowadzają mnie z równowagi. Kilkakrotnie musiałam ją odłożyć, by się uspokoić i opanować nerwy. Każdej z przedstawionych historii towarzyszy olbrzymi dramat. Ta powieść wstrząsa i zmusza do głębokiej refleksji nad życiem i przemijaniem.

Ogólnie książkę czyta się dobrze. Bardzo przypadł mi do gustu styl pisarski pani Laury, nie owija w bawełnę, pokazuje, jak jest bez lukru i zbędnej koloryzacji. W moim odczuciu jest to książka, którą powinien przeczytać każdy, również nastolatkowie oraz starsze dzieci. Po lekturze otworzy się droga do ważnych rozmów.
To naprawdę bardzo udany debiut. Książka na bardzo długi czas zostanie w mojej głowie.

Czy polecam?
Zdecydowanie tak. To bardzo mądra historia, która otworzy nam szeroko oczy na otaczający nas świat i wiele uświadomi.

POLECAM...

Prawdziwe historie – „Kryształowe dzieci”, Laura Chudzyńska

Historie uzależnień od dopalaczy oparte na faktach.

Jakoś nie przypominam sobie abym miała wcześniej okazję czytać książkę dotyczącą stosowania dopalaczy wśród młodzieży.

4-metylometkatynon (4-MMC), ukryty pod nazwą medefron, czyli chemiczny odpowiednik substancji zwanej katynonem, produkowanej przez roślinę khat. Można ją palić, żuć jak liście koki, co w efekcie prowadzi do pobudzenia i zmniejszenia apetytu. To pomaga przetrwać obywatelom ogarniętym wojną Somalii i innych krajów Afryki Wschodniej oraz Półwyspu Arabskiego.

Czy jest tytułowy kryształ? W sloganie narkotykowym – metamfetamina. Pochodna amfetaminy o bardzo silnym działaniu pobudzającym. Jednocześnie jest to jeden z najbardziej toksycznych i wyniszczających organizm narkotyków – uszkadza mózg, obciąża serce, prowadzi do występowania psychoz, urojeń, myśli samobójczych, utrudnia gojenie się ran, przyspiesza procesy starzenia się. Uzależnienie od metamfetaminy jest trudne do wyleczenia i niemal zawsze prowadzi do trwałych zmian w układzie nerwowym. źródło: www.poradnikzdrowie.pl

Zła szukać nie trzeba. Można w nie wpaść i gromadą.
Łatwo, bo droga wygodna, droga prowadzi tuż obok.
Za to na progu dzielności bogowie trud położyli.
Platon, Państwo – kursywą, Tom I, Warszawa, Wydawnictwo Alfa 1994, s. 79.

W książce zetkniemy się z opowieściami pięciu młodych osób, znajomych, którzy zmagają się z uzależnieniem od dopalaczy. Niemożność spania (92 godziny na nogach), hodowanie roślin Amnesia Haze czy Iced Grapefruit, zażywanie pigułek gwałtu, przemoc, gwałt, ciąża, problemy z rodzicami, dorastanie, śmierć, niezrozumienie, miłość. Aby rodzic namówił dziecko na terapię oferuje mu w zamian pieniądze, czy takie rozwiązanie może wówczas przynieść efekt? Nie przyniosło, ale każda forma pomocy własnemu dziecku jest warta spróbowania. Jeśli po zażyciu serce bije tak szybko, że ma ochotę wyskoczyć z ciała – wystarczy zażyć Betalocu – lek spowalniający akcję serca – recepta na ćpanie bez przerwy.

Autorka poczyniła bardzo wartościową książkę. Temat dopalaczy jest na czasie, niby mówią o tym w telewizji, radiu, w szkole … ale książek skierowanych dla młodzieży jest jak na lekarstwo. Dla młodzieży – taka jest w głównej mierze grupa docelowa tej lektury. Rodzice nie bójcie się kupić dziecku książki o dopalaczach, dodam raz jeszcze, wartościowej książki – dziecko nie zacznie z tego powodu ćpać, warto aby z nim porozmawiać i pokazać historie młodych osób, które wydarzyły się na prawdę, które zniszczyły życie, nie tylko im, ale całej rodzinie, całemu środowisku, w którym się poruszały. Nie jest to lektura z tych lekkich i przyjemnych. Bo czytając aż włos się na głowie jeży, że takie rzeczy się dzieją.

Polecam każdemu, bez względu na wiek. Pamiętajcie tylko, że nie jest to książka na wieczór po ciężkim dniu. Jest to książka, po której krążą tysiące myśli, książka która zapada w pamięć na bardzo długi czas. Ale chyba taki był cel autorki. Cel, który udało się osiągnąć.

www.zaczytanyksiazkoholik.pl

Czy istnieje środek, który może odebrać ci ciało i duszę? Tak. Nie musisz po nim jeść, spać. Nie jesteś zmęczony. Rozpiera cię euforia, pobudzenie. Dryfujesz po ciężkiej granicy między życiem a śmiercią i po chwili nie możesz się powstrzymać przed sięgnięciem po kolejną dawkę. Tak właśnie działa mefedron. Miałam okazję przyjrzeć się destrukcji, do której doprowadza on i jego pochodne, podczas lektury książki Kryształowe dzieci napisanej przez Laurę Chudzyńską.

(Zastosowane w tekście cytaty pochodzą z książki Kryształowe dzieci.)

O CZYM JEST DEBIUTANCKA KSIĄŻKA LAURY?
Historie uzależnienia od dopalaczy oparte na faktach to drugi debiut, który recenzuję tego wieczoru. W przeciwieństwie do książki Zofii Markowieckiej, ten jest naprawdę wyjątkowo udany.

O niszczącej sile mefedronu i innych dopalaczy przekonała się piątka znajomych: Sedonia, Miriam, Kaja, Oskar i Natan. Wszystkich ich połączyła miłość do narkotyków. Od autorki dowiadujemy się, że historie te wydarzyły się naprawdę. Sprawiło to tylko, że jeszcze bardziej przeżywałam opisane sytuacje.

— Jaki jest sens w braniu tego? — pytam. Ona zastanawia się chwilę, a potem pełna spokoju odpowiada:

— Nie ma. Za każdym razem po prostu mam nadzieję coś poczuć (…).

NARKOTYKI? DLACZEGO?
Laurze naprawdę dobrze udało się przybliżyć obcy dla większości z nas świat. Świat młodych ludzi, którzy chwytają się czegoś, co uważają za dobre rozwiązanie, ponieważ są tak bardzo zagubieni. Dlatego, że chcą uciec od wszystkich problemów, z którymi się zmagają. Wielu mogłoby tutaj zadać pytanie: z czym mogą zmagać się nastolatki albo młodzi dorośli? W pierwszej chwili większość z nas założyłaby, że wiodą lekkie i przyjemne życie. Cóż za bzdura!

Pochylam się i wciągam kreskę, (…) Nieprzyjemne pieczenie w nosie i ciepła łza spływająca po moim policzku. Jestem zamroczona. Wszystko widzę jak przez mgłę, słuch wyostrza mi się maksymalnie, a każdy dźwięk perfekcyjnie we mnie uderza. (…)

Obowiązek zatroszczenia się o dzieci spoczywa na rodzicach. Smutne niestety jest to, że wielu z nich o tym zapomina. Młodzi są pozbawieni wsparcia, pomocnej dłoni, kogoś, kto ich wysłucha. Tak naprawdę są zostawieni sami sobie. Godnym uwagi jest fakt, że nikt nie zdaje sobie sprawy, co dzieje się za murami ich domów – patologia, gwałty, alkoholizm, przemoc. Autorka postanowiła przybliżyć nam motywy kierujące takimi młodymi, zagubionymi, skrzywdzonymi osobami i udało jej się to idealnie.

KRYSZTAŁOWE DZIECI – NA ZAKOŃCZENIE
Mimo naprawdę ciężkiego tematu, książkę czytało mi się dość lekko i jeśli to słowo jest tutaj odpowiednie – przyjemnie. Co prawda, na początku miałam problem z zapamiętaniem, kto akurat jest narratorem, ale nie stanowiło to problemu. Historia tej piątki wyjątkowo mnie wciągnęła, nie mogłam odłożyć powieści na półkę. Podczas lektury towarzyszyło mi wiele emocji – gniew, smutek, rozpacz, bezradność. W jednej chwili miałam ochotę krzyczeć na tego nastolatka, podczas gdy w kolejnej chciałam potrząsnąć jego rodzicem, żeby coś zauważył. Książka jest nad wyraz realistyczna, włącznie z opisami scen po zażyciu narkotyków.

Przede wszystkim Kryształowe dzieci poruszają temat bardzo ważny dla społeczeństwa, mimo że nadal traktowany jako tabu. Dlatego uważam, że po książkę, którą napisała Laura Chudzyńska, bez wątpienia powinien sięgnąć każdy nastolatek i każdy rodzic. Może dzięki niej zauważysz, że z kimś w twoim otoczeniu dzieje się coś złego i będziesz mógł mu pomóc? A może skłoni cię ona do refleksji i sam poprosisz o pomoc nim będzie zbyt późno?

Jestem dzieckiem fatum. Nieuchronnego, złego losu i nieodwracalnej woli bogów, którzy ograniczyli moją wolność, krępując ruchy jak marionetkę, którą dla żartu miotają na lewo i prawo.

O skutkach przygód z dopalaczami oraz ich ówczesnej szerokiej dostępności było głośno w całej Polsce. Teraz to dość czarny rynek, wcześniej było można je tak łatwo kupić jak słodycze w sklepie. Wiecie, że uzależnieni żywo komentowali, co trzeba zmieszać, aby mieć lepszą fazę? Być może wciąż można znaleźć takie rekomendację, jednak pozbawione są skutków tego, co dały dopalacze. Nikt nie informował o tym, że to śmiertelna mieszanka, a ów kolega, który się nią pochwalił, stracił życie. On po prostu „wylogowywał się” z życia, pomijało się wszystkie konsekwencje łykania tego, co „da świetną fazę”. Nie mówiło się głośno o tragicznej śmierci, o bólu bliskich i bezradności rodziców, ale także wielkim egoizmie uzależnionych. Teraz policja ma lepszą kontrolę nad nielegalnymi substancjami, jednak jak to było jeszcze niedawno możecie dowiedzieć się z książki „Kryształowe dzieci. Historie uzależnienia od dopalaczy oparte na faktach” autorstwa Laury Chudzyńskiej.

Poznając życie piątki znajomych, pierwsze co poczułam to smutek. Dlaczego? Bo ich sięgnięcie po substancje uzależniające nie wiązało się z kaprysu, bogactwa czy chęci zaimponowania znajomym. „Kryształowe dzieci” to historia o smutku, braku czułości, miłości, nieustannej walce z brakiem akceptacji bliskich. To krzyk o ich uwagę. Ich przyjaźń z białym proszkiem nie wynikała z nudy, a z bezradności i bólu. Myśleli, że da to im szczęście, że tylko to pozwoli im żyć naprawdę – bez emocji, bez wyższych potrzeb. Po co wyrwać się z tego, co daje idealny obraz świata? Każdy z nich jest inny, każdy inaczej walczy z nałogiem. Podoba mi się to, jak autorka od razu pokazuje świat substancji uzależniających w złym świetle. Widzimy jak bohaterowie osiadają na dnie, okłamując samych siebie, że to raj. Wiecie co mnie najbardziej przeraziło? Postrzeganie miłości przez postaci. Wystarczy, aby mieć z kim ćpać, nieważne, jakim jest ten ktoś człowiekiem.

Trudno mówić mi o kreacji psychologicznej postaci, gdy ten świat (oparty na faktach!) jest pozbawiony nadziei, dobra, jest tak zły, że boli serce od wydarzeń, które dzieją się w książce. Podświadomie nie chce w nie wierzyć, ale niestety wiem, że to zaledwie pierwiastek zła, który krył się w „kryształkach”. Narracja pierwszoosobowa pozwala lepiej poznać każdego z bohaterów. Pomimo dość oszczędnych opisów przeżyć wewnętrznych, emocje w czytelniku aż buzują.

Spytacie pewnie, to po co to brały? Po co się truły? Rozumu nie miały te „kryształowe dzieci”? Jeśli chcecie ich zrozumieć, musicie przeczytać książkę. Ucieczka w inny świat zawsze wiąże się z bólem i buntem wobec rzeczywistości. Szukamy zrozumienia w czymś innym, nieważne w jakie uzależnienie wpadamy. Oni nie mieli przyjaciela, który poda im rękę, nie mogli porozmawiać z rodzicami. Ktoś im dał łatwe rozwiązanie, ale nie wspomniał, że takie decyzje mają swoją cenę. Mefedron miał sprawić, że ich życie będzie lekkie.

Patrząc na gatunek książki, sceptycznie podchodzę do młodzieżowej kategorii. Z jednej strony chciałabym, aby o „Kryształowych dzieciach” mówiło się więcej, niech będzie to przestroga, żebyśmy nie szukali łatwych rozwiązań, ale nauczyli się rozmawiać. Z drugiej strony, lektura była tak przejmująca, smutna, ciężka w odbiorze. Bez komentarza dorosłego bałabym się, że zostanie pochopnie zrozumiana. Chciałabym, aby przede wszystkim lekturę przeczytali rodzice, którzy w pogoni za wieloma rzeczami zapominają, że czasami nie pieniądze są dla dziecka najważniejsze, a czas mu poświęcony. Nie pozwólcie, aby Wasze dzieci wpadły w pułapkę, bo zabrakło im ciepła, miłości i rozsądku dorosłego.