Nie dość, że w tym roku wrześniowa pogoda daje nam więcej lata niż ta w sierpniu, to jeszcze trafiłam na taką książkę, która podkręca uczucie wakacyjnego klimatu.

Pamiętam jak byłam bardzo pozytywnie zaskoczona podczas czytania pierwszej części tego cyklu, czyli „Tajemniczej szopy nad Wigrami” i chociaż od jej przeczytania minęło już dobre półtora roku to nadal pamiętam co tam się działo. Nie ukrywam, że w przypadku drugiej części nie mogło się obejść bez dużych oczekiwań i już na samym starcie książka miała wysoko narzuconą przeze mnie poprzeczkę. Tym bardziej, że ten tom ma więcej stron co mogło dać mi jeszcze więcej frajdy. I tak ja wiem, że to książka skierowana do młodszego odbiorcy (dla mnie przedział to takie 6-12 lat), ale jeżeli jako starsza odbiorczyni dobrze się bawię to wtedy jest to sygnał, że to książka dobra do wspólnego czytania z dzieckiem, bo i rodzice będą mieli ubaw.

Już nie klucząc dalej mogę napisać, że druga część sprostała części pierwszej i mogę spokojnie nazwać się fanką wakacyjnych zjazdów nad Wigrami.

Uwielbiam humor tej książki. To jak nasze dorosłe powiedzenia są opatrznie rozumiane przez dzieci i jak ważna jest tutaj ciekawość naukowa na bazie zabawy. Świetnym zabiegiem jest to, że jak w pierwszej części za sprawą Skirmunta dowiadywaliśmy się ciekawostek z przeszłości na temat Jaćwingów, tak teraz za sprawą nowego chłopca Alberta idziemy bardziej w przyszłość za sprawą kosmicznych odkryć. Lubię w tych książkach właśnie ten balans między dziecięcymi psotami i zabawnymi dialogami, a prawdziwymi faktami na temat okolicy akcji i ciekawostkami ze świata nauki.

W pierwszej części bardzo mi się podobało uzasadnienie tajemniczych odgłosów z szopy w środku lasu, a tu ponownie udało się autorce ciekawie wybrnąć z tego, że po kosmicznych rozmowach, dzieci widzą w lesie robotyczne potwory. Paczka fajnie wykreowanych dzieci to jedno, ale nie sposób nie docenić dziadków Kardelów.

Bardzo fajnie było wrócić nad Wigry i cieszę się, że drugi tom mnie nie zawiódł.