„Każdy czułby się przytłoczony, wiedząc, że jego los jest z góry ustalony.”

Przenosimy się w czasie, do średniowiecza jest rok 1382. Umiera Ludwik Andegaweński, król Węgier i Polski, władzę przejmuje jego ukochana żona, królowa Elżbieta z Bośni. Mąż trzymał ją z daleka od spraw politycznych i sprawowania władzy. Teraz Elżbieta napotyka na liczne przeszkody, trudno jej się odnaleźć w nowej rzeczywistości. Ze wszystkich sił próbuje zapewnić swoim córkom, Marii i Jadwidze silną pozycję i obsadzić je na tronie węgierskim i polskim – co było wolą jej męża. Na każdy kroku mnożą się spiski i nawiązują sojusze przeciwko nowej władczyń. Maria i Jadwiga to dziewczynki, którym już niebawem przyjdzie się mierzyć ze złem tego świata.

W Polsce na dobre rozpętała się wojna domowa, która zbiera swoje pustoszące, okrutne żniwo. Panuje bezkrólewie i bezprawie, wielcy panowie próbują jak najwięcej ugrać na swoją korzyść. Nie liczą się z niczym i nikim, kraj pogrążony jest w chaosie. Wszyscy oczekują na króla, mają nadzieję, że w końcu zapanuje spokój i sprawiedliwość. Już wkrótce mała Jadwiga ma zasiąść na polskim tronie. Czy wystarczy jej sił, aby sprostać temu co nieuniknione?

Klimatyczna na wskroś autentyczna opowieść. Fabuła przykuwa uwagę i powoduje, że w miarę czytania ciekawość wzrasta, śledzimy losy 8-11 letniej Jadwigi, a w tle polityczne i społeczne zawirowania jakie miały miejsce w tamtym czasie. Autor pisze z dużą wnikliwością, czuć ogromną wiedzę historyczną. Czytanie od początku do końca, było przyjemnością i przygodą. Styl, jakim posługuje się Pan Krzysztof jest bardzo płynny, obrazowy, naturalny. Specyficzny język nawiązujący do tamtych czasów, bardzo mi się podobał. Rewelacyjnie wykreowani bohaterowie, często miałam wrażenie, że jestem tam razem z nimi. Ludzie żądni władzy, przywilejów, pełni chciwości i zazdrości. Dwie dziewczynki, przyszłe królowe Jadwiga i Maria i ich matka. Mała Jadwiga – całkowicie skradła moje serce - nie jest zwyczajnym dzieckiem, w jej żyłach płynie krew wielkich przodków, a ona sama ma w sobie ogromną siłę, wewnętrzne dobro i spokój. Jej codzienność jest bardzo trudna, oderwana od matki, rzucona na pożarcie możnowładców, którzy myślą tylko o sobie. Nieustannie towarzyszy jej strach i niepewność. Komu może zaufać?

Intrygująca i pełna pasji opowieść. Autor dał nam rewelacyjną pełną zawirowań, pokomplikowanych i trudnych relacji międzyludzkich fikcję literacką z umiejętnie połączoną prawdą historyczną. Świat wielkiej polityki, aranżowane małżeństwa, dworskie intrygi, życie na zamku, plotki, piękne stroje, przepych, zwyczaje, głęboka wiara do Boga. Trudna rola kobiet całkowicie zależnych od woli mężczyzn. Ich siła, mądrość, odwaga. Piękna relacja między siostrami i matką, czuć miłość, wsparcie i wzajemny szacunek.

Piękna powieść! Nowe, intrygujące, przejmujące spojrzenia na odległe już czasy. Jeżeli choć trochę interesujecie się historią, to ta powieść jest zdecydowanie dla Was. Lekko, przejrzyście, klimatycznie i emocjonalnie. Z niecierpliwością czekam na kolejny tom, serdecznie polecam. Tatiasza i jej książki :)

Przepiękna powieść historyczna o Jadwidze Andegaweńskiej, niezwykle wierna faktom historycznym, a przy tym tak zajmująca, że czyta się ją z bijącym sercem. Doskonale nakreślone piękne relacje między siostrami, które choć jeszcze bardzo młodziutkie, muszą mierzyć się z otaczającymi okrucieństwami. Burzliwe czasy wojen domowych, spisków i buntów, intryg możnowładców. Oprócz Jadwigi na pierwszy plan wybijają się również jej siostra Maria oraz ich matka królowa Elżbieta. W powieści mamy całą plejadę postaci historycznych, zarówno tych bardziej jak i mniej znanych, w żaden sposób czytelnik nie gubi się jednak w tej mnogości, gdyż główni bohaterowie konsekwentnie otrzymują najwięcej miejsca w powieści.

Mówiąc o bohaterach, trzeba podkreślić że wykreowani zostali fantastycznie. Emocje, rozterki, liczne zwroty akcji! A przy tym piękny język, przejmujący klimat. Wśród bohaterów warto wyliczyć kilku nietuzinkowych, jak Miklós, wierny doradca Elżbiety, Zygmunt Luksemburski, ambitny i żywiołowy nastolatek, który konsekwentnie dąży do spełnienia swoich celów; łasy na władzę arcybiskup Bodzanta, kontrastujący z dobrodusznym Radlicą; lojalne dwórki Jadwigi, czy książę Wilhelm. Postaci trzeciego planu również zapadają w pamięć. Ot choćby król Tvrtko, kniaź Skirgiełło, czy francuski królewicz.

Uczta duchowa. Z serca polecam, niezwykła pozycja.

Interesujecie się historią?
Myślę, że niezależnie od tego, jaka jest Wasza odpowiedź na to pytanie, każdy z Was wie kim była królowa Jadwiga Andegaweńska - król Polski. Jednak nie wszyscy zdają sobie sprawę z tego, jak wiele w swoim życiu musiała przejść ta niezwykła kobieta. Jeszcze jako dziecko została ukoronowana i postawiona przed bardzo trudnym zadaniem. Musiała zmierzyć się ze swoimi lękami i pokazać wszystkim, że jako kobieta też jest w stanie rządzić państwem.

"W moich żyłach płynie krew waszych Piastów, jestem dziedziczką tego królestwa!"

Krzysztof Konopka w swojej książce "Hedvigis. Dziedziczka królestwa" ukazuje nam niezwykłą historię dwóch sióstr - córek Ludwika Andegaweńskiego. Każda z nich, mimo młodego wieku musiała zmierzyć się z niezwykle trudnym zadaniem- panowaniem nad krajem.

Po śmierci męża Elżbieta chce jak najszybciej zapewnić córkom silną pozycję w życiu. Decyduje się każdą z nich wynieść na tron. Kobieta nie zdaje sobie jednak sprawy z tego, że nie wszyscy będą chcieli respektować rozkazy tak młodych królowych. Spiski możnych, intrygi i próby porwania mogą sprawić, że ostatnia wola Ludwika Andegaweńskiego nie będzie tak łatwa do wykonania.

Myślę, że książka ta jest pod tym względem wartościowa, że skupia się na trudzie jaki spotkał jeszcze bardzo małą dziewczynkę. Wyniesiona na tron w tak młodym wieku, wykazała się niezwykłą siłą i zdecydowaniem. Jednak co dziecko jest w stanie zrobić wobec intryg i spisków możnych, którzy je otaczają? Autor w bardzo dokładny sposób przedstawia cierpienie Jadwigi, która bez matki i siostry musi sama zmierzyć się z niegodziwościami jakie ją spotykają. Ślub z o wiele starszym mężczyzną i brak kontaktu z matką to zbyt wiele dla nawet tak silnego dziecka.

Krzysztof Konopka przedstawia historię Jadwigi w bardzo zrozumiały i obrazowy sposób. Nie wymaga to od czytelnika żadnej dodatkowej wiedzy. Można więc spokojnie i bez obaw zagłębić się w lekturze.
Świat przedstawiony wydaje się być niezwykle realistyczny. Czytając, czułam się w pewien sposób do niego przeniesiona. Widziałam te wszystkie piękne obrazy opisane przez autora oraz czułam emocje i nastrój związany z walką o władzę. Nie sposób było również nie utożsamić się z bólem małej Jadwigi, która została w to wszystko zamieszana.

Postacie przedstawione w książce wywołują w czytelniku wiele skrajnych emocji. Z jednej strony kochająca matka, która chce dla swoich dzieci jak najlepiej, a z drugiej strony- walka o koronę i pozycję w państwie. Wszystko to tworzy swego rodzaju mieszankę wybuchową i sprawia, że cały czas coś się dzieje. Mi samej ciężko było oderwać się od kolejnych stron książki. Obserwowanie tego całego zamieszania było naprawdę ciekawe.

Szczerze polecam tę książkę każdemu z Was. Myślę, że to zarówno gratka dla miłośników historii, jak i tych, którzy nie znają jej zbyt dobrze. Mi pozostaje tylko z niecierpliwością czekać na kolejny tom...

Ponieważ dzieje Jadwigii Andegaweńskiej nie są mi obce, zastanawiałam czy ta powieść będzie mnie w stanie czymkolwiek zaskoczyć, zainteresować. Szczerze przyznam, że początek przemawiał za tym, że raczej będzie to kolejna opowieść o królowej Jadwidze mniej lub bardziej podobna do innych tego typu opowieści. I jakież było moje zaskoczenie.. im dalej szłam, tym bardziej nie mogłam się oderwać od czytania.

Śmierć króla Ludwika. W Polsce bezkrólewie, totalny chaos, zbrojne walki bratobójcze. Każdy chce przejąć tron, nie ważne za jaką cenę. Na Węgrzech również spisek za spiskiem, bunty... a pośrodku tego wszystkiego ona, królowa Elżbieta i jej dwie małe, ukochane lilijki, Maria i Jadwiga. Królowa musi być silna, musi wzbudzać respekt, dbać o poddanych, utrzymać to co pozostawił jej mąż. Tylko czy da radę gdy wokół sami wrogowie? Jej priorytetem staje się troska o córki. Kobieta zrobi co tylko się da żeby zapewnić im koronę, co było wolą króla Ludwika. Niestety bez należytego wsparcia nie będzie to łatwe. Szczególnie, że możni krakowscy już rozdzielili pomiędzy siebie szaty młodzutkiej królowej..

Ta książka to nie jest tylko historia tego jak Jadwiga zasiadła na polskim tronie. To przede wszystkim opowieść o miłości matczynej. Głównym bohaterem jest tutaj serce matki. Pełna bólu i rozdarcia, pomiędzy tym co by się chciało a tym co konieczne, powieść przenosi czytelnika do innego świata. Świata na dworze królewskim, pełnego intryg, zawiści, zdrady, walki o własne interesy. Nawet kosztem dobra własnego kraju.
Autor stworzył genialną fabułę gdzie prawda historyczna miesza się z fikcją. Wykreowane postacie są jak żywe. Czytając książkę wsiąkłam w nią. Przeniknęła mnie tym całym bólem, strachem ale i złością. Zaczytanej bez tchu ciężko mi było po jej zakończeniu wrócić do rzeczywistości.

Powieść historyczna, która de facto opisuje prawdziwe wydarzenia. Czy to się może udać?

"Hedvigis. Dziedziczka królestwa" Krzysztof Konopka

Z debiutami bywa różnie, nigdy nie wiadomo na co się trafi. A jeśli dołożymy do tego gatunek, którego zwyczajowo nie czytam to myślenie włącza się jedno. Będzie źle.

Całe szczęście, że życie i książki potrafią nas zaskoczyć.

Książka jest o życiu królowej Jadwigi. Tak tej Jadwigi od Jagiełły i Krzyżaków. Tej Jadwigi, córki Ludwika i Elżbiety. Królu Polski.

Tu nie ma nic bajkowego, nie ma fantasy, nie ma wymysłów. Śledzimy losy 9-11 letniej dziewczynki, która nagle zostaje wydarta z dzieciństwa i musi stawić czoła Polsce, tronowi, władzy.

Opisywane sytuacje także nie są wymyślone (może czasem ubarwione lub dodane), ale w większości są to fakty.

Więc co może być w tym fascynującego. Przecież równie dobrze możemy otworzyć Wikipedie i przeczytać to samo. Niby tak a jednak nie.

Książkę się pochłania. Jest napisana niezwykle lekko i przyjemnie. Nie czuć, że to powieść bazująca na prawdziwych zdarzeniach. Czuć lekkość i płynność.
Dodatkowo osobiście bardzo lubię postać Jadwigi i Jagiełły. Więc powieść, która skłaniała mnie do szukania faktów o nich i porównywania zdarzeń jest naprawdę czymś interesującym.

Ale żeby nie było za pięknie. Są wady. Akcja jest strasznie przyspieszona. Wydarzenia opisywane są po łebkach. Bardzo często łapałam się na tym, że coś przegapiłam, bo zostało opisane w dwóch zdaniach. Rozumiem, że to pierwszy tom, ale można było się pokusić o dodanie tych 50 stron więcej i opisaniu wydarzeń trochę dokładniej.

Czy polecam? Jak was fascynuje postać Jadwigi to tak. To taka gratka i przyjemności dla osób, które lubią dany temat. Nie będzie to książka dla każdego, ale czasem warto zaryzykować i a nóż spodoba się nowy gatunek.

Po śmierci króla Ludwika Andegaweńskiego, rządy w Koronie i na Węgrzech sprawuje jego żona Elżbieta Bośniaczka. Wdowa po Ludwiku stara się zapewnić silną pozycję dwoim dwóm córkom, któe mają objąć trony po swym ojcu. Nie ułatwiają tego możni, którzy sami pragną zyskać jak najwięcej korzyści w czasie bezkrólewia.
Królowa Elżbieta będzie musiała także zadbać o bezpieczeństwo dziewczynek, bo przeciwnicy nie zawahają się przed niczym, by uniemożliwić Jadwidze i Marii objęcie tronu. Próby porwania i liczne spiski mają na celu przekazanie tronu innemu kandydatowi. Wszystko wskazuje na to, że droga młodziutkiej Jawdigi do objęcia spadku po ojcu nie będzie usłana różami.
W sytuacjach, kiedy fabuła książki opowiada wydarzenia, które już znam, ciężko jest, żeby coś mnie zaskoczyło. Bo przecież doskonale znam losy królowej Jadwigii, a mimo to doskonale mi się czytało tą powieść. Bardzo polubiłam tą małą wyjątkową dziewczynkę. Co najbardziej mnie urzekło to to, że świetnie tu została pokazana siła kobiet w czasach, kiedy kobiety niewiele miały do powiedzenia. Na każdym kroku podziwiałam to i inspirowałam się. Po tym co tutaj dostałam, z niecierpliowścią czekam na kolejny tom.